”Πνεύμα Κυρίου είναι επ' εμέ, διά τούτο με έχρισε· με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία.” Κατά Λουκάν δ΄18.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Θοδωρής Στατήρης.
Αδελφέ Θοδωρή, περιμένουμε με πολύ ενδιαφέρον να μας διηγηθείς πως ο Χριστός σε έσωσε αλλά και σε ελευθέρωσε από βαριές εξαρτήσεις.
Αμήν, δόξα στον Θεό. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι γεννήθηκα το 1975 στην Γερμανία, όπου ζούσαν τότε οι γονείς μου, το 1979 όμως επιστρέψαμε στην Ελλάδα κι εγκατασταθήκαμε μόνιμα στη Λάρισα. Έχω ακόμα έναν αδελφό, επτά χρόνια μεγαλύτερο. Πέρασα όμορφα παιδικά χρόνια και είχα από πολύ μικρός επαφή με τα πράγματα του Θεού μιας και ο παππούς μου ήταν ιερέας στην Ορθόδοξη εκκλησία. Πίστευα ότι υπάρχει ο Θεός, πίστευα ότι υπάρχει αιώνια ζωή -κόλαση και παράδεισος- κι επάνω σε αυτό, με σημάδεψε θα έλεγα, μια εικόνα που είχα δει μικρός στην εκκλησία. Η μισή εικόνα, έδειχνε μαυροφορεμένους ανθρώπους, να τους παίρνουν δαίμονες και να τους πηγαίνουν στην απώλεια και η άλλη μισή, έδειχνε λευκοφορεμένους ανθρώπους και να τους πηγαίνουν άγγελοι προς τον Ουρανό. Περνώντας τα χρόνια, έγινε στη ζωή μας ένα πολύ άσχημο γεγονός, όταν έχασα τον πατέρα μου σε τροχαίο ατύχημα.
Σε τι ηλικία ήσουν;
Πήγαινα τότε Δευτέρα Γυμνασίου, περίπου 13 χρονών. Από εκεί και πέρα, ήμουν που ήμουν ζωηρός, φεύγοντας και ο πατέρας μου, έγινα αχαλίνωτος. Επιβλήθηκα στη μητέρα μου, δεν άκουγα, δεν είχα έλεγχο κι έτσι βρέθηκα στη νύχτα από πολύ μικρός. Και στη νύχτα με τι θα ασχοληθεί κάποιος; Ασχολήθηκα με τα ποτά, με τα ναρκωτικά, με τα νυχτερινά μαγαζιά...Είχα πάρει απόφαση όμως, ότι δεν θα μπλέξω ποτέ με την ηρωίνη, θα καπνίζω μόνο χασίς. Γιατί ήξερα πως όποιος μπλέκει με την ηρωίνη καταστρέφεται, είχα δει και φίλους μου να καταστρέφονται. Και όλη μου η παρέα ήταν σύμφωνη σε αυτό και λέγαμε πως: “μέχρι εδώ θα μείνουμε, δεν θα πάμε παρακάτω”. Κάποιες φορές μόνο, σε γιορτές ή σε έκτακτες περιστάσεις μπορεί να πίναμε λίγο κοκαΐνη.
