Πολλές φορές καθώς συναντάμε κάποιον γνωστό και τον ρωτάμε τι κάνει, μας απαντά: «Τι να κάνω; Εδώ, στον αγώνα.» Και είναι αλήθεια, η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη είναι ένας συνεχής αγώνας.
Μια εκστρατεία είναι ο βίος του ανθρώπου επί της γης, λέει χαρακτηριστικά ο Ιώβ στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Ποιος ακριβώς είναι όμως, αυτός ο αγώνας; Καταρχάς υπάρχει ο αγώνας της επιβίωσης. Από τότε που ο Αδάμ αμάρτησε κι έχασε το προνόμιο να ζει μέσα στο Παράδεισο, η επιβίωση του ανθρώπου γίνεται με κόπο και μόχθο. Όλοι μας χρειάζεται να εργαστούμε, περισσότερο ή λιγότερο κοπιαστικά, για να βγάλουμε τα: «προς το ζην.» Αλλά κι αυτοί ακόμα που λόγω οικονομικής άνεσης δεν έχουν ανάγκη να εργαστούν κι εκείνοι χρειάζεται να αγωνιστούν για να επιβιώσουν. Βρισκόμενοι μέσα σε ένα ούτως ή άλλως, εχθρικό περιβάλλον γεμάτο κακούς και παραλόγους ανθρώπους, ασθένειες, φυσικές καταστροφές, ατυχήματα κι ένα σωρό άλλους κινδύνους. Πέρα από τον αγώνα της επιβίωσης, ο άνθρωπος τις περισσότερες φορές αγωνίζεται και στον αγώνα της δημιουργίας. Αγωνίζεται για να δημιουργήσει και για να δημιουργηθεί. Οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά. Και μετά αγωνίζεται για να διατηρήσει ή και να αυξήσει τα κεκτημένα. Εκτός όμως από τον ατομικό αγώνα του καθενός υπάρχουν και οι συλλογικοί αγώνες. Εθνικοί αγώνες, κοινωνικοί αγώνες, πολιτικοί αγώνες. Αγώνες όπου πολλοί άνθρωποι ενωμένοι σε έθνη, παρατάξεις, συνδικάτα, συλλογικότητες, αγωνίζονται όλοι μαζί για την επίτευξη ενός κοινού σκοπού. Και να μην ξεχνάμε βεβαίως και τους διάφορους αθλητικούς αγώνες που συχνά συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Γνωστοί όλοι αυτοί οι αγώνες και σεβαστοί, καθώς ο καθένας από αυτούς έχει την αξία του. Υπάρχει όμως και κάποιος άλλος αγώνας. Που λίγοι τον γνωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι τον αγωνίζονται. Ένας αγώνας που ο λόγος του Θεού χαρακτηρίζει ως: «τον καλό αγώνα». Είναι ο αγώνας της πίστεως.
Γράφει ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως· κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων.» (Α΄ Τιμοθέου σ’ 10) Κάποιοι λένε ότι στη πνευματική ζωή ο χριστιανός δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε. Απλά πρέπει να πιστέψει και να λάβει ένα παθητικό ρόλο αποδοχής των ενεργειών του Θεού. Κάποιοι άλλοι υπερτονίζουν την σημασία του προσωπικού πνευματικού αγώνα, δημιουργώντας μια αίσθηση ανασφάλειας όσον αφορά τη σωτηρία της ψυχής. Καμία από αυτές τις δύο θέσεις δεν εκφράζει το λόγο του Θεού. Η αλήθεια είναι ότι βεβαίως ο άνθρωπος σώζεται δωρεάν, αποκλειστικά και μόνο δια της πίστεως και όχι με τα δικά του έργα. Τη σωτηρία όμως που του έχει χαριστεί, θα πρέπει κατόπιν να αγωνιστεί για να την κρατήσει. Γιατί μπορεί και να την χάσει. Ας δούμε όμως ποιός είναι ακριβώς ο αγώνας του χριστιανού, σύμφωνα με τον αψευδή λόγο του Θεού. «Αγωνίζεσθε να εισέλθητε διά της στενής πύλης· διότι πολλοί, σας λέγω, θέλουσι ζητήσει να εισέλθωσι και δεν θέλουσι δυνηθή» (Λουκάς ιγ΄24). Αυτή την προτροπή έδωσε ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός ο οποίος σε άλλο σημείο της Γραφής εξηγεί και το γιατί: «Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωή, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.» (Ματθαίος ζ΄14).
Οπωσδήποτε όποιος πορεύεται σε μια τεθλιμμένη οδό πρέπει και να αγωνιστεί. Ειδικά όταν δίπλα του υπάρχει μια ευρύχωρη οδός που όμως οδηγεί στην απώλεια. Η επιλογή του χριστιανού να βρίσκεται στη τεθλιμμένη οδό και όχι στην ευρύχωρη, ανανεώνεται επί καθημερινής βάσης καθώς διαρκώς καλείται να πει «όχι» στον πειρασμό της αμαρτίας που τον περικυκλώνει. «Ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ' υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβραίους ιβ΄1) μας προτρέπει ο λόγος του Θεού. «Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας» (Εβραίους ιβ΄ 4), λέει λίγο παρακάτω. Και είναι σίγουρα η αμαρτία, αλλά είναι και πολλές άλλες παγίδες που μπορεί να παρασύρουν τον χριστιανό, (αν δεν εγκρατευθεί), και να τον απομακρύνουν από τον στόχο του. «Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος.» (Α΄ Κορινθίους θ΄ 25)
Όμως πέρα από τον αγώνα κατά της αμαρτίας ο χριστιανός έχει να αγωνιστεί και έναν αγώνα παθημάτων, καθώς ζει μέσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό ως προς το ευαγγέλιο. Γι’ αυτόν τον αγώνα θα μιλήσουμε την επόμενη φορά.
