«Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις. Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.» Προς Εφεσίους β΄ 8-10
Αυτό το μήνα έγραψε και μας έστειλε την ομολογία της για τον Χριστό η αδελφή μας Σμαράγδα Λιβανίου από την εκκλησία της Γλυφάδας.
Ονομάζομαι Σμαράγδα Λιβανίου, είμαι 94 ετών και γεννήθηκα στη Σέριφο στις 28 Αυγούστου του 1924 από ευσεβείς γονείς. Από μικρή είχα ένα πρόβλημα στο συκώτι μου. Ένα ένζυμο το οποίο με είχε κάνει ασθενική και οι γιατροί έλεγαν ότι ακόμα και με μια μεγάλη στενοχώρια θα πέθαινα. Γι’ αυτό πάντα ήθελα να είμαι κοντά στον Θεό, επειδή αισθανόμουν φόβο.
Παντρεύτηκα έναν πατριώτη μου, πολύ καλό άνθρωπο, με καλή δουλειά και κάναμε δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Μέσα στη πορεία της ζωής μου είχα μεγάλη δράση στο φιλανθρωπικό έργο της επικρατούσας εκκλησίας αλλά και στην αντικαρκινική εταιρεία. Ακόμη, υπηρετούσα ως εθελόντρια κοινωνική λειτουργός στο Δήμο Γλυφάδας και με όλα αυτά προσπαθούσα να πλησιάσω και να ευαρεστήσω τον Θεό. Κάνοντας καλά έργα πίστευα ότι θα υποχρέωνα τον Θεό να με συμπεριλάβει στη βασιλεία των ουρανών γιατί δεν ήξερα άλλο τρόπο για να σωθώ παρά μόνο την αυτοδικαίωση.
Το 1973 έγινε ένα πολύ άσχημο περιστατικό στην οικογένεια μας. Ο γιός μου που ήταν 21 ετών σκοτώθηκε με μηχανάκι μαζί με έναν φίλο του που ήταν και γείτονας μας. Τότε όπως ήταν φυσικό, με όλη αυτή τη θλίψη και την στενοχώρια για τον θάνατο του παιδιού μου, χειροτέρεψε η κατάσταση του συκωτιού μου. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε και μου έκανε τις θεραπείες, μου είπε ότι δεν μπορεί να μου κάνει κάτι και ότι πήγαινα για κίρρωση του ήπατος. Αισθανόμουν πάρα πολύ άσχημα και τότε ήταν που στράφηκα στον Ιησού Χριστό.
Έβαλα μια μέρα την εικόνα Του επάνω στο τραπέζι έτσι όπως ήξερα και άρχισα να προσεύχομαι. Και του είπα: «Χριστέ μου γνωρίζω ότι είσαι ο Υιός του Θεού που σταυρώθηκες για όλους μας και βρίσκεσαι τώρα στον ουρανό μαζί με τον Πατέρα. Και αυτή την ώρα πιστεύω ότι με ακούς. Τρία πράγματα, Χριστέ μου, θέλω να σου ζητήσω. Να με παρηγορήσεις για τον αιφνίδιο θάνατο του παιδιού μου, να με θεραπεύσεις από την ηπατοπάθεια, και να μου συγχωρήσεις τις αμαρτίες μου.» Οι οποίες αμαρτίες αν και δεν ήταν μεγάλες, τις καταλάβαινα όμως και εκείνη την ώρα παραδέχθηκα ότι κι εγώ ήμουν αμαρτωλή όπως όλοι οι άνθρωποι.
Έκλαψα πολύ και συνέχισα και Του είπα: «όταν μου κάνεις αυτά που σου ζητάω, θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου για Εσένα, με Εσένα και να ομολογώ πάντα και παντού το Όνομα Σου».
Όταν τέλειωσα αυτή τη θερμή προσευχή ξεκίνησα για να πάω, όπως συνήθιζα, σε ένα κήρυγμα στο οποίο μιλούσαν κάποιοι θεολόγοι. Εκείνη την ημέρα όμως, όλους όσους κάλεσαν έλειπαν. Και ο ιδιοκτήτης της αίθουσας αυτής, κάλεσε ένα γείτονα του που ανήκε στην Αποστολική εκκλησία, τον αδελφό Σπύρο Κοκοσούλη για να πει δύο λόγια μέσα από το ευαγγέλιο.
