Ολόκληρος ο κόσμος, στα πέρατα της οικουμένης, γιόρτασε ακόμη ένα Πάσχα.
Για μια μικρή μερίδα ανθρώπων, τους συνειδητούς δηλαδή Χριστιανούς, αποτέλεσε άλλη μια ευκαιρία για πνευματική ανακαίνιση και ψυχική ανάταση, καθώς μέσα από κατανυκτικές ακολουθίες θυμήθηκαν ξανά τα πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τη θυσία Του επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά και την ένδοξή Του Ανάσταση.
Για τους κατ’ όνομα Χριστιανούς, αφορμή για κόκκινα αυγά, παραδοσιακά φαγητά, οικογενειακό τραπέζι, ευχές χωρίς περιεχόμενο, ξεφάντωμα και άλλα πολλά που καμιά σχέση δεν έχουν με το πραγματικό νόημα της γιορτής. Για κάποιους άλλους, δεν ήταν τίποτε περισσότερο, παρά μια ευχάριστη ανάπαυλα στην καθημερινή ρουτίνα της ζωής, με συνεχόμενες αργίες και μια καλή ευκαιρία για ταξίδια και προσωρινή απόδραση από τα προβλήματα.
Ο καθένας δηλαδή, δίνει το δικό του νόημα και διαφορετικά προσδιορίζει και αντιλαμβάνεται το μήνυμα που, αιώνες τώρα, εκπέμπει αυτό το συγκλονιστικό γεγονός του Θείου Πάθους, της σταύρωσης και της ένδοξης Ανάστασης του Ιησού Χριστού.
Για τους Χριστιανούς όμως, το Πάσχα είναι και πρέπει να αποτελεί πρωτίστως, πέραν όλων αυτών, πνευματική γιορτή και πανδαισία, φορέα ενός μοναδικού, διαχρονικού και σωτηρίου μηνύματος. Είναι «εορτών εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων». Ανάμνηση της αγάπης και της προσφοράς του Θεού στον άνθρωπο. Αυτή είναι η πραγματική διάσταση της εορτής και μόνο έτσι έχει νόημα και αξίζει να εορτάζεται. Διαφορετικά είναι άλλη μια αργία ανάμεσα σε τόσες άλλες.
Ο Χριστός βεβαίως, δεν σταυρώνεται ούτε ανασταίνεται κάθε χρόνο, διότι «δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν» (Εβρ. θ:12).
Και είναι φυσικά μεγάλη αχαριστία και αγνωμοσύνη, να ανακαλούμε απλά και μόνο στη μνήμη μας μια φορά το χρόνο, δηλαδή κάθε Πάσχα, όλα αυτά τα φοβερά και μοναδικά στην ιστορία γεγονότα που συνέβησαν για την δική μας σωτηρία.
Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, αναστήθηκε για την δικαίωσή μας, αναλήφθηκε και τώρα ζει εις τα δεξιά του πατρός και μεσιτεύει υπέρ ημών. Δεν μας ξέχασε δηλαδή. Δεν σταυρώθηκε, αναστήθηκε και έκτοτε μας εγκατέλειψε στην τύχη μας. Δεν αδιαφορεί για τα προβλήματα και τις ανάγκες του καθενός μας. Η αγάπη, που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Θεού, η πληρέστερη περιγραφή και ο ακριβέστερος χαρακτηρισμός της προσωπικότητάς Του, δεν έχει όρια και δίδεται άνευ όρων. Ο Θεός είναι αγάπη! Το κόστος που πλήρωσε για την σωτηρία μας είναι τεράστιο, ανυπολόγιστο. Κάθε σύγκριση ή παραλληλισμός με τη δική μας αγάπη, είναι τουλάχιστον ατυχής και οπωσδήποτε άστοχη. Είναι αδικία