Αυτός ο φόβος Θεού που είχες, έφυγε μετά τον θάνατο του πατέρα σου;
Όχι, υπήρχε πάντα. Ζούσα όμως αυτό που ζει και πολύς κόσμος. Πίστευα ότι υπάρχει ο Θεός, όμως έλεγα: “Δεν πειράζω κανέναν, απλώς κοιτάω να ζήσω ωραία την ζωή μου.” Ήθελα δηλαδή και τον Θεό, ήθελα κι όλα αυτά που έκανα και ήταν αμαρτίες. Και πολλές φορές, όταν πέρναγα από καμία εκκλησία, θα σταματούσα και θα άναβα ένα κεράκι γιατί έβλεπα τον Κύριο να με γλυτώνει από καταστάσεις πολύ δύσκολες. Πρώτη Λυκείου ήμουνα και κυκλοφορούσα με μια μηχανή 400 κυβικά. Και μου είχε τύχει -μια και δύο φορές- να βγω στο αντίθετο ρεύμα με 180 χιλιόμετρα και να μην έχω καταλάβει κι εγώ ο ίδιος πως γλύτωσα. Σαν να πέρασα μέσα από τις λαμαρίνες του αυτοκινήτου που ερχόταν επάνω μου. Τέλος πάντων, αφού έβγαλα το Λύκειο και μετά τον στρατό με χίλια ζόρια -με πολλά περιστατικά που θα μας πάρει ώρα να τα πούμε- όταν απολύθηκα, ήμουν μαζί με έναν φίλο και ήταν εκείνο το βράδυ θυμάμαι, η γιορτή του Αγίου Νικολάου. Κι όπως πήγαμε σε ένα σημείο που είχαμε κρύψει μια ποσότητα χασίς, για να την πάρουμε και να κάνουμε χρήση, βρήκαμε να έχει αφήσει κάποιος δίπλα τυχαία, μια ποσότητα ηρωίνης. Και πήραμε τότε κάποιες δόσεις και είπαμε ότι θα κάνουμε μόνο μια φορά χρήση, επειδή είναι γιορτή και δεν θα ξαναπάρουμε. Μετά από δύο μέρες όμως ξαναπήραμε (πήγαμε κι αγοράσαμε αυτή τη φορά) μετά ξαναπήραμε, μετά ξαναπήραμε και μέσα σε ένα μήνα, ήμουν εξαρτημένος από την ηρωίνη.
Αφού γνώριζες τον κίνδυνο, πως έπεσες σε αυτή την παγίδα;
Πιστεύω από την υπερβολική εμπιστοσύνη που είχα στον εαυτό μου, ότι έχω εμπειρία από αυτά τα πράγματα και θα μπορέσω να το ελέγξω. Δεν μπορούσα όμως τελικά να το ελέγξω, έπαιρνα συνέχεια ηρωίνη κι έβλεπα σιγά-σιγά να αλλάζω, να γίνομαι άλλος άνθρωπος. Να εξασθενεί το σώμα μου, να χάνω τις δυνάμεις μου, να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας μου, να λέω σε όλους ψέματα για να βρω λεφτά για την δόση μου...Γιατί αν θέλεις είκοσι, τριάντα, σαράντα ευρώ κάθε μέρα, δεν είναι εύκολο να τα βρεις. Για να καταλάβεις που είχα φθάσει, όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου, η μητέρα μου κράτησε την βέρα του για να τον θυμάται. Και πήγα εγώ, την πήρα και την πούλησα για να πάρω ηρωίνη. Είναι ο Διάβολος πίσω από αυτή την ουσία πιστεύω, σε δένει από την μύτη και σε πηγαίνει όπου θέλει. Μέχρι να πεθάνεις από καμία δόση υπερβολική και να σου πάρει και την ψυχή.
