«Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή.» Κατά Ματθαίον ς:33.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Γιάννης Σταθάτος.
Αδελφέ Γιάννη, θα ήθελα να μας πεις κατ’ αρχάς, σαν εισαγωγή, γιατί επέλεξες να ξεκινήσει η μαρτυρία σου με αυτό το εδάφιο.
Ναι αδελφέ μου θα σου πω. Γιατί πιστεύω ότι η βασιλεία του Θεού είναι αυτό που πρέπει να απασχολεί -πρώτα από όλα- τον κάθε άνθρωπο. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι ο άνθρωπος ακόμα κι αν κερδίσει όλο τον κόσμο και ζημιωθεί την ψυχή του, δεν κερδίζει τελικά τίποτε άλλο, πέρα από μια προσωρινή ικανοποίηση, χάνοντας όμως την αιωνιότητα. Ο Λόγος του Θεού είναι σαφής, είναι κατηγορηματικός και μας προειδοποιεί, για να μην πάρουμε τις λάθος αποφάσεις κι έχουμε μια λάθος πορεία. Αλλά ακόμα και αν αυτό συμβεί, μπορούμε και πάλι, μαζί με τον Χριστό και πιστεύοντας σε Αυτόν, να αλλάξουμε τη πορεία μας και τη ζωή μας.
Περιμένουμε να μας πεις λοιπόν, πως ακριβώς ενέργησε ο Κύριος και άλλαξε και τη δική σου ζωή.
Αμήν. Αυτό έγινε στη ζωή μου το έτος 2000, όταν άκουσα και δέχτηκα το μήνυμα του Ευαγγελίου. Να ξεκινήσω όμως από πιο πριν. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1960. Δεν γνώρισα σαν παιδί τον πατέρα μου, πέθανε όταν ήμουνα τριών χρονών κι όπως καταλαβαίνεις, μετά ήταν τα πράγματα λίγο δύσκολα. Για την μητέρα μου κυρίως, που έπρεπε να μεγαλώσει μόνη της δύο παιδιά, εμένα και τον αδελφό μου. Ο Κύριος όμως λέει στο Λόγο Του (και όχι μόνο το λέει αλλά και το κάνει) ότι είναι ο υπερασπιστής για τις χήρες και τα ορφανά, τους αγαπάει και τους υποστηρίζει. Και πραγματικά, ο Θεός βοήθησε τότε τη μητέρα μου με πολλούς τρόπους. Κάποια χρέη που είχε αφήσει ο πατέρας μου (γιατί είχε μια μικρή επιχείρηση) μπόρεσε να τα εξοφλήσει και όχι μόνο αυτό, αλλά κατάφερε κι έχτισε και σπίτι, έκανε εξοχικό στο χωριό κι έβλεπες μέσα σε όλα αυτά το χέρι του Θεού. Η μητέρα μου ήτανε πραγματικά μια πολύ καλή γυναίκα, την αγαπούσα πάρα πολύ κι επειδή ο αδελφός μου ήταν διανοητικά ανάπηρος, σήκωσε στη ζωή της πολύ μεγάλο βάρος, προσπαθώντας να μεγαλώσει αυτό το παιδί όσο το δυνατόν καλύτερα. Κι εγώ βέβαια πάντα τον υπερασπιζόμουνα, γιατί όπως και να το κάνεις, η κοινωνία ήταν και τότε ακόμα σκληρή και οι άνθρωποι μπορούν να φερθούν σε έναν ανάπηρο με πολύ άσχημο τρόπο. Πιστεύω ότι και οι δύο είναι τώρα κοντά στον Κύριο, ο αδελφός μου έφυγε πρώτος πριν τρία χρόνια, η μητέρα μου έφυγε πριν ένα χρόνο κι έχω την μαρτυρία ότι σωθήκανε οι ψυχές τους κι αυτό είναι που με παρηγορεί.
Η μητέρα σου ήταν άνθρωπος ευσεβής, πίστευε στον Θεό;
Ναι ήτανε ευσεβής, χριστιανή Ορθόδοξη, και μάλιστα όταν πίστεψα εγώ στον Κύριο, ακολουθώντας μια άλλη ομολογία, αντέδρασε λίγο αρνητικά. Μπορεί να μην ήταν ένας άνθρωπος που θα πήγαινε εκκλησία κάθε Κυριακή, όμως πίστευε, τηρούσε πάντα τις νηστείες, τις πατροπαράδοτες, προσευχότανε, κι αυτές τις προσευχές πιστεύω ότι ο Κύριος τις άκουγε και την βοηθούσε. Εντωμεταξύ, παρόλο που έμεινε χήρα αρκετά νέα δεν ξαναπαντρεύτηκε κι αυτό ήταν κάτι για το οποίο την αγαπούσα ακόμα περισσότερο. Δεν ήθελα ποτέ να έχω πατριό, να μπει άλλος άντρας μέσα στο σπίτι, κι αυτό, όσο μεγάλωνα, της το αναγνώριζα.
