«Και ιδού εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν.» Κατά Ματθαίον κη΄20
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, αφού αναστήθηκε, μας έδωσε υπόσχεση ότι η παρουσία Του θα είναι πάντα κοντά μας, όλες τις ημέρες της ζωής μας. Και τις καλές και τις κακές. Ο Κύριος δεν υποσχέθηκε ότι δεν θα έρθουν και κακές μέρες, ότι δεν θα έρθει καμία δυσκολία, καμία αρρώστια, καμία θλίψη, αλλά υποσχέθηκε ότι και μέσα σε όλα αυτά θα είναι πάντα μαζί μας, θα μας παρηγορεί, θα μας ενισχύει και τελικά θα μας ελευθερώνει.
Αυτό το μήνα ο αδελφός μας Μανώλης Καλοκαιρινός, αφού μας δώσει εν συντομία τη μαρτυρία του, θα μας διηγηθεί και την προσωπική του εμπειρία με τη νόσο του ιού covid-19 που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί όλη την ανθρωπότητα.
Μανώλη να πούμε καταρχάς ότι είσαι μόνιμος κάτοικος Αγγλίας. Εδώ και πόσο καιρό ζεις εκεί;
Στην Αγγλία είμαι τα τελευταία τρία χρόνια. Από τον Γενάρη του 2017. Ήρθα πρώτα μόνος μου και αφού, μετά από έξι μήνες, είχα βρει μια κατάλληλη εργασία, μπόρεσα να φέρω και την οικογένειά μου. Και παρόλο που αρχικά δεν θέλαμε να έρθουμε να μείνουμε εδώ -ήταν για εμάς η έσχατη λύση- τελικά όλα πήγανε καλά και ο Κύριος μας ευόδωσε κατά πάντα.
Νομίζω ζούσες και παλιότερα, σαν φοιτητής, στην Αγγλία;
Ναι, ήμουνα εδώ από το 1994 ως το 2001 όπου έκανα τις σπουδές μου και στο τέλος δούλευα κιόλας. Και ήρθα στην Ελλάδα όταν τέλειωσε η αναβολή του στρατού κι έπρεπε να υπηρετήσω. Ενδιάμεσα σε αυτά τα χρόνια, γνώρισα τον Κύριο. Το καλοκαίρι του 1997 συγκεκριμένα, όταν είχα κατέβει στην Ελλάδα για διακοπές. Είχα αναζητήσει κι εγώ σαν νέος τη χαρά και την ευτυχία μέσα στις εφήμερες απολαύσεις του κόσμου αλλά είχα απογοητευτεί. Και ένα πρωί βρίσκοντας την Αγία Γραφή στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου, την άνοιξα και ξεκίνησα να τη διαβάζω. Από τη πρώτη στιγμή κάτι με άγγιξε και στη πορεία, διαβάζοντας και μελετώντας τον Λόγο του Θεού, ο Κύριος ήρθε μέσα μου, με αναγέννησε, με ελευθέρωσε και άλλαξε η ζωή μου τελείως. Έγινε μέσα μου μια αλλαγή 180 μοίρες θα έλεγα.
Η Αγία Γραφή πως και υπήρχε στη βιβλιοθήκη σου; Σε άλλες χώρες βέβαια είναι κάτι φυσιολογικό αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα αρκετά ασυνήθιστο και γι’ αυτό σου κάνω τη συγκεκριμένη ερώτηση.
Ναι, με την Αγία Γραφή είχε μια σχέση η μητέρα μου η οποία βρισκόταν για χρόνια σε μια αναζήτηση της αλήθειας. Την εποχή που γεννήθηκα, πήγαινε στους λεγόμενους “Μάρτυρες του Ιεχωβά” από όπου όμως αποχώρησε μετά από λίγα χρόνια, απογοητευμένη από τις ψεύτικες διδασκαλίες τους. Μετά είχε προσκολληθεί στην Ευαγγελική εκκλησία κι εκεί μας έπαιρνε συχνά και εμένα και τον αδελφό μου κι ακούγαμε τα κηρύγματα. Μέχρι την ηλικία της εφηβείας όμως, γιατί μετά απομακρυνθήκαμε και οι δύο και δεν ξαναπήγαμε. Όταν με αναγέννησε ο Κύριος και άλλαξε η ζωή μου, ήμουνα λίγο μετέωρος στο θέμα της εκκλησίας και δεν ήξερα που να κατευθυνθώ. Μέχρι που έπιασα μια μέρα στο αυτοκίνητο τον ραδιοφωνικό σταθμό: “Χριστιανισμός.” Και αυτό που αμέσως με έλκυσε ήταν οι ομολογίες που άκουγα τα βράδια, στην εκπομπή “Φως μέσα στη νύχτα”. Άκουγα νέους ανθρώπους σαν κι εμένα, να περιγράφουν εμπειρίες με τον Θεό, παρόμοιες με τις δικές μου κι αυτό μου έδωσε τη βεβαιότητα ότι βρήκα την αληθινή εκκλησία. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι αυτά που δίδασκαν το πρωί, με τα ωραία μαθήματα που έκαναν τότε στον ραδιοφωνικό σταθμό, ο αδελφός ο Λούης Φέγγος και ο αδελφός Νικολακόπουλος, τα ζούσανε μέσα στη ζωή τους οι άνθρωποι και τα ομολογούσαν στην εκπομπή που υπήρχε το βράδυ.
