Είναι σε όλους γνωστό ότι, για να επιβιώσει το σώμα μας, χρειάζεται καθημερινά, τροφή νερό και οξυγόνο. Η έλλειψη έστω και ενός από αυτά, καθιστά ανέφικτη τη συνέχιση της ζωής.
Χωρίς τροφή για μερικές εβδομάδες, επέρχεται θάνατος από ασιτία. Χωρίς νερό, το ίδιο αποτέλεσμα σε λίγες ημέρες, από αφυδάτωση. Χωρίς οξυγόνο, σε ελάχιστα λεπτά. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγνοήσει αυτές τις αναγκαίες απαιτήσεις του οργανισμού του. Το ίδιο μας το σώμα, μας προειδοποιεί έγκαιρα, με τους μηχανισμούς που ο Δημιουργός έθεσε σε αυτό. Αναπνέουμε αυτόματα το αναζωογονητικό οξυγόνο, χωρίς να το σχεδιάζουμε ή με οποιονδήποτε τρόπο να το προκαλούμε. Πεινάμε, και ξέρουμε από τη βρεφική μας ακόμη ηλικία, ότι πρέπει να φάμε. Και όταν διψάμε, το σώμα μας έγκαιρα μας ενημερώνει ότι υπάρχει άμεση ανάγκη, επίκειται αφυδάτωση και χρειάζεται οπωσδήποτε νερό.
Ο καλός Θεός, φρόντισε ώστε όλα αυτά τα απαραίτητα για τη ζωή στοιχεία να υπάρχουν άφθονα στη Γη και να έχει πρόσβαση σε αυτά και να τα απολαμβάνει κάθε άνθρωπος εντελώς δωρεάν, ασχέτως αν ο σύγχρονος κόσμος εμπορευματοποίησε και εκμεταλλεύεται τα πάντα. Κανένα αέριο δεν μπορεί να υποκαταστήσει το οξυγόνο και κανένα άλλο υγρό δεν είναι τόσο αναγκαίο για τη ζωή, όσο το νερό. Όλα αυτά χαρισμένα και προορισμένα για το σώμα μας, για την συντήρηση, την καλή λειτουργία και την επιβίωσή του. Και είναι χρέος μας να το φροντίζουμε, να το επιμελούμαστε και να μην παραβλέπουμε τις ανάγκες του.
Όμως, ο άνθρωπος εκτός από σώμα έχει και πνευματική υπόσταση. Έχει ψυχή, η οποία έχει τις δικές της ανάγκες και χρειάζεται την απαραίτητη φροντίδα για να είναι υγιής. Είναι το σημαντικότερο μέρος της οντότητάς μας που δεν επιτρέπεται να αγνοούμε.
Για το σώμα μας, όλοι φροντίζουμε ώστε να τρέφεται σωστά και υγιεινά, να ντύνεται καλά, να έχει όλες τις ανέσεις, να ξεκουράζεται. Όταν αρρωσταίνει ζητούμε τη βοήθεια του γιατρού, και καλά κάνουμε, γιατί είναι υποχρέωσή μας να φροντίζουμε το σώμα που μας χάρισε ο Θεός, σαν προσωρινή, για τον καιρό της επίγειας παροικίας μας, κατοικία.
Όμως, για την πολύτιμη ψυχή μας, που έχει αιώνιο προορισμό, δείχνουμε το ανάλογο ενδιαφέρον; Γνωρίζουμε ότι έχει και αυτή τις ανάγκες της και ότι πρέπει να την επιμεληθούμε; Μια στερημένη ψυχή είναι απογοητευμένη, στενάζει, αγωνιά, φοβάται, μελαγχολεί, έχει αιώνιες ανησυχίες, είναι άρρωστη. Η υγιής χαίρεται, αναπαύεται, ησυχάζει, εμπιστεύεται, γιατί έχει ειρήνη με τον Θεό. Και αυτό είναι το επίμαχο και καίριο σημείο της ψυχικής υγείας. Να είναι η ψυχή συμφιλιωμένη με τον Θεό και να έχει κοινωνία μαζί Του. Τότε ο άνθρωπος βρίσκει το δρόμο του, το αληθινό νόημα στη ζωή του και η ψυχή του ησυχάζει. «Επί τον Θεόν βεβαίως αναπαύεται η ψυχή μου, εξ’ αυτού πηγάζει η σωτηρία μου» (Ψαλμός ξβ΄:1).
