«Τα χέρια υψωμένα κρατούν τις πέτρες.Οι κατήγοροι έχουν λάβει τις θέσεις τους. Η ετυμηγορία έχει ήδη δοθεί. Θάνατος! Διέπραξε θανάσιμη αμαρτία, την πιάσαμε «επ’ αυτοφόρω μοιχευομένη!» Θάνατος δια λιθοβολισμού!
Η γυναίκα σκυμμένη στο μέσο αυτής της σκηνής περιμένει το αναπόφευκτο. Ποιες σκέψεις, ποιες ελπίδες να περνούν από το μυαλό της. Ίσως… «Πως έφτασα ως εδώ, γιατί να συμβεί σε μένα αυτό; Καλά να πάθω, Θεέ μου πως κατάντησα έτσι! Από την άλλη… ο άντρας πού είναι; Ο νόμος δε λέει ότι αξίζει και αυτός τον ίδιο θάνατο με εμένα; Καμιά δικαιοσύνη τελικά, όπως τους συμφέρει… Αυτοί είναι οι εκπρόσωποι του Θεού; Ο Ιησούς δεν απαντάει. «Μίλα! Εσύ δεν είσαι ο δάσκαλος; Πρέπει να μας δώσεις την έγκριση, περιμένουμε… να ρίξουμε την πέτρα;». Η απάντηση θα τους ξαφνιάσει. «Όποιος από εσάς είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα». Ακολουθεί σιωπή. Εκκωφαντική! Η συνείδηση, ένας μηχανισμός που έχει τοποθετήσει ο Θεός σε όλους ανεξαρτήτως τους ανθρώπους έκανε πάλι τη δουλειά της. «Και εκείνοι, όταν το άκουσαν και ελεγχόμενοι από τη συνείδηση, άφηναν την πέτρα, ένας-ένας, αρχίζοντας από τους πρεσβύτερους μέχρι τους τελευταίους». Δεν είναι τυχαία η σειρά αποχώρησης. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία γνωρίζουν ενδόμυχα πόσο βαριές και πολλές σε αριθμό είναι οι αμαρτίες τους σε σχέση με τους μικρότερους και κατεβάζουν πρώτοι τα υψωμένα χέρια τους. Το θαύμα έγινε. «Πού είναι οι κατήγοροι σου, γυναίκα; Δεν σε καταδίκασε κανείς;» «Κανείς, Κύριε…» «Ούτε εγώ σε καταδικάζω, πήγαινε και στο εξής μην ξαναμαρτήσεις».
Φταίχτης σε ένα, φταίχτης σε όλα!
Ίσως έχουμε την πεποίθηση ότι αν είμασταν εμείς σ΄ αυτό το περιστατικό, η αγάπη μας θα υπερνικούσε το θρησκευτικό πνεύμα των φαρισαίων. Αν εξετάσουμε, όμως, προσεκτικά την ετυμηγορία τους θα δούμε ότι βάση της θρησκείας τους είχαν δίκιο, αφού με το λιθοβολισμό της γυναίκας εκτελούσαν το «νόμο». Έναν νόμο που δεν ήταν του Μωυσή, όπως έλεγαν, (στο Μωυσή δόθηκε), αλλά του ίδιου του Θεού, ως κρίση της αμαρτίας. Τι συνέβη λοιπόν; Ο ίδιος ο νομοθέτης αναιρεί τον εαυτό του; Έχει αλλάξει ο Θεός το χαρακτήρα Του; Άλλος ο Θεός της ΠαλαιάςΔιαθήκης και άλλος της Καινής; Μη γένοιτο, ο Ίδιος διαβεβαιώνει ότι είναι «ο ίδιος χθες, σήμερα και στους αιώνες». Γνωρίζουμε πως ότι βγαίνει από το στόμα του Θεού είναι αιώνιο! Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι δεν ήρθε να καταργήσει το νόμο και τους προφήτες αλλά να τον εκπληρώσει, γι’ αυτό και η λέξη που χρησιμοποιήθηκε επάνω στο σταυρό του Γολγοθά από τον Ιησού δεν ήταν «θυσιάστηκα» αλλά «τετέλεσται» που σημαίνει «ολοκληρώθηκε». Πώς έγινε όμως αυτή η «εκπλήρωση του νόμου»; Ο νόμος που δόθηκε δια του Μωυσή, είχε συγκεκριμένες διατάξεις και οδηγίες που μόνο με την ακριβή τους εκτέλεση μπορούσε κανείς να σταθεί άγιος μπροστά στο Θεό. Δηλαδή, ο Θεός έδωσε τις δικές Του απαιτήσεις για την ανθρώπινη αγιότητα. Το τι θεωρούσε ο άνθρωπος καλό ή κακό δεν είχε καμία σημασία για το Θεό. Λέει η Γραφή (Γεν.6:11-13) ότι μέχρι τον Κατακλυσμό του Νώε, οι άνθρωποι κάνανε ότι τους υπαγόρευε ο εαυτός τους και όχι το θέλημα του Θεού. Το θέμα όμως με το νόμο ήταν η αδυναμία του ανθρώπου να τον εκτελέσει. Αν εκτελούσε κάποιος το 99,9% του νόμου, ουσιαστικά είχε φταίξει σε όλο το νόμο. Κανείς άνθρωπος, λοιπόν, όσο καλός και να ήταν, δεν μπόρεσε ποτέ να εκτελέσει όλο το νόμο. Ο νόμος λοιπόν έγινε «παιδαγωγός μας στον Χριστό» και βάση αυτού έγινε «η γνώριση της αμαρτίας».
