“Διότι ουδέν πράγμα θέλει είσθαι αδύνατον παρά τω Θεώ.” Κατά Λουκά α΄37.
Υπάρχουν μέσα στη ζωή μας κάποια πράγματα, που η λογική λέει ότι: είναι αδύνατον να γίνουν, που οι άνθρωποι γύρω μας λένε ότι: είναι αδύνατον να γίνουν, που η επιστήμη ακόμα λέει ότι: είναι αδύνατον να γίνουν, η Αγία Γραφή όμως λέει ότι: κανένα πράγμα δεν θα είναι αδύνατο για τον Θεό.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει τη μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Τάσος Χριστοφής, από την Λάρνακα της Κύπρου.
Αδελφέ Τάσο, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που θα φιλοξενήσουμε την μαρτυρία ενός Κύπριου αδελφού μας. Όπως διαβάζουμε και στις Πράξεις των Αποστόλων, η Κύπρος ήταν το πρώτο μέρος της Ελλάδας που κηρύχτηκε το Ευαγγέλιο, από τους αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα.
Πράγματι, ο Κύριος μάς τίμησε πρώτους. Και αυτό που λέω πολλές φορές στην προσευχή μου είναι: “Κύριε, όπως μας τίμησες στην αρχή, έτσι τίμησε μας και στο τέλος κι επισκέψου πάλι την Κύπρο”. Για να προχωρήσει κι εδώ, το έργο του Θεού περισσότερο. Και στην ελεύθερη Κύπρο, αλλά και στα κατεχόμενα, όπου οι λίγες τουρκοκυπριακές εκκλησίες που υπάρχουν, είναι διωκόμενες.
Εσύ γεννήθηκες νομίζω στα κατεχόμενα;
Σωστά, στα κατεχόμενα, το χωριό μου λέγεται Πραστειό Αμμοχώστου. Εκεί γεννήθηκα το 1968, και σε λίγες μέρες κλείνω τα 55 μου χρόνια.
Οπότε πρόλαβες και τον πόλεμο το 1974 με την τουρκική εισβολή.
Πρόλαβα και τον πόλεμο βέβαια, ήμουνα έξι χρονών. Δραματική η κατάσταση τότε, ειδικά στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Χωρίς να έχω -λόγω ηλικίας- την βαθιά επίγνωση του φόβου του θανάτου, αλλά βλέποντας τον πανικό του κόσμου, το τρέξιμο του κόσμου να ξεφύγει, επηρεάστηκα μέσα μου πάρα πολύ και όλες αυτές οι εικόνες είναι βαθιά χαραγμένες στην μνήμη μου. Σαν να ακούω ακόμα στα αυτιά μου, το τούρκικο αεροπλάνο που πέρασε πάνω από το σπίτι μας. Περπατούσαμε μαζί με την μητέρα μας στον δρόμο (πέντε παιδιά ήμασταν) όταν μας πρόλαβε το αεροπλάνο και η μητέρα μας, μάς έβαλε επάνω στον τοίχο για να μας προστατέψει. Θυμάμαι μέχρι και το άσπρο κράνος που φορούσε ο τούρκος πιλότος, τόσο κοντά μας έφθασε.
Μέσα σε αυτό τον πανικό, υπήρχε κάποια εκζήτηση του Θεού, κάποια εκζήτηση της προστασίας Του;
Όχι, δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Ήμασταν μια εντελώς τυπική, ορθόδοξη οικογένεια, που πηγαίναμε στην εκκλησία μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Δεν ήμασταν μια οικογένεια που θα άκουγες κάτι για τον Θεό, μάλλον αθεϊσμός υπήρχε τότε. Θυμάμαι όμως μια προσευχή που έκανα, όταν μετά την εισβολή ήρθαμε να μείνουμε στην Λάρνακα και αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία με τον Θεό. Προσευχήθηκα να δω ξανά τον φίλο μου, τον Αντώνη, που ήμασταν σαν παιδάκια “κολλητοί” όπως λέμε, και με την εισβολή τον είχα χάσει. Και πράγματι, μετά από δύο μήνες τον ξαναείδα και αμέσως σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η απάντηση στην προσευχή μου. Μια άλλη ανάλογη εμπειρία είχα στο σχολείο, σε ηλικία δέκα χρονών περίπου. Πριν ξεκινήσει το μάθημα, κι ενώ έλεγε ένα παιδάκι την προσευχή, το: “Βασιλεύ Ουράνιε Παράκλητε...” (μια πολύ ωραία προσευχή πραγματικά) άκουσα μια φωνή μέσα στο αυτί μου να μου λέει: “Το Πνεύμα το Άγιο είναι ο Θεός.” Ήταν όμως τόσο καθαρή αυτή η φωνή, που μέχρι σήμερα δεν το ξεχνώ αυτό το πράγμα. Κι αυτές είναι πιστεύω κάποιες προσπάθειες του Θεού να πλησιάσει τον άνθρωπο, από την παιδική του ηλικία ακόμα. Μετά μεγαλώσαμε, μπήκαμε στην εφηβεία και με τον Θεό δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο εκείνη την περίοδο, πέρα από κάποιες συζητήσεις που κάναμε με φίλους και λέγαμε τα ερωτηματικά που είχε ο καθένας μας.