Έκανες προσπάθειες απεξάρτησης;
Πάρα πολλές. Βιβλίο μπορώ να γράψω. Πήγαινα σε γιατρούς, πήγαινα σε προγράμματα, έπαιρνα υποκατάστατα, έπαιρνα μεθαδόνες, δεν γινόταν τίποτε. Πήγαινα σε ένα εξοχικό που είχαμε στον Πλαταμώνα, κλεινόμουν μέσα για μέρες, μόλις έβγαινα, πήγαινα κι έκανα χρήση κατευθείαν. Είχα κάνει τότε μια σχέση με μια κοπέλα, την σημερινή γυναίκα μου την Βάγια, που δεν είχε καμία σχέση με ναρκωτικά, ούτε τσιγάρο απλό δεν κάπνιζε. Της κρυβόμουνα, προσπαθούσα πάντα να είμαι καθαρός, καλοντυμένος, όμως κάποια στιγμή άρχισε να με καταλαβαίνει (γιατί αυτά τα πράγματα τελικά δεν κρύβονται) και ήθελε να με αφήσει. Και τότε μένει έγκυος. Την έπιασε η μητέρα μου, μόλις το έμαθε και της λέει: “Έλα να πάμε σε έναν γιατρό να κάνεις έκτρωση, γιατί ο γιός μου δεν είναι για οικογένεια. Με αυτά που κάνει, ή στη φυλακή θα καταλήξει ή θα πεθάνει.” Εγώ όμως όταν το άκουσα αυτό αντέδρασα και είπα: “Δεν γίνεται να κάνουμε φόνο γιατί θα πάμε στην κόλαση.” Τότε μου ήρθε πάλι στο μυαλό η αιώνια ζωή. Και είπα πως: “Αν δεν με βοηθήσετε, θα πάρω την κοπέλα, θα εξαφανιστούμε και θα γυρίσω σε δέκα μήνες με το μωρό.” Είχαν βρει τον μπελά τους μαζί μου, και η μητέρα μου και ο αδελφός μου (γιατί ήξεραν ότι θα το κάνω αυτό που έλεγα) και αναγκάστηκαν να πάμε στους γονείς της Βάγιας και να την ζητήσουμε. Εντωμεταξύ, είχα υποσχεθεί στη γυναίκα μου πως θα προσπαθήσω και θα κόψω όλα τα ναρκωτικά, γίνανε όμως αρραβώνες, γάμοι, βαφτίσια κι εγώ αντί να γίνω καλύτερος, έγινα τρείς φορές χειρότερος. Και συνέχιζα την ζωή που έκανα και με τον Θεό νόμιζα πως τα είχα καλά γιατί δεν έκανα την έκτρωση.
Είχες όμως μια σωστή αντίληψη, στο τι είναι η έκτρωση.
Ναι, ήξερα ότι είναι φόνος. Γεννήθηκε λοιπόν η κόρη μου το 2001 και ήταν ένα πολύ όμορφο και χαριτωμένο μωρό. Κι ερχόταν το παιδί να παίξει επάνω μου κι εγώ την ίδια στιγμή έκανα εμετό από την εξάρτηση. Μιλάμε για τραγικές καταστάσεις. Ώσπου σε μια στιγμή μου λέει κάποιος: “Θοδωρή, έχεις δοκιμάσει τα πάντα και δεν είδες αποτέλεσμα. Γιατί δεν πας στον Θεό να σε βοηθήσει;” Ξεκίνησα από τότε και πήγαινα στην Ορθόδοξη εκκλησία. Άναβα κεράκια, προσευχόμουν, με αλείφαν με λάδια, με διάφορα, πέρναγε ο καιρός, δεν γινόταν τίποτε. Σκέφτηκα τότε ότι ο Θεός πρέπει να είναι στο Άγιο Όρος. Κι επειδή ο παππούς μου ήταν παπάς και υπήρχαν κάποιες γνωριμίες, έβαλα μέσον να με δεχτούν σε μια σκήτη στο Άγιο Όρος που κανονικά δεν δέχεται επισκέψεις. Ξεκίνησα λοιπόν και δεν πήρα μαζί μου καθόλου ναρκωτικά, από ντροπή και σεβασμό για το μέρος που θα πήγαινα. Και δεν πέρασαν δύο ώρες και με έπιασαν τα στερητικά.
Να πούμε τι είναι το στερητικό σύνδρομο για όσους δεν ξέρουν.