Ποιος είναι δίκαιος μπροστά στο Θεό;
Η λέξη «δικαιοσύνη» για εμάς σήμερα έχει την έννοια της απόδοσης της δικαιοσύνης. Για παράδειγμα. έκανε κάποιος ένα φόνο και αποδίδεται δικαιοσύνη, μπαίνοντας στη φυλακή ισόβια. Το βασικό κομμάτι όμως της λέξης «δικαιοσύνη» στην Αγία Γραφή είναι να αποδειχτεί ένας άνθρωπος δίκαιος, που σημαίνει ανέγκλιτος, χωρίς κατηγορία, χωρίς ενοχή, μπροστά στον άγιο και δίκαιο Θεό! Να εκπληρώσει δηλαδή τις απαιτήσεις του νόμου του Θεού για τη ζωή του. Ο Χριστός θα πει: «Επειδή, σας λέω ότι, αν η δικαιοσύνη σας δεν περισσεύει περισσότερο από τη δικαιοσύνη των γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα μπείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:20). Το ερώτημα όμως είναι: Μπόρεσε ποτέ κάποιος άνθρωπος να σταθεί δίκαιος μπροστά στο Θεό; Ναι! Μόνο ένας! Ο Ιησούς Χριστός, που ήταν συνάμα Yιός Θεού και Yιός ανθρώπου. Αυτός εκπλήρωσε με τη ζωή Tου όλες τις απαιτήσεις του νόμου. Ήταν ο μόνος, στο περιστατικό που διαβάσαμε, που είχε το δικαίωμα να ρίξει την πέτρα. Δεν το έκανε! Μας αγάπησε τόσο πολύ που πήρε τη θέση μας. Ο μισθός της αμαρτίας είναι ο θάνατος. Αυτό προστάζει η δικαιοσύνη του Θεού! Θάνατος για τον καθένα από εμάς.
Το τέλος του Νόμου ο Χριστός!
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι ο Ιησούς Χριστός πήρε τη θέση μου και τη θέση σου πάνω στο σταυρό. Όλη η οργή και η τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες μας έπεσε πάνω Του! Μια νέα ζωή ανοίγεται μπροστά σου, η μετάνοια από τα νεκρά έργα είναι το κλειδί. «Με μια προσφορά ο Χριστός τελειοποίησε άπαξ του σωζομένους» (Εβρ.10:14). Σου δίνει την παρρησία να προσεγγίζεις τονΘεό, στον θρόνο της χάρης Του και να τον αποκαλείς Πατέρα, επειδή μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου, γιατί έγινε ο Ίδιος κατάρα επειδή κρεμάστηκε στο ξύλο (Γαλ. 3:13)! «…όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο· για να εξαγοράσει αυτούς που ήσαν κάτω από τον νόμο, ώστε να λάβουμε την υιοθεσία» (Γαλ. 4:5). Αυτό ήταν το θαυμαστό προαιώνιο σχέδιο του Θεού, ας έχει δόξα το Άγιο όνομα Του! «Όποιος πιστεύει σε αυτόν σε κρίση δεν έρχεται αλλά έχει μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή, όποιος όμως απιστήσει η οργή του Θεού μένει πάνω του». Όσο Τον πλησιάζεις και γεύεσαι τη χάρη και το έλεος Του,τόσο μισείς την αμαρτία και θέλεις να Του μοιάσεις! Γιατί, μόνο τότε κάνεις το έργο του Θεού, να πιστεύεις δηλαδή σ’ Αυτόν που ο Πατέρας έστειλε στον κόσμο (Ιωάν. 6:29).
«Το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός, προς δικαιοσύνη σε καθένα που πιστεύει!»
Λουκάς Ποζιός
