Εξ’ ορισμού, ο αθεϊσμός είναι μία φιλοσοφία χωρίς ελπίδα. Δεν προσφέρει απαντήσεις σε κανένα βασικό ερώτημα της ζωής. Δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε τη δημιουργία του Σύμπαντος, ούτε την εμφάνιση της ζωής. Για αυτό και ο Λόγος του Θεού συνδέει σε πολλά σημεία την αθεΐα με την αφροσύνη: «Είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός.» Ψαλμός 14:1
Σε ένα ακόμη όμως βασικό σημείο που αποτυγχάνει πλήρως ο αθεϊσμός είναι η ερμηνεία της ηθικής διάστασης του ανθρώπου. Είναι κοινά αποδεκτό ότι υπάρχει μία παγκόσμια και καθολική αίσθηση του τι είναι καλό και τι είναι κακό. Όλοι θα αντιδράσουμε μπροστά σε ένα παιδί που κακοποιείται βάναυσα από έναν μεγαλύτερο και θα θελήσουμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη. Ή θα πονέσουμε για δύο ηλικιωμένους που η συγγένεια τους πέταξε στο δρόμο για να μην αποτελούν οικονομική αιμορραγία.
Αλλά τι νόημα έχουν έννοιες όπως δικαιοσύνη, σπλάχνα, φιλότιμο και πρόνοια σε ένα σύμπαν που διέπεται από τη θεωρία της εξέλιξης; Αν είμαστε απλά προϊόν τυχαίων διεργασιών, τότε ο μοναδικός νόμος που θα έπρεπε να βλέπουμε γύρω μας θα ήταν αυτός της επικράτησης του ισχυρότερου. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ο πιο αδύναμος πρέπει να εξοντώνεται για να μην εμποδίζει την περαιτέρω εξέλιξη του είδους. Πώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε λάθος το Ολοκαύτωμα μέσα από την φιλοσοφία του αθεϊσμού; Η ελίτ της τότε εποχής αποφάσισε να επιταχύνει την εξέλιξη του είδους βγάζοντας από τη μέση όλους εκείνους τους ανθρώπους που για αυτήν αποτελούσαν τροχοπέδη στην πρόοδο της άριας φυλής. Και όμως, από παγκόσμιες έρευνες που έχουν γίνει, φαίνεται ότι όλοι σήμερα καταδικάζουν το γεγονός. Πάνω σε ποιον ηθικό νόμο το κάνουν; Και αν υπάρχουν ηθικοί νόμοι τότε δεν θα έπρεπε εύλογα να αναρωτηθώ ότι θα πρέπει να υπάρχει και ο αντίστοιχος νομοθέτης που είναι αιώνιος, διαχρονικός και αναλλοίωτος;
Στο ζωικό βασίλειο δεν υπάρχει η αίσθηση του καλού και του κακού. Ένα λιοντάρι δεν χαρακτηρίζεται ως κακό επειδή σκότωσε περισσότερες αντιλόπες από ένα άλλο. Απλά κινείται από το ένστικτο της επιβίωσης και της συντήρησης των γονιδίων του προστατεύοντας την αγέλη του. Στους ανθρώπους όμως δεν ισχύει το ίδιο. Ο άνθρωπος έχει μέσα του πνοή Θεού. Έχει τη συνείδηση, η οποία τον ελέγχει όταν λέει ψέματα. Του βάζει ενοχές όταν απατάει τον πλησίον. Γεννάει το αίσθημα απόδοσης δικαιοσύνης όταν βλέπει την αδικία. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει στην προς Ρωμαίους επιστολή: «οίτινες δεικνύουσι το έργον του νόμου γεγραμμένον εν ταις καρδίαις αυτών, έχοντες συμμαρτυρούσαν την συνείδησιν αυτών και τους λογισμούς κατηγορούντας ή και απολογουμένους μεταξύ αλλήλων» Ρωμαίους 2:15.
Όταν όμως ο άνθρωπος απομακρυνθεί από την αγάπη του Θεού και καυτηριάσει τη φωνή της συνείδησης, χάνει αυτές τις ευαισθησίες. «Ο άνθρωπος ο εν τιμή και μη εννοών ωμοιώθη με τα κτήνη τα φθειρόμενα.» Ψαλμός 49:20
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η έλλειψη τεκμηρίων περί Θεού. Δεν είναι η απουσία αποδείξεων που οδηγεί τον άνθρωπο στο να ασπαστεί τη φιλοσοφία του αθεϊσμού. Είναι απλά το γεγονός ότι δεν θέλει μέσα στην ζωή του κάποια ανώτερη εξουσία να του υπαγορεύει το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
«Και αύτη είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φώς· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών.» Ιωάννης 3:19
Ο Θεός όμως δεν έγινε ένας ψυχρός νομοθέτης ο οποίος στυγνά παρακολουθεί τον ανθρώπινο πόνο και την αγωνία. Αλλά έγινε μέρος του πόνου αυτού, στέλνοντας τον Υιό του τον αγαπητό να ανέβει πάνω στο σταυρό. Και αν «τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πως και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;» Ρωμαίους 8:32
Τι θέση παίρνει σήμερα η καρδιά σου στο μεγαλείο αυτό της αγάπης;
ομάδα «Χριστιανισμός και Επιστήμη»
www.christianity-science.gr