Όσο ο άνθρωπος παραμελεί τη σχέση του με τον Θεό, αδικεί την ψυχή του και ζει στερημένος χωρίς ελπίδα και χωρίς προορισμό. Η ψυχή, όπως και το σώμα μας δεν πρέπει να στερείται, γιατί λιμοκτονεί, πονά, αρρωσταίνει, υποφέρει. Ακούμε για αναψυχή, για ψυχαγωγία, για διασκέδαση, τρόπους δηλαδή με τους οποίους προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει την ανάγκη της ψυχής. Προσπάθειες όμως άκαρπες, μάταιες και αναποτελεσματικές, αφού δεν επιφέρουν κανένα ουσιαστικό, ή μόνιμο όφελος, παρά μόνο ψήγματα ή ψευδαίσθηση στιγμιαίας ανακούφισης. Και ο λόγος είναι προφανής. Διότι η ψυχή έχει πνευματική υπόσταση και δεν ικανοποιείται με ταξίδια, διακοπές σε εξωτικά μέρη, χοροεσπερίδες, ποτά και παρόμοιες παροχές.
Σαν πνευματική λοιπόν οντότητα, χρειάζεται το δημιουργό Θεό. Είναι πλασμένη για να ζει κοντά Του. Χωρίς Αυτόν δεν είναι ικανοποιημένη και ας απολαμβάνει όλα τα υλικά αγαθά και τις διασκεδάσεις της γης. Τον επιποθεί, Τον εκζητεί, Τον ψάχνει. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο ψαλμωδός εκφράζει αυτόν τον πόθο, την ανάγκη και την αδημονία της ψυχής να είναι κοντά στο Θεό: «Καθώς επιποθεί η έλαφος τους ρύακας των υδάτων, ούτως η ψυχή μου σε επιποθεί Θεέ. Διψά η ψυχή μου τον Θεόν, τον Θεόν τον ζώντα, πότε θέλω ελθεί, και θέλω φανή ενώπιον του Θεού;» (Ψαλμός μβ΄:1,2). Ο Θεός είναι ασφαλές καταφύγιο σε κάθε περίσταση της ζωής, γεγονός που εμπνέει εμπιστοσύνη και αναπαύει την ψυχή του ανθρώπου. « Ο κατοικών υπό την σκέπην του Υψίστου υπό την σκιάν του Παντοκράτορος θέλει διατρίβει» (Ψαλμός 91:1). Μέσα στην αγκαλιά και την αγάπη του Θεού ξεκουράζεται η ψυχή, χαίρεται και μόνον τότε ευδοκιμεί. Έχει ανάγκη λοιπόν να τρέφεται με το λόγο του Θεού, ο οποίος τη ζωοποιεί, την ενδυναμώνει, την αγιάζει, την καθαρίζει, καθώς είναι «ζων, ενεργός και κοπτερότερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν», και «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρία εις πάντα τον πιστεύοντα».
Είναι απαραίτητη η καθημερινή και αδιάλειπτη επικοινωνία με Τον χορηγό της ζωής δια της προσευχής, καθώς μέσω αυτής συνομιλεί με τον Πατέρα, Του εμπιστεύεται κάθε πρόβλημα, αφήνει το βάρος και η ειρήνη του Θεού κυριαρχεί και αναπαύει.
Χρειάζεται επίσης την πλήρωση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο είναι «Πνεύμα υιοθεσίας, δυνάμεως, αγάπης και σωφρονισμού» και το χάρισε ο Θεός για να είμαστε ενωμένοι μαζί Του, να νικούμε τους πειρασμούς του εχθρού και να θανατώνουμε τις πράξεις του σώματος για να ζούμε.
Είναι τόσο απλός τελικά ο τρόπος για να ξεδιψάσει και να χορτάσει μια ψυχή. Τη λύση την έχει ο Θεός και την προσφέρει εντελώς δωρεάν σε όλους ανεξαιρέτως: «Ω πάντες οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα. Και οι μη έχοντες αργύριον έλθετε αγοράσατε και φάγετε οίνον και γάλα άνευ αργυρίου και άνευ τιμής... Κλίνατε το ωτίον σας, και έλθετε προς εμέ, ακούσατε και η ψυχή σας θέλει ζήσει» ( Ησαΐας νε΄:1,3)
Η Σαμαρείτιδα, στο πηγάδι του Ιακώβ, ακούγοντας τον Ιησού να λέει, «Πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου θέλει διψήσει πάλιν, όστις όμως πίει εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ το οποίον θέλω δώσει εις αυτόν, θέλει γίνει εν αυτώ πηγή ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. δ΄:13,14.), συνειδητοποίησε τη δίψα της, άδραξε την ευκαιρία, πίστευσε στο λόγο Του, επιπόθησε αυτό το νερό και ξεδίψασε αιώνια. Η ανταπόκρισή της άμεση, απλή και σωτήρια: «Κύριε δός μοι τούτο το ύδωρ, δια να μη διψώ, μηδέ να έρχομαι εδώ να αντλώ» (Ιωάν. δ΄:15).
Αν λοιπόν η ψυχή μας διψά, έχει δικαίωμα και υπάρχει τρόπος να ξεδιψάσει. Η λύση είναι απλή! «Εάν τις διψά, ας έρχεται προς εμέ, και ας πίνη.» (Ιωάν. ζ΄:37).
Νίκος Χατζόπουλος - Δράμα