Αναπάντητα ερωτηματικά όπως λέμε.
Ναι, τότε ακόμα αναπάντητα. Σε ηλικία 17,5 χρονών πήγα στρατιώτης (στην Κύπρο πάμε νωρίς στον στρατό) και τότε γνώρισα και την γυναίκα μου την Μαρία. Μόλις απολύθηκα παντρευτήκαμε, κάναμε γρήγορα και το πρώτο μας παιδάκι, τον Παναγιώτη (τον Πανίκο όπως τον λέμε εμείς) και μετά κάναμε και δύο κορίτσια, την Κατερίνα και την Χριστίνα. Και, δόξα στον Κύριο, έχουμε τώρα και δύο εγγονάκια, που είναι για εμάς η χαρά μας, δώρα Θεού πραγματικά. Έτσι μπήκαμε μέσα στην οικογενειακή ζωή από πολύ μικροί, είχαμε το σπιτάκι μας, ήμασταν με τις δουλειές μας μια χαρά (το επάγγελμα μου είναι ελαιοχρωματιστής) και ήταν όλα τακτοποιημένα. Αλλά ήμασταν χωρίς Θεό. Και μια μέρα, όπως σχόλασα από τη δουλειά κι επιστρέφαμε με το αυτοκίνητο στο σπίτι, έπαθα αυτό που λένε: “κρίση πανικού”. Δεν είχα ξαναπάθει ποτέ κάτι τέτοιο και ήταν πραγματικά σοκαριστικό, νόμιζα ότι θα πεθάνω. Με πήγε στο νοσοκομείο ο αδελφός μου, έκανα όλες τις εξετάσεις, αλλά δεν βρήκανε να έχω κάτι, ήτανε καθαρά ψυχολογικό το θέμα.
Είχε προηγηθεί κάτι στη ζωή σου που να σε είχε επηρεάσει αρνητικά;
Όχι, δεν είχε προηγηθεί τίποτε, ήταν κάτι που έγινε εξαίφνης, σαν ένα χτύπημα, σαν μια επίθεση. Και πραγματικά, είναι επιθέσεις του Διαβόλου αυτά τα πράγματα. Αυτό μου προκάλεσε μετά σαν ένα τραύμα μέσα μου και είχα συνέχεια φόβο, είχα διάφορες φοβίες. Πέρασαν λίγες μέρες κι ένα απόγευμα, όπως καθόμουνα μαζί με τον γιό μου τον Πανίκο (θα ήτανε δύο χρονών τότε) τον βλέπω να ζωγραφίζει μέσα σε ένα βιβλίο. Κοιτάω πιο καλά και ήτανε μια Καινή Διαθήκη. Την είχε η γυναίκα μου από το σχολείο -γιατί τότε δίνανε Καινές Διαθήκες στα σχολεία- και ήτανε στη καθαρεύουσα, στη μετάφραση του Νεοφύτου Βάμβα. Αμέσως την πήρα στα χέρια μου κι άρχισα να την διαβάζω, γιατί ήθελα να βρω μια διέξοδο στο πρόβλημα μου, ήθελα κάπως να ανακουφιστώ. Με εντυπωσίασαν όμως πραγματικά αυτά που διάβαζα και ο Θεός μού φανέρωνε ότι δεν είναι ανθρώπινα αυτά τα λόγια, είναι λόγια Θεού. Και θυμάμαι συγκεκριμένα, εκεί που είπε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός: “όταν σε ραπίσουν στο ένα μάγουλο, πρόσφερε και το άλλο” μου φανέρωσε το Πνεύμα του Θεού ότι αυτό δεν είναι ούτε δειλία, ούτε ηττοπάθεια, αλλά είναι δύναμη ζωής. Ήθελα τότε να αλλάξω την ζωή μου κι έπαιρνα την γυναίκα μου, την μητέρα μου, πηγαίναμε σε ορθόδοξες εκκλησίες, προσπαθούσα να κάνω καλά έργα, όμως όλα αυτά δεν διήρκησαν πολύ. Γιατί διαβάζοντας τον Λόγο του Θεού, ο Κύριος με ελευθέρωσε, η πληγή στην ψυχή μου επουλώθηκε και τότε τον ξέχασα τον Θεό κι έβαλα την Καινή Διαθήκη στο ερμάρι. Όμως είχε μπει ο σπόρος μέσα στην καρδιά μου, ελεγχόμουνα, κι όταν έκανα κάτι που δεν ήταν σωστό, αμέσως το καταλάβαινα. Σιγά-σιγά όμως, καυτηριάστηκε αυτή η φωνή μέσα μου.
