Τον φετινό Φεβρουάριο, η Σύνοδος της Εκκλησίας της Αγγλίας, προέβη στην απόφαση να δίνει την ευλογία της σε γάμους και σύμφωνα συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Αυτό σημαίνει ότι οι ιερείς της δεν επιτρέπεται μεν να τελούν ομόφυλο γάμο, αλλά μπορούν, εφόσον έχει προηγηθεί πολιτικός γάμος ή σύμφωνο συμβίωσης, να κάνουν μια τελετή «ευλογίας» του ζεύγους, καθιστώντας το έτσι αποδεκτό στο σώμα της εκκλησίας. Πρόκειται για μια ιστορική απόφαση που λήφθηκε με ψηφοφορία από το κυβερνών σώμα της εκκλησίας, έπειτα από μακροχρόνιες διαβουλεύσεις και έντονες συζητήσεις.
«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην» (Α’ Τιμ. δ’ 1-2)
Το βασικό επιχείρημα που προβάλλεται από τους υποστηρικτές αυτής της θέσης είναι η αγάπη. Εφόσον ο Ίδιος ο Θεός είναι αγάπη, άρα από αγάπη η εκκλησία θα πρέπει να μην απορρίπτει τα ομόφυλα ζευγάρια αλλά να ανοίγει την αγκαλιά της και να τα αποδέχεται ως τέκνα του Θεού στους κόλπους της. Πρόκειται όμως για μια παρερμηνεία της βιβλικής έννοιας της αγάπης. Πράγματι, ο Θεός είναι αγάπη και ακριβώς από αγάπη έθεσε όρια και θέσπισε νόμους για τον γάμο, όπως και για το καθετί στη δημιουργία Του:
«Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ’ αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς;» (Ματθ. ιθ’ 4)
Ο,τιδήποτε λοιπόν διαστρέφει αυτό που Εκείνος δημιούργησε, αντιτίθεται στην αγάπη Του!
Ως συμπληρωματικό επιχείρημα στα παραπάνω, έρχεται και η άποψη ότι οι αναφορές της Αγίας Γραφής που καταδικάζουν την ομοφυλοφιλία αναφέρονται σε περιπτώσεις κακοποίησης-βίας ή ευκαιριακής σχέσης, ενώ στη σύγχρονη εποχή μέσα από τις ομόφυλες σχέσεις αναδεικνύονται η αγάπη, η πιστότητα και η αμοιβαιότητα. Το επιχείρημα αυτό βέβαια διαψεύδεται περίτρανα από προσεκτική μελέτη των σχετικών χωρίων, όπως για παράδειγμα στην επιστολή προς Ρωμαίους κεφ. α:24-27 όπου φαίνεται πως ό,τι διαφοροποιείται από τη «φυσική χρήση» αποτελεί «παρά φύση», «ασχημοσύνη» και «πάθος ατιμίας».
Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η βιβλική έννοια της αγάπης δεν ταυτίζεται με ό,τι ικανοποιεί μια επιθυμία ή ένα πάθος. Η αγάπη προστατεύει το αγαπώμενο πρόσωπο από τη διαφθορά και φανερώνει τον κίνδυνο απώλειας και καταστροφής. Δεν είναι συναισθηματισμός που δεν θέλει να δυσαρεστήσει τον πάσχοντα αλλά αγωνία για τη φανέρωση της αλήθειας που ελευθερώνει. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο μέσα στην Αγία Γραφή φαίνεται ότι η γνήσια αγάπη έχει μίσος (βλ. Παροιμίαι ς’ 16-19). Διότι για παράδειγμα, όποιος αγαπά τα παιδιά μισεί την έκτρωση, όποιος αγαπά τη ζωή μισεί το φόνο και όποιος αγαπά την αλήθεια μισεί το ψέμα.
Με αυτό ακριβώς το πνεύμα η εκκλησία του Χριστού καλείται να κηρύξει: «Μετανοείτε· διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. γ:2), προσφέροντας αγάπη και αποδοχή στον αμαρτωλό, όχι για να μείνει ίδιος, αλλά, για να μεταμορφωθεί σε νέο κτίσμα εν Χριστώ Ιησού, και με αυτό ακριβώς τον τρόπο ο Κύριος πλησίαζε τους αμαρτωλούς:
«Διά τι ο Διδάσκαλός σας τρώγει μετά των τελωνών και αμαρτωλών; Ο δε Ιησούς ακούσας είπε προς αυτούς· Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. [...] Διότι δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (Ματθ. θ:11-13)
Οι έχοντες ευθύνη διαποίμανσης και επισκοπής του χριστιανικού ποιμνίου θα πρέπει με φόβο Θεού να διαφυλάξουμε «εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν» (Τιτ. β:7) γνωρίζοντας ότι η εκκλησία του Χριστού είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας» (Α’ Τιμ. γ:15) ώστε να είναι «το άλας της γής· εάν δε το άλας διαφθαρή, με τι θέλει αλατισθή; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει ειμή να ριφθή έξω και να καταπατήται υπό των ανθρώπων» (Ματθ. ε:13)
Η ομάδα «Χριστιανισμός & Επιστήμη»
