Μη μνημονεύετε τα πρώτα και τα αρχαία μη συλλογίζεσθε (Ησαΐας μγ:18)
Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, ένας ακόμη χρόνος πέρασε. Όλοι έχουμε να θυμηθούμε ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες στιγμές. Γεγονότα σημαντικά και ασήμαντα τα οποία διάνθισαν την καθημερινότητά μας και οπωσδήποτε σημάδεψαν τη ζωή μας. Σίγουρα, μετά από όλες αυτές τις καταστάσεις που ζήσαμε, είμαστε πιο πεπειραμένοι και κατά συνέπεια πιο σοφοί. Πολλοί άγνωστοι συνάνθρωποί μας όμως, αλλά και φίλοι μας, γνωστοί ή συγγενείς μας, τελείωσαν το δικό τους δρόμο και πέρασαν στην αιωνιότητα πριν τελειώσει ο χρόνος. Πολλά σχέδιά τους για το μέλλον δεν υλοποιήθηκαν, καθώς το αναμενόμενο για κάποιους ή αιφνίδιο για άλλους γεγονός του θανάτου ανέτρεψε τα πάντα.
Αναλογιζόμενοι την πορεία μας, κατά την διάρκεια του έτους που πέρασε, σίγουρα εντοπίζουμε λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές που δεν μας ωφέλησαν. Επιλογές, που προκάλεσαν ίσως στενοχώριες και προβλήματα, τόσο σε εμάς αλλά και στους άλλους και για τις οποίες μετανιώνουμε. Δυστυχώς όμως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε γνωρίζουμε πόσος ακόμη μας απομένει. Σίγουρα, είπαμε λόγια και κάναμε πράγματα που δεν έπρεπε αλλά και παραλείψαμε να κάνουμε όσα θα έπρεπε. Είναι βέβαιο ότι, σχεδιάσαμε, προγραμματίσαμε, ονειρευτήκαμε και οραματισθήκαμε, χωρίς τελικά να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε τα περισσότερα από αυτά, γιατί ξεπερνούσαν τις δυνάμεις μας ή δεν ήσαν ευνοϊκές οι συγκυρίες ή προέκυψαν αστάθμητοι παράγοντες που ήταν αδύνατον να προβλέψουμε. Με λίγα λόγια, σε πολλά αστοχήσαμε και σε ακόμη περισσότερα αποτύχαμε και πιθανόν απογοητευθήκαμε!
Προφανώς ακούγεται παράξενο όμως, οι αστοχίες ή οι αποτυχίες μας και οι απογοητεύσεις μας, αποδεικνύονται εν τέλει πολύ ευεργετικές! Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνονται για να αναθεωρούμε, να ανασκευάζουμε τις απόψεις μας, να σταθμίζουμε καλύτερα τη ζωή μας και τελικά να συνετιζόμαστε. Πολύ απλά και λακωνικά, μέσα σε μια φράση, συμπεριέλαβε όλες αυτές τις σκέψεις ένας σοφός και μορφωμένος γέροντας λέγοντας πως: «Ο καλύτερος δάσκαλος, από τους πολλούς που είχα στη ζωή μου, ήταν τα λάθη μου».
Μέσα από αυτή την περίσκεψη και περισυλλογή αποκτούμε περισσότερη αυτογνωσία και προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε τόσο δυνατοί ή σοφοί, όσο φανταζόμαστε, αλλά είμαστε άνθρωποι, με όλα τα συνοδά συμπτώματα της ανθρώπινης φύσης και περαστικοί ταξιδιώτες σε αυτή τη ζωή.
Συναισθανόμαστε την αναξιότητα, την προσωρινότητά μας στη γη και τα όρια της φύσης μας και αποκτούμε έναν υψηλό βαθμό αυτεπίγνωσης, καθοριστικό στοιχείο για να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε το μέγεθος της προσφορά του Θεού και τον αιώνιο προορισμό μας.
