Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε μέσα σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Ο ατομοκεντρισμός φαίνεται να αποθεώνεται σήμερα, ενώ η τεχνολογική επανάσταση, το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η εικονική πραγματικότητα, έκαναν τον άνθρωπο πιο απόμακρο, πιο μοναχικό.
Όλα δείχνουν ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ολοένα και περισσότερο κλεισμένος στον εαυτό του, θωρακισμένος πίσω από ένα τεράστιο ΕΓΩ. Ένας άνθρωπος με αυτά τα χαρακτηριστικά, πως να βρει χώρο να σκεφτεί ότι υπάρχει και ο “άλλος”; Που να βρει χώρο η αγαθότητα για να καλλιεργηθεί συν Θεώ και να καρπίσει;
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι στην παγίδα αυτή μπορεί να πέσει ακόμη και ένα θρησκευόμενο άτομο χρησιμοποιώντας την “αγαθοποιία” του για να χτίσει το δικό του εγώ. Αυτό δεν έκανε ο Φαρισαίος όταν έλεγε: «νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω;» (Λουκ. 18:12). Έθρεφε το θρησκευτικό του εγώ και τον ναρκισσισμό του με την επίκληση της αγαθότητάς του. Και όλα αυτά γιατί; Για να χτίσει την θρησκευτική εικόνα του, τον ατομικό του μύθο.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν είναι καθόλου εύκολο για έναν άνθρωπο να έχει το χαρακτηριστικό της αγαθότητας στη ζωή του. Αυτό είναι το κακό νέο. Το καλό νέο είναι ότι η αγαθότητα είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. ε:22). Με άλλα λόγια, η αγαθότητα είναι το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πνευματικής εργασίας όπου ο άνθρωπος παραδίνει στον Θεό την ατέλεια της καρδιάς του και αφήνει τον Θεό να εργαστεί και να την μεταμορφώσει σε αγαθότητα. Δίνει δηλαδή ο άνθρωπος μια πνευματική μάχη συν Θεώ. Για το λόγο αυτό, ο λόγος του Θεού προτρέπει: «Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα διά του αγαθού το κακόν» (Ρωμ. ια:21). Ο άνθρωπος που έχει μάθει να δίνει αυτές τις μάχες, έχει βαθιά θεμέλια και δεν κινδυνεύει να γκρεμιστεί.
Ποια είναι όμως αυτά τα θεμέλια που μπορούν να τον κρατήσουν; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό την δίνει ο 1ος Ψαλμός όταν λέει: «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις δεν περιεπάτησεν εν βουλή ασεβών, και εν οδώ αμαρτωλών δεν εστάθη, και επί καθέδρας χλευαστών δεν εκάθησεν· αλλ' εν τω νόμω του Κυρίου είναι το θέλημα αυτού, και εν τω νόμω αυτού μελετά ημέραν και νύκτα. Και θέλει είσθαι ως δένδρον πεφυτευμένον παρά τους ρύακας των υδάτων, το οποίον δίδει τον καρπόν αυτού εν τω καιρώ αυτού, και το φύλλον αυτού δεν μαραίνεται· και πάντα, όσα αν πράττη, θέλουσιν ευοδωθή».
Πότε ένα δέντρο αντέχει, αυξάνει τις ρίζες του, βγάζει πράσινα φύλλα και τελικά καρπό; Όταν βρίσκεται δίπλα στους “ρύακες των υδάτων”. Το ζωντανό αυτό νερό είναι ο Κύριος και ο λόγος Του. Άρα το να ζήσει κανείς τον καρπό της αγαθότητας στη ζωή του δεν είναι το αποτέλεσμα μιας σκληρής ανθρώπινης προσπάθειας αλλά είναι το αποτέλεσμα της σχέσης που έχουν οι ρίζες ενός δέντρου με το νερό. Τόσο απλά. Η αγαθότητα μετά είναι κάτι που λάμπει από μόνη της μέσα σε μια οικογένεια, μέσα σε μια γειτονιά, σ’ ένα χώρο εργασίας, σε ένα σχολείο ή ακόμη και σε μια εκκλησία. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία είπε στους μαθητές Του: «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή» (Ματθ. ε:14).
Μέσα σε όλα αυτά, το μήνυμα της αγαθότητας του ευαγγελίου φαίνεται να πηγαίνει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα και στην άποψη που λέει: “θέλεις να είσαι επιτυχημένος; μάθε να παίρνεις και όχι να δίνεις. Θέλεις να είσαι χαρούμενος; Μάθε να νικάς και να μην χάνεις ποτέ”. Εδώ έρχεται το ευαγγέλιο να τα ανατρέψει όλα αυτά και να φανερώσει πόσο επαναστατικό είναι στις μέρες μας, να μάθει ο άνθρωπος να δίνει αντί να παίρνει, να χάνει αντί να κερδίζει, να υψώνει τον άλλον αντί να υψώνει τον εαυτό του.
Γιατί όμως ο άνθρωπος προτιμά τόσο πολύ να παίρνει αντί να δίνει; Γιατί δεν θέλει να θανατώσει τον σαρκικό άνθρωπο που φιλοξενεί μέσα του. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός αντίθετα, διακηρύττει: «όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν· και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν ομού, ούτος θέλει σώσει αυτήν. Επειδή τι ωφελείται ο άνθρωπος, εάν κερδήση τον κόσμον όλον, εαυτόν δε απολέση ή ζημιωθή;» (Μαρ. η:35-36). Πόσο επαναστατικό αλήθεια ακούγεται αυτό στις μέρες μας; Να βάλλει δηλαδή κανείς τη δική του τη ζωή στην άκρη, τα όνειρά του, τις επιθυμίες του και οτιδήποτε θα έδινε ικανοποίηση στο εγώ του, για χάρη του Χριστού; Ε λοιπόν στον άνθρωπο αυτόν που αποφασίζει να θανατώσει το εγώ του, ευδοκεί ο Θεός να κατοικεί και να του δίνει ζωή και τούτη εν αφθονία.
Αρχίζει λοιπόν ο άνθρωπος να γίνεται αγαθός, όχι απλά επειδή το αποφάσισε. Ο ίδιος ο Ιησούς λέει: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάν. ιε:5). Ο καρπός αυτός δεν θα είναι το αποτέλεσμα αυτών που κάνει ο άνθρωπος αλλά το αποτέλεσμα αυτών που κάνει ο Θεός. Και αυτό, επειδή πολύ απλά ο άνθρωπος Του έδωσε το δικαίωμα να το κάνει. Αυτό που κάνει την διαφορά, είναι ότι μέσα στον χριστιανό αλλάζουν πράγματα γιατί τον αλλάζει Αυτός που κατοικεί μέσα του. Και όλα αυτά γιατί ο άνθρωπος που δέχεται τον Χριστό στην καρδιά του γίνεται πλέον ένας νέος άνθρωπος εν Χριστώ Ιησού. «Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγειναν νέα» (Β. Κορ. ε:17).
Μέσα από αυτή την ενοίκιση του Θεού, ο άνθρωπος λαμβάνει ένα μέρος από την φύση του Θεού και γίνεται «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πετ. α:4). Αυτό συμβαίνει γιατί έρχεται ο Θεός και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο και ο άνθρωπος μέσα στον Θεό. Για αυτό και μόνο το λόγο αξίζει να ανοιχθεί ο άνθρωπος στη σχέση αυτή και να εκζητήσει αυτή την θεία επίσκεψη του Θεού στη ζωή του.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
