«Ούτοι δε ήσαν ευγενέστεροι παρά τους εν Θεσσαλονίκη καθότι εδέχθησαν τον λόγον μετά πάσης προθυμίας, εξετάζοντες καθ’ ημέραν τας γραφάς αν ούτως έχωσι ταύτα. Πολλοί μεν λοιπόν εξ αυτών επίστευσαν...» Πράξεις ιζ΄11.
Πολλοί άνθρωποι ακούνε καθημερινά το μήνυμα του Ευαγγελίου. Εκείνοι όμως που δέχονται τον Λόγο και κατόπιν τον επιβεβαιώνουν μέσα από την Αγία Γραφή, φθάνουν στην επίγνωση της αληθείας.
Αυτό το μήνα θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό ο αδελφός μας Βασίλης Παπαδόπουλος.
Αδελφέ Βασίλη ξέρω ότι έχεις γράψει και τους στίχους από κάποιους πολύ ωραίους ύμνους που ψέλνουμε στις εκκλησίες μας.
Δόξα στον Κύριο. Σε στενή συνεργασία, εδώ και 17 χρόνια, με τον αγαπητό αδελφό Κώστα Φραγκοράπτη. Τον υμνωδό της Πεντηκοστής όπως τον αποκαλώ.
Είχες αντιληφθεί από μικρός ότι έχεις αυτό το τάλαντο από τον Κύριο, αυτό το χάρισμα να γράφεις στίχους; (Ταλέντο το λένε οι άνθρωποι, αγνοώντας οι περισσότεροι την προέλευση της έκφρασης.)
Ναι, από πολύ μικρός και μάλιστα βλέπω τώρα ότι το έχουν και τα εγγόνια μου. Από επτά χρονών άρχισα να σκαρώνω -όπως λέγαμε τότε στο χωριό- στιχάκια, ομοιοκαταληξίες.
Από ποιό χωριό είσαι;
Είμαι από το Μυρτόφυτο Καβάλας. Εκεί έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, αλλά πολύ μικρός έμεινα ορφανός από πατέρα. Και στις τελευταίες στιγμές του, η επιθυμία του ήταν να σπουδάσω, να μάθω γράμματα, γιατί ήμασταν και φτωχή οικογένεια, δεν είχαμε πολλή γη. Και αφού βέβαια του το υποσχέθηκα, πήγα στην Ελευθερούπολη όπου έβγαλα το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Εκεί στη πρώτη Λυκείου, με την παρότρυνση ενός καθηγητή μου, άρχισα να γράφω στίχους πιο σοβαρά πλέον και να κρατάω κι αυτά που έγραφα.
Οι στίχοι σου τι θέματα είχαν τότε; Είχαν κάποια σχέση με τον Θεό;
Όχι, δεν είχαν καμία τέτοια σχέση. Τα θέματα μου τότε ήταν ερωτικά (λόγω και της ηλικίας) σατιρικά, δημοτική ποίηση και θέατρο. Αδιάφορος ήμουν τελείως για το θέμα: “Θεός”, παρόλο που και οι θείοι μου και αργότερα και η μητέρα μου και η αδελφή μου είχαν γίνει “Μάρτυρες του Ιεχωβά”.
Είχες πάει σε συναθροίσεις τους ;
Σε συναθροίσεις όχι, αλλά είχα πάει σε κάποιους γάμους. Επειδή όμως έμενα στα σπίτια των θείων μου όταν σπούδαζα -και στην Ελευθερούπολη, και αργότερα και στη Καβάλα- και επειδή με φρόντιζαν πραγματικά σαν παιδί τους, πολλές φορές τους έγραφα κάποιες ομιλίες που έκαναν. Αλλά ποτέ δεν με τράβηξε κάτι από αυτή τη θρησκεία. Εκείνο που παρατηρούσα όμως, ήταν το εξής: Αυτοί οι άνθρωποι κοπιάζανε για αυτό που πίστευαν, ενώ εμείς οι λεγόμενοι ορθόδοξοι, οι περισσότεροι ήμασταν αδιάφοροι. Έβλεπα ας πούμε τον θείο μου στη Καβάλα που δούλευε σαν οικοδόμος και όταν σχόλαγε από τη δουλειά αντί να ξεκουραστεί, πήγαινε στα χωριά για να μοιράσει τα περιοδικά της οργάνωσης. Να πούμε ότι μόλις τέλειωσα το Λύκειο πήγα στη Καβάλα, στη σχολή εργοδηγών-ηλεκτρολόγων. Αφού αποφοίτησα, υπηρέτησα μόνο ένα χρόνο στον στρατό, γιατί ήμουν προστάτης και μετά έδωσα εξετάσεις και μπήκα στον ΟΤΕ. Όπου υπηρέτησα για 30 χρόνια, από το 1970 ως το 2000. Μια από τις μεταθέσεις που πήρα ήταν για το Σουφλί όπου γνώρισα και τη σύζυγο μου Αναστασία. Μετά πήγαμε στη Ξάνθη -όπου πήρε μετάθεση εκείνη και πήγα κι εγώ για συνυπηρέτηση- και καθίσαμε εκεί για 12 ολόκληρα χρόνια.
