«Χείρ Κυρίου εστάθη επ' εμέ και με εξήγαγεν ο Κύριος διά πνεύματος και με έθεσεν εν μέσω πεδιάδος και αυτή ήτο πλήρης οστέων... Και είπε προς εμέ, Υιέ ανθρώπου, δύνανται τα οστά ταύτα να αναζήσωσι; Και είπα, Κύριε Θεέ, συ εξεύρεις.» Ιεζεκιήλ λζ΄1,3
Αυτό το μήνα θα μας δώσουν τη μαρτυρία τους για τον Χριστό δύο αδέλφια μας από την εκκλησία της Καβάλας. Ο αδελφός μας Νίκος Παυλίδης και η σύζυγος του Αναστασία Κοντοδήμου
Αδελφέ Νίκο ας ξεκινήσουμε με εσένα για να μας διηγηθείς τις ενέργειες και τα θαυμάσια που έκανε ο Θεός μέσα στη ζωή σου.
Αμήν. Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο για την μεγάλη χάρη και την αγάπη Του. Γεννήθηκα στη Καβάλα το 1972 μέσα σε μια οικογένεια Χριστιανική αλλά στα τυπικά πλαίσια. Μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα πηγαίναμε στην εκκλησία. Μεγαλώνοντας, μπήκα στο κύμα της εποχής που ήταν τότε η μουσική χέβυ μέταλ και στο Γυμνάσιο φτιάξαμε με φίλους κι ένα συγκρότημα. Ταυτόχρονα όμως με τη μουσική είχα κι άλλες αναζητήσεις. Με μαγεία, αποκρυφισμό και διάφορα μεταφυσικά φαινόμενα.
Μέσα από το χέβυ μέταλ επηρεάστηκες για να ασχοληθείς με όλα αυτά;
Και από εκεί. Βασικά ένας φίλος με επηρέασε που ψαχνότανε με διάφορα τέτοια βιβλία. Μετά άρχισε και η χρήση ουσιών -χασίς κυρίως- οπότε σιγά-σιγά προχωρούσε η πορεία μου μέσα στην αμαρτία. Στα 15 μου χρόνια χώρισαν οι γονείς μου και η μητέρα μου στη προσπάθεια της να ενώσει ξανά την οικογένεια (γιατί πίστευε ότι της έχουν κάνει μάγια) άρχισε να μπλέκει με μέντιουμ, εξορκιστές, μάγους και τέτοιες καταστάσεις. Πήγαινα κι εγώ πάντα μαζί της, μιας και ήμουν ο πιο μεγάλος από τα παιδιά αλλά και επειδή νόμιζα ότι έχω σχετικές γνώσεις για να την βοηθήσω. Εκεί πιστεύω ότι ανοίχτηκαν πολλές “πόρτες” στον εχθρό της ψυχής. Έζησα άσχημες εμπειρίες, πολύ τρομακτικές και τελικά πήρα απόφαση να σταματήσω να ασχολούμαι με όλα αυτά τα πράγματα.
Αυτές οι εμπειρίες σου δημιούργησαν την ανάγκη να ψάξεις για τον Θεό, έστω από φόβο;
Όχι. Είχα διάφορα πάθη και αυτά με εμπόδιζαν να στραφώ προς τον Θεό. Στα 19 μου χρόνια γνώρισα τη γυναίκα μου την Αναστασία και μόλις απολύθηκα από φαντάρος παντρευτήκαμε. Κάναμε αμέσως δύο παιδιά και αν και είχε αλλάξει η ζωή μου σε πολλά πράγματα, τα ναρκωτικά είχανε μείνει. Και η γυναίκα μου έκανε χρήση μαζί μου και δυστυχώς στη πορεία μπήκαμε και στα πιο σκληρά ναρκωτικά, στην ηρωίνη και στη κοκαΐνη. Μέχρι που όλη αυτή η κατάσταση μας οδήγησε και στον χωρισμό, το 2000.
Σε αυτό το σημείο να βάλουμε στη κουβέντα και την αδελφή μας Αναστασία για να μας εξιστορήσει μέχρι το 2000 την ζωή της.
