“Εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή· διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν. Διότι λέγει η γραφή· Πας ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή. Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και Ελληνος· διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους επικαλουμένους αυτόν· διότι πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή.” Προς Ρωμαίους ι:9-13
Αυτό το μήνα θα γνωρίσουμε τη μαρτυρία του αδελφού μας Γιάννη Βαξεβάνου από την εκκλησία της Κοζάνης.
Αδελφέ Γιάννη, ζεις μέσα στη Κοζάνη;
Όχι, ζω σε ένα χωριό έξω από τη Κοζάνη, τη Γαλατινή. Μεγάλο χωριό βέβαια, κοντά στις δύο χιλιάδες κατοίκους είναι ο πληθυσμός.
Έχεις γεννηθεί, έχεις μεγαλώσει εκεί; Είσαι γέννημα-θρέμα που λένε;
Ακριβώς, γέννημα-θρέμα. Εδώ γεννήθηκα το 1965 και δεν έχω φύγει ποτέ από το χωριό, για να πάω να ζήσω αλλού. Εκτός από τη θητεία μου στον στρατό. Άλλοι συγγενείς μου φύγανε, πήγανε και στο εξωτερικό, εμένα με κράτησε ο Κύριος εδώ και πιστεύω ότι αυτό ήταν το σχέδιο Του για τη ζωή μου.
Τα παιδικά σου χρόνια στο χωριό θα ήταν ήσυχα φαντάζομαι.
Ήσυχα, πολύ ήσυχα. Ήταν και απομονωμένο κάπως το χωριό μας, ορεινό, και μόνο όποιος πήγαινε Γυμνάσιο στη διπλανή κωμόπολη, στη Σιάτιστα, μπορούσε να βγει λίγο πιο έξω. Εγώ δεν πήγα όμως στο Γυμνάσιο γιατί ήθελα από πολύ μικρός να δουλέψω. Κι από τα 12 μου χρόνια ξεκίνησα να μαθαίνω τη δουλειά στα γουναρικά. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα, ζήλευα τα άλλα παιδιά που παίζανε δίπλα, αλλά στη πορεία είδα ότι τελικά, καλά έκανα. Γιατί ωρίμασα πιο γρήγορα σαν άνθρωπος κι έμαθα τη τέχνη μου πάρα πολύ καλά. Βέβαια όταν είσαι μικρός κι έχεις λεφτά στα χέρια σου αρχίζουν άλλα μετά. Τσιγάρα, ποτά, χαρτιά, μπουζούκια... Αν και δεν μου άρεσαν τόσο πολύ όλα αυτά, όμως μέσα από τις παρέες παρασερνόμουν. Κι εκεί πιστεύω ότι έκανε ο Κύριος ενέργεια δική Του και με προφύλαξε. Έπαιζα τότε ποδόσφαιρο, μπήκα μετά και στην ομάδα του χωριού και πλέον δεν μπορούσα να πίνω και να ξενυχτάω τόσο πολύ. Γιατί κάνανε ελέγχους οι υπεύθυνοι της ομάδας κι άμα σε πιάνανε να είσαι στα μπουζούκια, σου έβαζαν τιμωρία και δεν έπαιζες την Κυριακή. Οπότε όλο αυτό μου έκανε καλό τελικά και “συμμαζεύτηκα” που λένε. Και εκ των υστέρων, κοιτάζοντας πίσω τα γεγονότα, ευχαριστώ τον Θεό για όλα.