Συνάδελφος ήταν η γυναίκα σου;
Όχι, η γυναίκα μου εργαζόταν στην οικονομική εφορία. Κάναμε στη Ξάνθη τα τρία παιδιά μας και γυρίσαμε οριστικά στη Καβάλα το 1987. Κι εκεί ήρθε ο Κύριος να ενεργήσει μέσα στη ζωή μας ΘΑΥΜΑΣΤΑ. Με κεφαλαία γράμματα. Στην αρχή νοικιάζαμε ένα διαμέρισμα, μετά όμως ψάξαμε να βρούμε ένα οικόπεδο για να χτίσουμε σπίτι με κάποιο δάνειο που θα παίρναμε. Για καιρό δεν βρίσκαμε τίποτε, μέχρι που ένας συνάδελφος της γυναίκας μου άκουσε για κάποιο οικόπεδο που πουλιότανε σε τιμή ευκαιρίας. Ήτανε Παρασκευή απόγευμα όταν το είδαμε και δεν μας άρεσε καθόλου. Την άλλη μέρα όμως, είχαμε και οι δύο -με μια καρδιά- ακριβώς την ίδια επιθυμία. Να ξαναπάμε να το δούμε. Την δεύτερη φορά μας άρεσε πολύ και όταν ξεκινήσαμε τα χαρτιά για να το πάρουμε, είδαμε ότι έχουμε γειτόνισσα μια σημερινή αδελφή μας. Την οποία την είχα εγώ συμμαθήτρια στη σχολή εργοδηγών αλλά την ήξερε και η γυναίκα μου, μιας και εργαζόντουσαν στον ίδιο χώρο, στο Διοικητήριο. Οπότε όταν ξεκίνησαν τα έργα για το σπίτι, άρχισε η αδελφή να καλεί τη γυναίκα μου για καφέ στο σπίτι της και να της ομολογεί τον Χριστό.
Πότε συνέβησαν όλα αυτά;
Το σωτήριο -για την οικογένεια μας- έτος 1990. Αυτή η αδελφή είχε δύο παιδιά και τους είχε διώξει όλους ο άντρας της επειδή αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Χριστό. Και ερχόταν κάθε Κυριακή απόγευμα ένας πρεσβύτερος στο σπίτι της για να δώσει σώμα και αίμα στα παιδιά. Μια τέτοια Κυριακή ήταν και η γυναίκα μου εκεί και μάλιστα τον ήξερε και τον πρεσβύτερο γιατί εργαζόταν κι εκείνος στο Διοικητήριο. Ήταν ο αδελφός μας ο Κωνσταντινίδης. Είπανε να γονατίσουν λίγο για να προσευχηθούν και αποφάσισε να γονατίσει μαζί τους και η Τασούλα. Και σε λίγο πληρώθηκε η γυναίκα του αδελφού μας του Κωνσταντινίδη με Πνεύμα Άγιο και μιας και είχε ένα πολύ ωραίο χάρισμα προφητείας μίλησε με προφητεία στη γυναίκα μου: «θυγατέρα μου αυτή η συνάντηση δεν έγινε τυχαία, ήταν προορισμένη από το Πνεύμα το Άγιο…» Δάκρυσε η Τασούλα, ένοιωσε τον Κύριο να την αγγίζει και μετά την ξανακάλεσαν και σε μια άλλη προσευχή. Μου τα έλεγε εμένα όλα αυτά, αλλά εγώ ήμουν αδιάφορος τελείως και απορροφημένος στις μέριμνες τις βιοτικές . Όταν μου είπε όμως ότι σε μια προσευχή μπερδεύτηκε η γλώσσα της και μετά μόνη, στο σπίτι, μίλησε ξένες γλώσσες, εκεί ανησύχησα. Αμέσως έψαξα στο υπόγειο μια Αγία Γραφή που μου είχε χαρίσει η μητέρα μου (όταν πήγε στους “Μάρτυρες του Ιεχωβά”) την ξεσκόνισα και άρχισα να ερευνώ αν όλα αυτά που άκουγα υπάρχουν γραμμένα μέσα στο Λόγο του Θεού.
