«…και η μήτηρ αυτού εκάλεσε το όνομα αυτού Ιαβής, λέγουσα, Επειδή εγέννησα αυτόν εν λύπη» (Α΄ Χρονικών 4:9)
Τα πράγματα πολλές φορές στη ζωή, δεν πάνε έτσι όπως ακριβώς εμείς τα σχεδιάζουμε… Προβλήματα εμφανίζονται πρίν ακόμα γεννηθεί ο άνθρωπος και καταστρέφουν τη χαρά του, βάζοντας ανείπωτο πόνο στη ψυχή του. Καταστάσεις, χαρακτηρισμοί, δυσκολίες, μπορεί να σε συνοδεύουν για όλη σου τη ζωή, χωρίς να φέρεις ευθύνη γι’ αυτές. Κάποιος πχ, που γεννιέται φτωχός μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια, πρέπει να παλέψει μόνος στο στίβο αυτής της ζωής, σε αντίθεση με κάποιον άλλον που τα βρήκε όλα έτοιμα! Έτσι συνέβη και στη περίπτωση του Ιαβή.
Η ζωή του ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Κατά τη διάρκεια της γέννησης του η μητέρα του δεν ένιωθε καλά. Η Γραφή δεν μας επεξηγεί περισσότερα, αλλά μας αναφέρει πως γέννησε τον γιό της ενώ βρισκόταν σε λύπη. Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν να ονομάσει το παιδί της «Ιαβή» που σημαίνει «Λυπημένος».
Ίσως αυτό, στην εποχή που ζούμε να μη μας λέει και πολλά, μιας και σήμερα τα ονόματα που δίνουν οι γονείς στα παιδιά τους έχουν περισσότερο κοινωνικό, τιμητικό χαρακτήρα, πχ. Κώστας, Δημήτρης, Κατερίνα… Σε παλαιότερες όμως εποχές, το όνομα που είχε ο κάθε άνθρωπος, ήταν παράγωγο των ιδιοτήτων που χαρακτήριζαν την προσωπικότητα του. Παράδειγμα: Μωυσής= Αυτός που σώθηκε από το νερό, Σαμουήλ= Ο Θεός ακούει, Ιούδας= Δόξα κτλ. Έτσι λοιπόν, ένα τέτοιο όνομα «Λυπημένος» μπορούσε να αποδώσει το χαρακτήρα, τα συναισθήματα, και τη στάση ζωής αυτού του ανθρώπου! Ποιος όμως έχει τη δύναμη να εξουσιάσει και να κατευθύνει τη ζωή κάποιου άλλου;
«Οι ανθρώπινες εξουσίες»
Όταν ένας άνθρωπος έρθει στη ζωή δεν είναι έτοιμος (λόγω ηλικίας) να λάβει την ευλογία που ο Θεός έχει γι’ αυτόν. Κανείς “δεν φυτρώνει από μόνος του”. Γεννιόμαστε σε μια χώρα, ζούμε σε μια πόλη ή σε ένα χωριό, ανήκουμε σε μια Εκκλησία. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει ανθρώπους για να εξαγγείλει και να μορφώσει τα σχέδια του για σένα. Σ΄ αυτούς θα δώσει εξουσία. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε αλλά περιστοιχιζόμαστε από την αρχή της ζωής μας από ποικίλες μορφές εξουσίας. Η πρώτη μορφή είναι οι ίδιοι μας οι γονείς! Η εξουσία αυτή είναι με σοφία βαλμένη από το Θεό.«Τα παιδιά, υπακούτε στους γονείς σας εν Κυρίω· επειδή, αυτό είναι δίκαιο» (Εφ. 6:1).
