ΧΡΗΣΤΟΤΗΤΑ (3)
Τελικά η χρηστότητα είναι απλά η εκτέλεση μιας εντολής ή κάτι πιο βαθύ;
Όταν ένας άνθρωπος μετανοεί, δέχεται τον Χριστό μέσα στην καρδιά του και ζητά από τον Θεό να τον οδηγήσει στο περπάτημά του, δίνει το δικαίωμα στον Άγιο Πνεύμα να εργαστεί μέσα του δύο αποκαλύψεις. Η πρώτη αποκάλυψη έχει να κάνει με το ποιος είναι ο Θεός που τον κάλεσε και δεύτερη αποκάλυψη είναι ότι αυτός ο άνθρωπος που καλέστηκε είναι αντανάκλαση του Θεού στον κόσμο. Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ ο ίδιος ο Χριστός λέει για τον εαυτό Του «Εγώ είμαι το φως του κόσμου, εγώ είμαι το Α και το Ω» και από την άλλη λέει για τους μαθητές του «εσείς είστε το φως του κόσμου» και «η πόλη η κειμένη επάνω στο όρος». «Εσείς είστε το αλάτι της γης» και η ευωδία του Χριστού στον κόσμο. Όταν λοιπόν η χάρη του Θεού και το Πνεύμα το Άγιο ενεργεί, κάνει τον άνθρωπο να αντανακλά τον Θεό στη ζωή του, να βγαίνει από το εαυτό του και το εγώ του και να στρέφεται στον άλλον. Και στο πρόσωπο τού άλλου βλέπει ο άνθρωπος αυτός ότι υπηρετεί τον ίδιο τον Χριστό. Το λέει τόσο όμορφα ο ίδιος ο Κύριος στο ευαγγέλιο του Ματθαίου:
«Τότε ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς τους εκ δεξιών αυτού· Έλθετε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου. Διότι επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω, εδίψησα, και με εποτίσατε, ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε, γυμνός, και με ενεδύσατε, ησθένησα, και με επεσκέφθητε, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ. Τότε θέλουσιν αποκριθή προς αυτόν οι δίκαιοι, λέγοντες· Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; πότε δε σε είδομεν ξένον και εφιλοξενήσαμεν, ή γυμνόν και ενεδύσαμεν; πότε δε σε είδομεν ασθενή ή εν φυλακή και ήλθομεν προς σε; Και αποκριθείς ο Βασιλεύς θέλει ειπεί προς αυτούς· Αληθώς σας λέγω, καθ’ όσον εκάμετε εις ένα τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εις εμέ εκάμετε.» Ματθ. 25:34-40
Γιατί τα έκαναν όλα αυτά; Απλά γιατί ήταν υποχρεωμένοι; Γιατί έπρεπε απλά να εκτελέσουν έναν κανόνα ή μια εντολή; Όχι. Το έκαναν γιατί αγάπησαν τον πεινασμένο, τον διψασμένο, τον γυμνό, τον ασθενή, τον ξένο, τον φυλακισμένο. Στον πρόσωπο όλων αυτών των ανθρώπων που υπηρέτησαν, είδαν το πρόσωπο του Χριστού. Εάν λοιπόν θέλουμε να υπηρετήσουμε τον Χριστό, στο πρόσωπο των ανθρώπων αυτών θα Τον βρούμε. Εκτέλεσαν εδώ την εντολή του Θεού; Βεβαίως και την εκτέλεσαν. Την εκτέλεσαν όμως όχι από μια νομικίστικη αντίληψη που λέει ας κάνω αυτό για να μη με τιμωρήσει ο Θεός, αλλά την εκτέλεσαν γιατί αγάπησαν τον άλλο άνθρωπο. Ας δούμε ένα παράδειγμα εδώ.
Όλοι συμφωνούν με τον κανόνα ότι μια μάνα θα πρέπει να προσέχει το παιδί της. Μάλιστα υπάρχουν και νόμοι του κράτους γι’ αυτό, περί επιμέλειας ενός παιδιού. Καμία μάνα όμως όταν το παιδί της ψήνεται από τον πυρετό δεν στέκεται πάνω από το παιδί της επειδή το λέει ο νόμος. Υπηρετεί το παιδί αγόγγυστα και με όλη τη δύναμη της ψυχής της επειδή το αγαπά. Η αγάπη, αυτή είναι που οδηγεί σε μια βαθιά κατανόηση του εδαφίου που λέει ο Κύριος «εάν με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε». Όσο λοιπόν ο Θεός μας φανερώνει περισσότερο την εικόνα Του και τον χαρακτήρα Του, τόσο περισσότερο το παιδί του Θεού κάνει αγώνα να Του μοιάζει. Γι’ αυτό έρχεται ο απ. Παύλος και δίνει αυτήν την ωραία προτροπή στην επιστολή προς Κολοσσαείς:
«Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν». Κολοσ. 3:12
Βλέπουμε λοιπόν εδώ ότι η χρηστότητα είναι ένα από τα ρούχα που μας προτείνει ο απ. Παύλος όχι να τα έχουμε στην πνευματική μας γκαρνταρόμπα αλλά να το φοράμε μέσα στην καθημερινότητά μας.
