Άλλος ένας από την “παλιά φρουρά” της εκκλησίας, αναχώρησε πριν από λίγες μέρες για την αιώνια δόξα του ουρανού. Ο αδελφός μας Παναγιώτης Κοροβέσης.
Δεν υπήρξε ποτέ κήρυκας του ευαγγελίου ή διδάσκαλος της εκκλησίας, ήταν όμως ένας γνήσιος και αληθινός χριστιανός που κήρυττε τον Χριστό με την ζωή του και μας δίδασκε όλους με το παράδειγμα του.
Γεννήθηκε στο Λότι, ένα μικρό χωριό της Γορτυνίας το 1925. Μεγάλωσε σε μια πολύ φτωχή οικογένεια και σε ηλικία 13 χρονών ήρθε στην Αθήνα για να δουλέψει. Ο Κύριος τον διατήρησε στην ζωή στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και το 1945 άκουσε πρώτη φορά το μήνυμα του ευαγγελίου από τον αδελφό Κωνσταντίνο Κρίσιλα στο Θησείο. Πήγε και στην εκκλησία των Κάτω Πετραλώνων όπου άκουσε κάποια κηρύγματα αλλά αρχικά δεν εκτίμησε το μήνυμα της αιωνίου ζωής. Αργότερα πιστεύει στον Χριστό η αδελφή του και ακούει πάλι την πρόσκληση του ουρανού.
Φεύγει για φαντάρος και όταν απολύεται το 1950 αρχίζει να παρακολουθεί κάποια κηρύγματα, δέχεται μέσα στην καρδιά του τον Λόγο του Θεού και αποφασίζει να ακολουθήσει τον Χριστό. Αρραβωνιασμένος τότε με μια κοπέλα, η μεταστροφή του στο ευαγγέλιο γίνεται αιτία να χωρίσουν.
Ο Κύριος του χαρίζει όμως το 1954 μια θυγατέρα δικιά Του, μια γυναίκα ενάρετη, την Κούλα Φέγγου, αδελφή του Λούη Φέγγου. Μαζί αποκτούν επτά παιδιά, πέντε αγόρια και δύο κορίτσια. Τα μεγάλωσαν με πολύ αγώνα, με πολύ προσευχή, αλλά και με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Όλα τα παιδιά τους έγιναν πιστοί και ένθερμοι χριστιανοί και υπηρέτησαν και υπηρετούν τον Κύριο, ο καθένας με τον τρόπο του. Από τα παιδιά τους απέκτησαν δεκαέξι εγγόνια και τέσσερα δισέγγονα, και αυτά όλα πιστά.
Όταν αρρώστησε η αδελφή Κούλα την φρόντισε με πολύ αγάπη μέχρι το τέλος της. Και όταν τα παιδιά του, του έλεγαν να φέρουν έστω μια γυναίκα να τον βοηθάει έλεγε: “αυτή η γυναίκα μας υπηρέτησε όλους τόσα χρόνια και τώρα θα την υπηρετήσω όπως μπορώ.”
Τον χαρακτήριζε πολύ η φιλοξενία (παλαιότερα συνέχεια φιλοξενούνταν σπίτι του αδελφοί από την επαρχία, αλλά και ξένοι) και η βοήθεια προς τους πτωχούς. Ακόμα και τώρα, λίγο πριν αναχωρήσει, όλη η σύνταξη του πήγαινε σε άπορους και πρόσφυγες. Ίσως επειδή υπήρξε και ο ίδιος στην ζωή του πολύ φτωχός, αν και πολύ εργατικός (οι ώρες που δούλεψε είναι οι τριπλάσιες από το μέσο όρο), και τίμιος. Επίσης τον χαρακτήριζε η συνεχής επιθυμία του να ομολογεί τον Κύριο, και μάλιστα με πολύ καρπό σε ψυχές. Πλούσια η είσοδός του στον ουρανό.
Τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του δύο φορές είπε ότι είδε αγγέλους στο δωμάτιο του και την τελευταία μέρα, την Παρασκευή ύψωσε τα χέρια του κι έφερε μια ευλογημένη προσευχή κι ευχαριστία στον Κύριο. Μετά είπε: “δεν θα μου ξαναφέρετε φαγητό γιατί δεν μου χρειάζεται πια, ήρθε η ώρα μου, φεύγω”. Και το Σαββάτο το πρωί έχοντας πλήρη επίγνωση, αναχώρησε.
Λέει μια ωραία προσευχή: “Ας είναι χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά.” Αυτό ήταν το τέλος του αδελφού Παναγιώτη, τέλος μιας ευλογημένης χριστιανικής ζωής, και μακάρι να είναι και το τέλος όλων μας. Η ζωή του μαρτυρεί ότι τώρα αναπαύεται στην αγκαλιά του Κυρίου, τον οποίο αγάπησε και ακολούθησε σ’ όλη του τη ζωή.