Σου είχε μεταδώσει κι εσένα αυτή τη πίστη όσο ήσουν παιδί;
Ναι, πίστευα, δεν ήμουν άθεος σαν παιδί. Μάλιστα σε ηλικία δέκα-έντεκα χρονών, είχα πάει για λίγο και σε ένα μοναστήρι στην Αμφίκλεια, λίγο πιο πάνω από την Τιθορέα που ήτανε το χωριό μας. Με είχε στείλει εκεί η μητέρα μου για να πάρω καθαρό αέρα, επειδή είχα περάσει μικρός αδενοπάθεια και είχα στην υγεία μου μια ευαισθησία. Σε αυτό το μοναστήρι κάθισα δύο εβδομάδες, μαζί με τις μοναχές, και πήρα μια γεύση πως είναι να ζεις κοντά στα πράγματα του Θεού. Ήταν στους πρόποδες του Παρνασσού και θυμάμαι είχα ξετρελαθεί πραγματικά με τη φύση. Τα δέντρα, τα πουλιά, όλη την Δημιουργία, όλη αυτή την ομορφιά που έχει φτιάξει ο Θεός, την λάτρευα από μικρός.
Τώρα λατρεύεις τον ίδιο τον Δημιουργό.
Αμήν, δόξα στον Θεό. Βέβαια, όπως μας λέει και ο Λόγος του Θεού, στην άγνοια τους οι άνθρωποι, λατρεύουν την Κτίση μάλλον, παρά τον Κτίσαντα. Σε αυτό το μοναστήρι λοιπόν δεν μπορώ να πω ότι είδα κάτι αρνητικό που με ξένισε. Ίσα-ίσα μου άρεσε πολύ η ζωή εκεί, τα ζώα που εκτρέφανε, τα φυτά που καλλιεργούσανε και γενικά, τα παιδικά μου χρόνια τα καλοκαίρια, στο χωριό, στη Τιθορέα, ήταν πάρα πολύ όμορφα. Και ο Κύριος με φύλαξε βέβαια κι από πολλά ατυχήματα γιατί είχα πέσει από δέντρα, είχα πέσει από σκάλες, χωρίς να πάθω απολύτως τίποτε. Και έβλεπα ότι ο Θεός με φύλαγε πάντα κι από κακές παρέες που μπορεί να με παρασέρνανε. Και τότε που ήμουν ακόμα μικρός αλλά και μεγαλύτερος, όταν βρέθηκα μέσα στον χώρο των αναρχικών. Να πω εδώ, πως όταν ήμουν στην εφηβεία, υπήρχε στην Ελλάδα η Χούντα των Συνταγματαρχών και είχα ένα φίλο που ο πατέρας του ήταν αριστερός και τον είχε στείλει το καθεστώς εξορία στα ξερονήσια. Με είχε επηρεάσει λοιπόν αρκετά αυτό και είχα μια συμπάθεια για τους ανθρώπους που πέρναγαν διώξεις.
Και το αντίθετο φαντάζομαι.
