Είναι γεγονός ότι, στο πέρασμα των αιώνων, πολλές και σημαντικές προσωπικότητες εμφανίσθηκαν πάνω στη γη. Άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες που γοήτευσαν τους ανθρώπους της εποχής τους και επηρέασαν ή και καθόρισαν τη ζωή τους. Δεν έλειψαν βεβαίως και αυτοί που εντυπωσίασαν, θαυμάστηκαν αλλά εν τέλει, εγκαταλείφθηκαν διότι απογοήτευσαν όσους τους ακολούθησαν, καθώς αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, ανακόλουθοι και κατώτεροι των προσδοκιών που δημιούργησαν στους ανθρώπους.
Η προσωπικότητα όμως που ξεχωρίζει, που μέχρι σήμερα παραμένει το ίδιο εντυπωσιακή, που εξακολουθεί να συγκλονίζει τις καρδιές των ανθρώπων και να αλλάζει τις ζωές τους, είναι ο Ιησούς Χριστός.
Από την ημέρα που ανέλαβε την δημόσια διακονία Του, πριν δυο χιλιάδες χρόνια περίπου, η επίδρασή Του στις καρδιές των ανθρώπων υπήρξε καταλυτική! Πέρα από τα εντυπωσιακά θαύματα, η δύναμη του λόγου Του ήταν αυτή που συγκλόνιζε και προσδιόριζε νέες προοπτικές και ουσιαστικές προσδοκίες. Χωρίς όπλα και πολέμους, απέκτησε αναρίθμητους, αφοσιωμένους οπαδούς, έτοιμους να θυσιαστούν για χάρη Του. Η θέρμη των ανθρώπων που Τον πιστεύουν και Τον ακολουθούν ακόμη και σήμερα, είναι ίδια παρ’ ότι πέρασαν τόσοι αιώνες.
Αυτό και μόνο καταδεικνύει ότι ο λόγος Του είναι αλήθεια γιατί είναι λόγος Θεού και ενεργείται μεταξύ των πιστευόντων. Φέρνει αποτελέσματα, επιδρά ευεργετικά, αλλάζει καρδιές, δίνει νόημα και έναν ουράνιο προορισμό, μιαν ένδοξη προοπτική! Αυτόν τον Χριστό, τον σωτήρα του κόσμου, προανήγγειλαν οι προφήτες. Αυτόν, τον ταπεινό υιό του τέκτονος από τη Ναζαρέτ σύστησε ο Ιωάννης ο βαπτιστής, λέγων «Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», (Ιωαν. α:29). Αυτόν κήρυττε στους έρημους τόπους της Ιουδαίας, όπου βάπτιζε, λέγοντας, «Εγώ σας βαπτίζω εν ύδατι, εν μέσω δε υμών ίσταται εκείνος τον οποίον σεις δεν γνωρίζετε. Αυτός είναι ο οπίσω μου ερχόμενος, όστις είναι ανώτερός μου, του οποίου εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το λωρίον του υποδήματος αυτού» (Ιωαν. α:26,27).
Σύστηνε τον Ιησού, σαν Υιό του Θεού, όχι γιατί εντυπωσιάστηκε όπως και άλλοι πολλοί, αλλά κυρίως διότι η ουράνια, από τον Θεό, πληροφόρηση που είχε ήταν καθοριστική και δεν επιδεχόταν καμιάν αμφισβήτηση, όπως ο ίδιος μαρτυρεί. «Και εγώ δεν εγνώριζον αυτόν, αλλά ο πέμψας με δια να βαπτίζω εν ύδατι, εκείνος μοι είπεν, εις όντινα ίδης το Πνεύμα καταβαίνον και μένον επ΄αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίζων εν Πνεύματι Αγίω. Και εγώ είδον και εμαρτύρησα ότι ούτος είναι ο Υιός του Θεού» (Ιωαν. α:33,34). Και όχι μόνον αυτό, αλλά άκουσε και την φωνή του Θεού, που έλεγε: «Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην», (Ματθ. γ:17). Βέβαιος για την αποστολή του, ως πρόδρομος του Κυρίου, στέκεται με παρρησία, καλεί σε μετάνοια έναν λαό απομακρυσμένο από το θέλημα του Θεού και ελέγχει με εξουσία. Γύρω του συγκεντρώνεται μεγάλο πλήθος ανθρώπων, εξομολογείται τις αμαρτίες του και βαπτίζεται εν ύδατι εις μετάνοια. Η φήμη του απλώνεται ραγδαία, και οι Ιουδαίοι, Ιερείς και Λευίτες προβληματίζονται από αυτή την δυναμική παρουσία. Όμως, ο Ιωάννης έχει απόλυτη αυτογνωσία, καθώς ξέρει καλά ότι, δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός, ούτε ο Ηλίας, ούτε ο προφήτης, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», απεσταλμένος έμπροσθεν Εκείνου. Μένοντας ταπεινός υπηρέτης, ολοκλήρωσε την αποστολή του. Η χαρά η δική του επληρώθη, και πλέον ησυχάζει, καθώς γνωρίζει ότι τώρα, «Εκείνος πρέπει να αυξάνη, αυτός δε να ελαττώνεται».
