Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια… (Γαλ. ε:22)
ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ (1o μέρος)
Τι σημαίνει χρηστότητα και ποιο είναι το περιεχόμενό της μέσα από την οπτική του ευαγγελίου;
Κοιτώντας μέσα στα λεξικά, η λέξη χρηστότητα συνοδεύεται από τις λέξεις καλοσύνη, αγαθότητα, ηθικότητα, εντιμότητα, ευθύτητα. Οι λέξεις αυτές σκιαγραφούν το περιεχόμενο της έννοιας της χρηστότητας. Με απλά λόγια, το στοιχείο της χρηστότητας και όλες αυτές οι συναφείς λέξεις, παραπέμπουν σε έναν καλό άνθρωπο με ωραία χαρακτηριστικά. Έναν άνθρωπο που θα ήθελε κανείς να είναι κοντά του, να του κάνει παρέα. Ρωτήσανε έναν έμπειρο και ευλογημένο άνθρωπο του Θεού, τι είναι ο χριστιανός; Και η απάντηση που έδωσε ήταν: «Ένας καλός άνθρωπος, αυτό είναι ο χριστιανός». Αν το σκεφτούμε καλά θα δούμε ότι έχει δίκιο. Γιατί αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι και εισπράττουν από τη ζωή ενός χριστιανού δεν είναι αυτά που πιστεύει μέσα του, τη θεολογία ή τη διδασκαλία που έχει, αλλά τη συμπεριφορά του, αυτό που εκπέμπει, αυτό που τελικά βλέπει ο άλλος. Και αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο και μετρήσιμο. Γι’ αυτό άλλωστε μας λέει ο Λόγος του Θεού:
«Να έχητε καλήν την διαγωγήν σας μεταξύ των εθνών, ίνα ενώ σας καταλαλούσιν ως κακοποιούς, εκ των καλών έργων, όταν ίδωσιν αυτά, δοξάσωσι τον Θεόν εν τη ημέρα της επισκέψεως.» Α΄ Πέτ. β:12
Καλή διαγωγή, καλά έργα, καλή μαρτυρία στους ανθρώπους μέσα στον κόσμο. Αυτό είναι ο χριστιανισμός. Αυτό είναι το καλύτερο κήρυγμα του ευαγγελίου στον κόσμο έξω. Και τελικά αυτό είναι που έχουν ανάγκη οι άνθρωποι σήμερα. Να γευθούν ένα άρωμα, μια ευωδία που θα είναι διαφορετική από αυτά που γεύονται κάθε μέρα, με τα οποία έχουν κουραστεί. Τα μεγάλα και βαρύγδουπα λόγια μπορεί να εντυπωσιάσουν αλλά συνήθως έχουν ρηχό περιεχόμενο και δεν εκπέμπουν άρωμα. Η ευωδία δεν είναι όμως κάτι που περνάει απαρατήρητο. Είναι κάτι που επηρεάζει και προσελκύει τους ανθρώπους, ακόμη και τους τυφλούς. Για παράδειγμα πόσο αισθητό και μετρήσιμο θα είναι ανάμεσα από ένα μεγάλο πλήθος να περνάει ένας άνθρωπος ο οποίος θα έχει βάλει ένα καταπληκτικό άρωμα. Άραγε θα μείνουν αδιάφοροι οι άνθρωποι; Αυτό θα πρέπει να είναι ο χριστιανός μέσα στον κόσμο. Γι’ αυτό λέει άλλωστε ο Λόγος του Θεού:
«Διότι του Χριστού ευωδία είμεθα προς τον Θεόν εις τους σωζομένους και εις τους απολλυμένους.» Β΄ Κορ. β:15
Η χρηστότητα λοιπόν είναι ένα κομμάτι από τον χαρακτήρα και τη φύση του ίδιου του Θεού, ο οποίος έρχεται να φανερωθεί στον άνθρωπο για να του δείξει την καλοσύνη Του και την αγάπη Του. Στην επιστολή του Τίτου λέει ο απ. Παύλος:
«Αλλ’ ότε εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος.» Τίτ. γ:4-5
Τι είναι αυτό που φανερώθηκε; Η χρηστότητα και η φιλανθρωπία. Ποιανού; Του Σωτήρα ημών! Μέσα από τη χρηστότητα δηλαδή και την φιλανθρωπία, ο Θεός φανερώνει την πρόθεση της καρδιάς Του που είναι η σωτηρία μας. Και μάλιστα, η σωτηρία αυτή δεν έρχεται μέσα από τα έργα της δικαιοσύνης μας αλλά μέσα από το έλεος αυτού του Θεού που έχει χρηστότητα, καλοσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο. Και για τον λόγο αυτό θέλει να τον πλύνει, να τον αναγεννήσει και να τον ανακαινίσει δια Αγίου Πνεύματος. Άρα η καλοσύνη, η χρηστότητα δηλαδή του Θεού, εκδηλώνεται και έχει έναν σκοπό. Να προσελκύσει τον άνθρωπο και να τον φέρει σε σχέση κοινωνίας μαζί Του.