Ναι και το αντίθετο βέβαια, αντιπάθεια για αυτούς που τους δίωκαν. Λίγα χρόνια μετά, συνάντησα μέσα στο λεωφορείο ένα συμμαθητή μου, ο οποίος περνώντας στο Πανεπιστήμιο, είχε ενταχθεί στον χώρο των αναρχικών. Μου είπε κάποια πράγματα, μου είπε ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιστέκονται στο σύστημα και ξεκίνησα να πηγαίνω από τότε σε διάφορες πολιτικές συγκεντρώσεις. Χωρίς να ξέρω καλά-καλά τι είναι ο αναρχισμός και χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα τους θεωρητικούς αυτής της ιδεολογίας. Εμείς τότε, απλώς θέλαμε να πάμε ενάντια στο κατεστημένο και να αποκαταστήσουμε τις αδικίες που είχαν γίνει στην κοινωνία μέσα στη Χούντα. Και ήταν στην ουσία μια φόρτιση συναισθηματική που μας οδηγούσε και όχι κάτι άλλο. Το άσχημο είναι, ότι έμπλεξα μέσα σε όλα αυτά και την τότε κοπέλα μου και σημερινή σύζυγο μου τη Βασιλική. Με την οποία γνωριστήκαμε από πολύ νέοι (ήμουν εγώ δέκα εννιά κι εκείνη δέκα επτά) και πιστεύω ότι ο Θεός την έφερε στον δρόμο μου και μας ένωσε. Ο Κύριος μάς χάρισε το 1990 και τον γιό μας και την ίδια χρονιά παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο στο Δημαρχείο της Νίκαιας. Ξεκινήσαμε λοιπόν μαζί την πορεία μας στον αναρχικό χώρο, πηγαίνοντας σε συνελεύσεις στα αμφιθέατρα, σε διάφορες πολιτικές συγκεντρώσεις και συχνάζοντας, σε διάφορα βιβλιοπωλεία και στέκια στα Εξάρχεια. Να πω εδώ, ότι πάρα πολλές φορές μας φύλαξε τότε το χέρι του Θεού από συλλήψεις και από βίαιους ξυλοδαρμούς. Ήμασταν προσεκτικοί κι εμείς βέβαια, αλλά όταν είσαι μέσα σε τέτοιες τις καταστάσεις, δεν αρκεί αυτό.
Ήταν και λίγο πιο άγρια τα πράγματα τότε, στο θέμα της καταστολής.
Η αλήθεια είναι ότι γινόντουσαν εκείνα τα χρόνια εκατέρωθεν βαρβαρότητες, αλλά εγώ σε πολλά πράγματα δεν ήθελα να συμμετέχω, γιατί από μικρό παιδί ένιωθα μια απέχθεια για τη βία. Πιστεύω πάντως ότι και πολλά παιδιά που κατεβαίνανε τότε στις διαδηλώσεις είχανε μέσα τους τις καλύτερες προθέσεις, αυτό όμως δεν φτάνει. Γιατί και ο τρόπος που χρησιμοποιούσαμε ήτανε λάθος, καθώς η βία φέρνει μόνο βία. Είχα γνωρίσει τότε και μια επώνυμη ποιήτρια του “χώρου”, ένα ευαισθητοποιημένο άτομο, με δύσκολη όμως προσωπική και οικογενειακή ζωή και με ένα πολύ άδοξο τέλος. Την συμπαθούσα πολύ, μου άρεσαν τα ποιήματα της (έγραφα κι εγώ ποιήματα πιο νέος) το θέμα όμως είναι, ότι αν δεν γνωρίσει τον Χριστό ο άνθρωπος, ο Σατανάς, που θέλει να απολέσει την ψυχή του, αργά ή γρήγορα θα έρθει να του κάνει ζημιά. Γενικά μιλώντας, παρατηρούσα τότε κι έβλεπα πράγματα και στους άλλους γύρω μου, αλλά και στον εαυτό μου, που έλεγα: “θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, θέλεις να αλλάξεις την κοινωνία, αλλά πρέπει να αλλάξεις εσύ πρώτα.” Γιατί η αλήθεια είναι ότι αν δεν αλλάξει μέσα του ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει αλλαγή στο περιβάλλον του. Κι αυτή η αλλαγή, είναι μόνο η αναγέννηση που κάνει ο Ιησούς Χριστός, κάτι που εμείς τότε αγνοούσαμε. Άρχισα λοιπόν κάποια στιγμή να απογοητεύομαι και να αποτραβιέμαι από όλα αυτά και το 1997 περίπου, ξεκίνησα να έχω αναζητήσεις περισσότερο πνευματικές. Έχοντας αρχικά επαφή με κάποιες οργανώσεις παραθρησκευτικές, με παλαιοημερολογίτες κυρίως. Έβλεπα εκπομπές στη τηλεόραση με κάποιους καλόγερους, πήγαινα σε κάποια συλλαλητήρια κι όλα αυτά άρχισαν να φέρνουν μέσα μου μια πνευματική ανησυχία. Με προβλημάτιζαν τότε πάρα πολύ, όσα άκουγα για τον Αντίχριστο, για το 666, για την Νέα Εποχή, για τέτοια θέματα, εσχατολογικά.
