Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια... (προς Γαλάτας ε:22-23)
ΕΙΡΗΝΗ (1ο μέρος)
Η ειρήνη του Θεού που υπερέχει κάθε νου
Είναι αξιοσημείωτο ότι η λέξη ειρήνη αναφέρεται 237 φορές μέσα στην Αγία Γραφή. Προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι βέβαιο ότι κάτι θέλει να μας πει ο Θεός με αυτήν την λέξη για να αναφέρεται τόσες πολλές φορές.
«Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νούν θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού» Φιλιπ. δ:6-7
Τι βλέπουμε εδώ; Μια προτροπή να βγάλουμε το βάρος της μέριμνας από τη ζωή μας και μάλιστα να μη μεριμνάμε για τίποτε. Και πως θα γίνει αυτό; Αν φέρνω μπροστά στο Θεό τα ζητήματα που με απασχολούν με ένα πνεύμα ευχαριστίας. Η ευχαριστία δείχνει εμπιστοσύνη σ’ έναν Θεό που έχει ήδη αναλάβει τα ζητήματά μου. Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μια ειρήνη που δεν θα τη χωρά ο νους του ανθρώπου. Βλέπουμε ότι η ειρήνη συνδέεται με την έλλειψη μέριμνας. Είναι αλήθεια ότι συχνά την μέριμνα την αντιλαμβανόμαστε απλά ως υπερβολική ενασχόληση με τις δουλειές μας και τα πράγματα της καθημερινότητας. Στη πνευματική όμως πραγματικότητα, μέριμνα είναι όταν προσπαθώ να τα βγάλω πέρα μόνος μου, βγάζοντας τον Θεό απ’ έξω. Παλεύω δηλαδή με τα προβλήματα και τα ζητήματα που με απασχολούν με τις δικές μου δυνάμεις, χωρίς να φέρνω τα ζητήματά μου στον Θεό με ένα πνεύμα ευχαριστίας και εμπιστοσύνης. Τελικά η μέριμνα είναι μια κατάσταση πνευματικού μονολόγου όπου παλεύω μόνος μου με το πρόβλημα. Αντίθετα, όταν φέρνω την μέριμνα μπροστά στον Θεό, μπαίνω σε μια κατάσταση πνευματικού διαλόγου με τον Θεό. Ο διάλογος αυτός χτίζει μια σχέση εμπιστοσύνης με το διαλεγόμενο πρόσωπο που είναι ο Χριστός. Αναγνωρίζοντας ότι ο Κύριος εξακολουθεί να είναι στο θρόνο Του γεννιέται μέσα από την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του, ο καρπός της ειρήνης. Το δεύτερο σημαντικό που μας λέει το επόμενο εδάφιο, είναι ότι αυτή η ειρήνη του Θεού υπερέχει κάθε νου. Είναι πιο πάνω, ξεπερνάει δηλαδή αυτό που μπορεί ο άνθρωπος να συλλάβει με το μυαλό του. Αυτό ακριβώς είναι η χάρη του Θεού! Χάρη είναι για παράδειγμα να μπορείς να μένεις ασάλευτος και αμετακίνητος χωρίς να χάνεις την ειρήνη σου ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες και πιεστικές καταστάσεις. Και όχι μόνο αυτό. Το εδάφιο μας λέει και κάτι άλλο. Η ειρήνη αυτή θα έρθει και θα διαφυλάξει τις καρδιές και τα διανοήματά μας δια του Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει καλά, ότι το πεδίο όπου δίνεται η μεγάλη μάχη για να κερδηθεί η ειρήνη, είναι ο νους και η καρδιά. Εκεί ακριβώς είναι που έρχεται και επεμβαίνει και μας θωρακίζει με μια ειρήνη που δεν είναι δική μας αλλά δική Του.
Γιατί η ειρήνη περιλαμβάνεται στον καρπό και όχι στα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος;
Η κομβική διαφορά μεταξύ χαρίσματος και καρπού, είναι ότι στην πρώτη περίπτωση, ο Θεός δίνει, χαρίζει δηλαδή κάτι στον άνθρωπο. Και γιατί γίνεται αυτό; Γιατί απλά ο Θεός αποφασίζει να δώσει ένα χάρισμα και το δίνει στον άνθρωπο απλά γιατί έτσι θέλει Εκείνος. Ο καρπός αντίθετα για να βγει, χρειάζεται η συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός κάνει το δικό Του μέρος και περιμένει από τον άνθρωπο να κάνει το δικό του μέρος. Μην ξεχνάμε ότι ο Θεός ήταν Αυτός που πήρε πρώτος την πρωτοβουλία και έκανε παρέμβαση στην ανθρώπινη ιστορία. Πως έγινε αυτό; Σε κάποια στιγμή της ιστορίας, εμφανίστηκε στον ανθρώπινο χώρο και χρόνο και φανέρωσε την αγάπη Του για τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Υιού Του. Ο Ιησούς, ως Θεός που ενανθρωπίστηκε, περπάτησε ως άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και τώρα ανεστημένος μεσιτεύει στον Πατέρα υπέρ των ανθρώπων. Αυτό που έκανε, ήταν να χτίσει μια γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου που ήταν γκρεμισμένη. Η γέφυρα αυτή υπάρχει και είναι ανοιχτή αλλά στον άνθρωπο ανήκει η απόφαση να την διαβεί και να πάει προς τον Πατέρα. Από εκεί και πέρα, στον άνθρωπο που θέλει, ο Θεός αρχίσει και εργάζεται ένα έργο μεταμορφωτικό με την αύξηση του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Άρα, ο καρπός της ειρήνης δεν προκύπτει αυτόματα, αλλά θέλει μια καλλιέργεια. Και για να αρχίσει αυτή η καλλιέργεια, χρειάζεται ένα άνοιγμα του ανθρώπου προς τον Θεό.
«Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» Ιωαν. ιε:5
Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να καταλάβουμε ότι τον καρπό τον δίνει ο Κύριος αλλά βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι η απόφασή μου να μείνω μέσα στο αμπέλι. Εάν μείνω, δίνω το δικαίωμα στον Πατέρα που είναι ο γεωργός να με καθαρίσει, να με κλαδέψει, να με ποτίσει, να με ραντίσει κλπ. Επίσης μην ξεχνάμε ότι ο καρπός θέλει χρόνο μέχρι να εμφανιστεί, να ωριμάσει και να κοπεί. Δεν βγαίνει αυτόματα ο καρπός της ειρήνης, αλλά θέλει υπομονή, επιμονή και προσδοκία. Αυτό βέβαια μπορεί να θέλει χρόνο, να έχει κόπο, αλλά υπάρχει ταυτόχρονα χαρά και παρηγοριά μπροστά στην προσδοκία της καρποφορίας σε ειρήνη στη ζωή μας.
Γιατί η ειρήνη είναι τόσο σημαντική;
Στις μέρες μας τo κρίσιμο δεν είναι το τι κάνουν οι άνθρωποι για να αποκτήσουν ειρήνη. Το κρίσιμο είναι αν τελικά την αποκτούν. Ο άνθρωπος είναι έτσι πλασμένος από τον Θεό, ώστε όταν δεν έχει ειρήνη μέσα του, το κενό αυτό να το καταλαμβάνει η ταραχή, ο φόβος, η ανασφάλεια για το αύριο κλπ. Απέναντι σ’ αυτό το πρόβλημα, ο άνθρωπος κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να το ξεπεράσει. Στον σύγχρονο κόσμο και στις ανεπτυγμένες χώρες ιδιαίτερα, ακούγεται σήμερα απολύτως φυσιολογικό ο κάθε άνθρωπος να έχει τον ψυχολόγο του και να κάνει κάθε τόσο συνεδρίες ψυχανάλυσης για να ισορροπήσει με τον εαυτό του και να ηρεμήσει. Άλλοι προσπαθούν να γεμίσουν τη ζωή τους με διάφορες δραστηριότητες που θα τους χαλαρώνουν, ή θα τους εκτονώνουν και έτσι θα μπορούν να αισθάνονται καλύτερα. Άνθρωποι που έχουν μια οικονομική επιφάνεια μπορεί να κάνουν πολλά ταξίδια για να ξεχαστούν και να αλλάξουν παραστάσεις. Άλλοι επιδίδονται στις αγορές για να ηρεμήσουν και να αισθάνονται όμορφα. Δεν είναι τυχαίος ο όρος shopping therapy. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που είναι αυτοκαταστροφικές, όπως το να καταφύγει κάποιος στο ποτό ή στα ναρκωτικά για να μπορέσει να ξεφύγει από την πίεση της ζωής και να ηρεμήσει. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι: Μπορούν όλα αυτά να φέρουν αποτέλεσμα στο τέλος της μέρας; Αυτό είναι το σημαντικό. Η απάντηση είναι νομίζω προφανής. Ο άνθρωπος κάνει τις προσπάθειές του, κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν δεν συναντηθεί με τον Δημιουργό του, η πραγματική ειρήνη δεν θα έρθει ποτέ.
«Εν ειρήνη θέλω και πλαγιάσει και κοιμηθή· διότι συ μόνος, Κύριε, με κατοικίζεις εν ασφαλεία» Ψαλ. δ:8
Πόσο πολύτιμο είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος να πέφτει να κοιμηθεί και να κοιμάται σαν πουλάκι που λένε οι άνθρωποι. Και πως γίνεται αυτό θα πει κάποιος; Αυτό γίνεται όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τη ζωή του στον Θεό, που είναι και ο μόνος ικανός να τον κατοικίζει εν ασφαλεία.
«Ο δε Θεός της ειρήνης, όστις ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων διά του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν» Εβρ. ιγ:20
Ο Θεός έχει διάφορα ονόματα μέσα στην Αγία Γραφή. Τα ονόματα αυτά αντικατοπτρίζουν την ταυτότητα του Θεού. Αυτό που ο Θεός είναι. Αυτό που θέλησε ο Θεός να καταλάβουμε ότι είναι. Ένα από τα ονόματα αυτά είναι: Θεός Ειρήνης! Δεν έχει απλά ειρήνη. Δεν είναι απλά γεμάτος με ειρήνη. ΕΙΝΑΙ Θεός ειρήνης!
Λευτέρης Τοπάλογλου - Κοζάνη
