«…Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός• ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.» (Α΄ Κορινθίους ε:7,8).
Γίνεται μεγάλος αγώνας από όλους τους ανθρώπους και εξαντλητικές προσπάθειες απ’ όλους για να εξασφαλίσουν τη ζωή και την ευτυχία. Ταχύτητα ιλιγγιώδης, μόχθος πολύς, αγωνία μεγάλη. Όλα αυτά δημιουργούν άγχος, σπασμό των στεφανιαίων αγγείων, έλκος στομάχου και υπερτασικές κρίσεις. Γιατί δεν είναι μόνο ο συνεχής αγώνας, για την εξασφάλιση των υλικών αγαθών, αλλά και η συνεχής αντιπαράθεση με τους άλλους ανθρώπους, υπηρεσίες και συστήματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας, θρησκείας ή ηλικίας, επιδιώκουν τη χαρά, ανεξάρτητα το πώς την ορίζει ο καθένας. Το αν όμως ο ορισμός είναι αληθινός ή ψεύτικος, εξαρτάται από το αποτέλεσμα και όχι από αυτό που νομίζει ο καθένας. Με άλλα λόγια, πόσο πραγματική χαρά έχω μέσα μου; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις και ποια η πηγή για μια πραγματική χαρά στη ζωή μου; Στα ερωτήματα αυτά υπάρχουν αντιλήψεις που έχουν αποδειχτεί ψεύτικες και κάποιες άλλες που έχουν αποδειχτεί αληθινές.
«Διότι οι ζώντες κατά την σάρκα τα της σαρκός φρονούσιν, οι δε κατά το πνεύμα τα του πνεύματος. Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος∙ το δε φρόνημα του πνεύματος, ζωή και ειρήνη» (Ρωμαίους η:5,6).
Ποιός μπορεί να σώσει τoν άνθρωπο; Όλοι έχουν τη φιλοδοξία να μας σώσουν, μια που έχει αποδειχθεί ότι όλοι έχουν αποτύχει στη σωτηρία του ανθρώπου. Θέλουν να δοκιμάσουν τη δύναμή τους και τη μεγάλη τους ικανότητα για να δοξαστούν. Από τι όμως θέλουμε να μας σώσουν;
