“Δύο στρουθία δεν πωλούνται δι' εν ασσάριον; και εν εξ αυτών δεν θέλει πέσει επί την γην άνευ του θελήματος του Πατρός σας. Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι. Μη φοβηθήτε λοιπόν· πολλών στρουθίων διαφέρετε σεις.”
Κατά Ματθαίον ί: 29-31
Αυτό το μήνα θα μας δώσει τη μαρτυρία του ο αδελφός μας Νίκος Δαμβακεράκης.
Αδελφέ Νίκο, ξεκινώντας να πούμε ότι είσαι αυτό που λέμε: “ζωντανό θαύμα” μιας και σύμφωνα με την επιστήμη θα έπρεπε τώρα να έχεις πεθάνει.
Πράγματι. Πιστεύω όμως ότι και ο κάθε χριστιανός είναι ένα ζωντανό θαύμα, έχει μια ειδική πρόσκληση από τον Κύριο και έχει τη δική του θαυμαστή ομολογία.
Σου είχαν δώσει οι γιατροί δύο μήνες ζωής πριν από πόσα χρόνια;
Πριν από 25 χρόνια. Θα ήθελα όμως να ξεκινήσω την ομολογία μου από την αρχή της ζωής μου και να πω ότι γεννήθηκα το 1957 στο Ρέθυμνο, σε ένα χωριό που λέγεται Ακούμια. Το 1970, όταν ήμουν 13 χρονών, αποφασίσαμε να έρθουμε οικογενειακώς και να ζήσουμε στην Αθήνα (όπου είχαν ήδη πάει τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου) και εκεί ξεκίνησα να πηγαίνω σε νυχτερινό σχολείο και ταυτόχρονα την ημέρα να δουλεύω. Και όλοι στην οικογένεια μας δουλεύαμε. Με τα πράγματα του Θεού δεν είχαμε κάτι το ιδιαίτερο, κάναμε ότι έκαναν και οι περισσότεροι άνθρωποι.
Τα τυπικά.
Τα τυπικά, ναι. Βέβαια μικροί όταν ήμασταν πηγαίναμε στην εκκλησία κάθε Κυριακή, μετά όμως όταν μπήκαμε στην εφηβεία, δεν ξέρω για ποιό λόγο, αλλά απομακρυνθήκαμε. Όταν ήμουνα σε ηλικία 18 χρονών ξεκινήσαμε μαζί με τα αδέλφια μου μια εταιρεία επεξεργασίας δερμάτων. Δεν είχαμε ασχοληθεί πιο πριν με αυτό το αντικείμενο αλλά μέσω κάποιων γνωριμιών που είχαμε στον χώρο του δέρματος, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε αυτή την επιχείρηση. Δουλέψαμε σκληρά και με τη βοήθεια του Θεού πήγαμε πολύ καλά, προοδεύσαμε και φθάσαμε σε ένα σημείο να έχουμε σαράντα και πενήντα άτομα προσωπικό. Κάποια λοιπόν από τα παιδιά που δουλεύανε τότε σε εμάς, δύο παιδιά συγκεκριμένα, το 1990 πίστεψαν στον Χριστό, αναγεννήθηκαν και άρχισαν να μας μιλάνε για τον Κύριο. Η δική μου αντίδραση ήταν πολύ αρνητική, γιατί πίστευα πως όποιος πει κάτι διαφορετικό στο θέμα της θρησκείας από τα καθιερωμένα, βρίσκεται σε πλάνη. Μου άρεσε όμως να τους ακούω, ένοιωθα όμορφα μέσα μου ακούγοντας τα λόγια του ευαγγελίου και πήγαινα πολλές φορές στο μηχάνημα που δούλευαν και συζητούσα μαζί τους. Έχοντας βέβαια πολλές αντιρρήσεις και προσπαθώντας πάντα να τους αντικρούσω σε αυτά που έλεγαν. Μέχρι που στα 39 μου χρόνια αρρωσταίνω σοβαρά.
