«Κλείσε την πόρτα…»
(Β΄ Βασιλ. δ:21)
Το να πιστεύεις σε μια ανώτερη δύναμη, σε έναν γενικό, αόριστο Θεό, δε θα σε πάει πολύ μακριά. «…και τα δαιμόνια έχουν πίστη στο Θεό, που έχει ως αποτέλεσμα να φρίττουν» (Ιακώβου 2:19). Αν πάλι θεωρείς ότι όλες οι θρησκείες λένε περίπου τα ίδια, δεν έχεις παρά να γονατίσεις ταπεινά και να ζητήσεις με μετάνοια και συντριβή Τον Κύριο Ιησού Χριστό να σου αποκαλυφθεί! Ο ίδιος δηλώνει ότι: «Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή· κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού· αν γνωρίζατε εμένα, θα γνωρίζατε και τον Πατέρα μου» (Ιωάννης 14:6).
Ποια η πραγματική σου διαφορά με κάποιον που δηλώνει άθεος; Αυτός πιστεύει ότι όλα τα γεγονότα είναι θέμα τύχης, καλών ή κακών συγκυριών στη ζωή. «Αρρώστησες βαριά; Ήταν να γίνει και έγινε, χρησιμοποίησε ότι μέσα διαθέτεις και αν τα καταφέρεις καλώς, αλλιώς… αυτά έχει η ζωή». Τι διαφοροποιεί τη ζωή σου απ’ τη ζωή του; Η μόνη διαφορά είναι το αρνητικό μόριο «δεν» στο ρήμα ΠΙΣΤΕΥΩ; Πώς αντιμετωπίζω τις μπόρες και τις καταιγίδες που εξαίφνης μπορεί να ξεσπάσουν στη ζωή μου; Στηρίζομαι στις ικανότητες μου, στην εμπειρία μου, στη δύναμη μου; Ή πιστεύω σε ένα ζωντανό Θεό που δίνει το παρόν και ενεργεί σε κάθε πτυχή της επίγειας διαδρομής μου.
«Μόνο με πίστη»
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται του Κυρίου ένας νέος δρόμος ανοίγεται μπροστά του: «Γι' αυτό, αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα». (Β΄ Κορ. 5:17). Ένας δρόμος που μπορείς να τον περπατήσεις μόνο με έναν τρόπο, μιας και είναι ο μοναδικός που ευαρεστεί τον Πατέρα Θεό! Η ΠΙΣΤΗ! «…άνευ δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν» (Εβραίους ιβ:6). Τύχη, αναποδιές, κακές συγκυρίες, δεν υπάρχουν για το παιδί του Θεού. Τα πάντα στη ζωή του (οικογένεια, εργασία, υγεία) μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο του Πνεύματος του Αγίου και συνεργούν πάντα εις το αγαθό σ’ αυτόν που αγαπάει τον Θεόν και μένει έως τέλους ΠΙΣΤΟΣ!
Στο βιβλίο Β΄ Βασιλέων, δ΄ κεφάλαιο, διαβάζουμε για μια γυναίκα Σουναμίτιδα που πέθανε το μονάκριβο παιδί της. «Και λαβών αυτό, έφερεν αυτό προς την μητέρα αυτού, και εκάθησεν επί των γονάτων αυτής μέχρι μεσημβρίας και απέθανε. Και ανέβη και επλαγίασεν αυτό επί της κλίνης του ανθρώπου του Θεού, και έκλεισε την θύραν επάνωθεν αυτού και εξήλθε». Ο Θεός επέτρεψε να χάσει το μόνο παιδί που είχε. Πώς έπρεπε να αντιδράσει; Σ’ ένα δωμάτιο στο επάνω πάτωμα του σπιτιού της φιλοξενούσε τον Ελισσαιέ τον προφήτη του Θεού. Γι’ αυτήν δεν ήταν ένα απλό δωμάτιο. ‘Ήταν ο άγιος χώρος της παρουσίας του Θεού! Πήρε λοιπόν το παιδί στα χέρια της, ανέβηκε, και «επλάγιασε αυτό στο κρεβάτι του ανθρώπου του Θεού». Αυτή είναι μια πράξη παραχώρησης του προβλήματος μας στο Κύριο! «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις. «Αναθέτω σε σένα το πρόβλημα μου και ελπίζω ότι θα ενεργήσεις» (Ψαλμ. λζ΄).
Δεν είναι εύκολο. Στη πραγματικότητα είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται ο πιστός του Κυρίου να κάμει. Φέρνεις το πρόβλημα στον Κύριο και το αφήνεις εκεί! Η ιστορία όμως δε σταματά εδώ, συνεχίζει: «και έκλεισε τη θύρα επάνωθεν αυτού και εξήλθε…». Ο μεγάλος πειρασμός για όλους μας είναι το κλείσιμο της πόρτας. «Ναι, ακουμπώ το πρόβλημα, την αδυναμία μου στον Κύριο αλλά θέλω η πόρτα να είναι ανοιχτή. Δε θέλω να χάσω την όψη του παιδιού, θέλω να το παρακολουθώ, να έχω κάποιον έλεγχο, νομίζοντας πως η παρουσία μου είναι αναγκαία.
Η λύση στο πρόβλημα
«Και ότε εισήλθεν ο Ελισσαιέ εις την οικίαν, ιδού το παιδίον νεκρόν, πλαγιασμένον επί της κλίνης αυτού. Εισήλθε λοιπόν, και έκλεισε την θύραν όπισθεν των δύο αυτών και προσηυχήθη εις τον Κύριον… Και εκάλεσεν αυτήν, και ότε εισήλθε προς αυτόν είπε: Λάβε τον υιόν σου. Και εκείνη εισήλθε και έπεσεν εις τους πόδας αυτού και προσεκύνησεν έως εδάφους και εσήκωσεν τον υιόν αυτής και εξήλθε» (Β΄ Βασ. δ:32-33,36-37).
Το παιδί αναστήθηκε, ο Θεός που ανασταίνει νεκρούς, έδωσε το παιδί στη μητέρα του. «Διά πίστεως… έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας» (Εβρ. ια:35).
Χρειάζεται πίστη για να κλείσουμε τη πόρτα. Χρειάζεται πίστη για να τη διατηρήσουμε κλειστή! Πίστη, εμπιστοσύνη στο Κύριο να παραδώσω κάτι από τα δικά μου χέρια στα δικά Του και να περιμένω τι ΑΥΤΟΣ τελικά θα κάνει. Όσο πιο κοντά είμαι με τον Κύριο τόσο πιο πολύ Τον γνωρίζω. ‘Όσο πιο πολύ Τον γνωρίζω τόσο πιο πολύ Τον αγαπώ. Όσο πιο πολύ Τον αγαπώ τόσο πιο πολύ Τον εμπιστεύομαι! Μόνο έτσι μπορώ να κλείσω τη πόρτα μένοντας ήσυχος πως ο Κύριος είναι «ικανός να κάνει περισσότερα απ’ όσα ζητούμε ή νοούμε...» (Εφ. 3:20).
Λουκάς Ποζιός
