Μόνον ο αγαθός Θεός, κινούμενος από την άμετρη αγάπη Του, θα μπορούσε να επινοήσει και να θέσει σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο και προαιώνιο σχέδιο σωτηρίας, αποκατάστασης και ευλογίας του αμαρτωλού και ξεπεσμένου ανθρώπου.
Όταν λοιπόν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιό Του, γεννήθηκε από γυναίκα, έλαβε δούλου μορφή και έγινε όμοιος με τους ανθρώπους.
Ο Λόγος δηλαδή, έγινε σάρκα και κατοίκησε ανάμεσά μας και είδαμε την δόξα Αυτού, δόξα ως μονογενούς παρά του πατρός, πλήρη χάριτος και αληθείας.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο ων εν αρχή παρά τω Θεώ, ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη και το μεγάλο κόστος της υλοποίησης του Θεϊκού σχεδίου.
Ο Παντοδύναμος και πάνσοφος δημιουργός, ο άπειρος Θεός, που οι ουρανοί δεν τον χωρούν, ταπεινώθηκε πολύ για να εκπληρώσει την αποστολή Του. Έγινε άνθρωπος. Αφού συνελήφθη δια Πνεύματος Αγίου, κυοφορήθηκε όπως όλα τα ανθρώπινα έμβρυα στα φιλόξενα και ευλογημένα σπλάχνα της Μαρίας.
Γιατί όμως όλη αυτή η διαδικασία; Ήταν ανάγκη να ταπεινωθεί τόσο; Δεν υπήρχε άλλος τρόπος σωτηρίας;
Προφανώς αυτό έπρεπε να γίνει. Έτσι όρισε η σοφία του Θεού, γιατί έπρεπε να ομοιωθεί κατά πάντα με τους αδελφούς, για να γίνει ελεήμων και πιστός Αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν για να κάνει εξιλέωση υπέρ των αμαρτιών του λαού.
Η ταπείνωσή Του όμως δεν τελειώνει εδώ, αυτή είναι μόνον η αρχή!
Μέχρι να ολοκληρώσει το έργο Του, θα πειρασθεί κατά πάντα, χωρίς αμαρτία, θα δοκιμασθεί πολύ, θα συκοφαντηθεί, θα απαξιωθεί, θα δεχθεί ονειδισμούς και καταφρόνηση και στο τέλος θα γίνει υπήκοος ατιμωτικού και επώδυνου σταυρικού θανάτου.
Οι άνθρωποι τους οποίους ήλθε να ευεργετήσει, δεν τον αναγνώρισαν, καίτοι ο ερχομός του ήταν προφητευμένος και καταγεγραμμένος στις Γραφές.
Δεν τον δέχθηκαν με χαρά αλλά τον κατεδίωξαν: «Εις τα ίδια ήλθε και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν».
Δεν ήσαν καθόλου φιλόξενοι και αυτό φάνηκε από την αρχή. Δεν του παραχώρησαν τόπο ούτε για να γεννηθεί, «δεν ήτο τόπος δι’ αυτούς εν τω καταλύματι».
Αν είναι δυνατόν! Να μην υπάρχει τόπος να γεννηθεί ο ενσαρκωθείς Κυβερνήτης του σύμπαντος. Αυτός δια του οποίου και δια τον οποίον εκτίσθησαν και συντηρούνται τα πάντα! Αυτός που χαρίζει ζωή, πνοή και πάντα τα προς ζωή και ευσέβεια! Αυτός από τον οποίον έρχεται κάθε δόση αγαθή και κάθε δώρημα τέλειον!
Τέτοια «μεγαλειώδη» υποδοχή επεφύλαξε η οικουμένη στον δημιουργό και σωτήρα της!
Τι κρίμα! Τόσο σκοτάδι! Τόση αχαριστία! Τόση άγνοια!
Αντί υποδοχής, αποστροφή. Αντί ευγνωμοσύνης σκληροκαρδία.
Ντροπή για τον άνθρωπο, τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού πλασθέντα.
Πόσο μεγάλη όμως είναι η καρδιά του Θεού! Δεν υπάρχει εις Αυτόν αλλοίωσις ούτε σκιά μεταβολής. Παραμένει σπλαχνικός, επιεικής, συγχωρητικός, και συνεχίζει να μας αγαπά, διότι αυτή είναι η φύσις Του. Ο Θεός είναι Αγάπη! Και είναι και τόσο απλός και ταπεινός!
