Είναι αλήθεια πως τα ωραιότερα μαθήματα ο άνθρωπος τα παίρνει από την ίδια του τη ζωή. Ένα μάθημα είναι και το παρακάτω για το πώς βλέπει ο Πατέρας Θεός τα παιδιά Του και ποια θέλει να είναι η σχέση μαζί τους, όταν αυτά επιστρέφουν και εμπιστεύονται τη ζωή τους εξολοκλήρου σ΄Εκείνον.
«Η φωτιά έχει επεκταθεί έως τον τρίτο όροφο. Το κτίριο έχει εκκενωθεί αλλά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε καταστάσεις πανικού, κάτι έχει διαφύγει από την προσοχή των πολλών. Ο εννιάχρονος Γιαννάκης προβάλλει στο μπαλκόνι του 3ου ορόφου σε αντίθεση με τον μεγαλύτερο αδερφό του που βρήκε άμεσα την πόρτα της εξόδου. Ο μεγάλος μουσαμάς έχει απλωθεί ήδη από τους πυροσβέστες που παροτρύνουν το παιδί να πηδήξει γρήγορα στο κενό. Το παιδί διστάζει, φοβάται, κλαίει. Αμήχανο αδυνατεί να το αποφασίσει. Τότε μια φωνή οικεία σ΄αυτόν δίνει τη λύση! «Γιαννάκη πήδα, μη φοβάσαι, θα σε πιάσουμε». Το παιδί πηδάει. Σύντομα με δάκρυα, βρίσκεται στην αγκαλιά του πατέρα του. Τι συνέβη; Απλά άκουσε το όνομα του από μια φωνή γνώριμη, από ένα πρόσωπο που ξέρει πως τον αγαπάει. Ήταν η φωνή του πατέρα».
Αυτή μπορεί να γίνει η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ζωής σου. Από μικρός γνωρίζεις παπαγαλία το «Πάτερ ημών». Το έλεγες στο σχολείο, το άκουγες στην Εκκλησία. Κι όμως, αναρωτήθηκες ποτέ τι σημαίνει η φράση αυτή; Στη δημοτική μεταφράζεται ως «Πατέρα μας». Καλά, ο ίδιος ο Θεός που «δι’ αυτού εκτίσθηκαν τα σύμπαντα» που «κανείς ποτέ δεν είδε» και «κατοικεί εν υψηλοίς και εν αγίω τόπο» μας δίνει το προνόμιο να τον αποκαλούμε Πατέρα; Ναι! Ο Ιωάννης γράφει: «Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν, σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του·οι οποίοι, όχι από αίματα ούτε από θέλημα σάρκας ούτε από θέλημα άνδρα, αλλά από τον Θεό γεννήθηκαν» (Ιωάννης 1:12). Ο Ιησούς μετά την ανάσταση του θα πει στους μαθητές του «Πάω στον Πατέρα μου και Πατέρα σας.». Πώς όμως κάποιος γίνεται παιδί του Θεού και πως μπορεί να αποκαλεί τον Θεό Πατέρα;
«Επιστροφή στο σπίτι…»
Στη παραβολή του Ασώτου ο ίδιος ο Κύριος μάς υποδεικνύει τον τρόπο. «Είπε δε: Κάποιος άνθρωπος είχε δύο γιους·και ο πιο νέος απ' αυτούς είπε στον πατέρα: Πατέρα, δωσ’ μου το μέρος της περιουσίας που μου ανήκει. Και τους μοίρασε τα υπάρχοντά του. Και ύστερα από λίγες ημέρες, ο νεότερος γιος, αφού τα μάζεψε όλα, αποδήμησε σε μια μακρινή χώρα·και εκεί διασκόρπισε την περιουσία του, ζώντας άσωτα. Και όταν τα ξόδεψε όλα, έγινε μεγάλη πείνα σ' εκείνη τη χώρα, κι αυτός άρχισε να στερείται. Τότε, πήγε και προσκολλήθηκε σε έναν από τους πολίτες εκείνης της χώρας· ο οποίος τον έστειλε στα χωράφια του για να βόσκει γουρούνια. Και επιθυμούσε να γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια· και κανένας δεν έδινε σ' αυτόν τίποτε. Και αφού ήρθε στον εαυτό του, είπε: Πόσοι μισθωτοί τού πατέρα μου έχουν περίσσιο ψωμί, και εγώ χάνομαι από την πείνα! Αφού σηκωθώ, θα πάω στον πατέρα μου, και θα του πω: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου·και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου· κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου» (Λουκάς 15:11-20).
Αυτή είναι η ιστορία μας. Όλοι μας φύγαμε μακριά από το σπίτι του πατέρα. Πιστέψαμε πως μπορούσαμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις παραγνωρίζοντας ότι και οι ικανότητες μας, και αυτές δοσμένες από το Θεό ήταν. «Αμαρτήσαμε, και ανομήσαμε, και ασεβήσαμε, και αποστατήσαμε, και ξεκλίναμε από τις εντολές σου, και από τις κρίσεις σου» (Δανιήλ 9:5). Ο Ιησούς Χριστός θα μας πει ότι «χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα».Ποια είναι η λύση; Ποιο το φάρμακο;
«Μετάνοια και επιστροφή»
Τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο: Ο άσωτος υιός συνειδητοποίησε την τραγικότητα της κατάστασης του και έκανε πράξη τις σκέψεις του. Ο πατέρας του δεν έμεινε αμέτοχος σ’ αυτή του την πράξη. «Και ο γιος είπε σ' αυτόν: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου. Και ο πατέρας είπε στους δούλους του: Φέρτε έξω τη στολή την πρώτη, και ντύστε τον, και δώστε του δαχτυλίδι στο χέρι του, και υποδήματα στα πόδια. Και φέρνοντας το σιτευτό μοσχάρι, σφάξτε το, και αφού φάμε, ας ευφρανθούμε·επειδή, αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός, και ξανάζησε· και ήταν χαμένος, και βρέθηκε. Και άρχισαν να ευφραίνονται» (Λουκάς 15:21-24).
Η μόνη λύση, το μόνο φάρμακο… μετάνοια και πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που αποτελεί το μόνο δρόμο που οδηγεί προς τον Πατέρα: «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμί δια εμού». Τα χρόνια περνούν, η αγκαλιά του πατέρα παραμένει ακόμα ανοιχτή. «Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω· εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού» (Αποκάλυψη 3:20).
Λουκάς Ποζιός