λοιπόν να καταλογίζουμε τέτοιες συμπεριφορές στον Θεό της αγάπης και του ελέους. Ο Θεός είναι υπέρ ημών. Απόδειξη ο σταυρός! Δεν λυπήθηκε τον μονογενή Υιό Του, αλλά Τον παρέδωσε υπέρ πάντων ημών και μαζί με Αυτόν χαρίζει σε μας τα πάντα. Η Θεία δύναμις αυτού εχάρισε εις ημάς πάντα τα προς ζωή και ευσέβεια. Δεν μας δίνει από τον πλούτο, αλλά κατά τον πλούτο της χάριτός Του. Δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό Του. Το κόστος της εξαγοράς μας από τον θάνατο είναι αποτυπωμένο στις πληγές του Χριστού. Τα πρόσωπα όλων των παιδιών Του είναι ζωγραφισμένα στις παλάμες Του. Προς άρση κάθε αμφιβολίας ή δυσπιστίας, εμφατικά μας διαβεβαιώνει ο λόγος Του: «Δύναται γυνή να λησμονήση το θηλάζον βρέφος αυτής, ώστε να μην ελεήση το τέκνον της κοιλίας αυτής; Αλλά και αν αύται λησμονήσωσιν, εγώ όμως, δεν θέλω λησμονήσει. Ιδού, επί των παλαμών μου σε εζωγράφισα, τα τείχη σου είναι πάντοτε ενώπιόν μου», (Ησ. μθ:15,16).
Όποιος λοιπόν αγαπά με τόσο πάθος, δεν λογαριάζει κανένα κόστος και δεν διστάζει να θυσιάσει τα πάντα. Και με τόσο πάθος αγαπάει μόνον ο Θεός!
Συνεπώς, είναι ασέβεια να αμφισβητεί ο άνθρωπος την αγάπη και το ενδιαφέρον του Θεού. Είναι θρασύτητα να διαμαρτύρεται σε κάθε ευκαιρία και χωρίς φόβο να μέμφεται τον Θεό. Όχι κάποιον άνθρωπο, όμοιό του, αλλά τον Θεό του ουρανού και της γης, τον Δημιουργό των πάντων, «οι οφθαλμοί του οποίου είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα Αυτού εις την δέησιν αυτών» (Α΄. Πέτρου γ:12).
Είναι όμως, σοφός ο άνθρωπος που έχει φόβο Θεού. Που κλίνει ταπεινά το κεφάλι του και κάμπτει τον τράχηλό του μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης του Θεού. Που αισθάνεται απέραντη ευγνωμοσύνη, συγκλονισμένος από την θυσία του Ιησού Χριστού. Αυτός ο άνθρωπος, που αγγίχθηκε από την αγάπη του Θεού, αισθάνεται ότι ο Θεός είναι μαζί του, τον περιβάλλει πανταχόθεν, αφουγκράζεται την αγωνία του και δεν θα τον αφήσει ούτε θα τον εγκαταλείψει. Ποτέ δεν θα οδηγηθεί στο λανθασμένο συμπέρασμα, ούτε θα διαλογισθεί ότι, « η οδός μου είναι κεκρυμμένη από του Κυρίου και η κρίσις μου παραμελείται υπό του Θεού μου» ( Ησ. μ:27).
Είναι σίγουρος, όπως ο ψαλμωδός ότι, «και αν ο πατήρ μου και η μήτηρ μου με εγκαταλείψωσιν ο Κύριος όμως θέλει με προσδεχθεί» (Ψαλμ. κζ:10) και απόλυτα βέβαιος ότι, «καθώς σπλαχνίζεται ο πατήρ τα τέκνα, ούτως ο Κύριος σπλαχνίζεται τους φοβουμένους Αυτόν», (Ψαλμ. ργ:13).
Είθε, αυτή η ενθύμηση του πάθους και του σταυρικού θανάτου του Κυρίου, να μετουσιωθεί σε αναμφισβήτητη, πειστική και ανεξίτηλη βεβαιότητα της μοναδικής αγάπης και του αδιάκοπου ενδιαφέροντος του Θεού, στις καρδιές όλων μας.
Νίκος Χατζόπουλος - Δράμα
