«Και ξάφνου, έρχεται ένας από τους αρχισυνάγωγους, με το όνομα Ιάειρος…» (Μάρκος 5,22-23)
Οι άνθρωποι, συνήθως, είμαστε κυριαρχημένοι από κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Μέσα σ’ αυτές τις θρησκευτικές πεποιθήσεις έχουμε μεγαλώσει και τακτοποιήσει τη ζωή μας. Οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με κάποια θεολογία που παραλάβαμε, μπορεί να μην το λέμε πάντα φωναχτά, αλλά πιστεύουμε ότι αυτή είναι η σωστότερη. Και καλά θα πει κάποιος ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι η θρησκεία και οι παραδόσεις μπορούν να μας απομακρύνουν από την ζωντανή παρουσία του αναστημένου Ιησού. Αν σε ρωτήσουν στο δρόμο: «Γνωρίζεις τον Ιησού;» «Πιστεύεις ότι είναι αναστημένος;» «Τον αγαπάς;» φοβάμαι πως θα νιώσεις περίεργα μιας και αυτό είναι κάτι εντελώς ξένο με το τρόπο σκέψης που έχεις γαλουχηθεί.
Ο Ιάειρος ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της εποχής του αφού η ιδιότητα του ως άρχων της συναγωγής, του έδινε εξουσία και κύρος. Η δουλειά του ως εκπρόσωπος της θρησκείας ήταν να κρίνει τις προϋποθέσεις που θα έπρεπε να είχε κάποιος για να βρίσκεται στη συναγωγή. Στη χρονική περίοδο που μιλάμε, το να ομολογούσε κάποιος τον Ιησού τον καθιστούσε άμεσα «αποσυνάγωγο». Αυτή ήταν η εξουσία του. Στο περιστατικό όμως που διαβάσαμε βλέπουμε κάτι διαφορετικό να συμβαίνει. Η αγαπημένη του κόρη «σβήνει». Οι προσπάθειες του μέχρι εκείνη τη στιγμή έχουν αποβεί άκαρπες. Είχε δοκιμάσει τα πάντα χωρίς αποτέλεσμα! Το συναίσθημα της πλήρους απογοήτευσης κυριαρχεί όλο του το «είναι». Ίσως κάπως έτσι να στριφογύριζαν γεμάτες αγωνία οι σκέψεις του Ιάειρου: «Τι κάνουμε τώρα; Πόσο μπορούν οι παραδόσεις και η θρησκεία μου να με βοηθήσουν; Όλα φαίνονται να είναι χαμένα. Γιατί… γιατί να συμβεί αυτό σε μένα που αγαπώ και υπηρετώ τόσο πολύ το Θεό στη συναγωγή; Αλλά να, κάποιος διαβαίνει… είναι ο Ιησούς!
Λένε ότι είναι καλός, σπλαχνικός και η δύναμη του Θεού είναι πάνω Του, ώστε να θεραπεύει καθέναν που πηγαίνει με πίστη σ’ Αυτόν. Από την άλλη όμως υπάρχει πρόβλημα. Δεν είναι σαν και εμάς. Δεν ακολουθεί τις παραδόσεις και τη θρησκεία των πατέρων μας. Είναι αιρετικός! «Μα τα λέει σωστά, μέσα από το ευαγγέλιο». «Όχι, είναι αιρετικός». Δεν θέλω να έχω σχέση μαζί του, εμείς έχουμε τη θρησκεία μας».
Ταπείνωση
Αυτή θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της ιστορίας. Ευτυχώς όμως για τον Ιάειρο που το μεγάλο αυτό πρόβλημα αποτέλεσε το κλειδί που άνοιξε τη καρδιά του, έτσι ώστε να μπορέσει να ταπεινωθεί και να αποβάλλει το εγώ, την υπερηφάνεια του. Έπεσε στα γόνατα και παρακάλεσε τον Ιησού: «Και ξάφνου, έρχεται ένας από τους αρχισυνάγωγους, με το όνομα Ιάειρος· και βλέποντάς τον, πέφτει κοντά στα πόδια του· και τον παρακαλούσε πολύ…» (Μάρκος 5:22-23).
Αυτό συμβαίνει στη ζωή πολλών ανθρώπων. Ένα πρόβλημα, μια δύναμη μεγαλύτερη, έρχεται στη ζωή τους και «σμπαραλιάζει» όλο το θρησκευτικό τους οικοδόμημα. Ο Κύριος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και αγωνίζεται γι΄αυτό. «Επειδή, αυτό είναι καλό και ευπρόσδεκτο μπροστά στον Σωτήρα μας Θεό· ο οποίος θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας» (Α΄ Τιμοθ. 2:3). Πολλές φορές, μόνο όταν όλα καταρέουν στη ζωή ενός ανθρώπου, μόνο τότε μπορεί να φανερωθεί το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η θρησκεία σε θέλει κοιμισμένο. Ο διάβολος τη χρησιμοποιεί για να προσβάλλει τον Θεό στα μάτια του ανθρώπου. O στόχος του Θεού είναι να σπάσει την ψεύτικη θρησκεία και να φανερώσει τον ένδοξο Υιό Του.
Ο Κύριος πολλές φορές μας «στριμώχνει» με γεγονότα και καταστάσεις που αφαιρούν κάθε μας υποστύλωμα και κάθε δική μας λύση. Αυτό μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε (δυστυχώς!), μπορεί να πάρει πολλά χρόνια από τη ζωή μας.
Πίστη μόνο στον Ιησού
Το πρόβλημα είναι οι ικανότητες, οι γνώσεις μας και γενικά τα «δυνατά κομμάτια του εαυτού μας!» Δεν αντιμετωπίζεται όμως ο εχθρός με τη δύναμη της ψυχολογικής μας κατάστασης, ούτε με τα πλούσια χαρίσματα μας, που και αυτά από τον Κύριο είναι δοσμένα! Ίσως πρέπει να βγούμε τελείως έξω από τα εκκλησιαστικά και θρησκευτικά μας όρια για να δούμε τις ένδοξες επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας. Αυτό έκανε ο Ιάειρος. Απογοητεύτηκε πλήρως από τον εαυτό του και βγήκε από τα όρια της θρησκείας του.
Ο Ιησούς μας δίνει πίστη και παρρησία στο να στεκόμαστε μπροστά στο θρόνο του Πατέρα Του. Μια πίστη που νικά τον κόσμο και κάθε τι ψεύτικο που αλλοιώνει το πρόσωπο του Θεού. Μια πίστη που έχει τη δύναμη να λαμβάνει και πάντα να θριαμβεύει!»
«Όμως, χάρη στον Θεό, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε δια μέσου τού Χριστού, και σε κάθε τόπο φανερώνει μέσα από μας την οσμή τής γνώσης του». (Β΄ Κορινθ. 2:14).
Λουκάς Ποζιός
