(Β’ Κορινθίους 1:10)
Άσχημα γεγονότα, δύσκολες καταστάσεις, προβλήματα υγείας, ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες κάνουν πολλές φορές τη ψυχή του ανθρώπου να λυγίζει, να ισοπεδώνεται, να χάνεται μέσα στη θλίψη και την απογοήτευση. Ναι, είναι αλήθεια, εύκολα μπορεί κανείς να δοξάζει το Θεό όταν όλα του πάνε καλά, τι γίνεται όμως όταν στη ζωή έρχονται κύματα τόσο ψηλά που ίσα ίσα που προλαβαίνεις να φωνάξεις «Κύριε χάνομαι, σώσε με!»
Μην ψάχνεις να βρεις απάντηση και παρηγοριά στο πρόβλημα σου από ανθρώπους. Οι άνθρωποι «θέλουμε» αλλά δεν «μπορούμε». Πρόσεχε όταν είσαι έτοιμος από αγάπη και ενδιαφέρον να πεις στον αδερφό σου, στο φίλο σου τη φράση: «Σε καταλαβαίνω». Δύο είναι τα πρόσωπα που μπορούν να αντιληφθούν και να καταλάβουν πλήρως τις διαστάσεις του προβλήματος σου και το μέγεθος της πάλης που πραγματοποιείται εντός της ψυχής σου. Ποιά είναι αυτά; Πρώτα ο Θεός και μετά εσύ!
Είναι επιτακτική ανάγκη να μάθεις τι λέει ο Κύριος μέσα από το λόγο του για τις θλίψεις που περνάς και ποια πρέπει να είναι η στάση σου για να λάβεις νίκες και απαντήσεις μόνο απο Εκείνον που λέει: «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάννης 16:33).
Ο χριστιανός δεν είναι ένας άνθρωπος θλιμμένος που βλέπει όλη του τη ζωή μέσα από τα κυάλια της θλίψης. Δεν βλέπει τον Θεό σαν κάποιον που απαιτεί μερίδιο από την ευτυχία του και είναι έτοιμος να του ρίξει μέσω των θλίψεων μια «ροπαλιά» στο κεφάλι του. Η χαρά του πιστού πηγάζει και αποτελεί καρπό του Πνεύματος του Αγίου. Όλοι όμως θα περάσουμε από θλίψεις. «Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί» (Εβραίους 12, 8). Το θέμα είναι να βρούμε τι είναι αυτό που ο Θεός διαμορφώνει μέσα από τις θλίψεις μας.
Κάποιοι μέσα από τις δυσκολίες θα σκληρυνθούν και θα απορρίψουν τον Κύριο. Τα γνήσια όμως παιδιά του θα δουν «καρπό ειρηνικό» και εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού στη ζωή τους, εάν μείνουν πιστοί έως τέλους.
«Δοξολογία μέσα στη θλίψη»
Ο Παύλος και ο Σίλας βρίσκονται στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στην πόλη των Φιλίππων. «Και όραμα εφάνη διά νυκτός εις τον Παύλον. Ανήρ τις Μακεδών ίστατο, παρακαλών αυτόν και λέγων· Διάβα εις Μακεδονίαν και βοήθησον ημάς. Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς, διά να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πράξεις 16:9-10).
