«Ευλόγει η ψυχή μου τον Κύριο και πάντα τα εντός μου το όνομα το άγιον αυτού. Ευλόγει η ψυχή μου, τον Κύριο και μη λησμονής πάσας τας ευεργεσίας αυτού. Τον συγχωρούντα πάσας τας ανομίας σου, τον ιατρεύοντα πάσας τας αρρωστίας σου, τον λυτρόνοντα εκ της φθοράς την ζωήν σου, τον στεφανούντά σε με έλεος και οικτιρμούς, τον χορτάζοντα εν αγαθοίς το γήράς σου, η νεότης σου ανανεούται ως του αετού.» Ψαλμός ργ:1-5
Μια ηλικιωμένη αδελφή μας από την Καβάλα, η Ανθή Αδαμίδου, μας έστειλε γραμμένη την ομολογία της και με χαρά τη δημοσιεύουμε.
Ευχαριστώ τον Κύριο που με αξιώνει στα 86 μου χρόνια να τον ομολογήσω.
Πέρασα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου κοντά Του και του είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Γεννήθηκα στον Πλαταμώνα της Καβάλας το 1932 σ’ ένα όμορφο χωριό, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν Πόντιοι. Πόντιοι ήταν και οι γονείς μου και πολύ θεοφοβούμενοι. Η μητέρα μου μάλιστα ήταν κόρη παπά και πολλές φορές μιλούσε λόγια σοφά. Δασκάλα την αποκαλούσαν στο χωριό. Από αυτήν έμαθα κι εγώ πολλά, καθώς και τα δύο μου αδέλφια.
Μια μέρα κάποιος μοίρασε Καινές Διαθήκες στο χωριό και πήρα κι εγώ μία. Άρχισα να τη διαβάζω με λαχτάρα και να τη συστήνω και στ’ άλλα παιδιά. Τότε ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Πέρασαν τα χρόνια και μια φίλη μου παντρεύτηκε στην Καβάλα κι εκεί άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία της Πεντηκοστής. (Ήμουν κι εγώ τότε παντρεμένη κι έμενα στην Ελευθερούπολη της Καβάλας.) Όταν πήγα μια μέρα να την επισκεφτώ στο σπίτι της, μου μίλησε για τον Ιησού Χριστό. Μου είπε ότι ο Θεός είναι ζωντανός και ότι μιλάει στον άνθρωπο. Εγώ παραξενεύτηκα. Μου ζήτησε να κάνουμε προσευχή μαζί και τότε ήταν που άκουσα τα μεγαλεία του Θεού με ξένες γλώσσες. Ήθελα κι εμένα να με επισκεφτεί ο Κύριος κι έτσι πήρα την απόφαση να πάω κι εγώ στην εκκλησία που πήγαινε.
Μόλις μπήκα μέσα στην εκκλησία δεν εντυπωσιάστηκα. Αλλά την ώρα της Θείας Κοινωνίας -ήταν ημέρα Κυριακή- μόλις τ’ αδέλφια άρχισαν να ψέλνουν τον ύμνο: «Απ’ το αίμα του Σταυρού Σου…» μια δύναμη ήρθε επάνω μου. Συγκλονίστηκε η καρδιά μου, πλημμύρισε με χαρά και αισθάνθηκα μια ουράνια δύναμη να με πλημμυρίζει. Μου ερχόταν να φωνάζω, να δοξάζω και να ευχαριστώ τον Ιησού Χριστό για τη σταυρική Του θυσία και το άγιο αίμα Του που μας καθαρίζει και μας σώζει.
Όταν τελείωσε η εκκλησία μια αδελφή είδε μια όραση και μας την είπε: «Ο Ιησούς Χριστός ήταν στην εκκλησία σωματικά και όλοι οι πιστοί γύρω Του. Ανάμεσα τους ήμουν κι εγώ.» Στο τέλος, καθώς τους χαιρέτησα, είπα: «Ο Θεός πραγματικά είναι ανάμεσά σας». Κατεβαίνοντας από τις σκάλες της εκκλησίας για να φύγω, ένιωθα να πετάω από χαρά, δεν πατούσα κάτω. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά. Από εκείνη τη στιγμή (ήταν το έτος 1974) πήρα την απόφαση, παρόλο το διωγμό, ν’ ακολουθήσω τον Κύριο.
Είδα όμως πραγματικά το χέρι του Θεού να εργάζεται στην οικογένειά μου.
Ήθελα να πω ακόμη, ότι πριν γνωρίσω το Σωτήρα της ψυχής μου από το ζήλο που είχα για το Θεό, προσκολλήθηκα για δεκαεφτά χρόνια στην οργάνωση των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Αλλά δεν ένιωσα ποτέ τη χαρά της αναγέννησης και αυτά που δίνει ο Χριστός στην καρδιά του ανθρώπου, παρόλο που ήμουν δραστήριο μέλος. Τη χαρά τη γνώρισα μόνο στον Ιησού Χριστό που ήρθε και άλλαξε εντελώς τη ζωή μου, μου χάρισε το Άγιο Πνεύμα Του και έσωσε όλη την οικογένειά μου. Τον ευχαριστώ και Τον δοξάζω που μέχρι τα βαθιά γεράματά μου είναι αρωγός μου, σύντροφος πιστός και μέσα από το λόγο Του, το ευαγγέλιο, παίρνω δύναμη να Τον ακολουθώ.
Τον ευχαριστώ για όλες τις ευλογίες Του. Μου χάρισε παιδιά, εγγόνια και τρία δισέγγονα και περιμένω με ελπίδα να αξιωθώ να δω το πρόσωπό Του.
«Πόσο αγαπηταί είναι αι σκηναί σου Κύριε των δυνάμεων! Επιποθεί και μάλιστα λιποθυμεί η ψυχή μου δια τας αυλάς του Κυρίου.» Ψαλμός πδ:1,2.