Καυτηριάστηκε η συνείδηση, όπως λέει ο Λόγος του Θεού.
Ακριβώς. Όμως υπήρχε πάντα μέσα μου η πληροφορία, ότι ο Θεός με είχε βοηθήσει να ξεπεράσω αυτό το μεγάλο πρόβλημα που είχα. Πέρασαν μετά 13 χρόνια κι ευχαριστούμε τον Κύριο γιατί όλα αυτά τα χρόνια με φύλαξε από διάφορους κινδύνους. Και από σκαλωσιές έπεσα, κι από τις σκάλες έπεσα, όμως ο Θεός πάντα μακροθυμεί σε εμάς και περιμένει να επιστρέψουμε και να φέρουμε καρπό μετανοίας. Κι όταν έγινα 34 χρονών άρχισαν πάλι τα προβλήματα. Ξεκίνησα να έχω αρνητικές σκέψεις που με πλημμύριζαν φόβους και σιγά-σιγά η ψυχή μου άρχισε να καταβαρύνεται. Στην αρχή προσπάθησα να το αγνοήσω, είπα ότι: “Δεν είναι τίποτε, θα περάσει”. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, αυτό γινότανε χειρότερο και η κατάσταση που έφτασα στο τέλος, ήτανε φοβερή και τρομερή. Δεν κοιμόμουν τις νύχτες, δεν μπορούσα να φάω... Εντωμεταξύ στη γυναίκα μου δεν είχα πει τίποτε.
Ούτε σε κάποιον άλλο;
Σε κανέναν. Είμαι και καλός ηθοποιός και δεν με κατάλαβε η Μαρία, παρόλο που η ψυχή μου ήταν βουτηγμένη πραγματικά σε κατάθλιψη. Θυμήθηκα όμως τότε το έργο που είχε γίνει στα 22 μου χρόνια κι άρχισα και πάλι να ζητώ τον Θεό. Πήρα από το ερμάρι την Καινή Διαθήκη, άρχισα ξανά να την διαβάζω και άρχισα να πετώ από πάνω μου οτιδήποτε είναι αμαρτία. Καθάρισα το σπίτι από ότι βρώμικο υπήρχε, ότι άσεμνο, και πρόσεχα τα μάτια μου, πρόσεχα το στόμα μου, πρόσεχα την καρδιά μου, πλέον με όλη μου την δύναμη δόθηκα στον Θεό, γιατί καταλάβαινα ότι δεν θα πάει καλά αυτό που έχω. Σηκώθηκα ένα πρωινό και ήμουνα... τι να σου πω; Τα χέρια μου τρέμανε, δεν μπορούσα να μιλήσω, νεκρός πραγματικά. Πήγα για δουλειά -βάφαμε τότε ένα μεγάλο σχολείο- και ούτε κι εγώ ξέρω πως έβαλα τους ανθρώπους εκεί να δουλέψουνε, αφού δεν έβγαινε καν η φωνή μου από το στόμα μου. Πήρα μετά ένα βαρελάκι μπογιά και πήγα σε μια γωνιά να βάψω κι εγώ, αλλά δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το πινέλο από την αδυναμία. Βγήκε τότε μια φωνή από μέσα μου, από μέσα από την καρδιά μου, και είπα: “Θεέ μου, δώσε μου άλλη μια ευκαιρία να ζήσω”. Κι εννοούσα: “Θεέ μου, δώσε μου άλλη μια ευκαιρία κι εγώ θα Σε ακολουθήσω”. Αδελφέ μου, το ίδιο κλάσμα του δευτερολέπτου καθάρισαν όλα! Δεν έμεινε ίχνος μέσα μου από αρνητική σκέψη, όλοι αυτοί οι φόβοι έφυγαν, γέμισα με χαρά, γέμισα με δύναμη -εκεί που δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το πινέλο- και στο μυαλό μου υπήρχε πλήρης καθαρότητα και διαύγεια. Ήτανε μια πραγματική απολύτρωση για μένα, ένα θαύμα, και είχα μείνει με το πινέλο στο χέρι, έκπληκτος, να μονολογώ: “είμαι καλά, είμαι καλά.”