Δέχθηκε να γεννηθεί σε ένα στάβλο, αυτός του προσφέρθηκε, δεν του δόθηκε άλλη επιλογή, ούτε απαίτησε κάτι άλλο, ανάλογο με την δόξα Του και την μεγαλοπρέπειά Του. Όμως, ούτε ο τόπος και οι συνθήκες, ούτε και οι σκληρές καρδιές απέτρεψαν ή εμπόδισαν την ενσάρκωσή Του. Τίποτε δεν τον απογοήτευσε ούτε τον αποθάρρυνε, από την συνέχιση της αποστολής και την ολοκλήρωση τελικά του έργου Του. Γεννήθηκε ο Σωτήρας! Μέσα από έναν στάβλο ξεπροβάλλει το φως και η ζωή στην οικουμένη. Χαίρεται ο ουρανός. Οι άγγελοι υμνούν, « Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Οι αγράμματοι ποιμένες σπεύδουν στη φάτνη και προσκυνούν. Όλη αυτή η πνευματική πανδαισία, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός, λαμβάνει χώρα σε ένα στάβλο. Είναι θαυμαστό, με πόσο μεγάλη τιμή και αξία κοσμεί στ’ αλήθεια ο Θεός αυτό τον καταφρονημένο τόπο!
Βεβαίως, πολύ εύκολα όλοι μας γινόμαστε επικριτές και στηλιτεύουμε την αδιάφορη και αφιλόξενη συμπεριφορά των ανθρώπων της εποχής εκείνης. Με την απόσταση όμως του χρόνου που μεσολάβησε και την εξέλιξη των γεγονότων, βρισκόμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση από αυτούς και ίσως οφείλουμε να είμαστε πιο επιεικείς απέναντί τους, λαμβάνοντας υπόψη την άγνοιά τους σχετικά με την εκπλήρωση των σχεδίων του Θεού.
Αν εμείς ζούσαμε στην εποχή εκείνη και στον τόπο που εξελίσσονται τα γεγονότα, άραγε θα ήμασταν πιο φιλόξενοι και θα κατανοούσαμε περισσότερα; Θα δεχόμασταν χωρίς αντίρρηση και θα παραχωρούσαμε μια γωνιά στο σπίτι μας για να γεννηθεί ο Χριστός;
Πόσοι από εμάς, στην εποχή που ζούμε, και έχουμε γνώση πλέον της αληθείας, είμαστε πρόθυμοι να φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας έναν άγνωστο περαστικό, που ψάχνει κατάλυμα, η μιαν ετοιμόγεννη γυναίκα; Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να προσφέρουμε αγόγγυστα την βοήθειά μας, σαν καλοί Σαμαρείτες σε έναν συνάνθρωπο - αδελφό μας, την ώρα που μας χρειάζεται;
Πόσο ανοικτές και έτοιμες είναι πραγματικά οι καρδιές μας για κάτι τέτοιο; Γιατί, δεν χρειάζεται οικονομική άνεση ή μεγάλο σπίτι. Η καρδιά είναι αυτή που φιλοξενεί.
Ο Χριστός βεβαίως δεν χρειάζεται να ξαναγεννηθεί στη φάτνη της Βηθλεέμ. Γεννιέται όμως αιώνες τώρα μέσα στις καρδιές ανθρώπων που τον επικαλούνται και του παραχωρούν την καρδιά τους σαν φάτνη. Μη φαντάζεστε όμως ότι σήμερα οι καρδιές είναι πιο δεκτικές και πιο πρόθυμες να δεχθούν τον Χριστό. Ο Ιησούς διαβαίνει, αναζητά τόπο, χτυπάει πόρτες, ψάχνει καρδιές πρόθυμες να τον φιλοξενήσουν. Μικρή είναι πάντα η ανταπόκριση. Λιγοστοί, σε σύγκριση με το σύνολο των ανθρώπων, είναι αυτοί που τον δέχονται. Σπάνια βρίσκει τόπο για να κατοικήσει. Οι περισσότεροι κυριευμένοι από βιοτικές μέριμνες, ανώφελα ενδιαφέροντα και σαρκικές απολαύσεις κλείνουν ερμητικά τα αυτιά τους και την καρδιά τους στο κάλεσμα του Θεού. Όμως ο Χριστός επιμένει και κάπου – κάπου στα βρώμικα μονοπάτια της γης βρίσκεται τόπος σαν το στάβλο της Βηθλεέμ, για να γεννηθεί. Είναι οι καρδιές χωλών, τυφλών, βεβλαμένων και απλοϊκών ανθρώπων, γιατί οι «πολυτελείς» καρδιές των καλών και των επιφανών δεν έχουν τόπο γι’ Αυτόν.
Με την ενσάρκωση του Χριστού, ο Θεός αποκάλυψε το πρόσωπό Του, τον χαρακτήρα Του, απέκτησε ψηλαφητή υπόσταση στα μάτια των ανθρώπων. Έπαυσε να είναι μια ανώτερη, άγνωστη, απροσδιόριστη και απρόσιτη δύναμη.
Αυτή λοιπόν τη χρονιά γιόρτασε τα δικά σου Χριστούγεννα. Δώσε τόπο στην καρδιά σου να γεννηθεί ο Χριστός. Κάνε τον δικό σου Θεό και συνοδοιπόρο στη ζωή σου.
Νίκος Χατζόπουλος
Δράμα
