Την προηγούμενη φορά μιλήσαμε αναλυτικά για τον καλό αγώνα του χριστιανού ενάντια στην αμαρτία, όμως, πέρα από τον αγώνα κατά της αμαρτίας ο χριστιανός έχει να αγωνιστεί και έναν αγώνα παθημάτων, καθώς βρίσκεται μέσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό, αποτελούμενο από ανθρώπους που είναι αρνητικοί προς το ευαγγέλιο και προς όσους το ακολουθούν.
«Αναφέρετε δε εις την μνήμην σας τας προτέρας ημέρας, εν αις αφού εφωτίσθητε, υπεμείνατε μέγαν αγώνα παθημάτων ποτέ μεν θεατριζόμενοι με ονειδισμούς και θλίψεις, ποτέ δε γινόμενοι κοινωνοί των τα τοιαύτα παθόντων.» (Εβραίους ι΄ 32). Όμως και αυτά τα παθήματα θα πρέπει να λογίζονται ως χάρις Θεού: «διότι εις εσάς εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το να πιστεύητε εις αυτόν, αλλά και το να πάσχητε υπέρ αυτού, έχοντες τον αυτόν αγώνα, οποίον είδετε εν εμοί και τώρα ακούετε εν εμοί.» (Φιλιππισίους α΄ 30).
Υπάρχει όμως ο αγώνας που γίνεται με την πίστη, υπάρχει και ο αγώνας που γίνεται για την πίστη. «Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.» (Ιούδα α΄ 3). Όπου όταν μιλά ο Λόγος του Θεού για «πίστη» εννοεί: «αυτό που πιστεύουμε». Και πως μπορεί να αγωνιστεί κάποιος για αυτό που πιστεύει; Προφυλάσσοντας το από: αλλοιώσεις, προσμίξεις, διαστρεβλώσεις. Και ο απόστολος Ιούδας εξηγεί αμέσως μετά: «Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» (Ιούδα α΄ 4).
Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά· διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε.» (Α΄ Τιμοθέου δ΄ 16). Και όπως στη φυσική ζωή, έτσι γίνεται και στη πνευματική. Πέρα από τον αγώνα της «πνευματικής επιβίωσης» -τον αγώνα δηλαδή για να κρατήσει ο χριστιανός τη σωτηρία του-υπάρχει και ο αγώνας της «πνευματικής δημιουργίας», ο αγώνας δηλαδή για να επεκταθεί η βασιλεία του Θεού επί της γης. Ο αγώνας να πιστέψουν κι άλλοι άνθρωποι, ο αγώνας να ανοίξουν κι άλλες εκκλησίες και μετά ο αγώνας όλα αυτά να διατηρηθούν αλλά και να αυξηθούν. «…ημείς κηρύττομεν, νουθετούντες πάντα άνθρωπον και διδάσκοντες πάντα άνθρωπον εν πάση σοφία, διά να παραστήσωμεν πάντα άνθρωπον τέλειον εν Χριστώ Ιησού· εις το οποίον και κοπιάζω, αγωνιζόμενος κατά την ενέργειαν αυτού την ενεργουμένην εν εμοί μετά δυνάμεως.» (Κολοσσαείς α΄ 27). Και αλλού γράφει: «Διότι σεις εξεύρετε, αδελφοί, την προς εσάς είσοδον ημών, ότι δεν έγεινε ματαία, αλλά και προπαθόντες και υβρισθέντες, καθώς εξεύρετε, εν Φιλίπποις, ελάβομεν θάρρος εις τον Θεόν ημών να λαλήσωμεν προς εσάς το ευαγγέλιον του Θεού με πολύν αγώνα.» (Θεσσαλονικείς β΄ 1). Είναι πολύ ωραίο σχετικά, το παράδειγμα του Επαφρά: «Σας ασπάζεται ο Επαφράς, όστις είναι από σας, ο δούλος του Χριστού, πάντοτε αγωνιζόμενος διά σας εν ταις προσευχαίς, διά να σταθήτε τέλειοι και πλήρεις εις παν θέλημα του Θεού.» (Κολοσσαείς δ΄ 12).
Βέβαια ο αγώνας του χριστιανού δεν είναι μόνο ατομικός αλλά είναι και συλλογικός. Καθώς όλη η εκκλησία του Χριστού συναγωνίζεται (και δεν ανταγωνίζεται) στον πνευματικό αγώνα: «Μόνον πολιτεύεσθε αξίως του ευαγγελίου του Χριστού, διά να ακούσω, είτε όταν έλθω και σας ίδω είτε ενώ είμαι απών, την κατάστασίν σας, ότι στέκεσθε εις εν πνεύμα, συναγωνιζόμενοι εν μιά ψυχή διά την πίστιν του ευαγγελίου» (Φιληππισίους α΄ 28).
Είδαμε σε αρκετά από τα εδάφια που αναφέραμε πριν, ότι ο λόγος του Θεού παραλληλίζει τον πνευματικό αγώνα με έναν αθλητικό αγώνα. Και αυτό κάνει και στο: Β΄ Τιμοθέου β΄ 5 «Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή». Όπως ο αθλητικός αγώνας έτσι και ο πνευματικός έχει κάποιους κανόνες, κάποιο πλαίσιο λειτουργίας. Και αυτό το πλαίσιο δεν είναι άλλο από τον λόγο του Θεού, από την Καινή Διαθήκη συγκεκριμένα. Δεν αρκεί κάποιος να αγωνιστεί αλλά πρέπει και να αγωνιστεί ορθοτομώντας τον λόγο της αληθείας ώστε να αποφύγει υπερβολές και λάθη που μπορεί να τον απομακρύνουν από τον στόχο του.
Αγαπητέ φίλε και φίλη, σίγουρα κι εσύ -όπως όλοι μας- έχεις αγωνιστεί και αγωνίζεσαι για πολλά μέσα στη ζωή σου. Όπως κάποια γυναίκα μέσα στο ευαγγέλιο, η Μάρθα. Αυτή η γυναίκα λοιπόν πήγε στον Χριστό και του είπε: «Κύριε, δεν σε μέλει ότι η αδελφή μου με αφήκε μόνη να υπηρετώ; είπε λοιπόν προς αυτήν να μοι βοηθήση» (Λουκάς ι΄ 40). Και: «αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτήν· Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και αγωνίζεσαι περί πολλά· πλην ενός είναι χρεία· η Μαρία όμως εξέλεξε την αγαθήν μερίδα, ήτις δεν θέλει αφαιρεθή απ’ αυτής.» Η αγαθή μερίδα είναι ο λόγος του Θεού που άκουγε η Μαρία από τα χείλη του Χριστού.
Αγαπητέ φίλε και φίλη είναι καιρός να σταματήσεις να μεριμνάς και να αγωνίζεσαι τόσο πολύ και για τόσα πολλά (και μάταια) και είναι καιρός να εκλέξεις κι εσύ σήμερα την «αγαθή μερίδα».
Ξεκίνα σήμερα να διαβάζεις και να ακούς το λόγο του Θεού και ξεκίνα να αγωνίζεσαι τον καλό αγώνα της πίστεως. Είναι ένας αγώνας που το αποτέλεσμα του δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει ποτέ, ένας αγώνας που δεν θα νοιώσεις ποτέ προδομένος που τον αγωνίστηκες. Και όταν στο τέλος της ζωής σου θα τερματίσεις, θα μπορέσεις να κοιτάξεις τον θάνατο στα μάτια και να πεις αυτό που είπε και ο απόστολος Παύλος: «Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.» (Β΄ Τιμοθέου δ΄ 6, 7)
Μ. Σ.