Πνοή ζωής είχε έρθει μέσα σου.
Πράγματι. Αλληλούια! Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ο Θεός. Μόλις Του το ζήτησα, αμέσως έφυγαν όλα. Πόσο δυνατός είναι ο Θεός! Τον έχω εμπειρευτεί μέσα στη ζωή μου κι έχω καταλάβει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Λέμε πολλές φορές: “μπορεί ο Θεός να κάνει αυτό ή μπορεί ο Θεός να κάνει το άλλο;” Δεν υπάρχει πράγμα αδύνατο για τον Θεό, το έχω ζήσει αυτό που λέω. Στην κατάσταση που ήμουν, κανείς άλλος δεν μπορούσε να με κάνει τελείως καλά -και καλύτερα από ότι ήμουν πριν- και να φύγει αυτό που ένιωθα μέσα στην ψυχή μου. Ήταν σαν να μπήκε μια θωράκιση μπροστά μου. Ήμουν συγκλονισμένος, σηκώθηκα, πήγα μόνος μου σε ένα δωμάτιο κι εκεί άρχισα να κλαίω. Ήταν όμως ένα κλάμα που δεν ήταν από μένα, το καταλάβαινα, ήταν μια απελευθέρωση που έκανε μέσα μου το Πνεύμα του Θεού. Ήταν ένα κλάμα χαράς κι ελευθερίας, γιατί ένιωθα να φεύγει από το στήθος μου ένα μεγάλο βάρος. Βγήκα από το δωμάτιο και πραγματικά πετούσα. Από την Κόλαση που ήμουν, είχα βρεθεί στον Παράδεισο. Από ένας άνθρωπος νεκρός και σε πλήρες αδιέξοδο, ήμουν πλέον ένας άνθρωπος αναγεννημένος. Γιατί είχε γίνει αναγέννηση μέσα μου εκείνη τη μέρα, ο Θεός μού έδωσε αναγέννηση μαζί με θεραπεία. Ήταν τόσο έντονη αυτή η εμπειρία, που τις επόμενες μέρες, μπορώ να σου πω ότι δεν πατούσα στη γη, ζούσα πραγματικά στον Ουρανό. Νοσταλγώ αυτές τις μέρες σήμερα.