Είναι σαν να έχεις γρίπη, αλλά με χίλιες φορές χειρότερα συμπτώματα. Κρυώνεις, έχεις ρίγη, πονάνε τα πόδια σου, τα χέρια σου, το κεφάλι σου... Μόλις πάρεις τη δόση σου, μέσα σε ένα λεπτό είσαι περδίκι. Πήγα λοιπόν στη σκήτη αυτή, στα χάλια που ήμουνα δεν μπορούσε να με δεχτεί ο ηγούμενος εκείνο το βράδυ και με δέχτηκε την άλλη μέρα το πρωί. “Τι ήρθες να κάνεις εδώ νεαρέ;” με ρώτησε. Πρέπει να ήμουν τότε 28 χρονών. “Είμαι χρόνια χρήστης ηρωίνης και ήρθα να απεξαρτηθώ” του απάντησα. Μου λέει: “Είχε έρθει εδώ κάποτε κι ένα άλλο παιδί σαν κι εσένα, κάθισε τρία χρόνια και δεν πήρε καθόλου ηρωίνη. Και μια μέρα, παρήγγειλε και του έφεραν στην πύλη. Οπότε να ξέρεις, ότι εδώ δεν κόβεται η ηρωίνη.” Πάγωσα εγώ μόλις το άκουσα. Και μου λέει: “Πήγαινε πίσω στο σπίτι σου και ζήτησε τον Ιησού Χριστό. Κι Αυτός θα βάλει το χέρι Του από πάνω σου και δεν θα ξαναπάρεις ηρωίνη.” Του λέω: “Μόνο αυτό έχεις να μου πεις; Δεν θα κάνεις κάποια προσευχή, δεν θα με αλείψεις με κάποιο λάδι;” Σαν τον Νεεμάν έκανα, όταν του είπε ο Ελισσαιέ ο προφήτης: “Πήγαινε βούτηξε επτά φορές στον Ιορδάνη και θα θεραπευτείς από την λέπρα.” Βέβαια, ο Νεεμάν έκανε τελικά αυτό που του είπε ο προφήτης και θεραπεύτηκε, εγώ όμως δεν έκανα αυτό που μου είπε αυτός ο μοναχός. Έφυγα από το Άγιο Όρος, πολύ απογοητευμένος, πήρα τον δρόμο της επιστροφής κι ενώ ήμουν ακόμα στα Τέμπη, τηλεφώνησα σε φίλους και ζήτησα να μου φέρουν ηρωίνη. Πήγα σπίτι μετά κι ένιωθα ότι πλέον δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά. “Ούτε ο Θεός δεν μπορεί να με βοηθήσει” σκέφτηκα.
Αυτό που σου είπε, να ζητήσεις τον Χριστό, το ξέχασες;
Ούτε καν το έλαβα σοβαρά υπόψιν μπορώ να σου πω. Είμαι βέβαιος όμως, πως ο Θεός τον έβαλε να μου πει αυτό το πράγμα, επειδή είχα πάει στο Άγιο Όρος με μια ειλικρινή αναζήτηση μέσα μου. Και πιστεύω πως ο Θεός, μάς βλέπει όλους τους ανθρώπους -οχτώ δισεκατομμύρια πάνω στον πλανήτη- παρατηρεί τις καρδιές μας κι όταν δει σε κάποιον μια ειλικρινή αναζήτηση για το πρόσωπο Του, αμέσως ανταποκρίνεται. Πέρασε μετά αρκετός καιρός, συνέχιζα εγώ τα ίδια κι ένα απόγευμα, αφού έκανα χρήση ηρωίνης, μπήκα στο αυτοκίνητο για να βγω έξω μια βόλτα. Έψαξα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι για να ξεχαστώ, όμως δεν μου άρεσε ούτε το ένα τραγούδι, ούτε το άλλο, μέχρι που πέφτω πάνω στον “Χριστιανισμό,” τον ραδιοφωνικό σταθμό. Και λέει εκείνη την στιγμή ο ομιλητής: “Δεν σου είπα, ζήτησε τον Χριστό για να σου δώσει αυτό που θέλεις;” Τότε θυμήθηκα αμέσως τα λόγια αυτού του μοναχού κι όχι απλώς τα θυμήθηκα, αλλά συγκλονίστηκα πραγματικά. Γύρισα πίσω στο σπίτι, είχα κάποιες δόσεις από διάφορα ναρκωτικά, τις πήρα όλες και είπα μετά μέσα μου: “Ιησού Χριστέ, αν Εσύ μπορείς να με ελευθερώσεις, ελευθέρωσε με.” Πέρασαν μία, δύο μέρες και σηκώθηκα ένα πρωί από τον ύπνο κι ένιωθα