Αμήν. Ξεκινώντας θα ήθελα να πω ότι μου είχαν προτείνει και παλιότερα να κάνω την ομολογία μου αλλά περίμενα πρώτα να σωθεί και ο σύζυγος μου ο Νίκος και ευχαριστώ τον Θεό γιατί έτσι το έκανε. Εγώ γεννήθηκα το 1976 στη Καβάλα και ήμουνα μοναχοπαίδι. Πέρασα όμως πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, τραυματικά μπορώ να πω. Οι γονείς μου με απόκτησαν σε πολύ μικρή ηλικία -ο πατέρας μου 19 και η μητέρα μου 16- και έτσι ουσιαστικά μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου. Η ζωή μου εκεί ήταν πολύ δύσκολη και για πρώτη φορά επικαλέστηκα τον Θεό όταν ήμουν μόλις 5 χρονών. Κρυμμένη μέσα σε ένα ντουλάπι, γονάτισα και είπα: «Χριστέ μου, φέρε πίσω τη μαμά μου, φέρε τον μπαμπά μου και αν με ακούς πέτα μου ένα χαρτάκι από τον ουρανό για να δω ότι απάντησες.» Όταν οι γονείς μου χώρισαν, πήγα να ζήσω με την άλλη μου γιαγιά, την μητέρα της μητέρας μου. Αυτή η γιαγιά μου και ο παππούς μου προσπάθησαν να μου προσφέρουν ότι καλύτερο μπορούσαν και τουλάχιστον από υλικά αγαθά είχα τα πάντα. Αλλά όμως δεν μπορούσαν να καλύψουν το κενό της αγάπης που είχα μέσα μου. Γιατί μου έλειπε πάρα πολύ η μητέρα μου -στην οποία είχα τεράστια αδυναμία- και ο πατέρας μου φυσικά.
Δεν τους έβλεπες καθόλου;
Τη μητέρα μου την έβλεπα μια φορά το χρόνο. Αν και την περίμενα κάθε βράδυ και φοβόμουνα πάντα μέσα μου μην πάθει κάτι κακό. Όταν ερχόταν, συγκλονιζόμουν τόσο πολύ, που να φανταστείς από τη συγκίνηση έκανα εμετό. Ο πατέρας μου έκανε άσχημη ζωή, με αλκοόλ, καταχρήσεις και τον έχασα πολύ γρήγορα, πέθανε πολύ νέος. Όταν έφθασα στα 12 μου χρόνια γνώρισα μια αδελφή μας, από την οποία αγόραζε η γιαγιά μου είδη προικός. Από εκείνη άκουσα για πρώτη φορά τον Λόγο του Θεού αλλά και είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου, την Αγάπη του Θεού να κατοικεί μέσα σε έναν άνθρωπο. Μου χάρισε μια Καινή Διαθήκη, την οποία την διάβασα αμέσως και μια μέρα (με τη προτροπή της γιαγιάς μου) με πήρε μαζί της σε ένα σπίτι που ήταν μαζεμένοι και άλλοι αδελφοί. Εκεί μου μίλησε ο Κύριος με προφητεία και μου απάντησε σε εκείνη τη μικρή προσευχή -που δεν την ήξερε κανείς- και που την είχα κάνει 5 χρονών, γονατιστή μέσα σε μια ντουλάπα: “Ο Πατέρας σου είμαι Εγώ και η εκκλησία μου είναι η μητέρα σου. Και αντί για ένα χαρτάκι που μου ζήτησες, σου δίνω έναν ολόκληρο τόμο, τον Λόγο μου.” Από εκείνη τη μέρα ήμουν ένα άλλο παιδί. Όταν όμως η γιαγιά μου είδε αυτή την αλλαγή θορυβήθηκε. Της είπαν και κάποιες γειτόνισσες διάφορα και δεν με ξανάφησε να έχω επικοινωνία με τους αδελφούς. Αλλά ο Θεός μού είχε αποκαλύψει πλέον ότι ο Λόγος Του είναι η αλήθεια και αυτοί οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει, οι αληθινοί μαθητές του Χριστού. Επειδή δεν συνέχισα όμως στην εκκλησία, μου έλειπε η διδασκαλία. Και ο διάβολος όταν ερχόταν μετέπειτα στη ζωή μου για να με παγιδέψει, χρησιμοποιούσε ακόμα και εδάφια.
