Η Δημιουργία του Κόσμου
Οι επιστημονικές ανακαλύψεις του 20ου και του 21ου αιώνα, σχετικά με θέματα αστρονομίας και κοσμολογίας, έρχονται να συνηγορήσουν υπέρ αυτής της τόσο λιτής αλλά τόσο αληθινής περιγραφής του 1ου εδαφίου της Αγίας Γραφής:
«Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην» (Γένεσις α’ 1)
Γιατί όμως τόσο πολλοί άνθρωποι αρνούνται πεισματικά την ύπαρξη ενός Δημιουργού Θεού; Πόσο επιστημονική μπορεί να φαντάζει η δήλωση του Βρετανού καθηγητή χημείας Peter Atkins πως «ο χωροχρόνος γεννά την ίδια του τη σκόνη κατά τη διαδικασία της ίδιας του της αυτοσυγκρότησης». Γιατί θα έπρεπε «η τυχαία ανακατάταξη του τίποτα», σύμφωνα με τον κοσμολόγο Lawrence Krauss, να δημιουργήσει τους κομψούς και καλοκουρδισμένους νόμους της Φυσικής που κυβερνούν το Σύμπαν;
Στη Φυσική υπάρχει μία θεμελιώδης επιστημονική αρχή που ονομάζεται Αρχή της αιτιότητας: «Κάθε γεγονός στην περιοχή του χρόνου έχει την αιτία του, η οποία είναι ανεξάρτητη και ευρύτερη από αυτό». Αν το σύμπαν λοιπόν είχε κάποια αρχή, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να οφείλει την ύπαρξή του σε ένα αίτιο έξω και πέρα από αυτό.
Οι αρχαίοι λαοί (Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι) αλλά και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι προσπάθησαν να ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία ισχυριζόμενοι πως το Σύμπαν δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι αιώνιο και η πηγή των πάντων. Άρα δεν υπόκειται στην αρχή της αιτιότητας και οφείλει την ύπαρξή του στον εαυτό του (μια πεποίθηση που βασίλεψε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα).
Οι σύγχρονες όμως επιστημονικές παρατηρήσεις κλόνισαν τη σαθρή αυτή πεποίθηση.
Το 1929, ο διάσημος αστρονόμος Edwin Hubble, κάνοντας παρατηρήσεις με τη βοήθεια τηλεσκοπίου, διαπίστωσε ότι ο χώρος μεταξύ των γαλαξιών μεγαλώνει, δηλαδή το σύμπαν διαστέλλεται.
Το 1948, ο Ρώσος φυσικός George Gamow, αναλύοντας τα πειραματικά δεδομένα πρότεινε ένα μοντέλο προέλευσης του σύμπαντος από ένα αρχικό σημείο, στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ενέργεια και η ύλη.
Τη δεκαετία του ’60, οι Penzias και Wilson παρατήρησαν το ίχνος που έχει απομείνει από αυτό το αρχικό σημείο και είναι η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου.
Ο προφήτης Ησαΐας, γράφει δια Πνεύματος Αγίου τον 8ο αιώνα π.Χ.: «ο εκτείνων τους ουρανούς ως παραπέτασμα και εξαπλόνων αυτούς ως σκηνήν προς κατοίκησιν·» (Ησαΐας μ’ 22).
Άμεση συνέπεια των παραπάνω επιστημονικών ανακαλύψεων είναι η διαπίστωση ότι το σύμπαν δεν είναι άπειρο και αιώνιο αλλά έχει αρχή και αιτία ύπαρξης. Και η αιτία αυτή που έφερε όλο το Σύμπαν στην ύπαρξη δεν είναι μία απρόσωπη δύναμη αλλά έχει σαφή και ξεκάθαρα χαρακτηριστικά:
Αφού δημιούργησε το χρόνο και το χώρο πρέπει να είναι έξω από αυτόν και Αιώνιος!
Αφού εξουσιάζει την ύλη και την ενέργεια πρέπει να είναι Παντοδύναμος!
Αφού έφερε στην ύπαρξη ελεύθερες προσωπικότητες, πόσο μάλλον ο Ίδιος είναι πρόσωπο!
Αυτός από τον οποίο πηγάζει ο κόσμος των μαθηματικών ιδεών και της λογικής, πρέπει να είναι Πάνσοφος!
Αυτός που δημιούργησε και συντηρεί τη ζωή, πρέπει να είναι ο αιώνια Ζωντανός!
Μόνο η Αγία Γραφή μιλάει για δημιουργία εκ του μηδενός και ταυτόχρονα για έναν Θεό έξω από τη δημιουργία. Σε αντίθεση με το «εν αρχή ήτο το χάος», δηλαδή κάτι αιώνιο, άπειρο και στατικό, ο Λόγος του Θεού διακηρύττει: «… επειδή δι’ αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν·» (Κολασσαείς α’ 16)
Πώς μπορεί λοιπόν ο αθεϊσμός να απαντήσει στα παραπάνω δεδομένα; Πως μπορεί να εξηγήσει τη σοφία του Λόγου του Θεού; Και πάνω από όλα τι έχει να αντιπροτείνει στην Αγάπη του Θεού, που «…έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάννης γ’ 16)
Ομάδα Χριστιανισμός και Επιστήμη
www.christianity-science.gr