Τότε πίστευες στον Θεό; Προσευχόσουν;
Δεν μπορώ να πω ότι πίστευα όπως πιστεύω τώρα. Υπήρχε βέβαια ένας φόβος Θεού και πήγαινα πάντα στην εκκλησία, τις γιορτές τουλάχιστον. Να φανταστείς, την Πρωτοχρονιά κι αφού είχαμε ξενυχτήσει στα μπουζούκια, δεν πηγαίναμε μετά στο σπίτι αλλά πηγαίναμε πρώτα στην εκκλησία, ανάβαμε μια λαμπάδα (να κάνουμε τα καθήκοντα μας) και μετά πηγαίναμε για ύπνο. Τόσο ωραίοι χριστιανοί ήμασταν. Μια προσευχή όμως που έκανα και θυμάμαι πολύ καλά, ήταν αυτή που έκανα για τον γάμο μου. Είχα απολυθεί από φαντάρος, ήμουν έτοιμος να κάνω οικογένεια και έψαχνα την κατάλληλη κοπέλα. Αλλά δεν ήταν κι εύκολο. Και κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είπα: “Χριστέ μου, δώσε μου Εσύ μια γυναίκα. Να είναι εκείνη για μένα και να μην κοιτάζω άλλες.” Και πράγματι, σε έξι μήνες γνώρισα τη γυναίκα μου την Θεοδώρα, αρραβωνιαστήκαμε και σε δύο χρόνια παντρευτήκαμε. Ξεκινήσαμε από το μηδέν στα οικονομικά κι εγώ έκανα τότε με το μυαλό μου κάποια σχέδια που η γυναίκα μου, όταν τα άκουγε, με φώναζε ονειροπόλο. Έλεγα: “να είχαμε μια δουλειά δικιά μας, να είχαμε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο”. Και όμως, λες και ο Θεός με άκουγε -και πραγματικά με άκουγε- γιατί όλα αυτά ήρθε και μου τα έδωσε. Και αφορμή ήταν πάλι το ποδόσφαιρο. Εκείνη τη χρονιά πήρα μεταγραφή στην ομάδα της διπλανής κωμόπολης, στη Σιάτιστα, όπου όλοι, και οι παίκτες και το διοικητικό συμβούλιο ήτανε γουναράδες. Γνώρισα έτσι πολύ κόσμο και κάποιος που με ήξερε από την ομάδα και με συμπαθούσε, προθυμοποιήθηκε να μου δώσει εμπόρευμα (γουναρικά) χωρίς να δώσω χρήματα. Εμπόρευμα για να το δουλέψω μόνος μου, ενώ μέχρι τότε δούλευα από άλλους εργολαβία. Έτσι ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί με τη Θεοδώρα, άρχισε η δουλειά να ανεβαίνει και πράγματι, σε λίγα χρόνια, αυτά τα όνειρα που έκανα είχαν γίνει πραγματικότητα. Και ήταν καθαρά χάρις Θεού.
Το αναγνώρισες αυτό τότε;
Θα σου πω. Γιατί πλέον η ζωή μου μπαίνει σε μια άλλη φάση και φθάνουμε στο σημείο που γνώρισα τον Χριστό. Εκείνη την εποχή έγινε στη Μέση Ανατολή ο πόλεμος του Κόλπου με τον Σαντάμ Χουσεΐν. Ακουγόντουσαν τότε διάφορα, ότι έρχεται η συντέλεια του κόσμου, ότι έρχεται η ώρα να εκπληρωθούν οι προφητείες της Αποκάλυψης και είχα επηρεαστεί πάρα πολύ. Ξημερωνόμουν στη τηλεόραση να παρακολουθώ τα γεγονότα και είχε έρθει μέσα μου ένας φόβος για το που θα πάω όταν έρθει το τέλος. Ξεκίνησα λοιπόν