Πόσες φορές είπες στον εαυτό σου: «Την άλλη Κυριακή θα είμαι καλύτερος, θα πετάξω τα πάθη μου, θα πάψω να αμαρτάνω!» Πόσες φορές, ειλικρινής και με αγνές προθέσεις, πήρες απόφαση να κάνεις πράξη τις παραπάνω δηλώσεις; Αποτέλεσμα; Μηδέν! Όσες προσευχές, όσες νηστείες, όσες προσπάθειες και αν κάνεις στηριζόμενος στη θρησκεία σου, καμιά αλλαγή δεν θα βλέπεις. Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν για τη μεταμόρφωση που προσδοκάς!
Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου με την πεποίθηση ότι έτσι ο Θεός θα σε ευλογήσει. Αυτό που κάνεις δεν έχει καμία σχέση με το θέλημα του Θεού! Κάτι άλλο πρέπει να συμβεί! Κάτι πιο βαθύ στη σχέση σου με τον Θεό! Αυτός γνωρίζει τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Γνωρίζει ό,τι είμαστε άνθρωποι αδύναμοι και αμαρτωλοί. Γνωρίζει ακόμα και τις αμαρτίες που θα μπορούσαμε να κάνουμε αν μας παρουσιαζόντουσαν οι ανάλογες συνθήκες.
Ο Απόστολος Παύλος βιώνοντας αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση εξωτερικεύει τις σκέψεις του και εξομολογείται στους ομοεθνείς του το αδιέξοδο που λέγεται «καύχηση στη σάρκα»: «Αν άλλος νομίζει ότι έχει πεποίθηση στη σάρκα, εγώ περισσότερο· μου έχει γίνει περιτομή την όγδοη ημέρα, είμαι από το γένος Ισραήλ, από τη φυλή Βενιαμίν, Εβραίος από Εβραίους, Φαρισαίος σύμφωνα με τον νόμο, διώκτης της εκκλησίας με ζήλο, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη που φανερώνεται δια μέσου τού νόμου υπήρξα άμεμπτος· όμως, εκείνα που ήσαν σε μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία για τον Χριστό. Μάλιστα δε και θεωρώ ότι τα πάντα είναι ζημία απέναντι στο έξοχο της γνώσης του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μου· για τον οποίο ζημιώθηκα τα πάντα, και θεωρώ ότι είναι σκύβαλα, για να κερδίσω τον Χριστό» (Φιλιππησίους 3:4-8).
Καλά Παύλε, τέτοια μόρφωση! Τέτοια καταγωγή! Τόσα καλά έργα! Τόση άμεμπτη ζωή! Και όλα αυτά; Ζημιά; Ζημιά και σκύβαλα (δηλαδή σκουπίδια) σε σχέση με το Χριστό; Ναι! Ακριβώς έτσι είναι! ‘Ένα αδιέξοδο ταξίδι με δεσμά και ταλαιπωρία θα είναι η ζωή σου χωρίς τη πραγματική «έξοχη γνώση του προσώπου του Ιησού Χριστού!»
Μία κραυγή! Μία κραυγή μέσα από τα βάθη της καρδιάς σου είναι η λύση!
«Ω, ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ· ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτού τού θανάτου;» Η απάντηση…
«Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας». (Ρωμαίους 7:24,25)
Μόνο αυτό το Όνομα λύνει το κουβάρι της ανθρώπινης ύπαρξης! Αυτό που περιμένει ο Θεός από μας είναι να είμαστε σε κοινωνία με τον Υιό Του! Αν είμαστε σε κοινωνία μαζί Του θα αυξανόμαστε και αυτό που θα συμβαίνει θα είναι:
α) Το Πνεύμα του Κυρίου θα νεκρώνει τη σάρκα «Επειδή, αν ζείτε σύμφωνα με τη σάρκα, πρόκειται να πεθάνετε, αν, όμως, διαμέσου τού Πνεύματος, θανατώνετε τις πράξεις τού σώματος, θα ζήσετε». (Ρωμαίους 8:13)
β) Ο καρπός του Πνεύματος θα φανερώνεται στη ζωή μας
«Ο καρπός, όμως, του Πνεύματος είναι: Αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια· ενάντια στους ανθρώπους αυτού του είδους δεν υπάρχει νόμος.» (Γαλάτας 5:23)
«Αληθινά ταπεινοί!»
Η πεποίθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι το μέτρο που καθορίζει κατά πόσο και με ποιο τρόπο θα επιτρέψουμε στον Χριστό να εκπληρώσει το κάλεσμα που έχει για εμάς! Η συναίσθηση της αδυναμίας μας, καθιστά τον Κύριο κυρίαρχο στη ζωή μας. Αν προσπαθούμε να κτίσουμε ένα όνομα μέσα στο θρησκευτικό κόσμο, να παλέψουμε για το εγώ μας πάνω σ’ αυτή τη γη, θα αποκλείσουμε την ευλογία του να «ζει ο Χριστός» μέσα από εμάς.
Γινόμαστε ταπεινοί όταν ο Σταυρός του Χριστού γίνεται καύχημά μας, όχι προσπαθώντας να ταπεινώσουμε τον εαυτό μας. Υπάρχει διαφορά και αυτό είναι περηφάνια! Περηφάνια είναι να νομίζουμε ότι κάτι είμαστε και απλά να προσπαθούμε να κρύψουμε αυτή την αλήθεια!
Αισθάνεσαι ό,τι είσαι ένα «τίποτα;» Αν το αισθάνεσαι πραγματικά τότε μόνο μπορείς να προσευχηθείς ως εξής: «Κύριε είμαι ένα τίποτα! Αν μπορείς μ΄αυτό το τίποτα να κάνεις κάτι… είμαι διαθέσιμος!»
«Και σ’ αυτόν που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας, σ’ αυτόν ας είναι η δόξα μέσα στην εκκλησία, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, σε όλες τις γενεές τού αιώνα των αιώνων. Αμήν». (Εφεσίους 3:20-21)
Λουκάς Ποζιός