Την μετάφραση του Βάμβα είχανε τότε οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”;
Ναι, τότε χρησιμοποιούσαν ακόμα την μετάφραση της Αγίας Γραφής του αρχιμανδρίτη Βάμβα. Μετά την αλλάξανε και χρησιμοποιούνε τώρα μια δική τους μετάφραση η οποία αντί για «Κύριος» γράφει «Ιεχωβά» αντί για «σταυρός» γράφει «ξύλο βασανισμού» και έχει ένα σωρό τέτοια λάθη για να στηρίξει τις διδασκαλίες τους. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την Αγία Γραφή, ρωτούσα που λέει το κάθε τι και αφού μου το έδειχναν, άρχισα να δέχομαι μέσα μου ότι αυτή είναι η αλήθεια. Η γυναίκα μου -όπως σου είπα πριν- έλαβε το Πνεύμα το Άγιο πριν καν πάει στην εκκλησία. Στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Ξεκινήσαμε στη συνέχεια να πηγαίνουμε οικογενειακώς και τότε έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο τα δύο από τα τρία παιδιά μου και βαπτίστηκαν μετά και στο νερό. Στα τέλη Νοεμβρίου βαπτίστηκα και εγώ μαζί με τη γυναίκα μου κι εκείνη τη μέρα έγινε και μια πολύ ωραία προφητεία, όπου μας έδωσε ο Κύριος πολλές επαγγελίες. Μετά από λίγο καιρό ο αδελφός ο Χρήστου, που ήταν τότε ο ποιμένας, με πρότεινε και για διάκονο και υπηρέτησα από αυτή τη θέση την εκκλησία για 14 χρόνια περίπου. Αυτά σε γενικές γραμμές.
Εσύ αδελφέ άλλαξες ζωή απλά διαβάζοντας, ή είχες κάποια επίσκεψη από τον Θεό;
Διαβάζοντας και ερευνώντας την Αγία Γραφή με λεπτομερή όμως εξέταση. Διάβαζα πάρα πολλές ώρες, έψαχνα, σημείωνα, ρωτούσα, γιατί φοβόμουνα μην πάθω ότι και η μητέρα μου και η αδελφή μου που έπεσαν στη πλάνη. Βέβαια όταν άκουγα προφητείες, πολλές φορές δάκρυζα, το ίδιο και όταν άκουγα κάποιους ύμνους και πιστεύω ότι κι αυτές είναι επισκέψεις του Θεού στον άνθρωπο, που συντελούν στην αναγέννηση του. Ο Κύριος με επισκέφθηκε όμως με πάρα πολλή δύναμη μετά από έξι μήνες, σε μια προσευχή στο σπίτι μας, όπου και άρχισα να μιλάω σε ξένες γλώσσες τα μεγαλεία του Κυρίου και να δοξάζω τον Θεό.
Οι συγγενείς σου που ήταν “Μάρτυρες του Ιεχωβά” πως αντέδρασαν όταν πίστεψες στον Χριστό;
Οι συγγενείς μου, άλλοι κλαίγανε, άλλοι στενοχωρήθηκαν πάρα πολύ και η μητέρα μου, μέχρι κατάρες μας έδωσε. Ευχαριστώ όμως τον Θεό γιατί λίγο πριν φύγει από τη ζωή δέχτηκε τον Χριστό και πιστεύω ότι ο Κύριος την έσωσε. Είχε αρρωστήσει σοβαρά με καρκίνο και χρειάστηκε να κάνει μετάγγιση αίματος. Εκεί είδε τη γύμνια της θρησκείας της. Ερχόντουσαν να την επισκεφτούν οι ομόθρησκοι της και αντί να ενδιαφερθούν για την υγεία της, προσπαθούσαν να κατασκοπεύσουν μέσα στο νοσοκομείο και να μάθουν αν έκανε μετάγγιση ή δεν έκανε. Εγώ της είχα εξηγήσει βέβαια τι λέει ο Λόγος του Θεού για το αίμα. Ότι η Αγία Γραφή δεν επιτρέπει να το φάμε και όχι να μην κάνουμε μια μετάγγιση που είναι απαραίτητη για την υγεία μας. Και για να μην στα πολυλογώ, λίγο πριν πεθάνει κατάλαβε την αλήθεια και ο Κύριος την έσωσε. Μακάρι ο Κύριος να ανοίξει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους την διάνοια, να δούνε τα λάθη τους και να πειστούν όχι σε αυτά που γράφει η «Σκοπιά» και το «Ξύπνα» αλλά σε αυτά που γράφει ο Λόγος του Θεού, η Καινή Διαθήκη.
