«Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον∙ διότι ο φόβος έχει κόλασιν∙ και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη» (Α΄ Ιωάννου δ:18)
Εξ’ ορισμού, ο αθεϊσμός είναι μία φιλοσοφία χωρίς ελπίδα. Δεν προσφέρει απαντήσεις σε κανένα βασικό ερώτημα της ζωής. Δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε τη δημιουργία του Σύμπαντος, ούτε την εμφάνιση της ζωής. Για αυτό και ο Λόγος του Θεού συνδέει σε πολλά σημεία την αθεΐα με την αφροσύνη: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός.» Ψαλμός 14:1
«Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών· διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.» Κατά Ματθαίον ια΄ 28-30
Χαμένος ο άνθρωπος μέσα στα πάθη του και τις επιθυμίες του, με την αμαρτία να τον οδηγεί στο θάνατο, βιώνει κάθε μέρα την απογοήτευση και την απελπισία. Το σκοτάδι μέσα στο οποίο ζει του υπενθυμίζει κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα γι’ αυτόν. «Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος». Αυτό όμως που δεν γνωρίζει είναι η συνέχεια στον Λόγο αυτό: «…το δε χάρισμα του Θεού, ζωή αιώνιος δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ. ς:23).
Και είπεν ο Ιησούς, εγώ δια κρίσιν ήλθον εις τον κόσμον τούτον, δια να βλέπωσιν οι μη βλέποντες και να γείνωσι τυφλοί οι βλέποντες. Και ήκουσαν ταύτα όσοι εκ των Φαρισαίων ήσαν μετ’ αυτού και είπον προς αυτόν, μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, εάν ήσθε τυφλοί δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν, τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν η αμαρτία σας λοιπόν μένει.» Κατά Ιωάννη θ΄ 39-41.
Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν ένας προφήτης που αναστήθηκε, ούτε κανένας αρχάγγελος που ενσαρκώθηκε. Ο Ιησούς ήταν «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος». Έτσι είπε ο απόστολος Πέτρος, όταν ο Κύριος ρώτησε: «τίνα με λέγουσι οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου». Και στη συνέχεια ρώτησε: «Εσείς τίνα με λέγετε ότι είμαι»;
