”Και είπε προς αυτούς· Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν. Όστις πιστεύση και βαπτισθή θέλει σωθή, όστις όμως απιστήση θέλει κατακριθή. Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι.” Κατά Μάρκον ις΄15-18.
Αυτό το μήνα, θα μας δώσει την μαρτυρία του για τον Χριστό, ο αδελφός μας Δημήτρης Κυριακούδης...
....Από το Οφρύνιο Καβάλας, έτσι δεν είναι αδελφέ;
Ναι, σωστά, από το Οφρύνιο Καβάλας. Εδώ γεννήθηκα το 1982 και εδώ έχω μεγαλώσει. Και το 1990, σε ηλικία 8 χρονών, γνώρισα τον Χριστό, όταν πίστεψε πρώτος ο πατέρας μου και λίγο μετά η μητέρα μου. Και πριν ήμασταν βέβαια μια χριστιανική οικογένεια, πηγαίναμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πηγαίναμε και στο κατηχητικό εμείς τα παιδιά, αλλά είχαμε μια τυπική σχέση με το Θεό. Όταν όμως το 1990 ο πατέρας μου γνώρισε τον Χριστό, ο Κύριος τον αναγέννησε, τον βάπτισε με Πνεύμα Άγιο και τότε άλλαξε τελείως η ζωή του. Και καθώς διατηρούσε ένα μαγαζί στο Οφρύνιο Καβάλας που ήταν νυχτερινό κέντρο διασκέδασης, όταν πίστεψε, διέθεσε αυτόν τον χώρο για το έργο του Θεού και σήμερα εκεί στεγάζεται η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής στο Οφρύνιο.
Και από χώρος αμαρτίας, έγινε χώρος ευλογίας και λατρείας του Θεού.
Αμήν, έτσι έγινε κι ακόμα έτσι είναι, δόξα στον Θεό. Όταν πίστεψε ο πατέρας μου, μίλησε και σε εμάς για την αγάπη του Χριστού και θελήσαμε κι εμείς να γευτούμε αυτό που έζησε κι εκείνος. Και πραγματικά σε μια συμπροσευχή που είχε γίνει τότε στο σπίτι μας και είχε έρθει και ο ποιμένας της εκκλησίας της Καβάλας, ο αδερφός Χρήστος Χρήστου μαζί με τη σύζυγό του τη Βαγγελιώ, ο Κύριος ήρθε και με αναγέννησε. Έσπασε η καρδιά μου εκείνο το βράδυ, ήρθαν στα μάτια μου δάκρυα μετανοίας και είδα μια πνευματική όραση: Έναν άγγελο του Κυρίου, με μια ολόχρυση σάλπιγγα να σαλπίζει. Το ίδιο βράδυ, η αδελφή μου η Άννα βαπτίστηκε με Πνεύμα Άγιο και πήραμε και οι δύο την απόφαση να βαπτιστούμε στο νερό. Και πραγματικά βαπτιστήκαμε μετά από λίγες μέρες στην εκκλησία της Καβάλας. Θυμάμαι ότι ήταν χαλασμένος ο θερμοσίφωνας, δεν είχε ζεστό νερό και μου είπε ο ποιμένας της εκκλησίας να το αναβάλουμε για μια άλλη μέρα. Μπήκε όμως πίστη μέσα μου και του είπα ότι δεν με νοιάζει να βαπτιστώ και με κρύο νερό. Έτσι προστέθηκα κι εγώ στην εκκλησία του Χριστού.
Όταν άκουσες σαν μικρό παιδί το μήνυμα του Ευαγγελίου, υπήρχε κάτι που σε παραξένεψε, κάτι που σε δυσκόλεψε;
Όχι, τα δέχτηκα όλα πολύ απλά και είπα μέσα μου ότι αυτό που έζησε ο πατέρας μου πρέπει να το ζήσω κι εγώ. Ήθελα να νιώσω ότι ο Χριστός είναι ζωντανός και σήμερα, ήθελα να με επισκεφτεί και εμένα, καθώς μέχρι τότε είχα μόνο μια τυπική σχέση με τον Θεό. Και πραγματικά ήρθε ο Κύριος με αναγέννησε και τρείς μήνες μετά, σε μια προσευχή στην εκκλησία της Καβάλας, με βάπτισε και με Πνεύμα Άγιο με πολλή δύναμη, και δόξαζα τον Θεό σε ξένες γλώσσες. Άλλαξε μετά τελείως η ζωή μου, δεν είχα πονηριές πλέον μέσα στο μυαλό μου, ήθελα να κάνω στους άλλους μόνο το καλό και είχα μέσα στην καρδιά μου αγάπη, χαρά, ειρήνη και όλο τον καρπό του Αγίου Πνεύματος. Κι έβλεπα μικρός και πολλές πνευματικές οράσεις. Όπως λέει και η Αγία Γραφή στον προφήτη Ιωήλ: “...οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις.”
