Όλοι εμείς οι θνητοί άνθρωποι που παλεύουμε για να ζήσουμε, και κάνουμε δίαιτες και παίρνουμε φάρμακα και κάνουμε διακοπές και γυμναστικές ασκήσεις πάσχουμε από ένα σύνδρομο που λέγεται «το σύνδρομο της αθανασίας».
Είναι ένα έμφυτο σύνδρομο από το οποίο πάσχουν όλοι οι άνθρωποι, γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα πεθάνει. Και δεν το λέω αυτό μόνο για τα παιδιά και τους νέους αλλά για όλους τους ανθρώπους, όλων των ηλικιών ανεξαιρέτως. Το ξέρουμε ότι κάποτε θα πεθάνουμε, αλλά δεν το περιμένουμε γιατί δεν το πιστεύουμε. Εξεταζόμαστε συχνά κλινικώς και εργαστηριακώς και διαπιστώνουμε πολλές φορές ότι κάτι έχουμε. Είτε η πίεση είναι λίγο ανεβασμένη, είτε η χοληστερίνη είναι περισσότερη του κανονικού ή το σάκχαρο ή κάποια άλλη τιμή έχει ανέβει και παρ’ όλα αυτά εμείς δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι μπορεί να πεθάνουμε.
Μαθαίνουμε ότι κάποιος συγγενής ή φίλος πέθανε ξαφνικά, μένουμε έκπληκτοι και ρωτάμε: «Πως πέθανε, τι είχε;» Και δεν ρωτάμε μόνο για κάποιον που ήταν σε μικρή σχετικά ηλικία, αλλά και για ηλικιωμένους ογδόντα πέντε, κι ενενήντα χρονών και σε μια περίπτωση που γνωρίζω, εκατό τριών χρονών. «Πως πέθανε; Γιατί πέθανε, αφού ήταν μια χαρά;» Δεν τον θέλουμε τον θάνατο, δεν τον μπορούμε. Προσπαθούμε να ζήσουμε κι όμως θα πεθάνουμε. Το ξέρουμε αυτό πολύ καλά γιατί και ο παππούς μας ήταν κάποτε γεμάτος δράση κι ενέργεια αλλά τώρα κι αν δεν έχει πεθάνει, γνωρίζουμε την αδυναμία και τη δυσκολία του.
Γιατί τα γράφω αυτά; Για να ξυπνήσουμε. Για να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε στην γη αυτή αιώνιοι, αλλά προσωρινοί. Το να πιστεύουμε ότι όλοι θα πεθάνουν και εμείς θα ζούμε επ’ αόριστον είναι μια μεγάλη απάτη του εαυτού μας.
Η πιθανότητα να πεθάνουμε είναι ίση σε όλους τους ανθρώπους. Όπως πέθανε ο φίλος μας, ο συγγενής μας, ο γείτονας μας, έτσι υπάρχει πιθανότητα να πεθάνουμε κι εμείς. Μερικοί πέθαναν σε βαθιά γεράματα κι αυτό μας δίνει ελπίδες.
Ήτανε ενενήντα χρονών κι εμείς είμαστε είκοσι, τριάντα, σαράντα, πενήντα. Όσο να γίνουμε ενενήντα έχουμε καιρό. Όταν όμως κάποιος πάθει κάτι στα τριάντα, σαράντα ή πενήντα αμέσως μένουμε έκπληκτοι και ρωτάμε για να μάθουμε από τι πέθανε και πως πέθανε. Ησυχάζουμε όταν μάθουμε ότι είχε ζάχαρο, είχε τα νεφρά του, είχε κίρρωση του ήπατος και άλλα τέτοια. «Ευτυχώς εγώ δεν έχω τίποτα τέτοιο» λέμε και πάλι ησυχάζουμε.
Μαθαίνουμε ότι κάποιος υγιέστατος πέθανε από κάποιο ατύχημα. Έπαθε αλλεργικό σοκ, του κόλλησε στον λάρυγγα κάποιο κομμάτι φαγητού, έπεσε από ένα δέντρο, και πάλι μας πιάνει φόβος, αλλά υποσχόμαστε ότι θα προσέχουμε εμείς. Εμείς δεν πεθαίνουμε, οι άλλοι πεθαίνουν.
Έτσι έρχεται ο θάνατος και μας βρίσκει τελείως απροετοίμαστους. Φεύγουμε αφήνοντας στην μέση σχέδια μακροπρόθεσμα, μαλωμένοι με πολλούς συνανθρώπους μας, χωρισμένοι πολλές φορές από την γυναίκα της νεότητας μας, χρεωμένοι και ξεκρέμαστοι. Στον Χριστό δεν δώσαμε σημασία όταν μας φώναζε: «Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, τώρα είναι ημέρα σωτηρίας.» «Σήμερα αν ακούσετε της φωνής Αυτού μην σκληρύνετε την καρδία σας» «’Ελθετε προς εμέ όλοι οι κοπιώντες και οι πεφορτισμένοι και θέλω σας αναπαύσει» (Ματθαίος ια΄28)
Εγώ τα ακούω αυτά που λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο ευαγγέλιο Του, αλλά επειδή πάσχω από το «σύνδρομο της αθανασίας» κρατάω υπό σημείωση αυτό το κάλεσμα, με τον σκοπό να πάω στον Χριστό, όχι τώρα, αργότερα.
Ποιος ξέρει πότε θα πεθάνουμε; Κανείς. «Εγώ κρατάω τα κλειδία του Άδου και του θανάτου» λέει ο Ιησούς Χριστός στην Αποκάλυψη. Πότε Κύριε θα με καλέσεις; «Καθ’ ήν ώρα δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου.» λέει ο Κύριος στον Λόγο Του.
Ας γίνουμε λοιπόν έτοιμοι για να συναντήσουμε τον Κύριο, όποτε κι αν μας καλέσει.
Λ.Φ.
(εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» φύλλο 262 - Οκτώβριος 2005)