να πηγαίνω σε εκκλησίες, σε μοναστήρια, αυτή η εκζήτηση κράτησε για αρκετό καιρό, μέχρι που κάποια στιγμή είπα: “Χριστέ μου, πιστεύω ότι υπάρχεις. Δείξε μου τον δρόμο Σου κι εγώ θα Σε ακολουθήσω”. Τότε ο Κύριος ενήργησε το θαυμαστό έργο της σωτηρίας μέσα στη ζωή μου κι έστειλε έναν συγχωριανό μου να μου φέρει τα καλά νέα του Ευαγγελίου. Μου ομολόγησε τι έκανε ο Κύριος στη ζωή του -είχε πιστέψει πολύ πρόσφατα κι αυτός- και μου έδωσε να διαβάσω το Λόγο του Θεού, την Καινή Διαθήκη. Πήγαμε μετά μαζί και στην εκκλησία στη Κοζάνη (στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) και αρχίσανε τότε τα προβλήματα. Και όπως λέει ο Λόγος του Θεού: “εχθροί του ανθρώπου θα είναι οι οικιακοί του” έτσι έγινε και σε μένα. Η γυναίκα μου έγινε εχθρός μου -ενώ ήμασταν πριν ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι- και αυτό κράτησε περίπου τρία χρόνια, που ήτανε και τα πιο δύσκολα της ζωής μου. Εντωμεταξύ στο χωριό, πριν 25 χρόνια, δεν ήταν όπως είναι σήμερα, που με το ιντερνέτ όλοι έχουν ενημέρωση και ξέρουν τι γίνεται. Τότε μας έλεγαν, αιρετικούς, ιεχωβάδες, σατανιστές και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Τα άκουγε και η γυναίκα μου όλα αυτά και τρελαινόταν.
Συνέχισες όμως να πηγαίνεις στην εκκλησία;
Όχι, στην εκκλησία δύο-τρείς φορές πήγα και όταν άρχισαν τα προβλήματα στο σπίτι (τσακωμοί, γκρίνιες) κράτησα μια απόσταση μετά και δεν ξαναπήγα. Διάβαζα όμως πολύ το Λόγο του Θεού και είχα επικοινωνία με τον αδελφό που μου μίλησε, ο οποίος με στήριζε όσο μπορούσε. Εκείνο το καλοκαίρι πήγαμε οικογενειακώς στη Χαλκιδική (από όπου είναι η γυναίκα μου) και ο μπατζανάκης μου είχε ένα θείο που ήτανε θεολόγος. Τον έφεραν κι αυτόν για να μου αλλάξει γνώμη κι αφού δεν τα κατάφερε, με πήγε σε ένα μοναστήρι να μου μιλήσουν οι μοναχοί. Πράγματι, πήγαμε κι αφού μου είπανε διάφορα, μοναχοί και ιερείς, τους λέω: “εγώ δεν είμαι ακόμα Πεντηκοστιανός, αλλά στην εκκλησία τους, όταν πήγα, είδα να λειτουργεί το Πνεύμα το Άγιο όπως γράφει μέσα στη Καινή Διαθήκη. Γιατί εμείς στην Ορθόδοξη εκκλησία δεν έχουμε τα χαρίσματα και την λειτουργία του Αγίου Πνεύματος;” Δεν είχαν κάτι να μου απαντήσουν και όπως φεύγαμε με τον θεολόγο, γυρνάει και μού λέει: “Γιάννη, σε κάποια πράγματα μπορεί να έχεις και δίκιο.” Και έτσι είδα πως ο Κύριος με στήριξε, παρόλο που ήμουν νέος στη πίστη και δεν ήξερα πολλά.
Και ήσουν απόφοιτος Δημοτικού ενώ οι άλλοι απόφοιτοι Θεολογίας του Πανεπιστημίου.