Από τα 18 σου χρόνια που ξεκινήσατε την επιχείρηση, ως τα 39 που αρρώστησες, πως εξελίχθηκε η ζωή σου;
Είχα παντρευτεί και είχα αποκτήσει κι ένα κοριτσάκι. Το 1996 λοιπόν, αρχές του χρόνου, παρουσιάζω κάποια προβλήματα υγείας. Πυρετό, δέκατα, ατονία μεγάλη και ξεκίνησα να πηγαίνω στους γιατρούς και να κάνω διάφορες εξετάσεις. Στην αρχή δεν βρίσκανε τίποτε, μέχρι που μια μέρα μας κάλεσε στο γραφείο του ο γιατρός (εμένα και δύο από τα αδέλφια μου) και μας είπε ότι πάσχω από ανίατη ασθένεια και ότι έχω ακόμα 6 μήνες ζωή. Και μόλις βγήκα για λίγο από το γραφείο -το έμαθα αυτό πολλά χρόνια αργότερα- τους είπε ότι σε δύο μήνες το πολύ θα έχω πεθάνει. Περιττό να σου πω ότι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μετά από λίγες μέρες μπήκα για νοσηλεία στο νοσοκομείο κι εκεί ήρθανε και με επισκεφτήκανε αυτά τα παιδιά από τη δουλειά μου, που είχαν γνωρίσει τον Κύριο. Μου μίλησαν πάλι για το ευαγγέλιο και έκανα τότε από μέσα μου μια προσευχή και είπα: “Κύριε, αν είσαι ζωντανός και αληθινός θέλω να σε γνωρίσω. Και μετά, ας γίνει το θέλημα Σου.” Κάθισα περίπου ένα μήνα στο νοσοκομείο και ύστερα μου έδωσαν εξιτήριο χωρίς να είμαι καλύτερα, απλά με στείλανε στο σπίτι μου για να πεθάνω. Ερχότανε η αδελφή μου να μου συμπαρασταθεί, με έπαιρνε και πηγαίναμε σε διάφορες εκκλησίες και μοναστήρια και κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάω και εκεί που πήγαιναν οι υπάλληλοι μας από το εργοστάσιο. Και πράγματι τους πήρα τηλέφωνο και πήγαμε μαζί στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στον Πειραιά. Μου άρεσε πάρα πολύ από την πρώτη φορά που πήγα, μου άρεσαν οι ύμνοι, μου άρεσε το κήρυγμα, μου άρεσε η αγάπη που έβλεπα να υπάρχει στους αδελφούς και ξαναπήγα. Και μετά άρχισα να πηγαίνω σε όλες τις συναθροίσεις, τέσσερις φορές την εβδομάδα.
Μετά το κήρυγμα, πήγαινες και σε άλειφαν με έλαιο οι πρεσβύτεροι όπως λέει ο Λόγος του Θεού να κάνουν οι ασθενείς;
Ναι, από τη πρώτη μέρα που πήγα το έκανα αυτό. Και γονάτιζα και έκλαιγα όταν προσευχόμουνα. Και από τη πρώτη μέρα που πήγα στην εκκλησία, ρουφούσα τον Λόγο του Θεού σαν σφουγγάρι. Μου φαινότανε πολύ λίγη η ώρα του κηρύγματος, 40-45 λεπτά δεν μου έφταναν και ήθελα να κρατήσει ακόμα μια ώρα τουλάχιστον. Δεν χόρταινα να ακούω τον Λόγο του Θεού. Κι ενώ πήγαινα στην εκκλησία με πάρα πολύ μεγάλη δυσκολία -σερνόμουνα πραγματικά- έφευγα, μπορώ να σου πω, πετώντας. Γιατί ο Λόγος του Κυρίου είναι θεραπευτικός. Θεραπευόμουνα και στη ψυχή και στο σώμα. Η αναγέννηση μου ήταν πολύ γρήγορη και σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε έξι, επτά μήνες και έχοντας τον φόβο ότι όπου να ‘ναι θα πεθάνω, αποφάσισα να βαπτιστώ στο νερό. Και τα αδέλφια στην εκκλησία με παρακίνησαν πάνω σε αυτό, αλλά και εγώ ήθελα πάρα πολύ να κάνω το θέλημα του Κυρίου. Μετά ζητούσα να βαπτιστώ με Πνεύμα Άγιο αλλά ήμουν και λίγο συνεσταλμένος σαν χαρακτήρας και ντρεπόμουνα να δοξάζω δυνατά τον Θεό. Μια μέρα ήρθαν από τη δουλειά μου κάποια αδέλφια να με δούνε και μετά πήγαμε όλοι μαζί στη Νίκαια, σε ένα συνεργείο που είχαν δύο άλλοι αδελφοί. Εκεί γονατίσαμε για λίγη ώρα να προσευχηθούμε και μετά από δέκα λεπτά με βάπτισε ο Κύριος με Πνεύμα Άγιο. Δόξαζα τον Θεό σε ξένες γλώσσες, γέμισα μέσα μου χαρά, αγάπη, ειρήνη, ήτανε μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία, αξέχαστη πραγματικά.