Τα έβλεπες όλα αυτά ότι έρχονται;
Τα συνδύαζα με το βιβλίο του Όργουελ για τον Μεγάλο Αδελφό. Γιατί και οι αναρχικοί έλεγαν, ότι στο μέλλον θα είναι τα πάντα ελεγχόμενα από την εξουσία. Βέβαια αυτοί, σαν Μεγάλο Αδελφό θεωρούσαν το Κράτος, που θα είναι βάρβαρο και θα υποτάξει πλήρως τους πολίτες. Στην ουσία όμως είναι το ίδιο πράγμα, γιατί και το Κράτος δεν λειτουργεί από μόνο του, είναι πάντα κάποιοι άνθρωποι από πίσω, που κινούνε κάποια νήματα κι έχουν κάποια σχέδια, άρα συνέπιπταν όλα αυτά, με όσα λέει η Αποκάλυψη για τον Αντίχριστο, ο οποίος θα έρθει και θα υποτάξει όλη την ανθρωπότητα. Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με τον χριστιανικό χώρο. Έψαχνα, δεν είχα βρει ακόμα όλη την αλήθεια, αλλά ήμουν, ας πούμε, στα πρόθυρα. Ήρθε μετά μια περίοδος όπου ήμουν μόνος στο σπίτι ένα καλοκαίρι, η γυναίκα μου εργαζόταν εκτός Αθηνών κι έπιασα στο ραδιόφωνο τον σταθμό: “Χριστιανισμός.” Τότε δεν ήταν στην συχνότητα 104,3 FM που είναι σήμερα, ήταν στους 93,9. Μου άρεσαν πάρα πολύ αυτά που άκουσα μέσα από τον Λόγο του Θεού και με κέρδισαν αμέσως μπορώ να σου πω. Με γεμίσανε χαρά κι άρχισε αμέσως να αλλάζει κάτι μέσα στη καρδιά μου και να παίρνω δύναμη και θάρρος. Όλο εκείνο το καλοκαίρι άκουγα συνέχεια τον σταθμό κι αποφάσισα τον Σεπτέμβριο -αναγεννημένος πλέον- να πάω και στην εκκλησία. Πήρα τηλέφωνο, έμαθα τη διεύθυνση και πήγα στην Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στην Αθήνα. Ήτανε Κυριακή πρωί, ένιωσα μια μεγάλη χαρά όταν άνοιξα την πόρτα (φτερούγισα μέσα μου θυμάμαι) και όπως κάθισα, ένας αδελφός μας, ο Μπάμπης, με χαιρέτισε και μου είπε: “Αδελφέ, καλώς ήλθες.” Ήταν αυτό που χρειαζόμουν να ακούσω. Μετά πήγα κάποιες φορές και στην εκκλησία του Αιγάλεω και της Νίκαιας που ήταν αρκετά κοντά στο σπίτι μου. Ο Λόγος του Θεού μάς λέει, ότι οι πιστεύσαντες θα δούνε σημεία και θυμάμαι ότι από τις πρώτες φορές που πήγα στην εκκλησία, όταν άνοιγα την Αγία Γραφή, ένα φως έπεφτε πάνω σε κάθε εδάφιο που διάβαζα. Αυτό συνέβαινε για αρκετό καιρό.
Σου σύστηνε ο Θεός τον Λόγο Του.
Ναι ακριβώς. Βέβαια, γράφει μέσα στο Ευαγγέλιο ότι: “ουδείς γνωρίζει ειμή ο λαμβάνων”. Δηλαδή είναι πράγματα που κάνει το Άγιο Πνεύμα που μόνο αυτός που τα ζει, τα γνωρίζει. Και δεν μπορείς και εύκολα να τα πεις γιατί δεν ξέρεις πως θα τα δεχτεί αυτός που θα τα ακούσει. Μετά από λίγους μήνες βαπτίστηκα στο νερό, με βάπτισε ο αδελφός ο Λούης στη κεντρική εκκλησία κι έκανα έτσι το θέλημα του Θεού καθώς είναι γραμμένο ότι: “όποιος πιστεύσει και βαπτιστεί θα σωθεί.” Το Πνεύμα το Άγιο άργησα να το λάβω, όχι γιατί έφταιγε ο Κύριος, αλλά γιατί έφταιγα εγώ που δεν το ζητούσα με επιμονή. Προσευχόμουν πολύ για όλα τα άλλα αιτήματα και πολύ λίγο για το Πνεύμα το Άγιο. Τελικά το έλαβα μετά από αρκετά χρόνια το 2016. Το προηγούμενο βράδυ μού είχε δείξει ένα πολύ όμορφο ενύπνιο ο Κύριος, είδα ότι ήμουν ντυμένος γαμπρός, όπως την ημέρα του γάμου μου και κρατούσα μια ανθοδέσμη. Και ακριβώς την άλλη μέρα βαπτίστηκα.
Έλαβες τον αρραβώνα του Πνεύματος όπως λέει και η Αγία Γραφή.