Ένα επτάχρονο παιδί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει ποιο είναι το καλό και το κακό. Δεν έχει τη νοημοσύνη να ταξιδέψει κάπου μόνο του. Ο γονιός είναι αυτός που θα το καθοδηγήσει. Ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, τα παιδιά κρέμονται από τα χείλη των γονιών τους και πιστεύουν τα πάντα από αυτούς. Το θέμα της αυτοεκτίμησης του παιδιού καθορίζεται αποκλειστικά από τον πατέρα και τη μητέρα του. Αν ο πατέρας το μεγαλώνει με χαρακτηρισμούς όπως: “Βλάκα, ανόητε, τίποτε δεν θα κάνεις στη ζωή σου” είναι φυσικό το παιδί να αποκτήσει χαμηλή αυτοεκτίμηση και φόβο ότι θα αποτύχει στη ζωή του. «Οι πατέρες, μη ερεθίζετε τα παιδιά σας, για να μη μικροψυχούν». (Κολ. 3:21)
Η ευλογία και η κατάρα βρίσκεται στο στόμα των γονιών οι οποίοι είναι καλεσμένοι να δείξουν το Χριστό και να υπηρετήσουν την ευλογία που έχει ετοιμάσει ο Κύριος για τα παιδιά τους. Ο Ιακώβ συνειδητοποίησε τη σπουδαιότητα αυτής της αλήθειας και έλαβε την ευλογία από τον πατέρα του Ισαάκ. (Γεν. 28:1-5). Όταν δεν υπάρχουν γονείς, την επιρροή αυτή μπορεί να την ασκήσει ένας πχ. μεγαλύτερος αδερφός ή κάποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο. Ένας νέος διηγήθηκε την τραυματική του εμπειρία όταν ελλείψει πατέρα, μεγάλωσε με το θείο, ο οποίος του μετέδωσε με φανατισμό τις ιδέες του κόμματος που υπηρετούσε με συνέπεια ο νέος να ακολουθήσει ένα δρόμο ολισθηρό με άμεσες συνέπειες στη προσωπική του ζωή, έως ότου γνώρισε το Χριστό.
Μια τρίτη μορφή εξουσίας είναι οι πνευματικοί ηγέτες που προΐστανται στη ποίμανση της Εκκλησίας του Χριστού. Ποιος ο ρόλος τους; Να οδηγήσουν το ποίμνιο μέσα από το Λόγο του Θεού, σε μια στενότερη σχέση με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και να υπηρετήσουν τα σχέδια της ευλογίας που έχει ο Θεός για το κάθε παιδί του. Πολλές φορές όμως και εκεί γίνονται λάθη. Τι απομένει λοιπόν; Τι θα κάνεις αν όλα στη ζωή σου πάνε χάλια; Απαξίωση από τους γονείς, αποτυχία από συγγενείς και φίλους απογοήτευση από την εκκλησία σου.
«Η εξουσία τού επιδιορθωτή των χαλασμάτων»
Ο Ιαβής βρήκε την απάντηση. Δεν στάθηκε μοιρολατρικά στο πρόβλημα του. Ναι, μπορεί όλα να πάνε στραβά στη ζωή μου αλλά ο Κύριος μου δεν με απορρίπτει στον αιώνα. Ξέρω σε ποιόν πίστεψα. «Μπορεί να αφαιρεθεί το λάφυρο από τον ισχυρό ή να ελευθερωθούν εκείνοι που δίκαια αιχμαλωτίστηκαν;» (Ησαΐας 49:24). Πιστεύω σ’ Αυτόν που είναι ο επιδιορθωτής των χαλασμάτων μου… Εγκλωβίζομαι στα εδάφια του Λόγου του Θεού: «Δεν θα σε αφήσω δεν θα σε εγκαταλείψω» και ότι αυτό που “συγκινεί” το Θεό δεν είναι τα έργα μου, δεν είναι οι νηστείες μου, δεν είναι οι προσευχές μου αλλά η πίστη μου στον πρόσωπο του Υιού Του! «Χωρίς πίστη κανείς δεν μπορεί να ευχαριστήσει Αυτόν» (Εβρ. 11:6).
Πιστεύω ότι ο Θεός θα μου χαρίσει ένα «καινούριο όνομα». «Και ο Ιαβής ήταν ενδοξότερος απ’ ό, τι οι αδελφοί του… Και ο Θεός χάρισε σ’ αυτόν όσα ζήτησε. (Α΄ Χρονικών 4:10).
Λουκάς Ποζιός
