Ο ορισμός που μας δίνει ο Λόγος του Θεού για την πίστη «Είναι δε η πίστις ελπιζομένωνπεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβρ. ια:1). Το αρχαίο κείμενο αντί της λέξης πεποίθηση αναφέρει τη λέξη υπόστασις, λέγοντας χαρακτηριστικά: «εστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων».
Η πίστη δηλαδή, φέρνει σε υπόσταση, σε ύπαρξη δηλαδή, αυτό που ελπίζω. Και έχω τη βεβαιότητα για πράγματα τα οποία δεν βλέπω με τα μάτια μου. Με άλλα λόγια η πίστη έχει τα δικά της μάτια και βλέπει πέρα από τα φυσικά μάτια του ανθρώπου. Η λέξη μάλιστα ελπιζομένων, δεν μιλάει για μια ελπίδα που υπήρξε κάποτε, αλλά για μια ελπίδα που είναι παρούσα στο σήμερα. Μια πίστη ζωντανή, μια πίστη έτοιμη να απαντήσει καταφατικά στις μεγάλες προκλήσεις της ζωής. Μια πίστη παρούσα στις μεγάλες ανάγκες, στις μεγάλες προκλήσεις, στις μεγάλες δοκιμασίες, στα μεγάλα ΝΑΙ και στα μεγάλα ΟΧΙ.
Δεν είναι ιστορία που έγινε κάποτε, η πίστη, αλλά είναι στάση ζωής στην καθημερινότητα. Μια στάση ζωής που πάει κόντρα ακόμη και στη λογική καμιά φορά. Και μάλιστα πολλές φορές την ξεπερνά τη λογική και γίνεται μια πίστη υπέρλογη.
Πως έρχεται όμως η πίστη; Ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι η πίστη έρχεται εξ’ ακοής η δε ακοή δια του λόγου του Θεού (Ρωμ. ι:17). Ακούει λοιπόν ο άνθρωπος το Λόγο του Θεού με ανοιχτά αυτιά και ανοιχτή καρδιά, και τον αφήνει να καρποφορήσει. Όταν ακούω και δέχομαι το Λόγο του Θεού είναι σαν να αφήνω έναν γεωργό να ρίξει το σπόρο στο χωράφι μου. Εάν το χωράφι μου είναι σκαμμένο, καλλιεργημένο και ανοικτό να δεχτεί το σπόρο, τότε αυτός ο σπόρος φέρνει καρπό και γεννά πίστη. Και αυτό είναι ένα μυστήριο.
Ο απ. Παύλος αναφέρει, «έχοντες το μυστήριον της πίστεως μετά καθαράς συνειδήσεως» (Α΄Τιμ. γ:9). Άρα η πίστη δεν αποκτιέται με την ανθρώπινη σοφία αλλά με την ενέργεια της χάρης του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Επάνω σ’ αυτό λέει ο απ. Παύλος χαρακτηριστικά «διά να ήναι η πίστις σας ουχί διά της σοφίας των ανθρώπων, αλλά διά της δυνάμεως του Θεού» (Α΄ Κορ. β:5). Η δύναμη του Θεού λοιπόν έρχεται και οπλίζει τον άνθρωπο με πίστη. Και αυτή είναι μια πίστη που τελικά οδηγεί τον άνθρωπο στη σωτηρία.
Στην επιστολή προς Εφεσίους μάλιστα αναφέρει ο λόγος του Θεού: «Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον» (Εφεσ. β:8) . Άρα η σωτηρία έρχεται δια πίστεως και μάλιστα αυτή η πίστη είναι ένα δώρο. Έτσι θέλησε ο Θεός να ανοίξει τον δρόμο στον άνθρωπο για να μπορέσει να συναντηθεί με τον Θεό. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όσα καλά έργα και αν κάνει ο άνθρωπος εάν δεν πλησιάσει με πίστη τον Θεό, ο δρόμος αυτός θα παραμείνει κλειστός. Εάν δεν πιστέψει δηλαδή ότι ο Πατέρας έστειλε τον μονάκριβο Γιό Του στη γη και σήκωσε Αυτός τα βάρη, τις αμαρτίες, τις θλίψεις και τελικά πέθανε και αναστήθηκε, δεν θα μπορέσει να συμφιλιωθεί ποτέ ο άνθρωπος με τον Θεό. Είναι με άλλα λόγια η πίστη το διαβατήριο για μπορέσει να περάσει ο άνθρωπος σε μια προοπτική σχέσης με έναν ζωντανό Θεό που ενεργεί σ’ αυτούς που Τον πιστεύουν.
Βέβαια η πνευματική ζωή είναι μια μάχη στην οποία καλείται ένας πιστός να πολεμήσει. Τα μοναδικά όπλα που μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα στη μάχη αυτή είναι τα πνευματικά όπλα. «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, διά να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου» (Εφεσ. ς:11). Η πίστη εδώ είναι ένα ζωτικό αμυντικό όπλο αυτής της πανοπλίας. Ένα όπλο που προστατεύει από τις επιθέσεις του εχθρού. «Επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, διά της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα» (Εφεσ. ς:16). Όχι μόνο πετάει βέλη ο εχθρός αλλά τα βέλη αυτά είναι και πεπυρωμένα. Αυτά τα βέλη μπορεί να είναι κουβέντες που πληγώνουν, επιθέσεις μη αναμενόμενες, αλλά και σκέψεις και διαλογισμοί που έρχονται και λένε: δεν θα τα καταφέρεις, δεν υπάρχει λύση σ΄ αυτό το πρόβλημα, η ασθένεια αυτή δεν θεραπεύεται, ο άνθρωπος αυτός δεν αλλάζει ποτέ, η κατάσταση αυτή δεν διορθώνεται. Όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται να αδυνατήσουν την πίστη και να μικρύνουν τον Χριστό και τη δύναμή Του. Να πάψει δηλαδή ο άνθρωπος να πιστεύει «στο υπερβάλλον μέγεθος της δυνάμεως του Κυρίου» (Εφεσ. α:19). Εκεί ακριβώς είναι που χρειάζεται η πανοπλία του Κυρίου.
Μην ξεχνάμε ότι έχει χτίσει ο Πατέρας διαμέσου του Υιού Του μια γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου και η γέφυρα αυτή είναι ανοιχτή. Η μόνη προϋπόθεση για να μπει ο άνθρωπος και να βαδίσει σ’ αυτήν τη γέφυρα προς τον Πατέρα Θεό είναι η πίστη. Τίποτε άλλο δεν χωράει να πάρει μαζί του ο άνθρωπος στη γέφυρα αυτή. «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού» (Ρωμ. ε:2). Πως δικαιωθήκαμε; Δια της πίστεως. Πως λαμβάνουμε είσοδο στη χάρη; Δια της πίστεως. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Πρώτον έχουμε ειρήνη προς τον Θεό γιατί έχουμε ήδη δικαιωθεί με την πίστη αυτή. Δεύτερον, στεκόμαστε στην πίστη αυτή έχοντας ως καύχημα την ελπίδα της δόξης του Θεού.
Όσο περισσότερο κατανοούμε αυτά τα κλειδιά στο Λόγο του Θεού τόσο η ζωή μας θα αλλάζει και θα μεταμορφώνεται. Τόσο περισσότερο θα απολαμβάνουμε την ειρήνη του Θεού γιατί έχουμε ήδη δικαιωθεί εκ πίστεως. Γιατί δια της πίστεως ανοίγουν δρόμοι και μπαίνουμε μέσα στον πλούτο της χάρης του Θεού.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