Αμήν. Ωραία το αντιλήφθηκες. Ποιά εποχή άκουγες;
Το 1998. Μια μέρα το αποφάσισα, πήρα τηλέφωνο στον ραδιοφωνικό σταθμό, ρώτησα ποιά είναι η πιο κοντινή σε εμένα εκκλησία και με κατεύθυναν στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην Κηφισιά. Εκεί βαπτίστηκα “εν ύδατι” και εκεί ο Κύριος με ευλόγησε κατά πάντα. Με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο, με αύξησε πνευματικά και στην κατάλληλη ώρα μου χάρισε και τη σύζυγο μου την Εύη και στη πορεία τρία παιδιά.
Δόξα στον Θεό. Να περάσουμε όμως τώρα και στο θέμα του κορωνοϊού. Ένα πρόβλημα που αναγκαστικά μας απασχολεί όλους και θα θέλαμε να ακούσουμε πως το βίωσες εσύ προσωπικά, σαν χριστιανός και σαν ένα παιδί του Θεού.
Ναι. Εγώ νόσησα εδώ στο Λονδίνο όταν άρχισαν τα πρώτα κρούσματα. Άργησε βέβαια εδώ η κυβέρνηση να πάρει μέτρα, με αποτέλεσμα να νοσήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και οι ημερήσιοι θάνατοι να ξεπερνάνε τους χίλιους. Υπήρχε στην Αγγλία η λεγόμενη: “θεωρία της αγέλης”. Να νοσήσουν πολλοί για να αποκτήσει ο πληθυσμός ανοσία στον ιό. Και ενώ άλλες χώρες είχαν πάρει αυστηρά μέτρα, εδώ δεν είχαν κλείσει ούτε καν τα σχολεία. Παρά μόνο δίνανε κάποιες προτροπές για να πλένουμε καλά τα χέρια μας και να αποφεύγουμε τις κοινωνικές συγκεντρώσεις.
Υπήρχαν αντίθετες φωνές ;
Υπήρχαν και αντίθετες φωνές αλλά το καθυστέρησαν πάρα πολύ να πάρουν μέτρα, τουλάχιστον τρείς εβδομάδες. Και στο διάστημα αυτό γινόντουσαν συναυλίες, γινόντουσαν ποδοσφαιρικοί αγώνες και καταλαβαίνεις πόσο διάδοση είχε ο ιός μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Και οι δουλειές καθυστέρησαν να κλείσουν και ούτε η εργασία από το σπίτι είχε ξεκινήσει ακόμα, παρόλο που εμείς στη δουλειά μου είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Έτσι σε μια επαγγελματική συνάντηση κόλλησα κι εγώ τον ιό αν και σαν οικογένεια είχαμε πάρει τα αναγκαία μέτρα και προσέχαμε αρκετά.
Σαν εκκλησία είχατε πάρει κάποια μέτρα ή είχατε εφησυχάσει με τα ελιπή μέτρα της αγγλικής κυβέρνησης;
Όχι, εμείς σαν εκκλησία του Λονδίνου, επειδή είχαμε επαφή με την Ελλάδα και ξέραμε τι γίνεται, αμέσως αποφασίσαμε να πάρουμε κάποια μέτρα. Καταρχάς είπαμε οι ευπαθείς ομάδες, ασθενείς, ηλικιωμένοι αλλά και τα παιδιά, να μην έρθουν στην εκκλησία. Αυτό έγινε δύο εβδομάδες πριν από το οριστικό κλείσιμο. Την επόμενη Κυριακή ήταν ελάχιστα άτομα στην εκκλησία, μιας και οι περισσότεροι έρχονται με τα μέσα μαζικής μεταφοράς και προτιμήσανε να μην το διακινδυνεύσουν. Όταν λέμε μέσα μαζικής μεταφοράς εννοούμε πάνω από δύο ώρες δρομολόγιο όπου αλλάζεις δύο και τρία μέσα για να φθάσεις. Και την επόμενη Κυριακή οι άνθρωποι που έκαναν πριν από εμάς συνάθροιση στον ίδιο χώρο -μια εκκλησία Μεθοδιστών- αποφάσισαν να αναστείλουν τη λειτουργία τους οπότε κάναμε κι εμείς το ίδιο. Εκείνη την εβδομάδα ήταν που νόσησα. Στην αρχή δεν έδωσα πολλή σημασία γιατί είχε πολύ κρύο τότε στην Αγγλία και απέδωσα τα πρώτα συμπτώματα (κομμάρες, ρίγη, δέκατα) σε κάποιο κρύωμα. Από το βράδυ όμως της 25ης Μαρτίου ανέβασα πολύ υψηλό πυρετό και αφού μίλησα και με τον αδελφό Παύλο στην Ελλάδα, που είναι γιατρός-παθολόγος, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έχω νοσήσει κι εγώ από τον κορωνοϊό.