Ναι, εκεί είδα πόση δύναμη έχει ο Λόγος του Θεού. Γιατί δεν τους έλεγα κάτι άλλο από αυτά που έγραφε το Ευαγγέλιο. Πέρασα κι αυτή τη δοκιμασία, συνέχισα όμως να βλέπω στη ζωή μου παράξενα πράγματα. Ερχόντουσαν ας πούμε κάποιοι φίλοι και με βρίζανε χυδαία μέσα στο ίδιο μου το σπίτι νομίζοντας ότι το κάνουν για το καλό μου. Περπατούσα στο χωριό και με κοιτούσανε όλοι με μισό μάτι λες και ήμουν εγκληματίας. Και παρόλο που σαν χαρακτήρας ήμουνα πάντα φιλήσυχος και μπορώ να πω δειλός, ο Κύριος μού έδινε τόση δύναμη και θάρρος που δεν λογάριαζα τίποτε. Κι έλεγα σε όλους, πως αυτόν τον θησαυρό που βρήκα στην Καινή Διαθήκη δεν τον αφήνω με τίποτε. Και μέσα σε όλα αυτά ο Κύριος με αναγέννησε και με ελευθέρωσε από όλα μου τα πάθη. Δεν έπινα πλέον παρά ελάχιστα. Τα χαρτιά κοπήκανε. Το τσιγάρο με δυσκόλεψε λίγο, αλλά με ελευθέρωσε κι από αυτό ο Κύριος. Μετά κόπηκε και το ποδόσφαιρο. Πολύ βρώμικο το ποδόσφαιρο αδελφέ. Σου δείχνουν μπροστά μια ωραία βιτρίνα αλλά από πίσω έχει πολλή βρωμιά. Και ξέρω πολύ καλά τι λέω γιατί και ποδοσφαιριστής ήμουνα, αλλά και διαιτητής υπήρξα για ένα διάστημα. Και το τελευταίο που μου καθάρισε ο Κύριος ήταν το στόμα. Ήμουν πριν υβριστής, ιδίως στο γήπεδο, όμως ο Κύριος με ελευθέρωσε και μου έδωσε να λέω λόγια δικά Του, ευλογημένα. Και όλα αυτά έγιναν μόνο διαβάζοντας το Λόγο του Κυρίου. Δεν υπήρχε για μένα ακόμα εκκλησία, δεν υπήρχαν Χριστιανικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ή κηρύγματα στο ιντερνέτ, πράγματα που τα έχουμε σε αφθονία σήμερα. Έτσι κύλησαν τα δύσκολα αυτά χρόνια και κάποια στιγμή προσευχήθηκα και είπα: “μήπως είμαι εγώ τελικά το πρόβλημα και δεν πιστεύει η γυναίκα μου; Μήπως κάνω κάτι λάθος;” Και αποφάσισα να μην ξανασχοληθώ, να μην ξαναμιλήσω, αλλά να αφήσω τον Κύριο να ενεργήσει.
Την καλύτερη επιλογή έκανες.
Πραγματικά μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ήρθανε τα πάνω-κάτω. Αρχές του 1998 μένει έγκυος η Θεοδώρα στη κόρη μας τη Βασιλική και στα μέσα της εγκυμοσύνης παθαίνει χολή. Φοβηθήκαμε τότε ότι θα το χάσουμε το παιδί, αλλά ο Κύριος μας βοήθησε -μέσα από έναν πολύ καλό γιατρό- και μας το χάρισε. Έκανε την επέμβαση η Θεοδώρα, έβγαλε τη χολή, αλλά μετά αρχίσανε προβλήματα με το μωρό. Είχε άσθμα και κάθε δέκα μέρες ήμασταν στο νοσοκομείο. Βγαίναμε, ξαναμπαίναμε, ταλαιπωριόταν η Θεοδώρα και στη πορεία κατάλαβα ότι ο Κύριος εργαζότανε έτσι τη καρδιά της. Και ότι, μέρα με τη μέρα, έσπαγε αυτός ο βράχος μέσα της. Και κάποια στιγμή της λέω: “Θεοδώρα κι εσύ αγαπάς τον Χριστό κι εγώ, ας κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία. Μια Κυριακή θα πηγαίνουμε στην Ορθόδοξη εκκλησία και μια Κυριακή στην εκκλησία της Πεντηκοστής.” Συμφώνησε η Θεοδώρα, όμως τις πρώτες