Mπήκαμε και πάλι στο νέο έτος με χίλια δυο προβλήματα και απορίες. Πώς πέρασε τόσο γρήγορα η προηγούμενη χρονιά; Πώς περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος; Τρέχει με την πιο μεγάλη ταχύτητα. Σαν σταγόνες τα δευτερόλεπτα κυλούν το ένα πίσω από το άλλο και συνθέτουν τα λεπτά, τις ώρες, τις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια.
«Διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα. Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ΄εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία ογδοήκοντα έτη πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και ημείς πετώμεν» Ψαλμός 90:9-10
Αυτή είναι ολοκληρωμένη η αλήθεια. Τα χρόνια μας είναι μετρημένα. Τα καλύτερα χρόνια μας είναι γεμάτα ταλαιπωρία και στενοχώριες και το σπουδαιότερο, περνάνε γρήγορα και εμείς πετάμε από τον κόσμο αυτό και φεύγουμε. Και όμως υπάρχει κάποιος απεσταλμένος του Θεού από τον ουρανό, ο οποίος ψάχνει να μας βρει σε μια συνέχεια αιωνίου ζωής, πριν περάσει ο χρόνος της ζωής μας.
Η Θυσία Του έγινε ευπρόσδεκτη από τον Ουράνιο Πατέρα και το αίμα Του έγινε ιλασμός των αμαρτιών κάθε ανθρώπου ενόχου και αμαρτωλού: «Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού του Θεού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας». Α΄ Ιωάννου α:7
Το έργο έγινε. Η Σωτηρία εξασφαλίστηκε και τώρα ο Ιησούς Χριστός μας καλεί όλους να πάμε κοντά Του για να μας αναπαύσει και να μας σώσει. «Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και εγώ θέλω σας αναπαύσει». Ματθαίος ια:28
Τα χρόνια περνάνε και ο Χριστός μας περιμένει να Τον πιστέψουμε, να μετανοήσουμε και να Τον ακολουθήσουμε. Εμείς απασχολημένοι σε πολλά έργα επίγεια, που αποβλέπουν στη συντήρηση της ζωής μας, στα μετρημένα χρόνια που θα ζήσουμε, τρέχουμε, αγωνιζόμαστε και τελικά δεν αδειάζουμε ποτέ να μιλήσουμε με τον Σωτήρα μας Χριστό.
Κάποτε όμως έρχεται η ανεπιθύμητη ημέρα και η ζωή μας αδειάζει από κάθε επίγεια κατάκτησή μας. Αφήνουμε όλα αυτά τα οποία αγαπήσαμε τόσο πολύ και για τα οποία αγωνιστήκαμε τόσο σκληρά για να τα αποκτήσουμε. Τότε παραδεχόμαστε αυτό που είπε ο Σολομώντας: «Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος». Πολλές φορές όμως είναι αργά. Ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στο Χριστό και να είχαμε λάβει τη Σωτηρία μας, να είχαμε μάθει το θέλημα Του, να είχαμε εργαστεί για τις ψυχές των ανθρώπων και να είμαστε γεμάτοι χειρόβολα, βλέπουμε τα χέρια μας άδεια και το μυαλό μας γεμάτο από αναμνήσεις της ζωής μας, γεμάτο από πονηριές, κακίες και αμαρτίες για τις οποίες ελεεινολογούμε τον εαυτό μας.
Και τότε ερχόμαστε εις εαυτούς και διαπιστώνουμε μαζί με τον προφήτη Ιερεμία ότι ο καιρός πέρασε, η ευκαιρία της ζωής μας χάθηκε κι εμείς αναχωρούμε άδειοι.
«Παρήλθεν ο θερισμός, ετελείωσε το θέρος, και ημείς δεν εσώθημεν». Ιερεμίας η:20
Όμως τώρα αυτή τη στιγμή που διαβάζουμε αυτά τα λόγια, ο Χριστός μας περιμένει. Δεν παρήλθε ακόμη ο θερισμός, δεν επέρασε το θέρος, δεν τελείωσε η περίοδος της χάριτος και δεν έκλεισε η θύρα.
Μπορούμε να πάμε στο Χριστό σήμερα. Μπορούμε αυτή τη στιγμή να του πούμε μια μικρή προσευχή. «ΚΥΡΙΕ ΣΩΣΕ ΜΕ». Ο Χριστός θα μας ακούσει. Θα μας απαντήσει. Θα μας σώσει και θα δούμε τα αποτελέσματα της Σωτηρίας στη ζωή μας, στην υγεία μας, στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας. Θα γεμίσουμε από αγάπη, χαρά, ειρήνη και μια βεβαιότητα για μια αιώνια ζωή.
+ του Λεωνίδα Φέγγου