καλά. Όταν είσαι στην χρήση, το πρωί που σηκώνεσαι είσαι χάλια τελείως, πρέπει να πάρεις ηρωίνη οπωσδήποτε για να συνέλθεις. Όμως εκείνο το πρωί, εγώ ήμουνα καλά. Παραξενεύτηκα και είπα: “Μάλλον πήρα χθες μεγαλύτερη ποσότητα και με κρατάει ακόμα.” Πήγε όμως η ώρα έντεκα, πήγε δώδεκα και συνέχιζα κι ένιωθα καλά. Καταλαβαίνω τότε ότι ο Χριστός με ελευθέρωσε και από την χαρά μου βγήκα έξω με το αυτοκίνητο και φώναζα στους δρόμους: “Σε ευχαριστώ Ιησού Χριστέ, σε ευχαριστώ Ιησού Χριστέ...” Από τότε, από το 2003, δεν έχω ξανακουμπήσει την ηρωίνη. Έχουν περάσει 22 χρόνια. Πήρα τηλέφωνο μετά την γυναίκα μου (η οποία τότε σχεδόν με είχε αφήσει κι έμενε στη μητέρα της) και της λέω: “Βάγια, γύρνα στο σπίτι, με ελευθέρωσε ο Χριστός.” Δεν με πίστεψε, θύμωσε μάλιστα και μου λέει: “Δεν ντρέπεσαι; Πιάνεις και τον Χριστό στο στόμα σου;” Νόμιζε ότι ήταν ακόμα ένα τέχνασμα δικό μου για να γυρίσει πίσω. Πήγα σπίτι μετά κι άρχισα να κλαίω. Να κλαίω από χαρά όμως, όχι από λύπη. Έκλαιγα και γελούσα ταυτόχρονα, ένιωθα μια χαρά απερίγραπτη, γιατί είχα παλέψει πολλά χρόνια να ελευθερωθώ και ο Χριστός με είχε ελευθερώσει μέσα σε μια στιγμή. Και ξεκίνησα από εκείνη την μέρα κι άκουγα συνέχεια τον ραδιοφωνικό σταθμό, τον “Χριστιανισμό.”
“Ράδιο Οιχαλία” νομίζω ονομάζεται εκεί;
Ναι, ο τοπικός σταθμός της Θεσσαλίας έτσι ονομάζεται. Έχει κάποιες ώρες δικό του πρόγραμμα και κάποιες ώρες κάνει αναμετάδοση τον “Χριστιανισμό”. Στη συχνότητα 106,2 στα FM για όποιον θέλει να ακούσει. Βρήκα τότε στο σπίτι μια Καινή Διαθήκη, ξεχασμένη, ξεκίνησα για πρώτη φορά στη ζωή μου να την διαβάζω κι άρχισα τότε να γνωρίζω τον Χριστό. Διάβαζα ότι έλεγε στη θάλασσα: “Σιώπα, ησύχασε” και η θάλασσα αμέσως γαλήνευε. Εκσταζιαζόμουν κι έλεγα: “Μα έχει αυτιά η θάλασσα και υπακούει;” Μετά διάβαζα ότι έλεγε στον παραλυτικό εκ γενετής: “Σήκω επάνω” κι εκείνος αμέσως σηκωνόταν. Μα πως να σηκωθεί, με τι δυνάμεις; Εδώ άν σπάσεις το πόδι σου, για να σηκωθείς θέλεις πρώτα φυσιοθεραπεία. Έλεγε στον εκ γενετής τυφλό: “Ανάβλεψε” κι αυτός έβλεπε. Με έναν λόγο. Τότε με έπιασε φόβος. Άγιος φόβος όμως. Γιατί είδα ότι Αυτός που ενεργεί, είναι Κάποιος που ενεργεί πέρα από τους φυσικούς νόμους, ακριβώς γιατί είναι ο Ίδιος που τους θέσπισε. Ο Ίδιος ο Θεός. Τελικά ήρθε η γυναικα μου μετά από μια εβδομάδα στο σπίτι, είδε ότι είχα πάρει κιλά, ότι είχα πάρει χρώμα (γιατί ήμουν πριν πολύ χλωμός) και κατάλαβε ότι κάτι έχει αλλάξει πραγματικά. Και αρχίσαμε μετά να ακούμε μαζί τον ραδιοφωνικό σταθμό και άρεσε και σε εκείνη πάρα πολύ ο Λόγος του Θεού. Το 2004 γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μας και ήμουν ήδη ένα χρόνο ελευθερωμένος από την ηρωίνη, ακόμα έξω από την εκκλησία της Πεντηκοστής. Άρα, για να λέμε όλη την αλήθεια, δεν δίνει την ελευθερία στον άνθρωπο κάποια εκκλησία αλλά μόνο ο Ιησούς Χριστός.
