Οικονομικές δυσκολίες, φορτία πολλά και δυσβάσταχτα, προβλήματα πολλά και δυσεπίλυτα, θλίψεις πολλές και ανυπόφορες, δυσκολίες πολλές και ανυπέρβλητες, όρη μεγάλα και αδιάβατα, ασθένειες πολλές και ανίατες, αναστήματα ψηλά και δυσθεώρητα, δάση πυκνά και απροσπέλαστα, μακροχρόνια ανεργία κ.τ.λ.
Αυτοί είναι κάποιοι από τους λόγους που μπορεί να βυθίσουν τον άνθρωπο στη θλίψη, την απογοήτευση και την απελπισία με επικίνδυνες προεκτάσεις ακόμη και για την ίδια του τη ζωή.
Γνωρίζουμε πόσοι πολλοί συνάνθρωποί μας δεν άντεξαν τα βάρη αυτών των θλίψεων και στράφηκαν εναντίον του εαυτού τους δίνοντας τέλος στην γκρίζα ζωή τους μη βρίσκοντας τον παραμικρό λόγο να χαρούν. Ο Λόγος του Κυρίου μας βεβαιώνει ότι ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό το σημείο εξ´ αιτίας ενός κενού που υπάρχει μέσα του και δημιουργείται από την έλειψη του αισθήματος του “αγαπάν” και του “αγαπάσθαι”.
Διαβάζουμε στη δεύτερη προς Κορινθίους επιστολή στο δεύτερο κεφάλαιο: «Αρκετόν είναι εις τον τοιούτον αύτη η επίπληξις η υπό των πλειοτέρων·ώστε το εναντίον πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε, διά να μη καταποθή ο τοιούτος υπό της υπερβαλλούσης λύπης. Διά τούτο σας παρακαλώ να βεβαιώσητε προς αυτόν την αγάπην σας». Βλέπουμε επομένως πως το αίσθημα της έλειψης του «αγαπάσθαι» φέρνει στον άνθρωπο την υπερβολική θλίψη η οποία μπορεί να τον «καταπιεί» ενώ το αίσθημα αποδοχής και συγχώρεσης του δίνει χαρά και ελπίδα. Ο Λόγος του Κυρίου μας δίνει χαρά: «Θλίψεις και στενοχωρίαι με εύρηκαν· τα προστάγματά σου όμως είναι η χαρά μου», Ψαλ. ριθ:143.
Είναι βέβαιο πως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε παραπάνω από ένα λόγο να είμαστε λυπημένοι. Μάλιστα το να είσαι λυπημένος στις παραπάνω περιπτώσεις είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όχι όμως για τον χριστιανό, όχι για το παιδί του Θεού, επειδή το παιδί του Θεού δεν ζει τη «φυσική» ζωή αλλά την «υπέρ» φυσική. Δεν περιμένει να εξαλειφθούν όλα τα προβλήματα για να χαρεί, γιατί απλούστατα αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Τα προβλήματα θα λείψουν όταν λείψουμε και εμείς.
Ο Λόγος του Κυρίου μας προτρέπει να χαιρόμαστε κάθε μέρα «Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Κύριος· ας αγαλλιασθώμεν και ας ευφρανθώμεν εν αυτή», Ψαλμ. ριη:24.
Η υπερβολική λύπη είναι αμαρτία, είναι υπερηφάνεια, είναι ολιγοπιστία. Αφού τον σπουδαιότερο λόγο για να χαρούμε τον έχουμε, εσύ γιατί λυπάσαι; Αφού ο Κύριος έγραψε το όνομά μας στο βιβλίο της ζωής γέμισε η καρδιά μας με χαρά. Η Λύτρωση μπορεί να μας δίνει χαρά ακόμη και εν μέσω πολλών θλίψεων γευόμενοι από τώρα τη μέλλουσα χαρά: «Και οι λελυτρωμένοι του Κυρίου θέλουσιν επιστρέψει και ελθεί εν αλαλαγμώ εις Σιών· και ευφροσύνη αιώνιος θέλει είσθαι επί της κεφαλής αυτών· αγαλλίασιν και ευφροσύνην θέλουσιν απολαύσει· η λύπη και ο στεναγμός θέλουσι φύγει», Ησ. να:11.
Γίνε νικητής. Μπορείς να νικήσεις τη θλίψη, την απογοήτευση την απελπισία το μαρασμό, μόνο με την πίστη στο Χριστό και στο έργο Του. Μάθε να χαίρεσαι και να ευφραίνεσαι εν Κυρίω γιατί «Η ευφραινομένη καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν· το δε κατατεθλιμμένον πνεύμα ξηραίνει τα οστά», Παρ. ιζ´-22.
Το ψηλότερο στάδιο της χαράς του χριστιανού είναι η «ανεκλάλητη και ένδοξη χαρά», Πέτρ. Α´ α:8, η οποία προέρχεται από την «θέα του Θεού». Μετά ακολουθεί η «καθ´ υπερβολήν χαρά» που προέρχεται από την ακοή της φωνής του νυμφίου, Ιωάν. γ:29. Κατόπιν είναι η «πλήρης χαρά» που προέρχεται από την εκπλήρωση των αιτημάτων μας από τον Κύριο, Ιωάν. ις:24. Μετά ακολουθεί η αναφαίρετη Θεόσταλτη χαρά, Ιωάν. ις:22.
Όλα ξεκινούν από τον Θεό και όλα εν τέλει καταλήγουν σε Αυτόν, και μόνο η χαρά που προέρχεται από τον Κύριο ως καρπός του Αγίου Πνεύματος είναι μόνιμη και ψυχοφελής για τον άνθρωπο, διαφορετικά ισχύει το εδάφιο από το βιβλίο των Παροιμιών ιδ:13: «Έτι και εις τον γέλωτα πονεί η καρδία· και το τέλος της χαράς είναι λύπη».