Είναι γεγονός ότι ο Ιωάννης ο βαπτιστής, υπήρξε ένας ξεχωριστός άνθρωπος, εκλεκτό, πολύτιμο και εύχρηστο σκεύος στα χέρια του Θεού. Πρωταγωνιστής στο έργο του Θεού! Όμως δεν ήταν Θεός, αλλά άνθρωπος, χοϊκός, με προβληματισμούς. Και αυτό δεν τον μειώνει στα μάτια του Θεού, ούτε φυσικά ακυρώνει το έργο το οποίο επιτέλεσε. Ο Θεός γνωρίζει την πλάση του Ιωάννη και τη δική μας και δείχνει κατανόηση και συγκατάβαση, διότι δεν ξεχνά ότι είμαστε χώμα!
Και είναι εντυπωσιακό ότι η Αγία Γραφή, σαν αληθινός λόγος Θεού, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν συγκαλύπτει ατέλειες, ούτε ηρωοποιεί τους πρωταγωνιστές της, όσο άγιοι και αφιερωμένοι και αν είναι. Μαζί με τα “κατορθώματά τους”, παρουσιάζει τις πτώσεις και τις αδυναμίες τους, αναγνωρίζοντας την ανθρώπινη φύση τους. Όταν λοιπόν ο Ιωάννης, μετά την σθεναρή μαρτυρία του για τον Χριστό, βρέθηκε φυλακισμένος, απομονωμένος, ταλαιπωρημένος και προφανώς απορημένος, αδυνατώντας ίσως να κατανοήσει αυτό που του συμβαίνει, αποστέλλει δύο μαθητές του στο Χριστό, για να πάρει απάντηση στο ερώτημα, «Συ είσαι ο ερχόμενος ή άλλον προσδοκώμεν;» (Ματθ. ια:3). Δεν μπορούμε βεβαίως να γνωρίζουμε γιατί ο Ιωάννης, άνδρας με τέτοιο πνευματικό ανάστημα, εκφράζει έναν τέτοιο προβληματισμό. Πολύ δε περισσότερο να τον κρίνουμε, εμείς που ούτε κατά διάνοια τολμούμε να συγκριθούμε μαζί του. Εικάζοντας μόνο και προσεγγίζοντας με πολύ σεβασμό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ίσως κατεβλήθη από την κακουχία της φυλακής. Ίσως ακόμη δεν περίμενε, ούτε είχε σκεφθεί ότι δίνοντας μαρτυρία για τον Χριστό, θα είχε τέτοια αντιμετώπιση. Ενδεχομένως, έχοντας κατά νου τα τόσα θαυμαστά ενεργήματα του Κυρίου, να περίμενε μια θαυματουργική απελευθέρωση. Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι η συνολική στάση και υπηρεσία του Ιωάννη και όχι μια στιγμιαία αδυναμία στην οποία μπορεί να βρεθεί ο καθένας.
Ο Ιωάννης, πιστός στην αποστολή που του ανέθεσε ο Κύριος, άνοιξε το δρόμο για να έρθει ο Χριστός, και μετά ταπεινά παραμέρισε για να περάσει και να δοξαστεί ο Χριστός. Η απάντηση του Κυρίου στο ερώτημά του, ήταν άμεση, προσωπική και απόλυτα πειστική, ικανή να καλύψει την ανάγκη του Ιωάννη. Ιδιαίτερα δε εντυπωσιακός και συγκινητικός υπήρξε ο τρόπος με τον οποίο ο Κύριος συστήνει τον Ιωάννη στους όχλους, «Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγέρθη μεγαλύτερος Ιωάννου του βαπτιστού», (Ματθ. ια:11).
Την ίδια πειστική και λυτρωτική απάντηση μπορεί να δώσει ο Ιησούς σε όλους εμάς, που παρ’ ότι Τον γνωρίσαμε, ενδεχομένως βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε σε τέτοιους στιγμιαίους προβληματισμούς. Και είναι πρόθυμος επίσης, να πείσει την κάθε ειλικρινή ψυχή που ψάχνει απαντήσεις και διαβεβαιώσεις, μέσα στη σύγχυση και την αποστασία της σύγχρονης εποχής. Είναι επείγουσα όμως ανάγκη, να αφυπνιστούμε όλοι, σαν έθνος Χριστιανικό, σαν Εκκλησία του Χριστού, σαν άτομα και οικογένειες και να σφυρηλατήσουμε στενές σχέσεις αγάπης και αφοσίωσης με τον Ιησού μας Χριστό, τον αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς μας.
Ο Κύριος έρχεται! «Το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν ελθέ, και όστις ακούει ας είπη Ελθέ»! (Αποκ. κβ:17). Η εκκλησία του Χριστού περιμένει (;) Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος «θα μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γίνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού» (Φιλιπ. γ:21).
Νίκος Χατζόπουλος - Δράμα