Όταν πιστέψατε τότε οικογενειακώς στο Ευαγγέλιο, πως σας αντιμετώπισαν στο χωριό;
Ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή, γιατί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι ακριβώς συμβαίνει και νόμιζαν ότι είχαμε μπλέξει σε κάποια αίρεση. Περνώντας όμως ο καιρός και βλέποντας την ζωή μας -ότι δεν κάναμε κάτι προσποιητά αλλά ότι πράγματι γίναμε καλύτεροι άνθρωποι- πιστεύω ότι κατάλαβαν ότι ο Θεός είχε κάνει σε εμάς ένα έργο σωτηρίας. Και η πιο μεγάλη αλλαγή βέβαια, ήταν αυτή του πατέρα μου που είχε αυτό το κέντρο διασκέδασης το οποίο έγινε μετά εκκλησία. Το είχε από 18 χρονών αυτό το μαγαζί και ανάλογα με την εποχή, το έκανε ντισκοτέκ, μπουζούκια, παμπ, καφετέρια. Όταν πίστεψε, του πρότειναν οι αδελφοί από τη Καβάλα να ξεκινήσουν εκεί κηρύγματα ευαγγελίου, ο πατέρας μου όμως δίσταζε στην αρχή. Του έδειξε όμως τότε ο Κύριος ένα ενύπνιο. Του έδειξε ότι μπήκανε μέσα σε αυτόν τον χώρο τρεις άνθρωποι, οι οποίοι μετά γίνανε ένας. Και κατάλαβε ότι ήταν ο Τριαδικός Θεός που ερχότανε να κατοικίσει σε εκείνο το μέρος. Βέβαια οι άνθρωποι νομίζουν ότι εκκλησία είναι οι τρούλοι και οι καμπάνες, δεν καταλαβαίνουν ότι έναν τόπο τον αγιάζει και τον ευλογεί ο Θεός, όταν έρχεται να κατοικίσει εκεί.
Αμήν. Πες μας λίγο αδελφέ, πως εξελίχθηκε η πνευματική σου πορεία από τότε που πίστεψες σαν παιδί, μέχρι και σήμερα.
Σαν παιδί, με βοήθησαν πολύ οι γονείς μου στα πρώτα μου πνευματικά βήματα και μεγαλώνοντας, προστέθηκα κι εγώ στη νεολαία της εκκλησίας της Καβάλας όπου είμαι ακόμα τακτικό μέλος. Τότε ήταν υπεύθυνος ο αδελφός Γιώργος Μαλέας και έχω να θυμηθώ μόνο ευλογημένες μέρες από αυτή την περίοδο. Πηγαίναμε με τα αδέλφια ευαγγελιστικές εξορμήσεις, επισκεπτόμασταν άλλες εκκλησίες κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ να μείνω πιστός στον Κύριο μέχρι και σήμερα που είμαι σαράντα ενός χρονών. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, άρχισαν και για μένα οι πειρασμοί, άρχισε η αμαρτία να προσπαθεί να με προσεγγίσει και να με δελεάσει όμως ο φόβος του Θεού μπορώ να πω ότι είχε φωλιάσει μέσα στην καρδιά μου κι αυτό με προφύλαξε. Τελειώνοντας το σχολείο, πήγα στρατιώτης κι εκεί ήταν πάλι μαζί μου ο Κύριος. Ήμουνα στην αρχή σε μια πολύ δύσκολη μονάδα, με πολλές υπηρεσίες και πολλές στρατηγικές επιθεωρήσεις. Προσευχόμουν να πάρω μια καλύτερη μετάθεση κι ένα βράδυ, όπως διάβαζα την Αγία Γραφή, μου μίλησε ο Κύριος με ένα εδάφιο και μου είπε: “θέλω σε εξαγάγει εκ της γης Αιγύπτου.” Και ήρθε ξαφνικά, μετά από λίγες μέρες, μια μετάθεση από το “πουθενά”, χωρίς να βάλω κάποιο μέσον και πήγα σε ένα στρατιωτικό πρατήριο στην Αλεξανδρούπολη όπου ήμουν έξω κάθε Σαββατοκύριακο. Κι ερχόμουν εδώ στο