Αμήν. Ήμουνα στη δουλειά εκείνη την μέρα (δούλευα τότε στη Σύρο, σαν φύλακας) κι όπως προσευχόμουνα όρθιος, ήρθε ξαφνικά ο Κύριος και με βάπτισε με Πνεύμα Άγιο. Μίλησα σε γλώσσες, δόξαζα τον Θεό, αλλά το κυριότερο ήταν η μεγάλη χαρά που ένιωθα. Μπορώ να σου πω ότι δεν πάταγα στο έδαφος από τη χαρά μου, πετούσα. Και μου έδωσε έτσι τη δύναμη ο Κύριος, να συνεχίσω τον πνευματικό μου αγώνα όπως και όλοι οι αδελφοί. Θυμάμαι κάτι που μου είπε ένας αδελφός στην εκκλησία της Νίκαιας, στην αρχή της πίστεως μου. Μου είπε: “Αν εσύ μείνεις στη πίστη και δεν φύγεις από τον Χριστό και δεν αποστατήσεις, θα μπορέσεις να σώσεις και τους δικούς σου. Αν όμως φύγεις, θα χαθείς κι εσύ, θα χαθούν κι εκείνοι.” Κι αυτό το έβαλα βαθιά στη καρδιά μου, να μείνω (οτιδήποτε και αν γίνει) κοντά στον Χριστό. Και δεν έχω πλέον κάτι άλλο σαν στόχο, παρά μόνο να φτάσω στην Βασιλεία των Ουρανών. Δεν με νοιάζει να φύγω και τώρα, νιώθω έτοιμος, αλλά θέλω να είμαι έτοιμος και κατά τον Κύριο, να με καλέσει Εκείνος δηλαδή, την ώρα που θα κρίνει κατάλληλη. Και αυτά που έχω πει στον Θεό για τους δικούς μου και οι προσευχές που έχω κάνει, πιστεύω ότι τις φυλάει ο Κύριος σε χρυσές φιάλες -όπως λέει στο Λόγο Του- και θα τις αξιοποιήσει τον κατάλληλο καιρό.
Και τις φυλάει σε χρυσές φιάλες γιατί είναι υπερπολύτιμες .
Αμήν. Να πω και ότι ο Κύριος μού είχε βάλει πριν από χρόνια στη καρδιά, να στηρίξω, όσο μπορώ, μια αδελφή μας που ήταν ο γιός της μπλεγμένος στα ναρκωτικά. Μετά άρχισα να μιλάω με μια άλλη αδελφή μας ηλικιωμένη, που ήταν τα παιδιά της στον κόσμο, μετά προέκυψαν κάποιοι άλλοι αδελφοί, με σοβαρά προβλήματα κι έτσι προσπαθώ να κάνω τώρα αυτό το έργο. Κάτι που μου δίνει πολλή χαρά αλλά κι ανταμοιβή από τον Κύριο. Πολλές φορές όταν κάνουμε κάτι που αρέσει στο Άγιο Πνεύμα, ο Κύριος μας επιβραβεύει κι εκείνη την ίδια στιγμή. Πέρα από τον μισθό που θα λάβουμε στην αιωνιότητα, όταν θα σταθούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού.
Και ξέρω ότι στέλνεις σε πολλούς αδελφούς και εδάφια.
Ναι, ξεκίνησε με τα τηλέφωνα και με τη βοήθεια της τεχνολογίας πήγε και στα εδάφια. Πολλές φορές ο Κύριος σού βάζει στη καρδιά να κάνεις κάτι, και μετά σε πάει και σε κάτι άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι, πως ότι καλό έχουμε, και ότι καλό δίνουμε στους άλλους, είναι από τον Θεό.
Πες μας αν θέλεις και ένα εδάφιο για όλους, κλείνοντας την ομολογία σου.
“Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γείνωνται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσις σας.” Τα σημεία όλα φανερώνουν ότι ο Κύριος είναι επί θύρας και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι, κάθε στιγμή, για να φύγουμε. Να μην περιμένουμε να γίνει κάποιο ακόμα σημείο για να ετοιμαστούμε, γιατί αυτό μπορεί να μας παγιδεύσει. Να πούμε ότι δεν περιμένουμε τίποτε άλλο, παρά μόνο τον Κύριο κι όταν περιμένεις τον Κύριο, ετοιμάζεσαι κιόλας για να Τον συναντήσεις. Και πιστεύω ότι η συνάντηση της εκκλησίας με τον Χριστό θα είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως και είναι, το μεγαλύτερο γεγονός στην προσωπική μας ζωή.