Όπως για παράδειγμα;
Μου έλεγε ότι: «δεν μπορείς να δουλεύεις δύο κυρίους». Και μου το εξηγούσε (το διέστρεφε μάλλον) πως: «από τη στιγμή που κάνεις την αμαρτία δεν έχεις το δικαίωμα να προσεύχεσαι στον Θεό, ούτε να ζητάς τη βοήθεια Του.» Αυτό με είχε παγιδέψει για τα καλά γιατί είχε σβήσει μέσα μου την ελπίδα. Στα 14 μου γνώρισα το σύζυγο μου τον Νίκο και λίγα χρόνια μετά παντρευτήκαμε. Ζούσαμε πολύ κοσμικά και το σπίτι μας ήταν σαν καφετέρια. Γεμάτο συνέχεια με φίλους, ποτά, ναρκωτικά. Στα 19 μου είχα ήδη τη κόρη μου την Ελευθερία και τον γιό μου τον Στέλιο και λίγα χρόνια μετά “έριξα” ένα παιδί στο οποίο ήμουνα τότε έγκυος. Αυτό μου προκάλεσε βαριά κατάθλιψη. Με το που συνήλθα από την αναισθησία, σε αυτή την επέμβαση που έκανα, ένοιωσα κατευθείαν μια ταφόπλακα να πέφτει πάνω στη ψυχή μου. Αισθάνθηκα ότι εγώ και ο Θεός έχουμε χωρίσει οριστικά και ότι δεν έχω πλέον καμία ελπίδα.
Να πούμε ότι η έκτρωση είναι φόνος, είναι σοβαρή αμαρτία και όπως κάθε αμαρτία, χώρισμα ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό.
Σίγουρα είναι φόνος και αυτό το ήξερα κιόλας τότε. Έτσι με έπεισε ο διάβολος ότι είμαι πλέον καταδικασμένη, γιατί όπως είπα πριν, μου έλειπε η διδασκαλία. Δεν είχα καταλάβει ότι μπορούσα να πάω στον Χριστό και να λάβω συγχώρεση. Εκείνη την εποχή για να ξεφύγω από τις σκέψεις που με τρέλαιναν άρχισα να κάνω χρήση κοκαΐνης. Η ηρωίνη δεν μου άρεσε, μου έφερνε πιο πολύ θλίψη. Ώσπου μέσα σε αυτή τη κατάσταση χωρίσαμε κιόλας με τον Νίκο το 2000.
Να μας πει όμως ο αδελφός ο Νίκος τη συνέχεια.
Η συνέχεια αδελφέ, ήταν δυστυχώς πολύ άσχημη. Όταν χώρισα ήταν σαν να σπάσανε τα φρένα μου κι έφυγα στον κατήφορο. Όταν αυτά που κάπως με συγκρατούσανε, η οικογένεια, τα παιδιά, έλειψαν από τη ζωή μου, δεν με ένοιαζε πλέον τίποτε. Πήγαινα στη Βουλγαρία, κατέβαζα ποσότητες, ηρωίνη, κοκαΐνη και όσο πήγαινα, ανέβαινα και πιο ψηλά μέσα στην αμαρτία. Κάθε βράδυ ήμουν μέσα στα μπαρ, παρέα με ανθρώπους της νύχτας, οι οποίοι όλοι από μένα “ψωνίζανε” ναρκωτικά και έτσι είχα το ελεύθερο και έμπαινα παντού. Βέβαια, ο διάβολος όσο πιο ψηλά θα σε ανεβάσει, τόσο πιο χαμηλά θα σε γκρεμίσει στο τέλος. Μετά άρχισα την ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης και πολλές φορές κόντεψα να πεθάνω από υπερβολική δόση. Η γυναίκα μου, που είχε εν τω μεταξύ πιστέψει στον Χριστό, προσευχότανε για εμένα και επειδή ήξερε σε τι κατάσταση ήμουνα έλεγε: “Κύριε, κλείσε σήμερα την κόλαση για να μην πάει ο Νίκος.” Γιατί για εκεί πήγαινα, ήμουνα ένα βήμα απόσταση. Ένα βράδυ γύρω στις 12, πήγαμε με έναν φίλο σε ένα δασάκι για να κάνουμε χρήση. Ήταν χειμώνας, δεν κυκλοφορούσε τέτοια ώρα ψυχή και μόλις τελειώσαμε τη χρήση χαπιών και ηρωίνης “σβήσαμε” εκεί, μέσα στο κρύο. Και χωρίς να καταλάβουμε τίποτε βρεθήκαμε στο νοσοκομείο και ένας νοσηλευτής από πάνω μας να μας λέει: “Άγιο είχατε. Ο ένας είχε ζωή ένα τέταρτο ακόμα και ο άλλος είκοσι λεπτά.” Τώρα, ποιος μας πήγε στο νοσοκομείο και πως, δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Δόξα στον Θεό.