Οφρύνιο, στην εκκλησία κι έπαιρνα κάθε εβδομάδα θεία κοινωνία. Δόξα στον Θεό. Τελειώνοντας την θητεία μου ασχολήθηκα με την γη, το επάγγελμα μου είναι γεωργός και ο Κύριος με ευλόγησε σε αυτή την δουλειά πάρα πολύ. Και με έσωσε από βέβαιο θάνατο δύο φορές. Όταν ήμουν σε ηλικία 25 χρονών, ενώ κάναμε ζιζανιοκτονία στο χωράφι, ένα απόγευμα Κυριακής, τρυπήθηκε το μπιτόνι με το ζιζανιοκτόνο και το υπόλοιπο το βάλαμε μέσα σε ένα πλαστικό μπουκάλι. Λίγο αργότερα, καθώς είχε καύσωνα και ένιωσα μεγάλη ανάγκη να πιω λίγο νερό, μπέρδεψα τα μπουκάλια και αντί να πιω νερό, ήπια από το ζιζανιοκτόνο. Ήταν ένα πολύ ισχυρό δηλητήριο και το πιο πιθανό ήταν να έχω από τις παρενέργειες έναν γρήγορο θάνατο. Όμως εκείνο το πρωί ο πατέρας μου, που είναι και ποιμένας της τοπικής εκκλησίας εδώ στο Οφρύνιο, είχε κηρύξει από το Κατά Μάρκον ευαγγέλιο, από το σημείο που λέει: “Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας· όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς.” Και θα ήθελα, αν γίνεται, να μπουν αυτά τα εδάφια σαν επικεφαλίδα στην ομολογία μου.
Βεβαίως, θα τα βάλουμε.
Και είπα τότε στον πατέρα μου: “αυτά τα εδάφια για τους άλλους τα κήρυξες πατέρα, όχι για εμάς;” Γονάτισα λοιπόν εκεί στο χωράφι που ήμασταν, προσευχήθηκα, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και ζήτησα από τον Θεό να με διαφυλάξει. Συνεχίσαμε τις δουλειές μας, γυρίσαμε στο σπίτι, δεν είπαμε τίποτε στην μητέρα μου για να μην τρομάξει και πραγματικά δεν έπαθα απολύτως τίποτε. Μπήκε λίγο η απιστία μέσα μου την επόμενη μέρα και σκέφτηκα μήπως άργησε να επιδράσει το φάρμακο, όπως κάνει και στα φυτά, όμως ο Θεός ότι κάνει, το κάνει τέλειο και δεν είχα απολύτως καμία παρενέργεια. Ευχαριστώ τον Θεό γιατί και άλλη μια φορά με γλίτωσε από βέβαιο θάνατο, όταν πριν από τρία χρόνια κάναμε πασαλόπηξη σε ένα καινούργιο αμπέλι. Κι ενώ κράταγα εγώ τις σιδερογωνίες κι ένας εργάτης ήταν πάνω σε μια σκάλα και τις χτυπούσε με δύναμη για να καρφωθούν στο χώμα, του ξέφυγε η βαριοπούλα και με χτύπησε κατευθείαν στο κεφάλι. Με πολλή δύναμη, καθώς ήταν ένας πολύ δυνατός εργάτης και με μια βαριοπούλα περίπου έξι κιλά. Άκουσα τον ήχο που έκανε το χτύπημα, δεν ένιωσα όμως καθόλου πόνο και για να μην στα πολυλογώ αδελφέ, ενώ θα έπρεπε ή να έχω σκοτωθεί ή να έχω τραυματιστεί πάρα πολύ σοβαρά, την γλίτωσα μόνο με μερικά ράμματα. Μετά από μισή ώρα περίπου, με πήρε τηλέφωνο η αδελφή μου, που ζούσε πολλά χιλιόμετρα μακριά, και μου λέει: “Δημήτρη, πριν από μισή ώρα καθώς προσευχόμουνα, μου έδινε ο Θεός ευχαριστία για σένα. Σου συνέβη κάτι;” Και της είπα τι έγινε κι ευχαριστήσαμε και δοξάσαμε και οι δύο τον Θεό. Πραγματικά, πολλές ευεργεσίες έχει κάνει ο Κύριος στην ζωή μου.