Ποιά ήταν τα πρώτα σου συναισθήματα;
Όταν ξέρεις ότι έχεις έναν ιό ο οποίος μαστίζει τους ανθρώπους παγκόσμια, είναι θανατηφόρος και σκοτώνει κάθε μέρα χιλιάδες, οπωσδήποτε και τα συναισθήματα σου είναι ανάλογα. Και όταν τα συμπτώματα άρχισαν να δυναμώνουν και ο πυρετός να ανεβαίνει, εκεί πλέον πήρα την απόφαση μέσα μου και είπα: “αν είναι θέλημα σου Κύριε να με πάρεις, ετοίμασε με να Σε συναντήσω.” Παραδόθηκα πλήρως στον Κύριο και από τότε άρχισα να νοιώθω μέσα μου μια γλυκιά Παρουσία να με παρηγορεί
και να μου δίνει ελπίδα. Το μήνυμα που έπαιρνα ήταν: “μη φοβάσαι, μόνο πίστευε” και αυτό ήταν κάτι που με ξεπερνούσε. Κι εμένα και όλους τους φόβους μου. Και αυτή η γλυκιά Παρουσία μέσα μου δεν ήταν βέβαια παρά το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο: «συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών» όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού.
Η οικογένεια σου πως αντιμετώπισε το πρόβλημα;
Από τη πρώτη στιγμή απομονώθηκα από όλους τους υπόλοιπους για λόγους ασφαλείας φυσικά. Μόνο με τη γυναίκα μου είχαμε επικοινωνία για να μπορεί να με υπηρετεί μέσα στην ασθένεια. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί δεν κόλλησε κανείς τελικά και αυτό πιστεύω ότι ήταν χάρη Θεού. Και ήταν η μεγάλη μου αγωνία όλες αυτές τις μέρες και η προσευχή μου στον Κύριο, να μην κολλήσει κάποιος άλλος στην οικογένεια εκτός από εμένα.
Πόσες μέρες κράτησε τελικά η νόσος;
Συνολικά δύο εβδομάδες. Όχι με την ίδια ένταση όμως. Στην αρχή, όπως σου είπα, ήταν ελαφρά τα συμπτώματα. Μετά για οχτώ μέρες περίπου δυσκόλεψαν αρκετά τα πράγματα. Υψηλός πυρετός, δεν μπορούσα να φάω, ούτε καν να πιω νερό μερικές φορές, και δεν με βοηθούσε το σώμα μου καθόλου. Είχα χάσει γύρω στα επτά κιλά και ούτε να επικοινωνήσω μπορούσα πλέον με αδελφούς, ούτε να διαβάσω την Αγία Γραφή. Εκεί επάνω, μιλώντας ένα βράδυ τηλεφωνικά με τον γιατρό, τον αδελφό τον Παύλο, με ρώτησε αν θα ήθελα οι αδελφοί της εκκλησίας της Αθήνας να προσευχηθούνε για μένα. Δέχτηκα, έβαλε το αίτημα ο αδελφός στην ομάδα viber της εκκλησίας και δεν είναι υπερβολή να σου πω ότι έγινε ένα θαύμα. Από την άλλη μέρα είδα στον οργανισμό μου μια μεγάλη βελτίωση. Έπεσε ο πυρετός, άνοιξε η όρεξη μου, άρχισα να τρώω και γενικά ξεκίνησαν όλα να πηγαίνουν καλύτερα. Από εκεί που όλα πήγαιναν χειρότερα. Και πλέον μπορώ να πω ότι είμαι τελείως καλά, εκτός από λίγο βήχα που έχω.
Δόξα στον Θεό. Αδελφέ Μανώλη είσαι πιστός χρόνια, κηρύττεις και τον Λόγο του Θεού αλλά πιστεύω ότι ο Κύριος πάντα εργάζεται μέσα στη ζωή μας και μας διδάσκει. Τι έχει αλλάξει μέσα σου μετά από αυτή την εμπειρία;
Αυτό που αποκόμισα μέσα μου, από όλο αυτό που έζησα, είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη, η εκτίμηση, για τις προσευχές της εκκλησίας. Βίωσα με απόλυτο τρόπο, ότι από τη στιγμή που ξεκινάει η εκκλησία να προσεύχεται για το αίτημα ενός αδελφού, τα πάντα αλλάζουνε, δεν μένει τίποτε ίδιο. Τολμώ να πω ότι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα, να μην διστάζω δηλαδή να ζητάω τις προσευχές των αδελφών, αμέσως. Και αυτό θα ήθελα να πω κλείνοντας, γιατί πραγματικά είναι κάτι που υπερχειλίζει μέσα στη καρδιά μου. Να ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι, μας έχει χαρίσει ο Θεός πολλά αδέλφια αλλά και εμάς, μας έχει χαρίσει ο Κύριος στους αδελφούς μας. Και πιστεύω ότι ο Θεός όπως θέλει να είμαστε ενωμένοι μαζί Του, έτσι ακριβώς θέλει να είμαστε ενωμένοι και μεταξύ μας. Και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα.
