«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε, και ούτως εκπληρώσατε τον νόμον του Χριστού. Διότι εάν τις νομίζη ότι είναι τι ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά. Αλλ’ έκαστος ας εξετάζη το εαυτού έργον, και τότε εις εαυτόν μόνον θέλει έχει το καύχημα και ουχί εις τον άλλον, διότι έκαστος το εαυτού φορτίον θέλει βαστάσει.» (Γαλάτας ς:2-5)
Η εκκλησία του Θεού χαρακτηρίζεται σαν το σώμα του Ιησού Χριστού και σαν οίκος του Θεού (Εφεσίους ε:23, Κολοσσαείς α:18,24, Α΄ Τιμόθεον γ:15). Συνεπώς μέσα στην εκκλησία του Θεού συνυπάρχουμε με τα εν Χριστώ αδέλφια μας, και σαν μέλη του σώματος του Ιησού Χριστού έχουμε μεν διαφορετικό έργο άλλα αλληλεξαρτόμαστε και συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό όπως συμβαίνει με το φυσικό μας σώμα που όταν ένα μέλος του πάσχει τα υπόλοιπα μέλη κινούνται προς βοήθεια ώστε να θεραπευθεί το πάσχων μέλος, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει μεταξύ των μελών του πνευματικού σώματος, της εκκλησίας.
Βέβαια σύμφωνα με το εδάφιο που προηγείται του εδαφίου του άρθρου, που μας συμβουλεύει λέγοντας, «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής» (Γαλάτας ς:1), μπορούμε να πούμε ότι έχει μεγάλη σημασία ο τρόπος που πλησιάζουμε για να βοηθήσουμε έναν αδελφό μας, που έπεσε απερίσκεπτα σε ένα αμάρτημα. Αυτοί που επωμίζονται αυτό το δύσκολό έργο πρέπει να έχουν υπόψη ότι πάνε να σηκώσουν το βάρος του πεσμένου αδελφού ώστε να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, τον δε τρόπο τους, πρέπει να τον χαρακτηρίζει πνεύμα πραότητας και επιείκειας και όχι οργής και αυστηρότητας. Συνεπώς στόχος των πνευματικών αδελφών είναι «να μη εκτραπή το χωλόν, αλλά μάλλον να θεραπευθή» (Εβραίους ιβ:13).
Γι’ αυτό μέσα στην εκκλησία του Ιησού Χριστού δεν καλούμαστε να είμαστε παρατηρητές της αμαρτίας των αδελφών μας, αλλά «νοσηλευτές» που θα περιθάλπουμε τις πληγές τους. Έτσι όταν βλέπουμε τον αδελφό μας να έχει πέσει πνευματικά και να μην μπορεί να σηκωθεί μόνος του, εκεί είναι που πρέπει να ενεργήσουμε σαν τον καλό Σαμαρείτη της σχετικής παραβολής.
Διαβάζουμε σ’ αυτή την παραβολή για ένα άνθρωπο ο οποίος πήγαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και έπεσε σε ληστές οι οποίοι τον γύμνωσαν, τον καταπλήγωσαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Κατά συγκυρία περνούσε από εκείνο τον δρόμο ένας ιερέας, αλλά όταν είδε τον πληγωμένο άνθρωπο, πέρασε από το άλλο μέρος. Παρομοίως και ένας Λευίτης που περνούσε από εκεί και είδε αυτόν τον άνθρωπο, πέρασε και αυτός από το άλλο μέρος. Στη συνέχεια όμως ένας Σαμαρείτης που περνούσε από το ίδιο μέρος, τον είδε και τον σπλαχνίστηκε. Τον πλησίασε και έδεσε τις πληγές του, χύνοντας πάνω τους λάδι και κρασί. Μετά τον ανέβασε πάνω στο ζώο του και τον μετέφερε σε ξενοδοχείο, όπου τον επιμελήθηκε. Την επόμενη μέρα πριν φύγει, έδωσε 2 δηνάρια στον ξενοδόχο και του είπε να τον επιμεληθεί και ότι αν δαπανούσε περισσότερο, όταν ξαναερχόταν θα του τα απέδιδε (Λουκάς ι:30-35).
Αυτό που βλέπουμε, σαν συμπέρασμα αυτής της παραβολής, είναι ότι άσχετα αν αυτός ο άνθρωπος έκανε λάθος που έφευγε από την Ιερουσαλήμ (πόλη ευλογίας) στην Ιεριχώ (πόλη κατάρας), μιας και δεν μας ανήκει να κρίνουμε την πράξη του καθενός, αυτό που ο Κύριος μας συστήνει είναι να γίνουμε ουσιαστικά πλησίον, περιθάλποντας κάθε πληγωμένο που Αυτός μας φέρνει πλησίον. Δόθηκε μια ευκαιρία στον ιερέα και στον Λευίτη να γίνουν πλησίον περιθάλποντας τον πληγωμένο άνθρωπο, αλλά δεν τον σπλαχνίστηκαν και απομακρύνθηκαν. Παρότι ήταν θρησκευτικοί λειτουργοί και αυτοί όφειλαν πρώτοι να βοηθήσουν τον πληγωμένο συνάνθρωπό τους, δεν το έπραξαν αλλά αδιαφόρησαν.