Έκανες προσπάθειες να σταματήσεις τα ναρκωτικά;
Πολλές φορές πήγα σε προγράμματα απεξάρτησης και σε ψυχιατρεία. Με γιατρούς, με φάρμακα, με όλα προσπάθησα αλλά δεν γινότανε τίποτε. Μου μιλούσε για τον Χριστό η Τασούλα, μου μιλούσαν και τα αδέλφια, πήγαινα κι εγώ στην εκκλησία (την Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής) αλλά πήγαινα για μια εβδομάδα και μετά εξαφανιζόμουνα. Καταλάβαινα ποια είναι η αλήθεια αλλά δεν είχα τη δύναμη να την ακολουθήσω.
Να μας πει όμως η αδελφή Αναστασία πως πίστεψε ή μάλλον πως επέστρεψε στον Χριστό.
Μετά που χωρίσαμε με τον Νίκο εγώ είχα κάνει μια άλλη σχέση. Και συζητώντας μια μέρα με αυτόν τον άνθρωπο, του ανέφερα ότι μικρή είχα γνωρίσει τον Θεό αλλά πλέον είμαι καταδικασμένη και δεν μπορώ να επιστρέψω. Μου λέει τότε εκείνος: “κάνεις λάθος, μόνη σου καταδικάζεις τον εαυτό σου.” Το ίδιο βράδυ βλέπω ένα όνειρο. Υπήρχε ένας λόφος με πάρα πολλά κτίσματα και ξαφνικά έγινε ένας σεισμός και έπεσαν όλα σαν τραπουλόχαρτα. Το επόμενο πρωί ξύπνησα νοιώθοντας μια μεγάλη επιθυμία να πάω στην εκκλησία.
Αυτά τα κτίσματα τι κατάλαβες ότι ήταν;
Τα εμπόδια μέσα μου. Οι σκέψεις μου. Ξεκινήσαμε πράγματι να πάμε μαζί με αυτόν τον άνθρωπο στην εκκλησία και μόλις φθάσαμε, η καρδιά μου συντρίφτηκε από τα σκαλάκια, πριν ακόμα μπω μέσα. Και πηγαίνοντας στο τελευταίο θρανίο, μπορώ να πω ότι δεν κάθισα, “γκρεμίστηκα”. Ο Κύριος μού μίλησε τότε με προφητεία και μου είπε: “Κόρη μου, μείνε στα γόνατα κι Εγώ θα κλείσω όλες τις πληγές σου. Θα ενώσω τον οίκο σου από τα χαλάσματα και θα τον υψώσω.” Μετά μίλησε ο Κύριος και στον άνθρωπο που είχαμε πάει μαζί, τον επισκέφτηκε εκείνο το βράδυ και τον ελευθέρωσε από τα ναρκωτικά.
Είναι στην εκκλησία;
Ναι, είναι ένας ευλογημένος αδελφός μας και δοξάζει τον Θεό. Λόγω εργασίας όμως ζει στο εξωτερικό. Το 2000 λοιπόν τον Σεπτέμβριο επέστρεψα στον Χριστό, έλαβα Πνεύμα Άγιο με πάρα πολλή δύναμη και βαπτίστηκα στο νερό, αφού ο Κύριος με είχε ελευθερώσει από ουσίες, από τσιγάρα, από τα πάντα. Αισθανόμουν τόσο ευτυχισμένη, τόσο χαρούμενη, που δεν μπορούσα πολλές φορές να κοιμηθώ από τη χαρά μου. Και μου έβαλε ο Θεός τόσο μεγάλη αγάπη για τον άντρα μου που δεν περιγράφεται. Του μίλησα κατευθείαν για τον Κύριο και θυμάμαι του είπα ότι: “Εσύ είσαι ο άντρας μου, σε αγαπώ και σε περιμένω. Και όταν θελήσεις κι εσύ, εγώ θα σε δεχτώ.” Ο Νίκος όμως είχε πέσει στο “βελόνι”, έκανε πλέον ενδοφλέβια χρήση και να φανταστείς, μια φορά μας είδε στο δρόμο και δεν μας γνώρισε. Σε τέτοια κατάσταση ήτανε. Εγώ δεν τον πίεζα να έρχεται να μας βλέπει, ούτε να μας δίνει χρήματα. Έβγαζε πολλά λεφτά από τη δουλειά του -ήταν ηλεκτροσυγκολλητής- αλλά πήγαιναν όλα στα ναρκωτικά. Είχε τότε κι αυτός μια άλλη σχέση και μου έλεγε: “Αποκλείεται να ξανάρθω.” Ο Κύριος όμως μου έλεγε: “Εγώ θα στον χαρίσω.” Και αν και τα φαινόμενα ήταν όλα αντίθετα, οι επαγγελίες του Θεού ήταν δυνατές. Φθάνοντας το 2006, ο Νίκος πήγε σε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα και μόλις βγήκε μου ζήτησε να τον δεχτώ για λίγο στο σπίτι.