Με την υγεία σου τι έγινε τελικά αδελφέ Νίκο;
Με την υγεία μου πήγα τόσο καλά, σε σημείο που οι γιατροί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Πέρασε ένας μήνας, δύο μήνες, πέρασε το εξάμηνο που μου είχαν δώσει οι γιατροί διορία και έβλεπα ότι αντί να πεθαίνω, γινόμουν όλο και καλύτερα. Πήγα μετά στο εργοστάσιο και ξεκίνησα πάλι δουλειά -αν και στην αρχή δεν πίστευαν τα αδέλφια μου ότι ήμουνα καλά και δεν με αφήνανε να δουλέψω. Και όταν μετά από ένα-δύο χρόνια πήγα να επισκεφτώ τον γιατρό που μου είχε δώσει δύο μήνες ζωή, έμαθα ότι αρρώστησε πολύ σοβαρά από καρκίνο και πέθανε. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ, γιατί ήταν πολύ καλός επιστήμονας και άνθρωπος, αλλά κατάλαβα ότι τελικά όλα είναι στα χέρια του Θεού. Εκείνος μας κρατάει όλους στα χέρια Του και αποφασίζει πότε είναι η ώρα του καθενός για να φύγει από αυτόν τον κόσμο.
Οι δικοί σου πως αντέδρασαν όταν είδαν την αλλαγή στη ζωή σου και τη θεραπεία που σου χάρισε ο Κύριος;
Όταν είχα αρρωστήσει και ήμουν στο νοσοκομείο, συνέβησαν κάποιες διαμάχες με τη γυναίκα μου και τα αδέλφια μου και η γυναίκα μου ζήτησε τότε να πάρει διαζύγιο. Και της το έδωσα, γιατί σκέφτηκα ότι αφού θα πεθάνω πολύ σύντομα έτσι θα είναι καλύτερα. Βέβαια πλέον οι σχέσεις μας είναι πολύ καλές και με την κόρη μου οι σχέσεις μας είναι πάρα πολύ καλές κι ευχαριστούμε τον Θεό. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί πίστεψε και η αδελφή μου με τον γαμπρό μου και πάνε τώρα στην εκκλησία του Αιγάλεω και μετά από δύο-τρία χρόνια που πίστεψα, ακολούθησε τον Χριστό και η μητέρα μου. Αναγεννήθηκε, βαπτίστηκε στο νερό, έλαβε Πνεύμα Άγιο και την πήρε ο Κύριος πριν λίγα χρόνια σε ηλικία 87 χρονών. Πιστεύω όμως ότι μια μέρα θα την ξανασυναντήσω και πιστεύω ότι ο Κύριος θα κάνει σωτηρία και στα άλλα δύο αδέλφια μου και στη κόρη μου και γιατί όχι και στην πρώην γυναίκα μου. Προσεύχομαι για όλους και πιστεύω ότι το καλό έργο που έκανε ο Κύριος σε εμάς θα το κάνει και σε αυτούς.
Έχεις επιστρέψει τώρα στο χωριό;
Ναι, όταν πέθανε η μητέρα μου σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα για μένα να πάω να μείνω στη Κρήτη. Όμως προσευχήθηκα πρώτα και ζήτησα από τον Κύριο να με οδηγήσει. Την άλλη μέρα, στην εκκλησία, με βλέπει ένας αδελφός και μου λέει: “Νίκο, γιατί δεν πας να μείνεις στη Κρήτη στο χωριό σου; Πιστεύω ότι θα είναι καλύτερα για σένα.” Μετά από λίγες μέρες μου το είπε και άλλος, μετά και άλλος και πιστεύω ότι ήταν από τον Θεό γιατί δεν είχα πει σε κανέναν ότι σκέφτομαι να πάω στη Κρήτη ή κάτι παρόμοιο. Και πράγματι στο Ρέθυμνο που ήρθα ο Κύριος είναι μαζί μου, με έχει ευλογήσει πάρα πολύ και αυτά τα χρόνια που ζω τώρα, μπορώ να σου πω ότι είναι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Ενώ είναι δύσκολα για μένα οικονομικά γιατί έχασα όλη τη περιουσία μου το 2011. Σφραγίστηκε από τη Νομαρχία το εργοστάσιο που είχαμε (για περιβαντολλογικούς λόγους) μείναμε στον αέρα, δεν μπορέσαμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας και η εταιρεία έπεσε έξω. Και ενώ αφιέρωσα πάρα πολλά χρόνια από τη ζωή μου για τη δουλειά και αποδείχτηκε ότι τελικά όλα ήταν μάταια, μακάρι να αφιερώσω το υπόλοιπο της ζωής μου για να δοξαστεί το όνομα του Κυρίου. Μιλάω εδώ στο χωριό στους ανθρώπους, άλλοι δέχονται τον Λόγο του Θεού, άλλοι όχι, όμως ο Κύριος εργάζεται με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Μια μέρα συζητούσα με έναν πρεσβύτερο από την εκκλησία του Πειραιά, ο οποίος ήταν ένας από τους υπαλλήλους που είχαμε στο εργοστάσιο, που μου είχαν μιλήσει για τον Κύριο. Και μου λέει: “Νίκο, θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι. Όπως κήρυττα κάποτε στην εκκλησία, τους είχα πει ότι μιλάω στη δουλειά μου σε τρία αδέλφια. Τα δύο ακούνε με μεγάλη προσοχή τον Λόγο του Θεού και όπου να ‘ναι θα πιστέψουν, ο τρίτος δεν πρόκειται να πιστέψει ποτέ.”