Γιατί η χρηστότητα περιλαμβάνεται στον καρπό του Αγίου Πνεύματος και όχι στα χαρίσματα;
Το ζήτημα αυτό, της διαφοράς του καρπού με το χάρισμα το έχουμε δει και σε άλλα στοιχεία του καρπού του Αγίου Πνεύματος. Ωστόσο έχει σημασία να το ξαναδούμε γιατί είναι σημαντικό. Είναι σημαντικό γιατί έχει να κάνει με τον ελεύθερο άνθρωπο που αποφασίζει από μόνος του να αφήσει τον Θεό να εργαστεί μέσα στην καρδιά του. Μέσα στο χωράφι της καρδιάς του θα μπορούσαμε να πούμε. Να ρίξει δηλαδή ο Θεός το σπόρο και αυτός ο σπόρος να φυτρώσει, να μεγαλώσει, να ανθίσει και να βγάλει καρπό. Αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται ξαφνικά. Απεναντίας θέλει χρόνο, θέλει υπομονή και επιμονή. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ο άνθρωπος ανακαλύπτει ότι είναι αδύναμος, μαθαίνει να ανοίγεται στον Θεό και να Τον αφήνει να κάνει αυτό που θέλει ο Θεός μέσα του. Αυτό βέβαια είναι εύκολο να το λέει κανείς, στην πράξη όμως δεν είναι πάντα εύκολο. Πολλές φορές είναι επώδυνο. Είναι επώδυνο γιατί θα πρέπει να μάθω να αφήνω τον Θεό να κάνει κουμάντο στη ζωή μου, να παίρνει Αυτός το τιμόνι της ζωής μου και εγώ απλά να εμπιστεύομαι ότι είμαι σε καλά χέρια. Εκεί μέσα, σ΄ αυτή τη στάση ζωής αρχίζω να καταλαβαίνω καλύτερα το «γεννηθήτω το θέλημά Σου» και το «άνευ Εμού δεν δύνασθε να κάνητε ουδέν».
Όλα αυτά όμως θα δουλεύουν μέσα μου γιατί εγώ έδωσα το δικαίωμα στον Θεό να δουλέψει μέσα μου. Αντίθετα το χάρισμα, είναι κάτι το οποίο το δίνει ο Θεός, απλά επειδή Αυτός έτσι θέλησε για να φέρει οικοδομή και ευλογία μέσα στον σώμα του Χριστού. Στην περίπτωση του χαρίσματος λοιπόν, ο άνθρωπος γίνεται απλά αποδέκτης αυτού που αποφασίζει ο Θεός να δώσει. Ο καρπός αντίθετα, έρχεται ως αποτέλεσμα της συνέργειας του Θεού στην απόφαση του ανθρώπου να αφήσει τον Θεό να εργαστεί μέσα Του. Έχοντας αυτά υπόψη, τι νόημα έχει να λέει κάποιος ότι ο άνθρωπος απλά πρέπει να έχει χρηστότητα; Να είναι δηλαδή καλός, έντιμος, συγκαταβατικός κλπ. Αυτό από μόνο του δεν με βοηθάει. Είναι σαν να διακηρύττει κάποιος ότι ο χριστιανός θα πρέπει να έχει αγάπη, θα πρέπει πάντα να συγχωρεί, να ανέχεται, να είναι υπομονετικός, καλός κλπ. Αυτά όλα τα ξέρει ο άνθρωπος που αναγεννήθηκε από τα πρώτα του βήματα. Ακόμη και αυτός που δεν είναι χριστιανός. Δεν του λέμε κάτι καινούργιο. Ξέρει πολύ καλά για παράδειγμα ότι η κακία, η αντιζηλία, το μίσος κλπ δεν είναι καλά πράγματα. Το ζήτημα είναι πως θα ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τα πάθη, τις αδυναμίες και το δύσκολο χαρακτήρα του. Πως θα βιώσει στην πράξη τον καρπό της χρηστότητας στη ζωή του, έτσι ώστε οι γύρω του να γεύονται αυτόν τον καρπό και να τον απολαμβάνουν. Εκεί ακριβώς είναι που μας βοηθάει πιστεύω πάρα πολύ το γεγονός ότι η χρηστότητα είναι ένας καρπός που καρπίζει γιατί ο άνθρωπος και ο Θεός ήρθαν σε κοινωνία. Γιατί ο άνθρωπος άφησε τον Θεό να ενεργήσει με τη χάρη Του μέσα του. Όταν γίνεται αυτό, αρχίζει να βλέπει ο άνθρωπος ότι κάτι άλλαξε μέσα του. Η καρδιά του μεταμορφώθηκε, ο νους του ανακαινίστηκε, η ζωή του όλη άλλαξε. Γιατί όλα αυτά; Γιατί ο καρπός του Αγίου Πνεύματος άρχισε να εκδηλώνεται στη ζωή του.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
