Στις αντίστοιχες αναφορές στα συνοπτικά Ευαγγέλια Ματθαίου και Μάρκου, ο Κύριος Ιησούς Χριστός χρησημοποιεί τη λέξη ωδίνη στο πληθυντικό, για να περιγράψει την αλληλουχία των παγκόσμιων γεγονότων πριν από το τέλος (το τέλος του καιρού των εθνών και την έναρξη της επταετίας που θα συναλλαχθεί με το λαό Ισραήλ σαν έθνος).
Έτσι διαβάζουμε: «Βλέπετε μη σας πλανήση τις. Διότι πολλοί θέλουσιν ελθεί επί τω ονόματί μου, λέγοντες, Εγώ είμαι ο Χριστός, και πολλούς θέλουσι πλανήσει. Θέλετε δε ακούσει πολέμους και φήμας πολέμων· προσέχετε μη ταραχθήτε· επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γείνωσιν, αλλά δεν είναι έτι το τέλος. Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους· πάντα δε ταύτα είναι αρχή ωδίνων.» (Ματθαίος 24:4-8). «Διότι θέλει εγερθή έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, και θέλουσι γείνει σεισμοί κατά τόπους και θέλουσι γείνει πείναι και ταραχαί. Ταύτα είναι αρχαί ωδίνων.» (Μάρκος 13:7-8).
Ο Κύριος πολλές φορές χρησιμοποιούσε εκφράσεις από τη καθημερινή ζωή των ανθρώπων για να μεταφέρει βαθύτερα νοήματα. Με αυτές τις σκέψεις ας πλησιάσουμε λίγο στο γεγονός του τοκετού.
Καθώς λοιπόν, πλησιάζει η έναρξη του τοκετού επιτείνεται η δραστηριότητα της μήτρας. Η αυξημένη αυτή δραστηριότητα εκδηλώνεται με την μορφή συσπάσεων προοδευτικά μεγαλύτερης έντασης και συχνότητας αλλά όχι και περιοδικότητας και οι οποίες καλούνται προπαρασκευαστικές ωδίνες. Αυτές σκοπό έχουν την ετοιμασία της μήτρας για τον τοκετό, «...πάντα ταύτα πρέπει να γείνωσιν, αλλά δεν είναι έτι το τέλος.»
Χαρακτηριστικό του πραγματικού τοκετού είναι οι ωδίνες. Ως τέτοιες χαρακτηρίζονται οι ακούσιες, περιοδικές, επώδυνες συσπάσεις της μήτρας που οδηγούν στο τοκετό. Είναι ρυθμικές και παρουσιάζουν στα μεσοδιαστήματα πλήρη ύφεση μέχρι την επόμενη ωδίνη. Όσο μικραίνει το διάστημα μεταξύ τους τόσο καταλαβαίνουμε ότι πλησιάζει η γέννα. Θα έλθει κάποια στιγμή που θα έχουμε τη τελευταία ωδίνη... Νομίζουμε ότι θα έχουμε και άλλες ωδίνες αλλά αυτή όμως θα είναι η τελευταία.Εμείς δεν το ξέρουμε. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πάντοτε έτοιμοι να συναντήσουμε Κύριον τον Θεό μας.
Το καταπληκτικό είναι ότι αυτή τη κατάσταση (ναι έρχεται ο Κύριος αλλά έχουμε ακόμη λίγο καιρό) την επισημαίνει Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και τη καταγράφει.
Στην Α΄ Θεσσαλονικείς 5:1-3 διαβάζουμε: «Περί δε των χρόνων και των καιρών, αδελφοί, δεν έχετε χρείαν να σας γράφη τις· διότι σεις εξεύρετε ακριβώς ότι η ημέρα του Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. Επειδή όταν λέγωσιν, ειρήνη και ασφάλεια, τότε επέρχεται επ’ αυτούς αιφνίδιος όλεθρος, καθώς αι ωδίνες εις την εγκυμονούσαν, και δεν θέλουσιν εκφύγει.» Στο κριτικό όμως κείμενο, στην αρχαία Ελληνική γλώσσα που γράφτηκε το Ευαγγέλιο διαβάζουμε: «...ώσπερ η ωδίν τη εν γαστρί εχούση και ου μη εκφύγωσιν.»
Υ/Γ. Πολλά έχει να δώσει το Ελληνικό έθνος στο κόσμο. Νομίζουμε όμως ότι μακράν σημαντικότερο είναι η Ελληνική γλώσσα. Η αναμφισβήτητα πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου. Την Ελληνική γλώσσα χρησιμοποίησε το Άγιο Πνεύμα για να δώσει στους ανθρώπους το Ευαγγέλιο. Το ουράνιο μήνυμα της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο! Έτσι λοιπόν διακρίνουμε την ‘‘ωδίνη’’ από την ομόηχό της ‘‘οδύνη’’ (με ο και υ) που είναι κυρίως ψυχικός πόνος. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε τη φράση “ψυχική οδύνη”, για να περιγράψουμε μια ψυχική ταραχή ή θλίψη.
«Απέθανε δε ο πτωχός και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ· απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. Και αυτός φωνάξας είπε· Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον τον Λάζαρον, και εταφη. Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού, ενώ ήτο εν βασάνοις, βλέπει τον Αβραάμ από μακρόθεν και τον Λάζαρον εν τοις κόλποις αυτού. Και αυτός φωνάξας είπε· Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον τον Λάζαρον, διά να βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού εις ύδωρ και να καταδροσίση την γλώσσαν μου, διότι βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη· είπε δε ο Αβραάμ· Τέκνον, ενθυμήθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και ο Λάζαρος ομοίως τα κακά· τώρα ούτος μεν παρηγορείται, συ δε βασανίζεσαι· (οδύνασαι)» (Λουκάς 16:19-26).
Ο Κύριος έρχεται!
ομάδα «Χριστιανισμός και Επιστήμη»