Να μας τα πει όμως ο ίδιος καλύτερα. Νίκο σε ακούμε.
Ναι, μόλις είχα βγει από ένα πρόγραμμα απεξάρτησης και πήγα να ζήσω με την οικογένεια μου μήπως και μείνω καθαρός από ναρκωτικά. Τότε κάναμε και το τρίτο μας παιδί τον Κωνσταντίνο. Αλλά δεν κράτησε πολύ αυτή η προσπάθεια που έκανα. Μετά από εννιά μήνες, με το που γέννησε η Τασούλα, ξανάπεσα εγώ στα ίδια. Και είχα παρατήσει και τις καλές δουλειές που είχα πριν και δούλευα ντελίβερι με το μηχανάκι. Μια μέρα που ήμουν πάρα πολύ “φορτωμένος” από ουσίες -ηρωίνη και χάπια- ήρθα σε μετωπική σύγκρουση με ένα αυτοκίνητο. Ήταν τόσο δυνατό το χτύπημα, που έπαθα κάκωση πνευμόνων και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Καταλάβαινα ότι πεθαίνω, ευτυχώς όμως -δόξα στον Θεό- ήρθε κάποιος, με σήκωσε από τις μασχάλες κι έτσι ελευθερώθηκαν τα πνευμόνια μου και μπόρεσα και πήρα αναπνοή. Είχα πάθει όμως ένα πάρα πολύ σοβαρό κάταγμα στο πόδι το οποίο μου άφησε μόνιμη αναπηρία. Από εκεί και πέρα ήμουν συνέχεια πάνω σε ένα κρεβάτι. Έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάρω τη σύνταξη αναπηρίας, να αγοράσω ναρκωτικά και να γυρίσω πάλι πίσω. Ζωντανός-νεκρός ήμουνα πλέον.
Αδελφή Αναστασία κάτι θέλεις να μας πεις.
Nαι. Εκείνη την εποχή, μου έβαλε ο Θεός στη καρδιά να πάω να επισκεφτώ τον Νίκο στο σπίτι της πεθεράς μου και τον είδα λες και ήταν σε κάποιο νεκροκρέβατο. Μέχρι ρόγχο είχε όταν ανέπνεε, όπως έχουν οι ετοιμοθάνατοι. Εκεί του μίλησα για τα ξερά κόκκαλα που γράφει ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Και του είπα ότι: “όπως ανέστησε ο Θεός εκείνα τα ξερά κόκκαλα, έτσι μπορεί να αναστήσει κι εσένα Νίκο αρκεί να το θελήσεις.”
Μπορούμε να τα βάλουμε στην εισαγωγή αυτά τα εδάφια. Αδελφέ Νίκο πες μας πως σε “ανέστησε” τελικά ο Κύριος.