Εγώ τότε είδα έναν νέον άνθρωπο να ανοίγει το ευαγγέλιο πάνω στον άμβωνα και περίμενα να δω τι θα έλεγε. Διάβασε από την προς Εβραίους επιστολή το ένατο κεφάλαιο στο οποίο αναφέρθηκε στις θυσίες των μόσχων και των τράγων που γινόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη για την εξιλέωση των αμαρτιών. Και είπε συγκεκριμένα ότι δεν ισχύουν πια αυτές οι θυσίες γιατί τώρα πλέον, μας πλένει, μας καθαρίζει, μας αγιάζει και μας ανοίγει τον δρόμο για τον ουρανό, το αίμα του Ιησού μας Χριστού.
Μόλις άκουσα αυτόν τον λόγο μπήκε μέσα στη καρδιά μου και άρχισε να ενεργεί. Όταν τέλειωσε το κήρυγμα ήθελα να μάθω περισσότερα από το Ευαγγέλιο και με βοήθησε πολύ ο αδελφός καθώς τον κατέκλυσα με ερωτήσεις. Ο οποίος και έδειξε πολλή υπομονή προσπαθώντας να λύσει τις απορίες μου μέσα από τον Λόγο του Θεού. Κάθε απόγευμα μου τηλεφωνούσε και συμμελετούσαμε τον Λόγο του Θεού από το τηλέφωνο. Ήμουν πολύ δύσπιστη και τον ρωτούσα συνέχεια: «που το λέει αυτό και που το λέει εκείνο». Και εκείνος μου έδειχνε πάντα με υπομονή μέσα από την Αγία Γραφή, όλα τα εδάφια και τα σημεία που αναφερόταν.
Συνέχισα να κάνω τα έργα τα φιλανθρωπικά αλλά άρχισα να νοιώθω ότι δεν φτάνουν μόνο τα έργα για να πλησιάσω τον Θεό. Τότε άρχισα να διερωτώμαι τι μπορώ να κάνω για να προχωρήσω πνευματικά. Έτσι αφού είδα στο Λόγο του Θεού ότι πρέπει να βαπτιστώ στο νερό εις άφεση αμαρτιών και να ομολογήσω τον Ιησού Χριστό Σωτήρα μου, πήγα στη κεντρική αίθουσα της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής στην Αθήνα και βαπτίστηκα στις 19 Ιουλίου 1974.
Ζητούσα να γευτώ τα πράγματα του Θεού με προσωπική εμπειρία και γι’ αυτό προσευχόμουν να λάβω Άγιο Πνεύμα καθώς είναι γραμμένο και μου αποκαλύφτηκε κι αυτό μέσα από την Καινή Διαθήκη. Ότι ο Θεός δηλαδή βαπτίζει και σήμερα τους ανθρώπους «εν Πνεύματι Αγίω και πυρί». Γονάτισα λοιπόν στο σπίτι μου προσευχόμενη με πίστη κι έτσι πράγματι έλαβα κι εγώ το Πνεύμα το Άγιο δοξάζοντας τον Θεό με πολλές ξένες γλώσσες.
Στη συνέχεια ο Θεός μου έδωσε και πνευματικά χαρίσματα. Μέσα μου πλημμύρησα με την αγάπη του Χριστού και η υγεία μου πήγαινε όλο και καλύτερα. Άρχισα παντού να ομολογώ τον Κύριο και να λέω με την ζωή μου πρώτα αλλά και με τα χείλη μου το τι έκανε ο Θεός στη ζωή μου. Οι άνθρωποι με έβλεπαν άρρωστη και ξαφνικά ήμουν υγιής. Και έτσι με ρωτούσαν και τους έλεγα ότι ο Χριστός με θεράπευσε.
Πίστεψαν πολλές ψυχές και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στη περιοχή της Γλυφάδας.
Προχωρούσα όμως με δυσκολία γιατί ο σύζυγος μου δεν πίστευε, και με εμπόδιζε να πηγαίνω στην εκκλησία. Ο Θεός όμως επέτρεψε μια σοβαρή ασθένεια στην οποία ο σύζυγος μου εκζήτησε τον Κύριο και τελικά σώθηκε πριν φύγει από αυτή την ζωή.
Είμαι τώρα σχεδόν 100 ετών και δεν έχω κανένα πρόβλημα υγείας. Δεν παίρνω φάρμακα και με αφορμή την υγεία που μου χαρίζει ο Κύριος ομολογώ παντού ότι χάρη σε Αυτόν είμαι όπως είμαι.
Πιστεύω ότι Εκείνος με κρατάει ακόμα για να Τον ομολογώ και να μνημονεύω τα μεγαλεία που έχει κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου και Τον ευχαριστώ για όλα.
Περιμένω να έρθει να με παραλάβει μαζί με όλους τους αγίους Του για να απολαύσω στον ουρανό, δια παντός, την παρουσία του αγαπημένου μου Ιησού Χριστού.
