Μια απλή εικόνα δίνει ο Ιησούς με αυτήν την παραβολή, για να μπορεί να την καταλάβει ο καθένας.
Υπάρχει μια αυλή με πρόβατα και υπάρχει και μια θύρα για να μπει κάποιος μέσα. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που προσπαθούν να παραβιάσουν τον φράχτη και να μπουν από αλλού. Αυτούς τους ονομάζει κλέπτες και ληστές. Και γιατί αυτό; Γιατί, μπαίνουν πλαγίως και παράνομα. Δεν τους ενδιαφέρει αν χαλάσουν τον φράχτη που προστατεύει τα πρόβατα. Προσπαθούν να μπουν μέσα στο μαντρί όχι γιατί νοιάζονται για τις ανάγκες που έχουν τα πρόβατα, αλλά γιατί θέλουν να ικανοποιήσουν τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες. Αυτό που τους νοιάζει πρωτίστως είναι πως θα πάρουν το κρέας, το γάλα και το μαλλί. Και αν τους δίνουν λίγο νερό και λίγο τροφή, το κάνουν όχι γιατί τα αγαπάνε πραγματικά. Το κάνουν για να πάρουν από τα πρόβατα αυτό που θέλουν.
Στο σκηνικό όμως υπάρχει και ένας άλλος Ποιμένας. Αυτός περνάει από την κεντρική θύρα. «Εις τούτον ο θυρωρός ανοίγει, και τα πρόβατα την φωνήν αυτού ακούουσι, και τα εαυτού πρόβατα κράζει κατ’ όνομα και εξάγει αυτά» (Ιωάν. 10:3). Αυτός ο Ποιμένας έχει κάτι ξεχωριστό. Ο θυρωρός τον γνωρίζει αμέσως και του ανοίγει την πόρτα. Όταν μιλάει, τα πρόβατα ακούνε τη φωνή του. Και όχι μόνο αυτό. Γνωρίζει το κάθε πρόβατο με το όνομά του! Το κάθε πρόβατο γνωρίζει αυτήν τη φωνή και βγαίνει έξω με χαρά μαζί με τον Ποιμένα αυτόν, γιατί τον εμπιστεύεται. Τον εμπιστεύεται γιατί τον γνωρίζει. Έχει γνωρίσει και από άλλες φορές, ότι όποτε τον ακολούθησε τον Ποιμένα αυτόν, βρήκε νερό, βρήκε τροφή, βρήκε ανάπαυση, φροντίδα και ασφάλεια.
Δεν είναι έκπληξη λοιπόν ότι, «όταν εκβάλη τα εαυτού πρόβατα, υπάγει έμπροσθεν αυτών, και τα πρόβατα ακολουθούσιν αυτόν, διότι γνωρίζουσι την φωνήν αυτού» (Ιωάν. 10:4). Δεν ακούνε και άλλες φωνές; Δεν ακούνε τις φωνές αυτών που χάλασαν τον φράχτη και μπήκαν μέσα; Τις ακούνε, αλλά δεν στρέφουν την προσοχή τους σ’ αυτές. «Ξένον όμως δεν θέλουσιν ακολουθήσει, αλλά θέλουσι φύγει απ’ αυτού, διότι δεν γνωρίζουσι την φωνήν των ξένων» (Ιωάν. 10:5).
Και ενώ ακούνε την απλή αυτή ιστορία, δεν μπορούν οι άνθρωποι που ακούνε τον Ιησού να καταλάβουν τι θέλει να τους πει. Δεν είναι παράξενο; Να μιλάει τόσο απλά ο Κύριος και αυτοί να μην καταλαβαίνουν; Το ίδιο δεν συμβαίνει και σήμερα; Μιλάει πολλές φορές ο Κύριος τόσο απλά μέσα στο Λόγο Του, και ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει τι θέλει να πει, γιατί έχει αλλού στραμμένη την προσοχή του.
