Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πως μπορεί η αγάπη να διώχνει το φόβο; Η λογική, μας λέει ότι το αντίθετο του φόβου είναι το θάρρος. Δεν είναι η αγάπη…
Τα λόγια αυτά έχει αξία να τα προσέξουμε την εποχή αυτή, μέσα στην πανδημία που βιώνουμε όχι μόνο εμείς, αλλά όλη η ανθρωπότητα. Μια λέξη που θα μπορούσε εύκολα να ξεχωρίσει κανείς μέσα στις καρδιές των ανθρώπων αυτόν τον καιρό, είναι η λέξη φόβος. Φόβος για τις συνέπειες της μόλυνσης από τον ιό γι’ αυτούς που έχουν ήδη προσβληθεί, φόβος για το ενδεχόμενο μόλυνσης από τον ιό γι’ αυτούς που δεν έχουν προσβληθεί ακόμη, φόβος για τις αντοχές του συστήματος υγείας, φόβος για τις οικονομικές συνέπειες, φόβος για το αύριο, φόβος, φόβος...
Απέναντι σε όλους αυτούς τους φόβους, είναι λογικό ο κάθε άνθρωπος να ψάχνει να βρει τρόπους για να τους αντιμετωπίσει. Να βρει απαντήσεις ικανές για να μπορεί να χτίσει και να στηρίξει το θάρρος του επάνω σ΄ αυτές. Οι απαντήσεις αυτές μπορεί να είναι η μάσκα, ο εγκλεισμός στο σπίτι, οι πρόσθετες κλίνες ΜΕΘ, το αναμενόμενο εμβόλιο, η επιστρεπτέα προκαταβολή για τους επιχειρηματίες, το καθεστώς αναστολής για τους εργαζόμενους κλπ. Το αμείλικτο ερώτημα όμως που προκύπτει, είναι εάν όλες αυτές οι καθόλα λογικές ελπίδες, αρκούν για να φύγει ο φόβος από την καρδιά του ανθρώπου.
Ο Απ. Παύλος έχοντας ο ίδιος μια προσωπική σχέση με έναν Θεό που ποτέ δεν έχασε τον έλεγχο, μας προτρέπει «Μη μεριμνάτε περί μηδενός, αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ’ ευχαριστίας διά της προσευχής και της δεήσεως» (Φιλιπ. δ:4). Η μέριμνα είναι μια κατάσταση μονολόγου, είναι μια εικόνα της κόλασης όπου το άνοιγμα και η εμπιστοσύνη του ανθρώπου προς τον Θεό συμπνίγονται. Αντίθετα το «μη μεριμνάτε περί μηδενός» είναι μια κατάσταση διαλόγου μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Μια κατάσταση ανοίγματος, εμπιστοσύνης και ευχαριστίας του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο Απ. Παύλος συνεχίζει λέγοντας «Και η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας διά του Ιησού Χριστού» (Φιλιπ. δ:4). Πόσο πιο επίκαιρα θα μπορούσαν να είναι αυτά τα λόγια σήμερα; Σήμερα που η ειρήνη στις καρδιές των ανθρώπων τείνει να γίνει είδος προς εξαφάνιση, ο λόγος του Θεού μας συστήνει μια διαφορετική ειρήνη που ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής. Μια ειρήνη που είναι ικανή να διαφυλάξει τις καρδιές μας και τις σκέψεις μας. Ποιό είναι αυτό που κάνει αυτήν την ειρήνη να είναι διαφορετική; Το «…διά του Ιησού Χριστού».
Εγκλεισμό όμως σ’ ‘ένα σπίτι, δεν έχουμε μόνο εμείς σήμερα. Είχαν και οι μαθητές του Χριστού μετά την ανάστασή Του. «Το εσπέρας λοιπόν της ημέρας εκείνης της πρώτης της εβδομάδος, ενώ αι θύραι ήσαν κεκλεισμέναι, όπου οι μαθηταί ήσαν συνηγμένοι διά τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και εστάθη εις το μέσον, και λέγει προς αυτούς· Ειρήνη υμίν» (Ιωάν. 20:19). Ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα των μαθητών μέσα στον εγκλεισμό; Ο φόβος. Τότε ήταν ο φόβος των Ιουδαίων. Σήμερα είναι ο φόβος του κορωνοϊού... Δύο πράγματα όμως ήταν αυτά που άλλαξαν την κατάσταση στις καρδιές των μαθητών. Το πρώτο, ότι «ήλθεν ο Ιησούς και εστάθη εις το μέσον. Το δεύτερο, το «ειρήνη υμίν». Αυτό είναι το φάρμακο και για μας σήμερα. Να καλέσουμε τον Κύριο να σταθεί ξανά ανάμεσά μας και να ακούσουμε τη φωνή Του, που είναι η μόνη που μπορεί να γεμίσει τις καρδιές μας με μια ειρήνη που υπερέχει κάθε ανθρώπινου νου. Το αποτέλεσμα αυτής της επικοινωνίας ήταν να φύγει ο φόβος και να γεμίσει και πάλι η καρδιά των μαθητών με χαρά «Και τούτο ειπών έδειξεν εις αυτούς τας χείρας και την πλευράν αυτού. Εχάρησαν λοιπόν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον» (Ιωάν. 20:20).
Βλέπουμε λοιπόν έναν Θεό που δεν τον εμποδίζουν οι κλειστές πόρτες, ούτε οι καραντίνες για να μπορέσει να βρει τον άνθρωπο και να συναντηθεί μαζί του. Βλέπουμε έναν Θεό που του αρέσει να δίνει και του αρέσει να δίνει γιατί αγαπά. Πού να βρει χώρο να μπει ο φόβος μέσα σε μια τέτοια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης; «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ’ η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν» (1 Ιωάν. 4:18). Μάλιστα ο Ησαϊας αναφέρει, «διότι παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης» (Ησ. θ:6).
Το θάρρος στις ανθρώπινες λύσεις, όσο φιλότιμες και να είναι αυτές, δεν είναι αρκετό. Έχουμε λοιπόν την ευκαιρία να καλέσουμε μέσα σε κάθε είδους εγκλεισμό που μπορεί να ζει ο καθένας, τον ανεστημένο Χριστό, τον άρχοντα της ειρήνης, τον Θεό της αγάπης που διώχνει το φόβο.
Λευτέρης Τοπάλογλου
Κοζάνη