Η επίγεια ζωή μας είναι «εβδομήκοντα έτη και εάν εν ευρωστία ογδοήκοντα έτη, πλην και το καλύτερο μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και ημείς πετώμεν» (Ψαλμ. 90:10). Είναι πολύ μικρή σε σχέση με την αιωνιότητα που μας περιμένει. Οι περισσότεροι ζούμε σαν να μην πρόκειται ποτέ να φύγουμε από αυτή τη ζωή και καταναλώνουμε τις δυνάμεις μας για άχρηστα, ασήμαντα, φθαρτά πράγματα. Και η ζωή μας χάνει το νόημά της, φεύγει αναξιοποίητη και μας προσπερνά χωρίς να ζούμε την ευλογία τής κάθε μιας στιγμής, γιατί στην πραγματικότητα, ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που εμείς είμαστε απασχολημένοι σχεδιάζοντας το μέλλον. Και έτσι δυστυχώς γίνεται επίκαιρη και επιβεβαιώνεται και στη δική μας ζωή η σοφή απορία του ποιητή που αναρωτιέται «πως τόσες πολλές στιγμές κάνουν μια τόσο μικρή ζωή!»
Η μελέτη του παρελθόντος σαφώς και είναι χρήσιμη για να μας αποτρέψει από την διάπραξη ίδιων σφαλμάτων και να μας τροφοδοτήσει με εμπειρία και σοφία. Δεν επιτρέπεται όμως το παρελθόν να αποτελεί τροχοπέδη για το μέλλον. Ο χρόνος τρέχει. Η πορεία συνεχίζεται. Κρατούμε τα πολύτιμα διδάγματα του παρελθόντος και προχωρούμε. Ο Θεός ετοιμάζει νέα πράγματα για εμάς. Ο επιδιωκόμενος στόχος είναι μπροστά, δεν κατακτήθηκε ακόμη. O απ. Παύλος μας δείχνει το δρόμο, «Τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπόν δια το βραβείον της άνω κλήσεως εν Χριστώ Ιησού» (Φιλημ. γ:14). Καλούμαστε λοιπόν να αξιοποιήσουμε την κάθε στιγμή που μας χαρίζεται από τον δημιουργό Θεό μας, πράττοντας έργα άξια της μετανοίας. Έχοντας διαρκώς υπόψη τον πάντοτε επίκαιρο λόγο του απ. Παύλου, «ότι είναι πλησιεστέρα εις ημάς η σωτηρία παρ’ ότε επιστεύσαμε» (Ρωμ. ιγ:11), πρέπει εφεξής να επιδείξουμε ιδιαίτερη σπουδή ώστε να ευρεθούμε άσπιλοι και αμόλυντοι. Οι καιροί είναι έσχατοι, όλα παρέρχονται, «οποίοι πρέπει να είσθε σεις εις πολίτευμα άγιον και ευσέβειαν, προσμένοντες και σπέυδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού…» (Πέτρ. Β΄ γ:11).
Δεν έχει θέση η αμέλεια και η αδιαφορία στη ζωή του συνειδητοποιημένου Χριστιανού. Ο νέος χρόνος επιβάλλεται να είναι πιο ευλογημένος, πιο καρποφόρος, και θα είναι εφόσον είναι πιο πνευματικός από τον προηγούμενο. Και αυτό είναι δική μας επιλογή καθόσον εξαρτάται από το πόσο πνευματική είναι η στόχευση που κάνουμε σαν άτομα, σαν οικογένειες και ακόμη περισσότερο σαν Εκκλησίες. Η προσευχή του ψαλμωδού «δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών ώστε να προσκολώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν» (Ψαλμ. 90:12), θα πρέπει να γίνει και δική μας προσευχή.
Είναι βέβαιο ότι αποφεύγουμε τα λάθη όταν προπορεύεται ο Κύριος στη ζωή μας και του δίνουμε το δικαίωμα να μας οδηγεί. Δεν μας αρνήθηκε ποτέ την βοήθειά Του, εμείς υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας και εμπιστευθήκαμε την σοφία μας γι’ αυτό και οι αστοχίες μας είναι πολλές. Ας πάρουμε λοιπόν τα μέτρα μας, ας οπλιστούμε με τα όπλα τα πνευματικά και ας μην δίνουμε πλέον τόπο εις το διάβολο, αφήνοντας τον κόσμο να ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή στη ζωή μας διότι, «ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού, όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα» (Ιωάν. Α΄ γ:17).
Ο Κύριος να κατευθύνει τις καρδιές μας στην αγάπη του Θεού και στην προσδοκία του Χριστού και κάθε ημέρα μας θα είναι ευλογημένη.
Νίκος Χατζόπουλος, Δράμα
