« ..τότε ήμην ( η σοφία) πλησίον αυτού δημιουργούσα· και εγώ ήμην καθ' ημέραν η τρυφή αυτού, ..και η τρυφή μου ήτο μετά των υιών των ανθρώπων.» (Παροιμίες 8:31-32)
Ο αψευδής Λόγος του Θεού, η Αγία Γραφή, μας φανερώνει αυτή τη μεγάλη αλήθεια: ότι ο Θεός αγαπάει τον άνθρωπο και μάλιστα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μας διαβεβαιώνει ότι: «..τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάννης 3:16).
Ο σημερινός άνθρωπος απολαμβάνει έναν άνευ προηγουμένου πλούτο γνώσης σε όλα τα πεδία της επιστήμης. Η αλαζονεία όμως, θέλοντας δήθεν να απελευθερώσει τον άνθρωπο και να τον βάλει στη θέση του Θεού, παρουσίασε και παρουσιάζει μία στρεβλή εξήγηση των δεδομένων. Ο άνθρωπος από το επίκεντρο της αγάπης του θεού εξοστρακίζεται στο χάος της ασημαντότητος, με όλες τις μοιραίες συνέπεις που βιώνουμε γύρω μας.
Η συλλογιστική πορεία διά της οποίας σερβίρεται στο κόσμο η λανθασμένη εντύπωση ότι η επιστήμη ανέτρεψε δεδομένα της Αγίας Γραφής, είναι η εξής:
Ο Κοπέρνικος με το ηλιοκεντρικό σύστημα εκδίωξε τη Γη από το κέντρο του κόσμου θέτοντάς την στην πραγματική της θέση: ένας ασήμαντος κόκκος άμμου στο Σύμπαν, ένας κοινός πλανήτης μεταξύ τόσων άλλων που θα πρέπει να έχουν ζωή.
Ο Δαρβίνος, δύο αιώνες αργότερα, εκδίωξε τον άνθρωπο από το επίκεντρο της δημιουργίας, αποκαλύπτοντας τη ζωϊκή του καταγωγή και ότι η ύπαρξή του είναι απλώς το αποτέλεσμα μιας τυχαίας τυφλής διαδικασίας (εξέλιξη).
Η σύγχρονη άποψη (η οποία είναι αποτέλεσμα της εξελικτικής θεώρησης του κόσμου) ότι ο νους και η αυτοσυνείδηση είναι προϊόντα αποκλειστικά της βιολογικής λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου, έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στον άνθρωπο αποκαλύπτοντάς του ότι δεν μπορεί να ισχυριστεί καν ότι είναι το κέντρο του εαυτού του.
Τα αποτελέσματα της παραπάνω συλλογιστικής, θεωρήθηκε ότι θα οδηγούσαν τον άνθρωπο σε ψυχική απελευθέρωση, πρόοδο και ενδυνάμωση της προσωπικότητάς του, επειδή θα τον οδηγούσαν στην «επίγνωση της πραγματικότητας». Εν τούτοις βλέπουμε ότι η πίστη στην καθαρά τυχαία και ζωώδη (άρα και ασήμαντη μέσα στο Σύμπαν) προέλευση του ανθρώπου, αφαιρεί από τη ζωή το νόημά της και κατά συνέπεια θέτει ως κύριο στόχο την αναζήτηση της προσωπικής ανάδειξης και της σωματικής ευχαρίστησης.
Μια τέτοια κοσμοθεωρία όμως είναι αποτυχημένη και λανθασμένη όχι μόνο επειδή ευθύνεται για τη σύγχυση και τη δυστυχία που διέπει τις σύγχρονες ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά επιπλέον επειδή και τα τρία βήματα της συλλογιστικής που αναφέραμε παραπάνω, έρχονται να καταρριφθούν από τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα:
Η αντίληψη ότι ο νους και η αυτοσυνείδηση είναι προϊόντα της βιολογικής λειτουργίας του εγκεφάλου και δεν υπάρχει ψυχή, καταρρίπτεται από επιστημονικές μελέτες που δείχνουν ότι η συνειδητότητα και το λογικό συνεχίζουν να υφίστανται σε περιπτώσεις βλάβης εκτεταμένου τμήματος του εγκεφάλου ή ακόμη και σε περιπτώσεις πλήρους διακοπής της λειτουργίας του.
Η θεωρία της εξέλιξης ανατρέπεται από τα σύγχρονα ευρήματα της Μοριακής Βιολογίας, της Ιατρικής, της Παλαιοντολογίας και άλλων τομέων της επιστήμης τα οποία καταδεικνύουν την επέμβαση ενός Δημιουργού και όχι την τυχαία εξέλιξη, όπως υποστήριξε ο Δαρβίνος. Μάλιστα πρόσφατη έκδοση της αναλυτικής βιογραφίας και του έργου του σφραγίζουν τα ανωτέρω (1).
Ο πλανήτης Γη δεν είναι ένας αμελητέος «κόκκος άμμου» μέσα στο Σύμπαν, ένας από τους αναρίθμητους στους οποίους έτυχε να εμφανιστεί ζωή. Αντιθέτως είναι ο μοναδικός πλανήτης στον οποίο υπάρχει ο κατάλληλος συνδυασμός όλων των συνθηκών που είναι απαραίτητες για τη ζωή (Ανθρωπική Αρχή). Αν έστω και μία από αυτές τις παραμέτρους (οι οποίες είναι περισσότερες από 330) είχε ελάχιστα διαφορετική τιμή, τότε η ζωή πάνω στη Γη θα ήταν αδύνατη. Επιπλέον, είναι στατιστικώς αδύνατον σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του σύμπαντος όλες αυτές οι συγκυρίες να υπάρχουν όλες ταυτόχρονα και στο βαθμό που πρέπει η καθεμία.
Η Γη πράγματι είναι ένας πολύ μικρός πλανήτης μέσα στο αχανές σύμπαν, αλλά καθόλου τυχαίος. Με απλά λόγια η επιστήμη σήμερα αναγνωρίζει ότι το σύμπαν έγινε για να υπάρχει ζωή στη γη..
Δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος ούτε του ηλιακού συστήματος, αλλά είναι το κέντρο ενδιαφέροντος του Θεού. Και αυτό το ενδιαφέρον δεν το εξέφρασε τοποθετώντας τη Γη στο κέντρο του σύμπαντος, όπως θεώρησαν τα διάφορα θρησκευτικά συστήματα (άλλωστε δεν υπάρχει κέντρο στο σύμπαν), αλλά με την έμπρακτη εκδήλωση της αγάπης Του: Διαμόρφωσε τη Γη ώστε να είναι ένα φιλόξενο περιβάλλον για να θέσει επάνω σ’ αυτή το αγαπημένο Του πλάσμα, τον άνθρωπο (ο οποίος πράγματι είναι το επίκεντρο της θεϊκής δημιουργίας)΄
Επιπλέον, πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη ο Θεός, αν και ο Ίδιος υπερβαίνει ολόκληρο το σύμπαν, επέλεξε να περιπατήσει ως άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, να χύσει το αίμα Του επάνω στο σταυρό για τις αμαρτίες κάθε ανθρώπου και να του χαρίσει αιώνια ζωή διά της αναστάσεώς Του.
1.Charles Darwin. Victorian Mythmaker. A.N.Wilson 10/2017
Oμάδα «Χριστιανισμός και Επιστήμη»