Πρίν καταλήξουν εκεί, κάποια σχέδια που είχαν στο νού τους δεν ευωδόθηκαν. Πρώτον, «εμποδίσθησαν υπο του Αγίου Πνεύματος να πάνε στην Ασία» και δεύτερον να πάνε στη Βιθυνία, «…και εδοκίμαζον να υπάγωσι προς την Βιθυνίαν· πλην δεν αφήκεν αυτούς το Πνεύμα» (Πράξεις 16:6-8). Το ρήμα «συμπεραίνοντες» («συμβιβάζοντες» στο αρχαίο κείμενο) μετά από το όραμα που είδε ο Παύλος υποδηλώνει από μόνο του ερωτηματικά και σκέψεις. «Άραγε πράξαμε ορθά να πάμε στη Μακεδονία; Είναι αυτό το θέλημα του Θεού στη ζωή μου; Ακούω τη φωνή του Κυρίου ή κάνω τα δικά μου;». Μετά τις πρώτες επιτυχίες και τις ενέργειες του Θεού, (Η Λυδία πιστεύει στον Κύριο, στο όνομα του Ιησού Χριστού πονηρά πνεύματα εξέρχονται... Πράξεις 16), το σκηνικό της απόλυτης ευλογίας αλλάζει δραματικά! «Και συνεφώρμησεν ο όχλος κατ’ αυτών. Και οι στρατηγοί διασχίσαντες αυτών τα ιμάτια, προσέταττον να ραβδίζωσιν αυτούς, και αφού έδωκαν εις αυτούς πολλούς ραβδισμούς, έβαλον εις φυλακήν, παραγγείλαντες τον δεσμοφύλακα να φυλάττη αυτούς ασφαλώς· όστις λαβών τοιαύτην παραγγελίαν, έβαλεν αυτούς εις την εσωτέραν φυλακήν και συνέκλεισε τους πόδας αυτών εις το ξύλον» (Πράξεις 16:22-24).
Μην ξεχνάς, ο Παύλος και ο Σίλας ήταν άνθρωποι «ομοιοπαθείς» σαν εμάς. Ποια ήταν η αντίδραση τους; «Λάθος κάναμε. Τι το θέλαμε να έρθουμε εδώ; Είναι δυνατόν ο Θεός να είναι μαζί μας και να περνάμε τόσες θλίψεις; Μας μαστιγώνουνε, έχουν δέσει τα πόδια μας, που είναι ο Θεός;» Αυτή θα μπορούσε να είναι η αναμενόμενη αντίδραση κάθε ανθρώπου κάτω από την αφόρητη πίεση τέτοιων γεγονότων. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ! «Κατά δε το μεσονύκτιον ο Παύλος και ο Σίλας προσευχόμενοι ύμνουν τον Θεόν· και ηκροάζοντο αυτούς οι δέσμιοι» (Πράξεις 16:25).
Προσευχή δοξολογίας, «θυσία αινέσεως», μέσα στο πρόβλημα. Δύσκολο; Αδύνατο ανθρωπίνως!
Ποιο το μυστικό τους; Η προσωπική τους σχέση με το Χριστό! Ήξεραν σε ποιόν είχαν πιστέψει και είχαν πάρει την απόφαση του θανάτου χωρίς να έχουν πεποίθηση στους εαυτούς τους αλλά στον Θεό τον «εγείροντα νεκρούς» (Β΄ Κορινθ. 1:9). Πίστη «ότι τα πάντα συνεργούν προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν» (Ρωμ. 8:28). Πίστη σε έναν Θεό «που είναι ικανός να κάνει περισσότερα απ’ όσα εμείς νοούμε και καταλαβαίνουμε».
Ο Θεός μας είναι ένας Πατέρας που μας «παρακαλεί ημάς επί πάση θλίψη» (Β΄ Κορινθ. 1:9). Η λέξη «παρακαλώ» (όπως αναφέρεται στο αρχαίο κείμενο), έχει την έννοια της κατεύθυνσης και της οδηγίας. Λέμε και εμείς στα παιδιά μας: «Σε παρακαλώ, Κωστάκη, κάθισε να διαβάσεις, είναι για το καλό σου». Αυτό εμπεριέχει μέσα του νουθεσία και παιδεία Κυρίου που νεκρώνει τις επιθυμίες μας γκρεμίζει πολλές φορές τη ματαιοδοξία μας και μας οδηγεί πιο βαθιά να γνωρίζουμε Εκείνον και τα θαυμαστά σχέδια που έχει για εμάς!
Ο Πατέρας, δια του Αγίου Πνεύματος θέλει να σε μεταμορφώσει. Ό,τι έχει πει για τη ζωή σου, θα το εκτελέσει. Δεν ενεργεί βιαστικά. Η διαδικασία πολλές φορές είναι επώδυνη αλλά μέσω αυτής χτίζεται η ΠΙΣΤΗ. «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» Εβραίους 11:6.
Λουκάς Ποζιός