δύο φορές που πήγαμε στην εκκλησία στη Κοζάνη (στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) μετά από λίγη ώρα βγήκε έξω και με περίμενε. Την τρίτη φορά, καθώς έβλεπα ότι κουνιότανε στο κάθισμα, δεξιά-αριστερά είπα μέσα μου: “θα φύγει πάλι.” Εκείνη την ώρα, ένας αδελφός δίπλα μας που έχει το χάρισμα της προφητείας, πληρώνεται με Πνεύμα Άγιο και λέει ο Κύριος με το στόμα του: “κόρη μου, εδώ είναι ο οίκος Μου.” Και όταν γυρνούσαμε σπίτι, μου εξήγησε η Θεοδώρα τι ακριβώς έγινε και τότε έσπασε η καρδιά μου, έκλαψα και δόξασα τον Θεό. Όταν ήτανε στην εκκλησία είχε πει από μέσα της: “Χριστέ μου, αν είσαι εδώ, μίλησε μου” και αυτή η προφητεία που έγινε ήτανε για εκείνη. Από εκεί και πέρα άνοιξε ο δρόμος και αρχίσαμε να πηγαίνουμε όλοι μαζί, με τα παιδιά μας, στην εκκλησία. Βαπτίστηκα πρώτος εγώ στο νερό, μετά η Θεοδώρα και μετά ο γιός μου ο Σάκης. Ο οποίος είχε αναγεννηθεί, ήθελε να βαπτιστεί, αλλά επειδή ήταν μικρός δεν τον αφήναμε. Λέγαμε να μεγαλώσει κι άλλο για να καταλάβει καλύτερα τι απόφαση παίρνει. Μέχρι που ήρθε μια μέρα ο αδελφός ο Λούης (ο αδελφός Λεωνίδας Φέγγος) στην εκκλησία στη Κοζάνη και τον έπιασε ο Σάκης και του παραπονέθηκε. Του λέει: “αδελφέ Λούη θέλω να βαπτιστώ και δεν με αφήνουνε.” Και είχε διάκριση ο αδελφός, κατάλαβε ότι είναι αναγεννημένο το παιδί και μας είπε και το βαπτίσαμε. Και τον ίδιο χρόνο βαπτίστηκε ο Σάκης με Πνεύμα Άγιο και σιγουρευτήκαμε κι εμείς ότι είχαμε κάνει το σωστό.
Και είναι ακόμα πιστός ο Σάκης;
Ούτε μέρα δεν έφυγε από τον Κύριο. Και η κόρη μας η Βασιλική έχει βαπτιστεί και στο νερό και στο Πνεύμα το Άγιο και είναι τα παιδιά μας τώρα στην Αθήνα και πάνε στην εκκλησία της Κηφισιάς. Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον Θεό που τα κράτησε κοντά Του γιατί περάσανε μεγάλο πόλεμο στο χωριό από τα άλλα παιδιά. Περάσανε αυτό που λένε οι άνθρωποι σήμερα “μπούλινγκ.” Όμως όλη αυτή η δοκιμασία τα ωφέλησε πνευματικά κι αυτό το καταλαβαίνουν τώρα που ζούνε στην Αθήνα. Κι εγώ σαν παλιός αθλητής τους λέω: “σας έκανε ο Κύριος μια καλή προπόνηση, μια καλή προετοιμασία στο χωριό, για να πάτε να αγωνιστείτε με δύναμη τον πνευματικό αγώνα στην πόλη.” Μετά τον Σάκη βαπτίστηκα κι εγώ στο Πνεύμα το Άγιο. Είχα μεγάλη εκζήτηση να το λάβω και βέβαια είναι άλλο πράγμα να διαβάζεις στο Λόγο του Θεού για το Πνεύμα το Άγιο, άλλο να σε διδάξουν τι είναι το Πνεύμα το Άγιο και άλλο να το ζήσεις και να βαπτιστείς ο ίδιος στο Πνεύμα το Άγιο. Είναι τρία τελείως διαφορετικά πράγματα κι ευχαριστώ τον Θεό για την εκκλησία που μας έβαλε και για τη σωστή διδασκαλία που πήραμε και σε αυτό το θέμα. Και η γυναίκα μου έλαβε Πνεύμα Άγιο, λίγες μέρες μετά που χειροτονήθηκα εδώ στην εκκλησία της Κοζάνης σαν διάκονος.