Ναι αδελφέ μου. Όλα αυτά τα χρόνια που έπαιρνα ναρκωτικά κάθε φορά που σηκωνόμουνα, ήμουνα “χαρμάνης” που λένε, είχα ανάγκη να πάρω τη δόση μου. Εκείνη τη μέρα σηκώθηκα και δεν είχα ούτε στερητικά, ούτε τίποτε. Πράγμα ανεξήγητο. Ένοιωσα τότε ένα χέρι να με αγγίζει στον ώμο (αυτό το άγγιγμα λες και το νοιώθω ακόμα) ένα ιμάτιο να με ακουμπάει και άκουσα μια φωνή, τη φωνή του Κυρίου, να μου λέει: “Φθάνει, πάμε.” Μόνο αυτές τις δύο λέξεις. Ντύνομαι, πάω στην εκκλησία -ήταν ώρα εκκλησίας- πάω μπροστά στο ευχέλαιο, με αλείφουν με λάδι οι πρεσβύτεροι και μετά πάω στον ποιμένα και του λέω: “αδελφέ, αυτή τη φορά ήρθα για να μείνω.” Λίγες μέρες μετά, στην προσευχή, βλέπω μια όραση. Έρχεται ένα μαύρο βέλος και καρφώνεται στη καρδιά μου. Και το έβλεπα και το ένοιωθα. Το οποίο έγραφε στη λόγχη του μπροστά: “αμαρτία”. Νοιώθω τότε -για δεύτερη φορά- το χέρι του Κυρίου να έρχεται στη καρδιά μου και να το ξεριζώνει. Αυτό ήτανε. Από τότε άλλαξα τελείως μέσα μου. Φύγανε όλα τα ναρκωτικά και μόλις έκοψα και το τσιγάρο, βαπτίστηκα στο νερό στις 7 Φλεβάρη του 2015. Και έλαβα το Πνεύμα το Άγιο, τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, μέσα στο πούλμαν που επιστρέφαμε από το συνέδριο της νεολαίας. Θέλω να πω ότι ο Κύριος εκτός από την καρδιά, αλλάζει και τον «χυμισμό» του ανθρώπου. Νοιώθω πλέον σαν να μην έχει περάσει ποτέ από πάνω μου βελόνι, σαν να μην έχω κάνει ποτέ μυτιά, σαν να μην έχω πιεί ποτέ μαύρο. Όλα αυτά είναι σαν να μην τα έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου.
Αδελφή Αναστασία πες μας πως έζησες κι εσύ αυτή την αλλαγή.
Πραγματικά από εκείνη τη μέρα ο Κύριος μας χάρισε, σε εμένα ένα καινούργιο σύζυγο και στα παιδιά έναν καινούργιο πατέρα. Μας αγαπάει, μας φροντίζει, ασχολείται με τα παιδιά, τα διαβάζει για το σχολείο, ζούμε ένα όνειρο. Πέρσι μάλιστα κάναμε ακόμα ένα παιδάκι, τη κόρη μας την Ιωάννα και μας έδωσε κι αυτό πολλή χαρά κι ευλογία. Ο Κύριος μάς χάρισε και δικό μας σπίτι, και το σπίτι μας είναι συνέχεια γεμάτο με αδέλφια που δοξάζουμε όλοι μαζί τον Θεό. Πραγματικά ο Κύριος μας χάρισε τα πάντα και μπορώ να πω ότι είμαστε θεατές σε ένα θαύμα.
Και θεατές και πρωταγωνιστές. Τον πρώτο ρόλο βέβαια τον έχει ο Κύριος. Θα ήθελα αδελφέ Νίκο κλείνοντας, να δώσεις ένα μήνυμα ελπίδας σε όσους είναι δέσμιοι μέσα σε ναρκωτικά και πάθη σαν αυτά που βρισκόσουν κι εσύ κάποτε.
Θα ήθελα να τους πω ότι δεν υπάρχει πουθενά εκτός από τον Χριστό πραγματική ελευθερία. Σε κανένα πρόγραμμα, σε κανένα ψυχιατρείο, σε κανένα υποκατάστατο. Όλα αυτά βοηθάνε μέχρι ένα σημείο, αλλά τη πραγματική ελευθερία τη δίνει μόνο ο Χριστός. Και: «όποιον ελευθερώσει ο Υιός, πραγματικά ελεύθερος είναι.» Το μήνυμα μου λοιπόν, είναι να πάνε στον Χριστό Δεν είναι κάποιο δόγμα, δεν είναι κάποια θρησκεία αλλά είναι και σήμερα ο ίδιος Κύριος, ζωντανός, αναστημένος, που μπορεί να κάνει ανάσταση μέσα στη ζωή τους.-
«Τα οστά τα ξηρά, ακούσατε τον λόγον του Κυρίου· Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός προς τα οστά ταύτα· Ιδού, εγώ θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει· και θέλω βάλει εφ’ υμάς νεύρα και αναγάγει σάρκα εφ’ υμάς και περισκεπάσει υμάς με δέρμα, και θέλω εμβάλει εις εσάς πνεύμα και θέλετε αναζήσει και θέλετε γνωρίσει ότι εγώ είμαι ο Κύριος»
Ιεζεκιήλ λζ:5
