«Σε όλες τις θλίψεις τους θλιβόταν, και ο άγγελος της παρουσίας του τους έσωσε στην αγάπη του και στην ευσπλαχνία του» (Ησαΐας 63:9)
Στην επίγεια παρουσία Του ο Χριστός επέδειξε έναν πλούτο συναισθημάτων όπως χαρά, λύπη, αγαλλίαση, αδημονία, οργή κ.α.. Δεσπόζουσα θέση όμως μεταξύ των συναισθημάτων του Κυρίου είχε η φιλευσπλαχνία Του. Αναγνωρίζοντας κανείς στη Γραφή τις περιπτώσεις που πραγματικά κίνησαν τα σπλάχνα του Χριστού μπορεί να έχει θάρρος και βέβαιη ελπίδα ότι ο -αιώνια ίδιος (Εβραίους 13:8)- Χριστός νοιάζεται και για τις δικές του δυσκολίες. Μερικές από τις περιπτώσεις που ανέδειξαν τη φιλευσπλαχνία του Χριστού ήταν…
Ο ΠΟΝΟΣ
Διαβάζουμε, «Και όταν ο Ιησούς βγήκε έξω, είδε ένα μεγάλο πλήθος, και σπλαχνίστηκε γι’ αυτούς, και θεράπευσε τους αρρώστους τους» (Ματθαίος 14:14). Λίγο νωρίτερα ο Χριστός είχε αποσυρθεί προσωρινά για την ασφάλειά Του (Ματθαίος 14:13). Όταν όμως είδε τα πλήθη που τον ακολούθησαν και μαζί έφεραν και τους αρρώστους τους, σπλαχνίστηκε αυτούς στον πόνο τους, άλλαξε τα σχέδιά Του και εκθέτοντας τον εαυτό Του στον κίνδυνο και την ταλαιπωρία, τους ευλόγησε θεραπεύοντάς τους (βλ. κ. Ρωμαίους 15:1-3). Ο πόνος και η ταλαιπωρία κίνησαν τα σπλάχνα του Χριστού και στην περίπτωση θεραπείας των δυο τυφλών (βλ. Ματθαίος 20:30-34).
Η ΛΥΠΗ
Η λύπη είναι ένα άλλο στοιχείο που δεν περνάει ποτέ «απαρατήρητο» από το βλέμμα του Κυρίου. Διαβάζουμε για το περιστατικό που συνέβη καθώς ο Ιησούς πορεύονταν στην πόλη Ναΐν: «Και καθώς πλησίασε στην πύλη της πόλης, να! φερόταν έξω ένας νεκρός, ένας μονογενής γιος της μητέρας του, κι αυτή ήταν χήρα… όταν την είδε ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε, και της είπε: Μη κλαις. Και πλησιάζοντας άγγιξε το νεκροκρέβατο… και είπε: Νεανίσκε, σε σένα λέω, σήκω επάνω. Και ο νεκρός ανακάθησε… και τον έδωσε στη μητέρα του» (βλ. Λουκάς 7:11-15). Η υπερβάλλουσα λύπη της χήρας που έχασε το μοναδικό της παιδί προκάλεσε τη φιλευσπλαχνία του Χριστού. Κανείς δεν ζήτησε από τον Χριστό να κάνει κάτι (πχ., βλ. Λουκάς 8:41-56) για τον ανείπωτο πόνο αυτής της χήρας, ούτε οι μαθητές, ούτε το πλήθος, ούτε καν η ίδια η μητέρα. Ο Κύριος με δική Του πρωτοβουλία «βρέθηκε από αυτούς που δεν τον ζήτησαν» (βλ. Ησαΐας 65:1) για να ευεργετήσει μια συντετριμμένη καρδιά στο τραγικό της αδιέξοδο.
Η ΠΕΙΝΑ
Οι φυσικές ανάγκες των ανθρώπων κινούν επίσης τα σπλάχνα του Χριστού. Διαβάζουμε, «Και ο Ιησούς, αφού προσκάλεσε τους μαθητές του, είπε: Σπλαχνίζομαι για το πλήθος, επειδή τρεις ημέρες μένουν ήδη κοντά μου, και δεν έχουν τι να φάνε και να τους απολύσω νηστικούς δεν θέλω, μήπως και αποκάμουν στον δρόμο» (Ματθαίος 15:32). Ο άνθρωπος μπορεί να είναι αναπαυμένος στη βεβαιότητα της φιλευσπλαχνίας του Χριστού που έχει την εξουσία να του δώσει όλα όσα χρειάζεται και σε περιόδους στέρησης θα χορηγήσει πλούσια σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ
Έπειτα διαβάζουμε την ιστορία της θεραπείας του λεπρού: «Και έρχεται σ’ αυτόν ένας λεπρός, παρακαλώντας τον, και γονατίζοντας μπροστά του, και λέγοντάς του, ότι: Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις» (Μάρκος 1:40). Μια από τις χειρότερες συνέπειες της λέπρας ήταν ότι ο ασθενής έπρεπε να ζει μόνος του μακριά από την κοινωνία και την οικογένειά του, τη συγγένεια και τους πνευματικούς αδελφούς του, καθώς διαβάζουμε, «…θα κατοικεί μόνος έξω από το στρατόπεδο» (Λευιτικό 13:46). Τότε, «ο Ιησούς, επειδή τον σπλαχνίστηκε, άπλωσε το χέρι του, και τον άγγιξε, και του λέει: Θέλω, να καθαριστείς» (Μάρκος 1:41). Από το νόμο ήταν θεωρούμενο ως ακάθαρτο να αγγίξει κανείς κάποιον άνθρωπο λεπρό (πχ. βλ. Αριθμοί 5:2-3). Το γεγονός ότι ο Ιησούς τον άγγιξε ήταν απόδειξη της φιλευσπλαχνίας Του και της εξουσίας Του για θεραπεία οποιασδήποτε ασθένειας: «Και καθώς το είπε αυτό, η λέπρα έφυγε αμέσως απ’ αυτόν, και καθαρίστηκε» (Μάρκος 1:42).
Η ΑΠΟΞΕΝΩΣΗ
Άλλο ένα στοιχείο που βλέπουμε να κινεί τα σπλάχνα του Κυρίου είναι η ταλαιπωρία, ο διασκορπισμός και η αποξένωση του ανθρωπίνου γένους. Διαβάζουμε, «Και ο Ιησούς περιερχόταν όλες τις πόλεις και τις κωμοπόλεις... Και βλέποντας τα πλήθη, σπλαχνίστηκε γι’ αυτά, επειδή ήσαν βασανισμένα και σκορπισμένα σαν πρόβατα που δεν είχαν ποιμένα» (Ματθαίος 9:35-36). Τη λύση ξανά τη δίνουν τα σπλάχνα του Χριστού ο οποίος είναι ο καλός ποιμένας που οδηγεί και φροντίζει όλες τις ανάγκες του ποιμνίου Του μέχρι τον τελικό προορισμό που είναι η βασιλεία των ουρανών (Ιωάννης 10:11-14, Ψαλμοί 23, Ιεζεκιήλ 34:12).