Τώρα είσαι πρεσβύτερος νομίζω;
Ναι, εδώ και δύο χρόνια περίπου. Έτσι το ήθελε πιστεύω ο Κύριος, γιατί έχει πολλές ανάγκες το έργο του Θεού στην περιοχή μας. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε ζήσει βέβαια πάρα πολλές εμπειρίες με τον Κύριο και θεραπείες που μας χάρισε. Η Βασιλική, όπως είπα πριν, είχε άσθμα έξι χρόνια και ο Κύριος την θεράπευσε. Και ο Σάκης πέρασε μικρός προβλήματα υγείας αλλά δόξα στον Θεό, ξεπεράστηκαν όλα. Και μέσα σε αυτές τις δυσκολίες, είχαμε και τους συγγενείς να μας λένε: “τι περιμένετε; να σας τα φέρουν τα παιδιά μέσα σε φέρετρα για να φύγετε από εκεί που είστε;” Σκληρά λόγια αλλά δεν πειράζει, ο Κύριος μας ευλόγησε. Η Θεοδώρα είχε κι εκείνη κάποια στιγμή ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στον αυχένα και είχαμε κανονίσει να κάνει εγχείριση στη Θεσσαλονίκη. Πήγε, έκανε μια τελευταία μαγνητική και περίμενε να την ειδοποιήσουν για το χειρουργείο. Όμως η τελευταία αυτή εξέταση έδειξε ότι δεν είχε κανένα πρόβλημα, ότι είχε θεραπευτεί τελείως και ο γιατρός δεν μπορούσε να το εξηγήσει με κανέναν τρόπο αυτό που έγινε. Από τότε πέρασαν δώδεκα χρόνια και δεν έχει κανένα πρόβλημα η Θεοδώρα με τον αυχένα. Ήταν κι αυτό ένα μεγάλο θαύμα που ζήσαμε. Κι άλλα πολλά έχει κάνει ο Θεός στη ζωή μας αλλά δεν υπάρχει ο χώρος να τα γράψουμε.
Δόξα στον Θεό. Θα ήθελα αδελφέ να μας δώσεις ένα μήνυμα για το τέλος. Και για τους αδελφούς και για τον κόσμο που θα διαβάσει τη μαρτυρία σου.
Στα αδέλφια θέλω να πω ότι πρέπει όλοι μας να εκτιμήσουμε πάρα πολύ αυτό που έχει κάνει στη ζωή μας ο Κύριος. Αυτή την αλλαγή που έκανε μέσα μας, αυτή τη μεγάλη σωτηρία που μας χάρισε και αυτές τις έσχατες μέρες να είμαστε φρόνιμοι και όχι μωροί, για να μπορέσει ο Θεός να ολοκληρώσει το έργο Του και να δοξαστεί μέσα από τη ζωή μας. Και σε όλους τους ανθρώπους θέλω να πω να επικαλεστούν το όνομα του Κυρίου, όπως το επικαλέστηκα κάποτε κι εγώ. Γιατί ο Θεός είναι ζωντανός, αληθινός και λέει μέσα στην Αγία Γραφή ότι: “όποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί.” Ο κάθε άνθρωπος που θα διαβάσει αυτό το μικρό εδάφιο ας επικαλεστεί τον Κύριο και θα δει τις ενέργειες του Θεού στη ζωή του, όπως τις είδα κι εγώ.
