ΕΙΡΗΝΗ (3ο μέρος)
Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια... (προς Γαλάτας ε:22-23). Τι έφταιξε και έχει χαθεί σήμερα η ειρήνη από τις καρδιές των ανθρώπων;
Πως μπορώ να ζήσω την ειρήνη του Θεού στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους;
Η μεγάλη πρόκληση σήμερα για έναν χριστιανό είναι να ζήσει μια χριστιανική ζωή που θα εκπέμπει άρωμα ειρήνης. Οι θεολογικές αναλύσεις με το τι λέει ο λόγος του Θεού για διάφορα ζητήματα είναι χρήσιμες και απαραίτητες. Ωστόσο όλα αυτά δεν είναι για να αυξάνουν τη γνώση μας αλλά για μεταμορφώνουν τη ζωή μας. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν ανάγκη τις θεολογικές μας γνώσεις περί ειρήνης. Αυτό που θα τους οικοδομήσει είναι να βλέπουν την ειρήνη αυτή στη ζωή μας με έναν τρόπο που αυτοί θα το καταλαβαίνουν και θα το γεύονται. Την ειρήνη όμως αυτή δεν μπορεί ο άνθρωπος να τη βρει μόνος του αλλά δίνεται από τον ύψιστο Θεό.
«Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος» Ιακ.. γ: 17
Βλέπουμε εδώ την ειρήνη να είναι αναπόσπαστο μέρος της σοφίας του Θεού. Μάλιστα λέει παρακάτω:
«Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών» Ιακ.. γ: 18
Η σπορά δηλαδή της δικαιοσύνης του Θεού δεν μπορεί να γίνει χωρίς ειρήνη. Το βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν από την επίδειξη των θεολογικών μας γνώσεων ή των πνευματικών μας επιτευγμάτων. Οι άνθρωποι αυτό που θέλουν να δουν είναι ότι βιώνουμε την ειρήνη για την οποία μιλάμε. Ότι δεν χάνουμε την εμπιστοσύνη μας όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Μιλάμε και σκεφτόμαστε θετικά όταν όλα γύρω είναι αρνητικά και βλέπουμε μια όμορφη προοπτική μπροστά μας όταν όλα φαίνονται να σαλεύονται. Και γιατί τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα; Γιατί πετάμε στα σύννεφα και δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα; Όχι βέβαια. Εάν καταφέρουμε να ζήσουμε σ΄ αυτό το επίπεδο την χριστιανική ζωή, θα είναι γιατί θα έχουμε αφήσει τον Θεό να μας μεταμορφώσει και γιατί τον έχουμε αφήσει να πάρει Αυτός τον έλεγχο στη ζωή μας. Εμείς του παραχωρούμε τον έλεγχο και Αυτός μας παραχωρεί την ειρήνη Του.
Τι σημαίνει πρακτικά
ζω την ειρήνη του Θεού μέσα στην εκκλησιαστική ζωή;
Η ειρήνη είναι ένα από τα βασικά συστατικά στοιχεία για να υπάρχει υγιής εκκλησιαστική ζωή. Είναι κρίσιμο επίσης να κατανοηθεί ότι αυτό είναι ευθύνη όλων των πιστών. Η προτροπή του Απ. Παύλου είναι όλοι να σπουδάζουμε πάνω σ΄αυτό.
«Σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης» Εφεσ. δ:3
Σπουδάζω σημαίνει καταβάλλω μια συστηματική προσπάθεια με υπομονή και επιμονή.
«Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον» Εβρ. ια:14
Άρα η ειρήνη δεν είναι κάτι αυτονόητο, κάτι που έρχεται αυτόματα, αλλά κάτι που καλούμαστε να το ζητάμε από τον Θεό. Επίσης βλέπουμε ότι η εκκλησιαστική ζωή έτσι όπως την κατανοούμε από τα γραφόμενα του ευαγγελίου, δεν είναι μια ακατάστατη ζωή όπου ο καθένας κάνει και λέει ό,τι θέλει, χωρίς να τον ενδιαφέρει αν διαταράσσει την ειρήνη.
«διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας, αλλ’ ειρήνης. Καθώς εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων.» Κορ. Α’ ιδ:33
Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με έναν Θεό τάξεως και η τάξη φαίνεται να είναι βασική προϋπόθεση για να υπάρχει ειρήνη. Η τάξη όμως, δεν έρχεται και αυτή αυτόματα. Για να υπάρξει τάξη όλα τα μέλη θα πρέπει να αποδεχθούν το πλαίσιο που βάζει ο λόγος του Θεού για όλους και να σέβεται ο ένας τον άλλον. Ο απ. Παύλος πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα από τον σεβασμό.
«...μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ’ εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» Φιλ. β:3
Όλοι δηλαδή να δούμε τους άλλους ότι είναι καλύτεροι από εμάς. Και βέβαια καμία εκκλησία δεν μπορεί να αυξηθεί εάν δεν υπάρχει ειρήνη μέσα σ’ ένα εκκλησιαστικό σώμα.
«Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι καθ’ όλην την Ιουδαίαν και Γαλιλαίαν και Σαμάρειαν είχον ειρήνην, οικοδομούμεναι και περιπατούσαι εν τω φόβω του Κυρίου, και διά της παρηγορίας του Αγίου Πνεύματος επληθύνοντο» Πραξ. θ:31
Την εποχή εκείνη το έργο του Θεού είχε εκτοξευθεί σε όλη την Ιουδαία, τη Γαλιλαία και την Σαμάρεια. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί όλες οι εκκλησίες είχαν πρώτα από όλα ειρήνη και φόβο Θεού. Επάνω στα υλικά αυτά, ο Θεός έρχονταν και οικοδομούσε, έρχονταν και παρηγορούσε τις καρδιές των πιστών με το Άγιο Πνεύμα και ο Θεός αύξανε και οι μαθητές επληθύνοντο.
Πως μπορώ να ζω την ειρήνη του Θεού μέσα στην
οικογενειακή ζωή;
Η οικογένεια μια μικρογραφία της εκκλησίας. Μέσα σε μια οικογένεια όπως και σε μια εκκλησία, υπάρχουν διαφορετικά άτομα, με διαφορετικές ηλικίες και με διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι καλούνται να συνυπάρξουν και να πορευτούν από κοινού, εάν θέλουν να πάνε καλά. Αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο σήμερα σε πολλές οικογένειες. Γιατί τόσο συχνά δεν υπάρχει ειρήνη; Γιατί ο καθένας έχει τις δικές του προτεραιότητες, τα δικά του θέλω. Όταν τα θέλω τα δικά μου δεν ταυτίζονται με τα θέλω του άλλου μέσα στο ίδιο σπίτι, τότε έρχεται η σύγκρουση. Είναι σαν ένα καράβι το οποίο έχει πάνω από ένα καπετάνιο και ο ένας να λέει να πάμε ανατολικά, ο άλλος δυτικά και ο άλλος λέει να ρίξουμε άγκυρα. Τι θα γίνει με το καράβι αυτό; Το πιο πιθανό είναι να πέσει πάνω στα βράχια και να τσακιστεί. Γιατί λοιπόν τόσες οικογένειες διαλύονται καθημερινά; Γιατί ο καθένας ζει για τον εαυτό του. Γιατί βλέπει ο άντρας την γυναίκα, ή η γυναίκα τον άντρα ως το άτομο που θα ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες. Δεν τον απασχολεί πως θα δώσει χαρά στον άλλον ή πως θα καλύψει τις ανάγκες του άλλου. Με λίγα λόγια, όλες οι πλευρές, βάζουν στον κέντρο τον εαυτό τους και όχι τον άλλον. Το αντίθετο δηλαδή ακριβώς με το πνεύμα του Χριστού, ο οποίος άδειασε από τον εαυτό του. Η ειρήνη λοιπόν μέσα στο σπίτι για να υπάρχει, χρειάζεται ο άνθρωπος να δουλέψει με τον εαυτό του και να παλέψει με την φιλαυτία του.
«Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάση ολοκλήρως, και να διατηρηθή ολόκληρον το πνεύμά σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» Α’ Θεσ. ε:23
Εάν δει ο Θεός ένα τέτοιο φρόνημα μέσα μας, τότε έρχεται και επεμβαίνει δίνοντας τη δική του ειρήνη και τον αγιασμό.
Τι μπορώ να κάνω για να αυξηθεί η ειρήνη στην καρδιά μου;
Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να ησυχάσουμε. Να παραδεχτούμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν Θεό που εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο. Αυτό δεν είναι κάτι εύκολο στις μέρες μας όπου το άγχος και η πίεση είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας. Οι ειδικοί λένε ότι ένας από τους πιο βασικούς λόγους τους άγχους, είναι η επιδίωξη να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο στα πράγματα και τις καταστάσεις. Η ιδέα για παράδειγμα ότι δεν θα προλάβω αυτά που έχω προγραμματίσει, ή ότι δεν θα καταφέρω να βγάλω τις υποχρεώσεις μου εάν δεν κάνω εγώ κάποια πράγματα, ή δεν θα καταφέρω να ανταποκριθώ σ’ αυτό που οι άλλοι περιμένουν από μένα, με τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο με άγχος, με αποτέλεσμα η ειρήνη να φεύγει από την ζωή μου. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ακόμη και με έναν χριστιανό. Μπορεί να θέλω τον Θεό στη ζωή μου αλλά να μην τον αφήνω να πάρει το τιμόνι στα χέρια Του. Το κρίσιμο λοιπόν εδώ είναι να μάθουμε να ΧΑΝΟΥΜΕ τον έλεγχο! Ας Τον αφήσουμε Αυτός να πάρει το τιμόνι της ζωής μας γιατί είναι καλύτερος οδηγός από εμάς. Για να καταλάβουμε ποιος είναι αυτός ο οδηγός, ας θυμηθούμε όλα τα ‘’εγώ είμαι’’ που είπε ο Ιησούς. Εγώ είναι οδός, η αλήθεια και η ζωή, εγώ είμαι το Α και το Ω, εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός κλπ. Όσο αποδέχομαι με πίστη αυτό που ο Κύριος είναι και αυτό που ο Κύριος κάνει μέσα μου, τόσο πιο εύκολα αφήνω το τιμόνι από τα χέρια μου. Είναι σαν τον άνθρωπο που μπαίνει σιγά σιγά στη θάλασσα. Όσο πατάει με τα πόδια του έχει το θάρρος του στη σταθερότητα που πατάνε τα πόδια του. Όταν όμως πηγαίνει στα βαθιά, εκεί πλέον εμπιστεύεται και αφήνεται στο νερό που έχει τους δικούς του κανόνες.
«Αυτός δε ο Κύριος της ειρήνης είθε να σας δώση την ειρήνην διαπαντός εν παντί τρόπω» Β’ Θεσ. γ:16
Με κάθε τρόπο δηλαδή μπορεί να δώσει ο Χριστός την ειρήνη Του. Όταν τους το γράφει αυτό οι πιστοί της Θεσσαλονίκης, αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και δοκιμασίες.
«...δεχθέντες τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως μετά χαράς Πνεύματος Αγίου. Σε ένα άλλο σημείο λέει ο απ. Παύλος: υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα διά σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού διά την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε» Β’ Θεσ. α:1
Δηλαδή όχι μόνο δεν έχασαν την ειρήνη τους αλλά αυξήθηκε η πίστη και η αγάπη τους του ενός για τον άλλον.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
