«Δεν ανεγνώσατε ότι ο πλάσας απ' αρχής άρσεν και θήλυ έπλασεν αυτούς και είπεν, Ένεκεν τούτου θέλει αφήσει άνθρωπος τον πατέρα και την μητέρα και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού, και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν;» (Ματθ. ιθ’ 4-5)
Τα λόγια αυτά, διά στόματος του Ιησού Χριστού, που δείχνουν πώς ο Θεός έκανε τον πρώτο γάμο, είναι επίκαιρα ίσως όσο ποτέ άλλοτε, καθώς ζούμε σε μια εποχή όπου προωθείται μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της έννοιας του γάμου και της οικογένειας, δύο θεσμών που είναι θεμελιώδεις για τη ζωή κάθε ανθρώπου ατομικά αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας.
Τον πρώτο λόγο σε έναν θεσμό δεν μπορεί παρά να τον έχει εκείνος που τον θέσπισε, και ο οποίος, στην περίπτωση του γάμου και της οικογένειας, είναι ο ίδιος ο Θεός που εξ αρχής καθόρισε τη μορφή τους και τη σύστασή τους.
Από την αφήγηση του 2ου κεφαλαίου της Γένεσης πληροφορούμαστε ότι ο Θεός έδωσε στον άνδρα μία γυναίκα (και όχι έναν δεύτερο άνδρα) με σκοπό να τον συμπληρώνει και να τον ολοκληρώνει ως προσωπικότητα. Η γυναίκα είναι ένα άτομο με το οποίο ο άνδρας μπορεί να ενωθεί σωματικά λόγω της κατάλληλης ανατομίας, δηλαδή της συμπληρωματικότητας των γεννητικών οργάνων. Δεν μπορεί να επιτευχθεί ένωση κατ’ άλλον τρόπο. Αυτές είναι οι προδιαγραφές του κατασκευαστή. Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκτός προδιαγραφών, είναι παραφύση και δεν είναι αυτό για το οποίο έχει κατασκευαστεί το ανθρώπινο σώμα.
Με τον πρώτο γάμο ο Θεός δίνει και την εντολή της τεκνογονίας: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν» (Γεν. α:28), οπότε πλέον με την παρουσία των παιδιών συγκροτείται αυτό που ονομάζουμε οικογένεια, για την οποία η Αγία Γραφή είναι γεμάτη με αναφορές, οδηγίες προς τα μέλη της καθώς επίσης παρουσιάζει και τις ευλογίες που συνοδεύουν αυτό τον θεοσύστατο θεσμό (βλ. ενδεικτικά: Εφεσίους ε:22 έως στ:4 και Ψαλμός ρκη’).
Είναι σημαντικό λοιπόν να διερευνήσουμε από διάφορες πλευρές, αν ο,τιδήποτε άλλο που διαφοροποιείται από τις παραπάνω έννοιες που δίνονται στο γάμο και την οικογένεια, μπορεί να αναγνωριστεί ως ισότιμη υπόσταση.
Από την αρχή της ιστορίας στις ανθρώπινες κοινωνιες απαντώνται διάφορες μορφές γάμου οι οποίες όμως απαρέγκλιτα είναι πάντοτε μεταξύ ανδρός και γυναικός. Συναντούμε βέβαια και περιπτώσεις όπου συνάπτονταν μεν και ομοφυλοφιλικές σχέσεις οι οποίες όμως ποτέ δεν αναγνωρίζονταν ως ισότιμες με τον γάμο ώστε να επισημοποιηθούν ως νόμιμες με επακόλουθο την τεκνογονία και άρα τη δημιουργία κάποιου είδους «οικογένειας».
Πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρήθηκε να αποδοθεί στην ομοφυλοφιλική συμπεριφορά γονιδιακή βάση. Εκτεκταμένη έρευνα όμως που δημοσιεύθηκε πριν περίπου 3 χρόνια στην επιθεώρηση “Science” «έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει γονίδιο της ομοφυλοφιλίας· δεν υπάρχει γονιδιακή εξήγηση για τη σεξουαλική κατεύθυνση»[1].
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ακόμη κι αν ίσχυε η θεωρία της εξέλιξης των ειδών, τότε η φυσική επιλογή (που είναι ο κατευθυντήριος μηχανισμός της εξέλιξης και ευνοεί τον οργανισμό που είναι καλύτερα προσαρμοσμένος στο περιβάλλον και αφήνει περισσότερους απογόνους) θα υπαγόρευε ως τη μοναδική οδό για την διαιώνιση και βελτίωση του είδους την ετερόφυλη ένωση και τα οφέλη της ετερόφυλης οικογένειας, ενώ κάθε ομοφυλοφιλική συμπεριφορά θα στρεφόταν ενάντια στους σκοπούς αυτούς και θα απορριπτόταν από το «κόσκινο» της φυσικής επιλογής.
Καταλήγουμε λοιπόν ότι μια ομόφυλη ένωση δεν υποστηρίζεται ούτε βιβλικά, ούτε ιστορικά, ούτε γονιδιακά αλλά ούτε ακόμη και εξελικτικά. Αν όμως υπάρχει «αγάπη»; Έχουμε τότε το δικαίωμα να επαναπροσδιορίσουμε το γάμο και την οικογένεια; Μήπως «η αγάπη κάνει την οικογένεια»; Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσουμε στο 2ο μέρος του αφιερώματός μας.
Μακάριος ο άνθρωπος που έκανε καταφύγιο και πυξίδα του την αλήθεια του Λόγου του Θεού: «η αλήθεια Αυτού είναι πανοπλία και ασπίς» (Ψαλ. 94:4)
ομάδα «Χριστιανισμός και Επιστήμη»
www.christianity-science.gr
[1] https://www.kathimerini.gr/world/1040567/gonidio-tis-omofylofilias/
