Αποτελεί ένα ερώτημα συνυφασμένο με την ίδια μας την ύπαρξη. Η βιολογία προσπαθεί να ανιχνεύσει τα χαρακτηριστικά της ζωής. Η αστροβιολογία μελετά τις συνθήκες εκείνες που πρέπει να επικρατούν σε έναν πλανήτη ώστε να αναπτυχθεί η ζωή, και οι αστρονόμοι μάταια σαρώνουν τον απέραντο ουρανό για να λάβουν σημάδια εξωγήινης ζωής. Αλλά τελικά τι είναι η ζωή;
Συνεχίζοντας τη σειρά των άρθρων μας σχετικά με την ευστάθεια του αθεϊσμού ως κοσμοθεωρία, θα εξετάσουμε ως επίλογο το θέμα της μετά θάνατον ζωής. Μία κοσμοθεωρία, για να είναι πλήρης, θα πρέπει να δίνει σαφή απάντηση για το τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος φθάνει στο κατώφλι του θανάτου: είναι το τέλος της ύπαρξής του ή υπάρχει κάποια συνέχεια μετά θάνατον;
H Ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι ένα μοναδικό γεγονός, που έχει πολύ μεγάλη σημασία, όχι μόνο γιατί απέδειξε ποιος ήταν ο Χριστός, αλλά και για τη δική μας ζωή, που μπορεί να λάβει τη δύναμη αυτής της Αναστάσεως και να μεταμορφωθεί.
“Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρηγορίας, ο παρηγορών ημάς εν πάση τη θλίψει ημών, διά να δυνάμεθα ημείς να παρηγορώμεν τους εν πάση θλίψει διά της παρηγορίας, με την οποίαν παρηγορούμεθα ημείς αυτοί υπό του Θεού· διότι καθώς περισσεύουσι τα παθήματα του Χριστού εις ημάς, ούτω διά του Χριστού περισσεύει και η παρηγορία ημών” Προς Κορινθίους Β΄ α΄3-5
«Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον∙ διότι ο φόβος έχει κόλασιν∙ και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α΄ Ιωάννου δ:18)
Εξ’ ορισμού, ο αθεϊσμός είναι μία φιλοσοφία χωρίς ελπίδα. Δεν προσφέρει απαντήσεις σε κανένα βασικό ερώτημα της ζωής. Δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε τη δημιουργία του Σύμπαντος, ούτε την εμφάνιση της ζωής. Για αυτό και ο Λόγος του Θεού συνδέει σε πολλά σημεία την αθεΐα με την αφροσύνη: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός.» Ψαλμός 14:1