Αυτό είναι σίγουρο και στο είπε κι αυτός ο μοναχός στο Άγιο Όρος.
Αμήν. Θα πω τώρα και πως γνώρισα την εκκλησία. Άκουγα για κανένα χρόνο τον ραδιοφωνικό σταθμό και σε αυτό το διάστημα πήγαινα κάθε Κυριακή στην εκκλησία της ενορίας μου. Άκουγα την λειτουργία, έπαιρνα αντίδωρο κι έφευγα. Φεύγοντας όμως (ξέχασα να στο πω αυτό) είχα έτοιμο, στριμένο, το τσιγάρο με το χασίς και το κάπνιζα. Είχα ελευθερωθεί μόνο από την ηρωίνη, το χασίς και το απλό τσιγάρο τα συνέχιζα κανονικά. Πήρα τηλέφωνο όμως μια μέρα στον ραδιοφωνικό σταθμό, να ρωτήσω τι πιστεύουν ακριβώς, και μου έδωσαν την διεύθυνση της εκκλησίας στην Λάρισα, να βρω εκεί τον υπεύθυνο, και να τον ρωτήσω ότι απορίες έχω. Κράτησα την διεύθυνση αλλά πέρασαν δύο, τρείς, πέντε μήνες και δεν πήγα. Άκουγα όμως πάντα τον ραδιοφωνικό σταθμό και όχι απλώς άκουγα, αλλά ρουφούσα τα κηρύγματα. Και τελικά το αποφασίζω και πάω ένα βράδυ στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής εδώ στην Λάρισα. Είδα μια αίθουσα απλή, χωρίς εικόνες και πήγα μετά στο γραφείο του αδελφού Αστέριου, που είναι ο υπεύθυνος της εκκλησίας, για να συζητήσουμε. Του είπα ότι με ελευθέρωσε ο Χριστός από την ηρωίνη, χάρηκε πάρα πολύ και τελικά του έκανα την εξής ερώτηση: “Πες μου, γιατί θα πρέπει να έρχομαι εδώ μέσα.” Και μου λέει ο αδελφός: “Μην έρχεσαι αν δεν το πιστεύεις. Διάβασε μόνος σου την Καινή Διαθήκη κι όπου δεις ότι ακολουθούν αυτά που γράφει μέσα ο Λόγος του Θεού, εκεί πήγαινε.” Φεύγοντας εκείνο το βράδυ, ήμουν βέβαιος μέσα μου ότι εκεί είναι η αλήθεια. Μετά από δύο εβδομάδες ξαναπήγα, κι από τότε, από το 2004, με την χάρη του Θεού, δεν ξαναέφυγα από την εκκλησία. Και ήρθε μετά και η γυναίκα μου και τα δύο μας παιδιά. Εντωμεταξύ, επειδή το είχα διαβάσει και το είχα καταλάβει, ήθελα να βαπτιστώ στο νερό. Το είπα στον αδελφό και με ρώτησε αν έχω κάποια μόνιμη αμαρτία. Και του λέω: “Δεν έχω. Απλώς καπνίζω τσιγάρο και χασίς.” Αυτό το αναφέρω χαρακτηριστικά, γιατί αρκετός κόσμος δεν τα θεωρεί όλα αυτά αμαρτίες. Το να καπνίζεις, το να βρίζεις, το να απατάς την γυναίκα σου, δεν τα θεωρούν πολλοί άνθρωποι σαν κάτι κακό.