Να πούμε και πως ξεκίνησες να γράφεις ύμνους;
Ναι, να το πούμε κι αυτό. Όταν πίστεψα στον Χριστό, συζητώντας μια μέρα με τον εαυτό μου, πήρα απόφαση πως από εδώ και πέρα ότι γράφω θα είναι μόνο για τον Κύριο. Ούτε για τραγουδιστές του κόσμου πλέον, ούτε για συνθέτες. Γιατί είχα κάνει και κάποιες τέτοιες κινήσεις. Και το 2002 όταν γνώρισα τον αδελφό Φραγκοράπτη και του έδειξα τον ύμνο που είχα γράψει: “θέλω Χριστέ μου πυξίδα μου να γίνεις”, του άρεσε πάρα πολύ του αδελφού και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Από τότε, σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο ή θα συναντηθούμε ή θα επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά.
Του διαβάζεις τους στίχους, του λες κάποιες ιδέες, βάζει εκείνος μετά τη μουσική, πως το κάνετε;
Κάπως έτσι. Θα σου πω για παράδειγμα ότι τα τελευταία χρόνια είχαμε και οι δύο μεγάλη στενοχώρια βλέποντας τον διαχωρισμό ανάμεσα στις δύο μεγάλες εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη. Οπότε αποφασίσαμε να γράψουμε ύμνους για την ενότητα. Εντωμεταξύ έδινε και ο Κύριος μέσα από προφητείες στην εκκλησία ανάλογα μηνύματα και αυτά ακριβώς τα μηνύματα τα κάναμε ύμνους. (Όπως και ο ύμνος: «θέλω Χριστέ μου πυξίδα μου να γίνεις» βασίστηκε σε μια φοβερή προφητεία που έγινε εδώ στην εκκλησία της Καβάλας). Κι έτσι γράφτηκαν και αυτοί οι στίχοι από έναν ύμνο που μπήκε στο νούμερο 15 από τους ύμνους Θεσσαλονίκης
“Αν λέμε, είμαι του Κηφά
και εσύ του Απολλώ,
σε ποιο σημείο στη καρδιά,
θα βρούμε τον Χριστό;”
Όταν του το διάβασα, συγκινηθήκαμε τόσο πολύ κι εγώ και ο αδελφός ο Φραγκοράπτης που βουρκώσαμε.
Τώρα ετοιμάζετε κάτι;
Ναι, τώρα ο αδελφός, ζωντανός και ορεξάτος σαν έφηβος 83 ετών που είναι, ετοιμάζει τους ύμνους Θεσσαλονίκης 16 και 17. Από 10-11 ύμνους το κάθε CD. Όπου με τη χάρη του Θεού συμμετέχω κι εγώ. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι πολύ ωραίο που μου είχε πει ο αδελφός από την αρχή και ήταν το εξής: «Να ξέρεις ότι δεν γράφεις τίποτε, να ξέρεις ότι δεν συνθέτω τίποτε, αλλά όλα τα κάνει ο Κύριος. Εμείς απλά είμαστε όργανα δικά Του, για την οικοδομή του λαού Του και για τη δόξα Του.»
Αμήν. Κλείνοντας θα ήθελα αδελφέ να δώσεις κι εσύ ένα μήνυμα όπως συνηθίζεται, αλλά στη περίπτωση σου θα ήθελα να δώσεις το μήνυμα μέσα από κάποιους δικούς σου στίχους.
Θα σου πω κάποιους στίχους μέσα στους οποίους συνοψίζεται όλη η ομολογία μου:
“Στην έρημο μου βάδιζα,
σε τόπο μακρινό
και ξαφνικά αντάμωσα,
τον Ιησού Χριστό.
Στο καύμα της ημέρας,
μου χάρισε δροσιά
ειρήνη, σωτηρία
κι αγάπη στη καρδιά.
Μου σύστησε το Λόγο του,
τη Θεία διδαχή,
μου κράτησε το χέρι,
με χάρη και στοργή.
Μου είπε πως χαρίζει,
αιώνια ζωή
σε όποιον Τον πιστέψει
και Τον ακολουθεί.
Και από τότε πάντα,
πιστά ακολουθώ,
τα άγια βήματα Του
και ζω για τον Χριστό.” .-