Για παράδειγμα, λέει ο Κύριος στο Λόγο Του: «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» (Ματθ. 11:28). Αυτό δεν είναι κάτι που επιδιώκει ο κάθε άνθρωπος επάνω στη γη; Ανεξάρτητα αν πιστεύει ή όχι στο Θεό. Να βρει ανάπαυση η ψυχή του. Είναι εντυπωσιακό όμως πόσο λίγοι άνθρωποι κατανοούν στις μέρες μας το μήνυμα, αλλά και την αξία του μηνύματος αυτού. Το ίδιο συνέβη και με το ακροατήριο που είχε ο Ιησούς μπροστά του. «Δεν ενόησαν τι ήσαν ταύτα, τα οποία ελάλει προς αυτούς» (Ιωάν. 10:6). Ο Κύριος βέβαια, δεν αφήνει τους ανθρώπους στο σκοτάδι. Τους ερμηνεύει την παραβολή διακηρύττοντας: «Εγώ είμαι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, θέλει σωθή και θέλει εισέλθει και εξέλθει και θέλει ευρεί βοσκήν» (Ιωάν. 10:9). Η θύρα λοιπόν είναι ο Χριστός! Και μάλιστα η μοναδική αληθινή θύρα! Όλα τα άλλα περάσματα είναι ψεύτικα. Και αυτοί που προσπαθούν να περάσουν από αυτά τα περάσματα δεν έχουν καλό σκοπό. Έρχονται για «να κλέψουν, να θύσουν και να απωλέσουν» και ας μην το λένε. Ο αληθινός Ποιμένας αντίθετα, γιατί έρχεται προς τα πρόβατα; Το απαντάει λέγοντας: «Εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία» Ιωάν. 10:10.
Αυτός είναι ο σκοπός του Θεού. Να δώσει στον άνθρωπο μέσω του Υιού Του ζωή και μάλιστα άφθονη ζωή! Και όλα αυτά δωρεάν. Χωρίς καμία σκοπιμότητα. Το κάνει όχι γιατί ο Θεός έχει αγάπη. Το κάνει γιατί ο Θεός ΕΙΝΑΙ αγάπη! Η αγάπη δηλαδή δεν είναι απλά ένα από τα χαρακτηριστικά του Θεού, αλλά είναι ο τρόπος που ο Θεός υπάρχει! Και γιατί αγαπά; Εδώ είναι το εντυπωσιακό. Ο Θεός αγαπά τον άνθρωπο με έναν τρόπο που δεν ταιριάζει με την ανθρώπινη λογική όταν βλέπουμε ότι: «ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ. 5:8). Εμείς οι άνθρωποι συνήθως αγαπάμε ένα πρόσωπο, είτε γιατί είναι πολύ κοντινό σε μας, είτε γιατί η συμπεριφορά του απέναντί μας ήταν αυτή που θέλουμε. Ο Κύριος όμως κάνει το ακριβώς αντίθετο! Μας αγαπάει τη στιγμή που εμείς του στρέψαμε την πλάτη και Τον αρνηθήκαμε. Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία των προβάτων. Μαθαίνουμε ότι τελικά δεν υπάρχει μόνο ένας ποιμένας αλλά πολλοί. Υπάρχουν και ποιμένες που είναι μισθωτοί. Μην ξεχνάμε βέβαια, ότι μισθωτός είναι ο άνθρωπος που έχει την προσδοκία αμοιβής για τις υπηρεσίες που παρέχει. Φαίνεται ότι αυτοί οι μισθωτοί ποιμένες τα φροντίζουν τα πρόβατα. Τα βγάζουν έξω να βοσκήσουν, τα ποτίζουν, τα ξαναγυρίζουν στη στάνη, τα αρμέγουν αλλά μέχρι εκεί. Οι υποχρεώσεις τους τελειώνουν αν κάνουν τα διατεταγμένα. Τι συμβαίνει όμως όταν έρθει ένα μεγάλο πρόβλημα; Ένας μεγάλος κίνδυνος; Τι θα γίνει εάν εμφανιστεί ο λύκος; Να τι θα συμβεί: «ο δε μισθωτός και μη ων ποιμήν, του οποίου δεν είναι τα πρόβατα ιδικά του, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίνει τα πρόβατα και φεύγει· και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα» Ιωάν. 10:12. Τα πρόβατα αυτά δεν ήταν δικά του. Δεν γνώριζε καν τα ονόματά τους. Δεν γνώριζε την ιδιαίτερη ιστορία που είχε το καθένα από αυτά. Και όλα αυτά γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του και να αμείβεται. Άρα, γιατί να διακινδυνέψει τώρα τη ζωή του μπροστά στον κίνδυνο;
Για το λόγο αυτό: «Ο δε μισθωτός φεύγει, διότι είναι μισθωτός και δεν μέλει αυτόν περί των προβάτων» (Ιωάν. 10:13). Τι συμβαίνει όμως με τον Ποιμένα που είναι η θύρα των προβάτων; Με τον Ποιμένα που τα γνωρίζει τα πρόβατα ένα-ένα και αυτά γνωρίζουν καλά την φωνή Του; Τι κάνει αυτός ο Ποιμένας τώρα μπροστά στον κίνδυνο; «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. 10:11).
Είναι ο Ποιμένας που μπαίνει μπροστά και θυσιάζεται. Είναι αυτός που απέδειξε ότι η αγάπη ταυτίζεται με την θυσία. Είναι αυτός που: «τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» Ιωάν. 3:16).
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