Εσύ ήσουν ο τρίτος;
Εγώ ήμουν ο τρίτος. Και τώρα, πολλές φορές όταν μιλάω σε κάποιον για τον Θεό και είναι πολύ αντίθετος, λέω ότι είναι σαν να ακούω τον εαυτό μου πριν πιστέψω. Βέβαια εμείς το μόνο που θέλουμε είναι να δοξαστεί το όνομα του Κυρίου και να μας κρατήσει κοντά Του μέχρι τέλους ώστε να δούμε μια μέρα το πρόσωπο Του. Και πάνω σε αυτό, θα ήθελα να πω μια πνευματική εμπειρία που έζησα. Ένα βράδυ, την ώρα που κοιμόμουνα, ήρθε ένας άγγελος Κυρίου, με πήρε από το χέρι και με ανέβασε στον ουρανό. Έβλεπα πίσω το σώμα μου, μετά το σπίτι μου, μετά την Αθήνα, μετά την γη, τον ήλιο, το ηλιακό μας σύστημα και μπροστά μου ήταν ένα κατάλευκο φως. Πλησιάζοντας αυτό το φως άκουγα μια πανέμορφη μελωδία που δεν υπάρχει εδώ στη γη και όταν πλησιάσαμε τόσο ώστε να μπούμε μέσα, ο άγγελος μού είπε: “από εδώ και πέρα δεν θα εισέλθει τίποτα το μιαίνον.” Με διαπέρασε τότε ένα ρίγος και βρέθηκα μέσα στη παρουσία του Κυρίου. Ένοιωθα τόσο μεγάλη ευλογία που δεν ήθελα να φύγω με τίποτε, όμως ο άγγελος με πήρε πάλι από το χέρι και με οδήγησε κάτω στο σώμα μου. Ξύπνησα και ήμουν πληρωμένος με Πνεύμα Άγιο, μιλούσα σε ξένες γλώσσες και δόξαζα τον Θεό. Και πήρα μια γεύση, πως θα είμαστε όταν θα βρεθούμε στη παρουσία του Κυρίου. Ο Κύριος να μας αξιώσει όλους να απολαύσουμε τη βασιλεία Του.
Αδελφέ Νίκο ίσως διαβάσουν τη μαρτυρία σου άνθρωποι με ανίατες ασθένειες, ετοιμοθάνατοι όπως κι εσύ κάποτε, τι θα ήθελες να τους πεις;
Θα τους έλεγα ένα εδάφιο από τον Λόγο του Θεού: “Σήμερον εάν ακούσητε της φωνής Αυτού, μη σκληρύνητε τας καρδίας σας.” Και δεν είναι ανάγκη αδελφέ μου να έρθει ο άνθρωπος σε ένα τόσο δύσκολο σημείο όπως εγώ, για να πιστέψει και να ζητήσει τον Θεό μέσα στη ζωή του. Καλύτερα να το κάνει όσο είναι ακόμα καλά. Αλλά δεν ξέρει και κανένας πότε θα φύγει από αυτή τη ζωή. Μπορεί να μην είναι κάποιος άρρωστος, αλλά να του συμβεί κάτι απρόοπτο και ξαφνικά να φύγει. Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού λέει: “Σήμερον…” Σήμερα, τώρα, που ακούς τον Λόγο του Θεού, ζήτησε από τον Κύριο να σου φανερωθεί και να Τον γνωρίσεις. Αύριο ίσως να είναι για σένα αργά.
