«Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω Εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει» (Ιωάν. η΄ 31-32)
Ένα πολύ συνηθισμένο επιχείρημα υπέρ της θεωρίας της εξέλιξης είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «υπολειμματικών οργάνων» (vegistial organs). Πρόκειται για όργανα τα οποία απαντώνται σε διάφορα ζώα αλλά και στον άνθρωπο, και δίνουν την εντύπωση ότι είναι υπολείμματα οργάνων που υστέρησαν κατά τη διάπλαση και δεν φαίνεται να εκτελούν κάποια λειτουργία στο σώμα. Οι υποστηρικτές της θεωρίας της εξέλιξης πιστεύουν ότι είναι «απομεινάρια» οργάνων που σε προγονικές εξελικτικές μορφές ήταν λειτουργικά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κόκκυγας, ένα οστό στη βάση της ανθρώπινης σπονδυλικής στήλης το οποίο δίνει την εντύπωση ότι εκεί υπήρχε κάποτε μια ουρά που κατά την εξέλιξη ατρόφησε και εξαφανίστηκε αφήνοντας όμως ένα απομεινάρι της. Στην πραγματικότητα όμως ο κόκκυγας αποτελεί σημείο προσαρμογής των μυών που επιτρέπουν την όρθια στάση, τη βαδιση και άλλες λειτουργίες στήριξης. Επίσης, συχνά αναφέρεται ότι η σκωληκοειδής απόφυση φαίνεται να είναι μια άχρηστη προεξοχή του εντέρου. Στην πραγματικότητα όμως είναι μέρος του λεμφικού συστήματος και βοηθάει στην αφαίρεση ακαθαρσιών από τα υγρά του σώματος.
Γενικότερα, συνεχώς διαπιστώνεται ότι σε διάφορους οργανισμούς πολλά όργανα που θεωρούνταν μέχρι πρόσφατα ως «υπολειμματικά», εκτελούν τελικά τουλάχιστον μία χρήσιμη για το σώμα λειτουργία. Ειδικά στον άνθρωπο, το πλήθος των θεωρούμενων «υπολειμματικών οργάνων» ελαττώθηκε από 180 (που είχαν επισημανθεί ως το έτος 1890) σε 0 το έτος 1999!
Ένα παρεμφερές θέμα είναι το ζήτημα των «ομολόγων οργάνων», δηλαδή οργάνων τα οποία στα διάφορα είδη οργανισμών εμφανίζουν μεγάλες ομοιότητες στη δομή και τη μορφολογία τους παρόλο που μπορεί να εκτελούν διαφορετικές λειτουργίες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ομoλόγων οργάνων είναι τα πρόσθια άκρα διαφόρων ζώων τα οποία μεταξύ τους, αλλά και σε σχέση με τα άνω άκρα του ανθρώπου, διαθέτουν την ίδια βασική σειρά οστών: βραχίονας, κερκίδα και ωλένη, καρπιαία οστά και σε μερικές περιπτώσεις μετακάρπια οστά και φάλαγγες δακτύλων.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της θεωρίας της Εξέλιξης, τέτοιες ομοιότητες στη δομή και τη μορφολογία μαρτυρούν την ύπαρξη ενός κοινού πρόγονου. Μία τέτοια θέση όμως είναι εντελώς αυθαίρετη που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ισότιμη με την άποψη ότι τα ομόλογα όργανα αποτελούν σημάδια όχι εξέλιξης αλλά δημιουργίας. Διότι είναι λογικό ένας κοινός δημιουργικός Νους να χρησιμοποίησε το ίδιο βασικό σχέδιο για να κατασκευάσει παρόμοιες δομές στους οργανισμούς. Για παράδειγμα το γεγονός ότι ένα ΙΧ αυτοκίνητο και ένα φορτηγό έχουν «ομόλογα όργανα» (τροχούς, τιμόνι, κινητήρα κλπ.) οφείλεται στο ίδιο βασικό σχέδιο που χρησιμοποιείται για όλα τα οχήματα και όχι σε κάποιου είδους εξέλιξη. Επιπλέον, σήμερα η επιστήμη της Βιολογίας αναφέρει ότι υπάρχουν όργανα και δομές που χαρακτηρίζονται ως «ομόλογα» αλλά σχηματίζονται κατά την κυοφορία από διαφορετικές ομάδες εμβρυϊκών κυττάρων στα διάφορα είδη οργανισμών. Για παράδειγμα, τα πρόσθια άκρα της σαύρας και του ανθρώπου σχηματίζονται από διαφορετικά σημεία του εμβρυϊκού κορμού.
Τέλος, ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της θεωρίας της εξέλιξης βασίζεται στη γενετική ομοιότητα, με δημοφιλέστερο παράδειγμα το γεγονός ότι το DNA του ανθρώπου είναι όμοιο με το DNA διαφόρων ειδών πιθήκων σε ποσοστό 96% έως 98% ή και παραπάνω. Καταρχήν θα πρέπει να πούμε ότι το ποσοστό γενετικής ομοιότητας που προκύπτει σε κάθε έρευνα ποικίλει μεταξύ 87% και 96%. Παρόλα αυτα, η γενετική ομοιότητα δεν φαίνεται να οδηγεί σε ξεκάθαρα εξελικτικά συμπεράσματα. Για παράδειγμα, ο χιμπατζής θεωρείται ότι έχει τη μεγαλύτερη γενετική ομοιότητα με τον άνθρωπο, όμως ο γίββωνας με μικρότερη γενετική ομοιότητα έχει περισσότερη μορφολογική ομοιότητα με τον άνθρωπο όσον αφορά τη δίποδη βάδιση. Αλλά και ο γορίλας, επίσης με μικρότερη γενετική ομοιότητα ως προς τον άνθρωπο, έχει επιμέρους γονίδια τα οποία μοιάζουν περισσότερο με τα ανθρώπινα από τα αντίστοιχα του χιμπατζή. Επιπλέον, επειδή το ανθρώπινο DNA αποτελείται από περίπου 3 δισεκατομμύρια «χημικά γράμματα», ακόμη κι αν η ομοιότητα με το DNA ενός πιθήκου άγγιζε το 99%, τότε η διαφορά του 1% θα αντιστοιχούσε σε περίπου 30 εκατομμύρια «χημικά γράμματα». Είναι όμως αδύνατον μια τόσο εκτεταμένη διαφοροποίηση στο γενετικό υλικό να συνέβη εξελικτικά μέσω μεταλλάξεων, όπως δείξαμε στο προηγούμενο αφιέρωμά μας.
Καθώς ο άρχων του κόσμου τούτου, ο διάβολος, επιχειρεί ολοένα και περισσότερο να σκοτίζει τους ανθρώπους, ο Λόγος του Θεού συνεχίζει να επιβεβαιώνεται και να δικαιώνεται μέσα από τη σύγχρονη επιστημονική γνώση και ο Σταυρός του Ιησού Χριστού σαν φωτεινός φάρος καλεί κάθε άνθρωπο σε μετάνοια και επανασύνδεση με τον Ουράνιο Πατέρα.
«Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. ιγ΄ 12)
Η ομάδα «Χριστιανισμός και Επιστήμη»