Αμπέλια καλλιεργείς αδελφέ;
Ναι, αμπέλια, αμύγδαλα κι ελιές. Και στις καλλιέργειες όμως, έχω δει πολλές φορές, τις ενέργειες και τις ευεργεσίες του Θεού. Κάποια στιγμή είχε πιάσει το αμπέλι μου μια αρρώστια που λέγεται ψευδόκοκκος. Αυτό είναι ένα έντομο που πηγαίνει στο αμπέλι, κάνει μελιτώδεις εκρίσεις, λερώνει τα σταφύλια και τα καθιστά μη εμπορεύσιμα. Αν δεν το προλάβεις νωρίς, αντιμετωπίζεται πάρα πολύ δύσκολα, όμως έκανα προσευχή στον Κύριο, νήστεψα, και ο Κύριος έκανε θεραπεία και μέσα σε μια μέρα καθάρισε όλο το αμπέλι. Με ρωτούσε μετά ο γεωπόνος, να μάθει τι έκανα και του είπα βέβαια την αλήθεια. Ότι πιστεύω στον Χριστό και στο Ευαγγέλιο, έκανα προσευχή και νηστεία και ο Θεός ενήργησε. Επίσης θυμάμαι μια άλλη ενέργεια του Θεού πριν από δύο χρόνια, που κάναμε μια καινούργια αρδευτική γεώτρηση, σε μια περιοχή δύσκολη, που δεν έχει πολλά κοιτάσματα. Προσευχηθήκαμε στον Θεό να μας βοηθήσει, όμως τα σημεία που τρυπούσε το γεωτρύπανο δεν ήτανε καλά, οι ενδείξεις δείχνανε ότι δεν υπήρχε νερό. Μίλησε τότε στον πατέρα μου ο Κύριος με ένα εδάφιο και του είπε ότι: “Εγώ μεταβάλω τας πηγάς των υδάτων.” Και
βρήκαμε πάρα πολύ νερό, σε μια άνυδρη περιοχή κι έχουμε τώρα αρκετό νερό για τα χωράφια μας. Και τελικά αδελφέ, ο Θεός φροντίζει για τα πάντα στη ζωή μας, από τα πιο μεγάλα ως τα πιο μικρά.
Πιστεύω ότι είναι μεγάλη ευλογία αυτό που απολαμβάνεις, να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με τη γη, με τη δημιουργία.
Ναι, δόξα στον Θεό. Όταν ήμουν νεώτερος, είχα την ευκαιρία να φύγω, να πάω να σπουδάσω, μιας και ήμουν αρκετά καλός μαθητής, όμως επέλεξα τελικά να μείνω εδώ και δεν το έχω μετανιώσει. Είναι όμορφη η ζωή στο χωριό, υπάρχει ησυχία, είναι όλα βολικά... Για να καταλάβεις, για να πάω στην εκκλησία, δεν παίρνω το αυτοκίνητο, πάω με τα πόδια. Ταυτόχρονα, τα μεγάλα αστικά κέντρα, Καβάλα, Σέρρες, Θεσσαλονίκη είναι λιγότερο από μια ώρα απόσταση με το αυτοκίνητο οπότε δεν μας λείπει τίποτε. Αυτό που ζητάω τώρα από τον Κύριο, είναι να με οδηγήσει στο θέλημα Του για την ζωή μου.
Αμήν, ο Κύριος να σε ευλογήσει πλούσια. Κλείνοντας, τι μήνυμα θα ήθελες να δώσεις σε όσους διαβάσουν την ομολογία σου;
Ευχαριστώ τον Θεό γιατί Τον γεύτηκα μέσα στην ζωή μου ζωντανό. Και είναι πραγματικά ζωντανός ο Θεός, είναι αληθινός, και καλεί τον κάθε άνθρωπο για να τον βγάλει μέσα από την αμαρτία. Γιατί ο Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό άνθρωπο, αλλά δεν αγαπάει την αμαρτία. Οι μέρες που ζούμε είναι έσχατες, το μαρτυρούν όλα τα σημεία, όμως έχουμε ακόμα την δυνατότητα να επικαλεστούμε τον Χριστό σαν προσωπικό μας σωτήρα και λυτρωτή, και ο Κύριος τότε θα μας επισκεφτεί, θα μας αποκαλυφθεί, θα μας αναγεννήσει και θα μας κάνει δικά Του παιδιά. Για να μπορέσουμε να ζήσουμε αιώνια μαζί Του, στην βασιλεία Του, όπου δεν υπάρχει πόνος, δάκρυ, θλίψη, αλλά αγάπη, δικαιοσύνη και χαρά. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία σήμερα, να μετανοήσουμε, να ζητήσουμε τον Χριστό να έρθει στη ζωή μας, για να είμαστε πάντα χαρούμενοι, πάντα ευτυχισμένοι και πάντα νικητές.