Μοιράστηκες με κάποιον αυτή την εμπειρία;
Το είπα στη γυναίκα μου, αλλά μετά από ένα χρόνο, όταν είχαμε έρθει πλέον στην εκκλησία. Για ένα χρόνο ήμουν μόνος μου, γιατί δεν γνώριζα για αναγεννημένες εκκλησίες. Ξεκίνησα να πηγαίνω στην Ορθόδοξη εκκλησία, αλλά δεν έβρισκα στους άλλους ανταπόκριση, οι περισσότεροι που ασχολούνται με την θρησκεία, κοιτάνε μόνο τα τυπικά, δεν θέλουν κάτι παραπάνω. Εγώ ήθελα να μιλώ συνέχεια για τον Θεό και να ακούω συνέχεια για τον Θεό. Να σου πω εδώ, ότι πριν πιστέψω είχα μανία με την τηλεόραση, είχα πιάτα δορυφορικά, έβλεπα κανάλια από το εξωτερικό και είχα βρει και κάποια χριστιανικά κανάλια που μιλούσανε για το Ευαγγέλιο. Όταν αναγεννήθηκα λοιπόν, τα θυμήθηκα αυτά τα κανάλια και είχα τόση δίψα, που καθόμουν με τις ώρες -με τα λίγα αγγλικά που ήξερα- και προσπαθούσα να καταλάβω αυτά που έλεγαν στα κηρύγματα. Κάτι που μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση ήταν, ότι αυτοί οι άνθρωποι μόλις τέλειωναν το κήρυγμα, προσεύχονταν και γλωσολαλούσαν. Και από αυτά που είχα διαβάσει στις Πράξεις των Αποστόλων καταλάβαινα ότι αυτό είναι το βάπτισμα του Πνεύματος του Αγίου κι ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως μας τα είχανε μάθει -ότι ο Θεός έδωσε ξένες γλώσσες στους Απόστολους για να πάνε να κηρύξουν σε άλλους λαούς- αλλά ότι η γλωσσολαλιά είναι μια ενέργεια και ένα σημείο της βάπτισης στο Άγιο Πνεύμα. Μου αποκάλυπτε δηλαδή ο Θεός τον Λόγο Του. Αναρωτιόμουν αν υπάρχει και στην Κύπρο κάποια τέτοια εκκλησία, και μια μέρα η μητέρα μου (που της μιλούσα για τον Θεό) μου λέει: “εδώ πιο κάτω είναι ένα σπίτι που μαζεύονται άνθρωποι και κάνουνε προσευχές και κάτι με τραβά να πάω κι εγώ.”
Εντωμεταξύ, εσύ ζητούσες από τον Θεό να σε οδηγήσει;
Ναι πράγματι. Έλεγα: “Κύριε, οδήγησε με σε ανθρώπους που να Σε αγαπούν. Θέλω να μιλώ για Σένα και να ακούω για Σένα.” Πήγε λοιπόν η μητέρα μου σε εκείνη την προσευχή και την επόμενη μέρα μού λέει: “Τάσο δεν ξαναείδα τέτοιο πράγμα. Όλοι γονατιστοί, προσεύχονταν, οι κοπέλες σεμνές, με τα μαντηλάκια τους... κι εκεί μέσα, μιλούσε ο Θεός.” Είχε ακούσει κάποια προφητεία. Μόλις τα άκουσα αυτά, κατάλαβα ότι αυτή είναι η εκκλησία που έψαχνα. Είχε δώσει η μητέρα μου και το τηλέφωνο μου στον αδελφό που ήταν ο υπεύθυνος της συνάθροισης, με πήρε, μιλήσαμε, και την επόμενη Κυριακή πήρα την γυναίκα μου και πήγα στην εκκλησία στην Λάρνακα. Στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής. Όταν μπήκαμε μέσα, έγινε αυτό που ακούω και σε άλλες ομολογίες αδελφών: Ο Κύριος μού σύστησε τα παιδιά Του. Είδα όλους τους ανθρώπους εκεί, αγίους, ευλογημένους, με καθαρά πρόσωπα. Την επόμενη Κυριακή πήρα και τα παιδιά μου, πήγαμε όλη η οικογένεια. Κι έκανα πριν μια προσευχή, γιατί άκουσα ότι ο Κύριος μιλά μέσω των χαρισμάτων Του. Είπα: ‘‘αν με θέλεις εδώ Κύριε, θέλω να μου μιλήσεις.” Και πραγματικά, μόλις γονατίσαμε, μου μίλησε ο Κύριος και μου είπε: “Υιέ μου, Εγώ σε έφερα εδώ, εδώ είναι η εκκλησία Μου, εδώ είναι τα παιδιά Μου.” Και η πορεία μας ξεκίνησε από τότε, πριν 19 χρόνια, με τον αγώνα μας, με τις δυσκολίες μας, με τις πτώσεις μας, αλλά ευχαριστούμε για όλα, γιατί ζούμε μαζί με τον Θεό.