Έτσι και εμείς, μπορεί να βλέπουμε πληγωμένους μπροστά μας και ο Κύριος να μας δίνει ευκαιρίες να εφαρμόζουμε τον λόγο Του, όμως το ερώτημα είναι, “η καρδιά μας θέλει να εφαρμόζει τον λόγο του Θεού;” ή με άλλα λόγια, “θέλουμε να έχουμε σε προτεραιότητα τα πνευματικά στη ζωή μας και να βοηθάμε στη λύση του προβλήματος του πλησίον μας;”. Σε μας ανήκει το πώς θα ζήσουμε τον λόγο του Θεού και το κατά πόσο θέλουμε να τον εφαρμόζουμε, δείχνοντας έμπρακτα ότι σπλαχνιζόμαστε τον πονεμένο, με τα έργα πίστεως που ο Κύριος θέλει να πράττουμε. Το “λάδι”, το “κρασί” και τα “δηνάρια” που θα χρησιμοποιήσουμε για την αποκατάσταση του αδελφού ή της αδελφής μας, ή οποιουδήποτε συνανθρώπου που μας φέρνει ο Κύριος, θα μας τα προμηθεύσει ο Πατέρας Θεός.
Βέβαια επειδή το να εκτελέσει κάποιος σωστά το ρόλο του “καλού Σαμαρείτη”, απαιτεί δαπάνη χρόνου, κόπου, χρημάτων και αλλαγή του προγράμματός του, καλό είναι κάθε παιδί του Θεού προσευχόμενο να λέει μεταξύ των άλλων, “Κύριε βοήθησε με να γίνομαι ουσιαστικά πλησίον, σ’ αυτόν που με φέρνεις ή μου φέρνεις πλησίον”. Να γνωρίζουμε ότι η απάντηση αυτού του αιτήματος, συμπορεύεται με την παιδεία του Πατέρα Θεού που επιτρέπει στη ζωή μας, μέσω δοκιμασιών και θλίψεων, ώστε έχοντας εμπειρία της παρηγοριάς του Ουράνιου Πατέρα μας στις δικές μας θλίψεις, να παρηγορούμε και εμείς όσους περνάνε θλίψη. (Β΄ Κορινθίους α: 4).
Ο Κύριος γιά να βαστάξει πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, τις αμαρτίες, τις θλίψεις και τις ασθένειές μας, έκανε μεγάλο αγώνα ένθερμων δεήσεων και ικεσιών και υπέμεινε μεγάλο αγώνα παθημάτων. Έτσι και εμείς για να μπορέσουμε να σηκώσουμε «τα βάρη αλλήλων», είναι απαραίτητο να επικοινωνούμε με τον Τριαδικό Θεό, μέσω της αδιάλειπτης εν Πνεύματι Αγίω προσευχής και να υπομείνουμε τον ανάλογο με την πνευματική μας ηλικία αγώνα παθημάτων.
Επιπλέον είναι σημαντικό να επισημάνουμε με βάση τα αρχικά εδάφια: «Διότι εάν τις νομίζη ότι είναι τι ενώ είναι μηδέν, εαυτόν εξαπατά» στην προτροπή: «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε», μας κάνει να συμπεράνουμε ότι αυτός που δεν εκτελεί αυτή την προτροπή, νομίζει ότι είναι “κάποιος”, δηλαδή βρίσκεται σε υπερηφάνεια.
Να μη ξεχνάμε ακόμη ότι όταν ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα έρθει στη δόξα Του, με όλους τους αγίους αγγέλους Του, θα καθίσει στον θρόνο Του και το κριτήριο με το οποίο θα κρίνει όλα τα έθνη που θα συναχθούν μπροστά Του, για να κληρονομήσουν την ετοιμασμένη βασιλεία από καταβολής κόσμου, είναι το αν βάσταξαν “τα βάρη” των αδελφών Του των ελαχίστων. Δηλαδή αν τους έδιναν να φάνε όταν πεινούσαν, τους έδιναν να πιούν όταν διψούσαν, σαν ξένους τους φιλοξένησαν, τους έδιναν ρούχα να ντυθούν, τους επισκέφτηκαν όταν ήταν άρρωστοι ή φυλακισμένοι (Ματθαίος κε:31-46).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος δίνει μεγάλη σημασία στην υπηρεσία μας προς τον ελάχιστο αδελφό Του, δηλαδή στο σωσμένο παιδί του Θεού, μιας και ο ίδιος ο Κύριος είναι ο πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών (Ρωμαίους η:29) αλλά και προς κάθε συνάνθρωπό μας. Ο Κύριος θα κρίνει με βάση τη δική Του δικαιοσύνη και όχι με την ανθρώπινη. Ας μεριμνούμε να σηκώνουμε το βάρος το οποίο βαραίνει τον αδελφό μας, την αδελφή μας ή τον συνάνθρωπό μας, γιατί αυτό μετράει μπροστά στα μάτια του Κυρίου και είναι σαν να το κάνουμε στον ίδιο τον Κύριο. Αμήν!
artos-zois.gr - Ιωάννινα