Γιατί υπάρχει άγνοια του θελήματος του Θεού.
Υπάρχει άγνοια και κοιμίζει τους ανθρώπους ο Διάβολος. Μου είπε λοιπόν ο αδελφός ότι πρέπει να ελευθερωθώ και ξεκίνησα κι εγώ τον αγώνα μου. Τρίτη, Πέμπτη, Κυριακή, που έχουμε συνάθροιση, έβγαινα μπροστά στο ευχέλαιο και μετά από δύο-τρείς μήνες με ελευθέρωσε ο Θεός από όλα και βαπτιστήκαμε στο νερό μαζί με την γυναίκα μου. Κι έκλαιγα θυμάμαι μέσα στο βαπτιστήρι, καθώς θυμόμουνα που ήμουν κι από που με έβγαλε ο Κύριος. Το 2018 βαπτίστηκα και με Πνεύμα Άγιο και αισθάνομαι πάρα πολύ ευγνώμων στον Κύριο για το Πνεύμα το Άγιο αλλά και για όλα τα δώρα Του. Και καλή εργασία μού χάρισε κι ευλογημένη οικογένεια και όπως λέει ο ψαλμωδός, δεν ξέρω τι να ανταποδώσω στον Κύριο για όλες τις ευεργεσίες Του. Πραγματικά αδελφέ μου, πήρε ο Κύριος ένα “σκουπίδι”, τον έκανε άνθρωπο, τον έβαλε σε μια κοινωνία και είπε: “Κοιτάξτε τι μπορώ να κάνω αν κάποιος Με πιστέψει έστω και λίγο και Με επικαλεστεί να έρθω στη ζωή του.”
Δόξα στον Θεό. Τι θα ήθελες να πούμε κλείνοντας; Και στα παιδιά που είναι μπλεγμένα, όπως εσύ κάποτε.
Θα πούμε λόγια του Χριστού: “Ελάτε σε Μένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι κι Εγώ θα σας αναπαύσω.” Ο Κύριος δεν θα ενεργήσει στη ζωή σου αν εσύ δεν το θέλεις πραγματικά. Αν θέλεις όμως να ελευθερωθείς και Τον φωνάξεις -μα σε μία μέρα, μα σε δύο μέρες, μα σε μια εβδομάδα- θα έρθει και θα σε ελευθερώσει. Και ίσως πει κάποιος: “Εγώ παιδιά δεν έχω τέτοια προβλήματα που ακούω από εσάς, ούτε ηρωίνη παίρνω, ούτε άλλα πράγματα.” Όλοι όμως είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι και όλοι έχουμε ανάγκη τον Χριστό. Κι αυτή η ομολογία που διαβάζεις τώρα, ίσως είναι για εσένα ένα καμπανάκι. Υπάρχει αιώνια ζωή και υπάρχει αιώνια κόλαση και πρέπει σήμερα να διαλέξεις ποιόν δρόμο θα ακολουθήσεις. Δεν υπάρχει ενδιάμεση οδός. Όποιος μετανοήσει για τις αμαρτίες του κι επικαλεσθεί τον Χριστό, ο Χριστός θα τον συγχωρέσει και θα τον σώσει. Κι όλοι μας πρέπει να μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους, γιατί στο τέλος του δρόμου μάς περιμένει ο Ουρανός. Αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα κι αυτό μου το είχε δείξει ο Θεός από μικρός που ήμουνα.