Από ότι κατάλαβα αδελφέ, ο Κύριος έκανε σωτηρία σε όλο τον οίκο σου.
Ναι, δόξα στον Θεό. Όταν είπα στη Μαρία ότι υπάρχει μια εκκλησία που κηρύττεται ο Λόγος του Θεού, κι αν θέλει να πάμε, αμέσως δέχτηκε, γιατί ήμασταν πάντα ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι. Στους τρείς μήνες βαπτιστήκαμε μαζί στο νερό, την ίδια μέρα. Και λίγο μετά, άγγιξε και τα παιδιά μου ο Κύριος. Ο Πανίκος ήταν ο πρώτος από την οικογένεια που βαπτίστηκε με Πνεύμα Άγιο, σε ηλικία 15-16 χρονών. Εγώ ζητούσα το Πνεύμα το Άγιο με πολλή ζήλο και σε έξι μήνες, σε μια προσευχή που είχαμε στο σπίτι ενός αδελφού, ήρθε με τέτοια δύναμη ο Θεός και με βάπτισε, που ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Φοβερή εμπειρία πραγματικά. Μετά ήρθαν κάποιοι αδελφοί από την Ελλάδα να επισκεφτούν την εκκλησία μας, ο αδελφός Βαραζντάντ κι ο αδελφός Σκάρδης και σε μια προσευχή βαπτίστηκε με Πνεύμα Άγιο η γυναίκα μου η Μαρία και η κόρη μου η Κατερίνα. Η Χριστίνα έλαβε Πνεύμα Άγιο λίγο αργότερα. Ευχαριστούμε για όλα τον Θεό. Μετέπειτα είχα αναλάβει να υπηρετήσω και σαν διάκονος την εκκλησία και μετά από κάποια συμβάντα που έγιναν, χρειάστηκε να αναλάβω και σαν υπεύθυνος το έργο εδώ στη Λάρνακα. Εκεί μπήκαμε στα βαθιά που λένε, μπήκαμε στα δύσκολα, αλλά μας κράτησε ο Κύριος με την χάρη Του και προχωρούμε.
Αμήν. Κλείνοντας αδελφέ, πες μας αν θέλεις τα νέα από το έργο του Θεού στην Κύπρο. Και από τα κατεχόμενα.
Στα κατεχόμενα υπήρχαν παλιότερα τρείς συνάξεις με τουρκοκύπριους. Μια στη Λευκωσία, μια στη Κερύνεια και μια στην Αμμόχωστο, αλλά έχω αρκετό καιρό να μάθω νέα τους. Και κάποιοι αδελφοί ελληνοκύπριοι που πήγαιναν στα κατεχόμενα κι ευαγγέλιζαν, τους συνέλαβαν και τους απαγόρευσαν να ξαναπάνε. Στην ελεύθερη Κύπρο, έχει πολλές-πολλές συνάξεις αναγεννημένων, και πεντηκοστιανές και ευαγγελικές. Γιατί έχει πάρα πολλούς ξένους κι από όλες τις φυλές, και ιδρύουν εκκλησίες δικές τους. Υπάρχουν βέβαια διάφορες διδασκαλίες, αλλά ο Κύριος γνωρίζει τους δικούς Του και θα μαζέψει όλα τα παιδιά Του. Στην δική μας εκκλησία και στις τρείς συναθροίσεις του νησιού, και στη Λευκωσία και στη Λάρνακα και στη Λεμεσό, αναλάβαμε εδώ και μερικά χρόνια, κάποιοι νεότεροι αδελφοί. Και η προσευχή μας, η συνεχόμενη, είναι να κάνει ο Θεός στη Κύπρο κάτι πολύ δυνατό. Γιατί ακούμε ότι γίνεται ένα πολύ ωραίο έργο και στα άλλα μεγάλα νησιά, και στην Κρήτη και στην Ρόδο, και θέλουμε το ίδιο να γίνει κι εδώ. Ελπίζουμε λοιπόν ότι ο Κύριος θα κάνει ένα ένδοξο έργο σε όλη την Κύπρο και πιστεύουμε ότι αφού προσευχόμαστε με πίστη, ο Κύριος θα το κάνει. Αρκεί να σταθούμε κι εμείς ταπεινά, όπως μας θέλει ο Θεός.-