Η χρηστότητα δεν πάει κόντρα με την κυρίαρχη αντίληψη σήμερα που προτιμά να παίρνει αντί
να δίνει;
Ενώ μπορούμε να πούμε πολλά για τον εγωιστικό τρόπο ζωής των ανθρώπων που ζουν χωρίς Χριστό σήμερα, πρέπει να προσέξουμε ότι σ’ αυτό το πνεύμα μπορεί να εγκλωβιστεί και ένας χριστιανός εάν δεν προσέξει. Ένας πιστός άνθρωπος του Θεού έλεγε: “Εάν θέλεις να μετρήσεις την πνευματική σου στάθμη, κάθισε και άκουσε την προσευχή σου. Πόσο χρόνο αφιερώνεις για τα δικά σου ζητήματα και πόσο για τα ζητήματα των άλλων;” Μάλιστα έλεγε χαριτολογώντας ότι: “συχνά οι προσευχές των χριστιανών μοιάζουν με την προσευχή που λέει: από μένα για μένα σε μένα, αμήν”. Λέμε πολλά για τους άλλους και συχνά τους κρίνουμε με μεγάλη ευκολία δικαιώνοντας τους εαυτούς μας. Η προτροπή όμως και η μεγάλη πρόκληση ταυτόχρονα για όλους μας είναι: Πριν κρίνεις κάποιον για τη ζωή του, ρώτα στον εαυτό σου πόσο προσευχήθηκες γι’ αυτόν. Πόσο πονάς για την κατάστασή του; Εάν τίποτε δεν συμβαίνει από όλα αυτά, καλύτερα να σιωπήσεις. Όλοι μας λίγο ή πολύ, έχουμε ανάγκη επιστροφής στο θέμα αυτό. Έχουμε ανάγκη να ξαναδούμε από την αρχή το μεγάλο μας πρότυπο που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός δεν ήρθε για να κρίνει τον κόσμο, αλλά να σώσει τον κόσμο. Δεν ήρθε για να τους δείξει πόσο ένοχοι είναι, αλλά ήρθε για να τους δείξει οδό σωτηρίας. Δεν ήρθε για να τους αφήσει μέσα στα πάθη τους επειδή δεν μπορούν να τα καταφέρουν αλλά ήρθε και πειράστηκε ο Ίδιος κατά πάντα για να τους δείξει ότι μπορούν να τα καταφέρουν συν Θεώ. Έγινε για μας ο μεγάλος αδελφός και ταυτόχρονα ο μέγας Αρχιερέας.
Το ευαγγέλιο είναι καλά νέα όχι γιατί ο Θεός κάθεται κάπου ψηλά και λέει στον άνθρωπο τι είναι καλό και τι είναι κακό για να πράξει. Το ευαγγέλιο είναι επίσης καλά νέα, όχι γιατί λέει ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα καλά. Το ακριβώς αντίθετο. Το ευαγγέλιο είναι καλά νέα γιατί ενώ ο άνθρωπος τα κάνει θάλασσα, έρχεται ο Θεός και συγκαταβαίνει μαζί του, στην αδυναμία του, στο πρόβλημά του. Ο Θεός δηλαδή ενσαρκώνεται, γίνεται άνθρωπος, αδειάζει από τον εαυτό Του και μπαίνει στις υποθέσεις των ανθρώπων, στις υποθέσεις μας. Και έρχεται και λέει στον αδύναμο άνθρωπο που δεν μπορεί να τα καταφέρει: “Άκου να σου πω. Μαζί θα τα βγάλουμε πέρα. Εγώ θα είμαι δίπλα σου. Όταν εσύ θα πέφτεις Εγώ θα απλώνω το χέρι και θα σε σηκώνω. Όταν εσύ θα κάνεις λάθος Εγώ θα είμαι εκεί όχι για να σε τιμωρώ αλλά για να σε διδάσκω και να σε προτρέπω με αγάπη και με υπομονή”. Αυτός είναι ο Θεός της Βίβλου. Αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός ο σωτήρας μας, ο φίλος μας, ο μεγάλος μας αδελφός. Όσο ένας χριστιανός αποκαθιστά αυτήν την εικόνα του Θεού μέσα του τόσο περισσότερο ζει μια υγιή πνευματική ζωή η οποία δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες πνευματικής αύξησης του καρπού της χρηστότητας στη ζωή μας.
«Επιποθήσατε» λέει ο απ. Πέτρος «ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι’ αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος». 1 Πέτ. 2:2-3
Αυτό το άδολο γάλα είναι που φέρνει την αύξηση. Και όταν το γάλα αυτό το γεύεται ο άνθρωπος, τι γεύεται; Γεύεται ότι ο Κύριος είναι αγαθός. Γεύεται ότι ο Κύριος είναι γεμάτος με χρηστότητα. Όσο περισσότερο λοιπόν γευόμαστε αυτόν τον αγαθό Κύριο τόσο περισσότερο η χρηστότητα του Θεού θα καρπίζει στη ζωή μας.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
