Όλοι είμαστε αναγκασμένοι να λαμβάνουμε καθημερινά διάφορες αποφάσεις. Για να είναι ορθές οι αποφάσεις μας, επιστρατεύουμε τις γνώσεις μας, τις ικανότητες, την εμπειρία και τη σοφία μας.
Άλλοτε οι αποφάσεις αφορούν σε πολύ σημαντικά και καθοριστικά ζητήματα, και άλλοτε σε καθημερινά απλοϊκά θέματα ήσσονος σημασίας. Χρησιμοποιούμε βεβαίως τη λογική που μας χάρισε ο Θεός, αλλά παράλληλα συντρέχουν και άλλοι παράγοντες, όπως οι συναισθηματισμοί και οι επιρροές του περιβάλλοντος, που σκιάζουν ή επηρεάζουν την ορθή κρίση μας. Φυσικά, δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδο και δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε καθώς έχουμε διχογνωμία, επιφυλάξεις και διάφορα διλλήματα. Εν τέλει είναι πολύ οδυνηρό, να διαπιστώνουμε όλοι μας ότι, πολλές φορές δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Και ενώ υπάρχει κάποιος πάνσοφος νους που είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί άμεσα στην επίκλησή μας και να μας βγάλει από τα αδιέξοδά μας, καθώς διαπιστώνουμε την αδυναμία μας, δεν αναζητούμε βοήθεια. Βοήθεια όχι από άνθρωπο ομοιοπαθή με μας, αλλά απ’ Αυτόν που είναι η πηγή της σοφίας και της γνώσεως. Απ’ Αυτόν που χαρίζει φρόνηση στους απλούς, και στους άφρονες νοήμονα καρδιά.
Βλέπουμε ότι δεν ευοδώνονται οι επιλογές μας, πολλές προσπάθειές μας αποβαίνουν άκαρπες και δεν αναρωτιόμαστε. Θεωρούμε ίσως υποτιμητικό να ζητήσουμε βοήθεια και επιμένουμε στη ατελέσφορη γνώμη μας χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι καθαρά εγωιστική συμπεριφορά, που δεν μας ωφελεί. Λεγόμαστε χριστιανοί αλλά τη συμβουλή του Θεού δεν την επιζητούμε στη ζωή μας. Στην ουσία, μας πλανά η καρδιά μας, αλλά εμείς επιμένουμε στη θέση μας.
Μια υγιής πνευματική σχέση με τον Θεό, οδηγεί σε αγαστή συνεργασία μαζί Του η οποία επιφέρει ευεργετικά αποτελέσματα στην καθημερινή μας ζωή, καθώς επηρεάζει θετικά και καθοδηγεί τη σκέψη μας σε σωστές επιλογές και αποφάσεις. Συνεπώς, ο υγιής Χριστιανός έχει ισορροπημένη και εύστοχη σκέψη αλλά και συγκροτημένη και καρποφόρα ζωή που δίνει δόξα στον Χριστό. Είναι λοιπόν προφανές ότι από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Να οικοδομήσουμε μια σοβαρή σχέση με τον Θεό με βάση το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται με το να γίνει κάποιος απλά θρησκευόμενος ή να ανήκει σε κάποια Χριστιανική Εκκλησία.
Σε μια τέτοια κατάσταση ως επιμελής θρησκευόμενος του Ιουδαϊσμού ήταν και ο Σαούλ ο Ταρσέας, ο μετέπειτα Απόστολος των εθνών Παύλος. Περιτετμημένος Ισραηλίτης, Φαρισαίος, συνεπής σε όλα τα εντάλματα του Νόμου, ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων, αλλά συγχρόνως «κατά ζήλον διώκτης της Εκκλησίας», με καρδιά γεμάτη απειλή και φόνο κατά των μαθητών του Χριστού. Δηλαδή, προσωποποίηση της απόλυτης αποτυχίας της Θρησκείας!
Λογικό λοιπόν, να αναρωτιέται κανείς. Πως είναι δυνατόν, να είναι κάποιος θρησκευόμενος, να λέει ότι αγαπά τον Θεό και συγχρόνως να έχει τόση κακία στην καρδιά του για τους συνανθρώπους του; Δυστυχώς όμως συμβαίνει και δεν είναι μια σπανίζουσα πραγματικότητα, για τον απλούστατο λόγο ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, φορτισμένος από τον φανατισμό που του δημιουργεί η θρησκεία του, τυφλώνεται και είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι προσφέρει υπηρεσία στο Θεό, καταδιώκοντας όσους δεν ταυτίζονται μαζί του.
Είναι προφανές όμως ότι κάτι δεν πάει καλά. Χρειάζεται οπωσδήποτε αλλαγή ή έστω, διόρθωση πορείας, και ενδεχομένως αναθεώρηση απόψεων. Χρειάζεται επειγόντως συνάντηση με τον Χριστό για να γίνει η μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας.
Σε μια τέτοια συνάντηση, ο Χριστός σταμάτησε, την ξέφρενη θρησκευτική αποστολή του Σαούλ προς τον θάνατο. Η αγάπη του Κυρίου, εκδηλωμένη μέσα από μια εντυπωσιακή και επιβλητική παρουσία, τον απογύμνωσε σε μια στιγμή από την κακία του, τον καθήλωσε, διέλυσε την υπεροχή του, του άλλαξε τη ζωή, τον έκανε νέο, πραγματικά πνευματικό άνθρωπο του Θεού. «Τι θέλεις να κάνω Κύριε;» Αυτή, η τόσο απλοϊκή, εκ πρώτης όψεως, ερώτηση δίνει το δικαίωμα στον Ιησού Χριστό να παρέμβει στη ζωή του και να τον οδηγήσει έξω από τον αδιέξοδο θρησκευτικό του λαβύρινθο. Μια συνάντηση είναι αρκετή. Τώρα ο Σαούλ έγινε ο Απ. Παύλος. Δεν ακολουθεί πλέον εντάλματα ανθρώπων. Απελευθερώθηκε από τους τύπους της θρησκείας. Δεν οδηγείται από την λογική και τα συναισθήματά του. Υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού, τον κατευθύνει το Πνεύμα της αγάπης και είναι πλέον σκεύος τιμίας χρήσεως, αγιασμένο και εύχρηστο εις τον Δεσπότη ετοιμασμένο εις παν έργον αγαθόν.
Πόσες δυσάρεστες καταστάσεις θα αποφεύγαμε στη ζωή μας, πόσες λιγότερες αποτυχίες θα είχαμε, και πόσο πιο ευλογημένοι θα ήμασταν, αν συμβουλευόμασταν, πιο συχνά τον Θεό!
Η προθυμία Του είναι δεδομένη, διακηρυγμένη μέσα στο λόγο Του, «Εγώ… θέλω σε συμβουλεύει, επί σε θέλει είσθαι ο οφθαλμός μου» (Ψαλμ. λβ:8).
Νίκος Χατζόπουλος
Δράμα
